ตอนที่สี่ ทั้งแข็งทั้งเย็น2

ตอนที่สี่ ทั้งแข็งทั้งเย็น

ป้าเจียนได้แต่มองสองหนุ่มสาวด้วยความไม่เข้าใจ

พวกเขาคงไม่ได้ลักลอบทำสิ่งใดกันหรอกนะ

หลังจากนั้น ชุนเถาก็นำยามาช่วยทาแผลเล็กๆบนใบหน้าของเจียจิวซินก่อนจะเอ่ยบอกให้หญิงสาวได้เข้าใจสถานการณ์มากขึ้น

“เจ้าอย่าได้โกรธเคืองพี่จิ้นเลยนะ ซินซิน เขาคาดหวังเอาไว้มาก

ว่าจะสามารถขายเครื่องประดับเพื่อนำเงินไปซื้อสัตว์มาเลี้ยงให้มากๆ แม้พวกเราจะได้เงินค่าจ้างมากโขอยู่ แต่เจ้าดูสิ พวกเรามีกันถึงร้อยกว่าชีวิต แบ่งปันกันไปก็ได้คนละไม่มาก ใช้จ่ายไม่นานก็คงหมด หากไม่หาซื้อสัตว์มาอีกไม่นานก็คงต้องลำบากกันอีก”

“แล้วเมื่อคืนพวกเขาจะฆ่าหมูเพื่อฉลองกันด้วยเหตุใด” เจียจิวซิน

ข้องใจ

“นั่นคือสิ่งที่พี่จิ้นรับปากเอาไว้แล้ว พวกเราไม่ได้กินเนื้อสัตว์กันมาเกือบปี ยามเมื่อพี่จิ้นเอ่ยบอก ทุกคนล้วนดีใจจนเนื้อเต้น หากกลับคำบอกพวกเขาว่าไม่มีเนื้อให้กินแล้ว เห็นทีพวกเขาคงหมดสิ้นกำลังใจ ข้าอยากให้เจ้าพยายามเข้าใจพวกเราบ้างนะซินซิน” ชุนเถาเอ่ยอย่างเว้าวอน

“เจ้าดูสิ ยามนี้พวกเราซื้อมาได้เพียงแกะผอมๆสองตัว นั่นจะทำอันใดได้” เจียจิวซินมองตามมือของชุนเถาไปเห็นเพียงแกะตัวผอมเกร็งยืนเล็มหญ้าอยู่ไกลๆ

“พวกเจ้าลำบากกันมากหรือ” เจียจิวซินถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ อาจจะด้วยตั้งแต่นางมา อาหารการกินล้วนไม่ขาดแคลนแม้จะมีเพียงพืชผักแต่ก็นับว่าไม่อดอยากแต่อย่างไร

“เจ้าอาจจะเห็นว่าพวกเรายังมีกินอยู่ นั่นก็ด้วยเงินจากค่าจ้างในงานนี้ หากเงินนั่นหมดลงเมื่อใด พวกเราก็คงได้แต่และเล็มเศษหญ้าเท่านี้ประทังชีวิตกันไป” ชุนเถาเอ่ยหน้าเศร้า

เจียจิวซินหันไปมองรอบข้างก่อนจะตัดสินใจด้วยวิญญาณนักพัฒนาในร่างที่เริ่มรู้สึกว่าควรต้องทำอันใดสักอย่าง

“เจ้าพาข้าไปดูให้รอบๆได้หรือไม่ ข้าอยากเห็นว่าเหตุใดพวกเจ้าจึงไม่สามารถเลี้ยงชีพได้”

ชุนเถาคิดว่าหญิงสาวผู้มาใหม่คงอยากเที่ยวชมรังโจร อีกทั้งหัวหน้าซานจิ้นเหอเคยสั่งเอาไว้ว่าให้ปล่อยนางเป็นอิสระ นางอยากไปที่ใดก็ได้ตามแต่ใจ ด้วยหญิงสาวอ่อนแอเพียงผู้เดียวคงไม่สามารถทำอันใดกับพวกเขาได้แน่

ชุนเถาจึงพาเจียจิวซินเดินชมไปทั่วบริเวณ จนเห็นว่าหมู่บ้านแห่งนี้คล้ายจะยากจนแร้นแค้นจริง ครอบครัวของเหล่าโจรอาศัยกันอยู่อย่างอดอยาก เด็กเล็กตัวผอมโซ ในขณะที่หญิงสาวล้วนมีเรือนร่างผอมบาง

อืม...พื้นดินดูแห้งแล้งเพาะปลูกพืชใดได้ยาก อากาศเย็นชื้น แหล่งน้ำก็ห่างไกล เห็นทีต้องคิดหาวิธีแปลงพืชสมุนไพรซึ่งยังพอเพาะปลูกได้ให้มีมูลค่าเพิ่มขึ้นมา

ด้วยชุนเถาเคยเล่าว่าหัวหน้าคนก่อนลักพาตัวหมอยาผู้หนึ่งมารักษาคนในหมู่บ้าน เขาอยู่ที่นี่นานจนผูกพันกัน ก่อนจากไปเขาจึงสอนให้คนในหมู่บ้านปลูกพืชสมุนไพรเพื่ออย่างน้อยยังนำลงไปขายเป็นยาได้บ้าง

ดังนั้นพืชที่ยังพอมีให้เห็นจึงเป็นสมุนไพรเหล่านี้

เจียจิวซินเด็ดพืชสมุนไพรนั้นมาลองดมดูก่อนจะถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ

“นี่คือสมุนไพรใช้เพื่อการใดหรือ”

“ท่านหมอบอกว่าสมุนไพรนี้ดีนัก สามารถนำใบมาตำเพื่อบรรเทาอาการไข้ได้ พวกเราใช้กันอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังปลูกง่ายและขายได้ดียิ่ง”

เจียจิวซินลองขยี้ดูอีกครั้งก่อนจะเริ่มแน่ใจว่าสมุนไพรในมือคล้ายพืชชนิดหนึ่งซึ่งหาได้ทางภาคเหนือในโลกที่จิลลาเคยอยู่ ด้วยวิธีการใช้เป็นยาคล้ายกันยิ่งนัก

“ท่านหมอให้พวกเจ้านำใบมาตำเพียงอย่างเดียวหรือ”

“ใช่ ยังมีวิธีอื่นอีกหรือ” ชุนเถาถามอย่างไม่แน่ใจ

“น่าจะมี พวกเราลองดูกันดีหรือไม่”