ตอนที่สาม ขายไม่ได้

ตอนที่สาม

ขายไม่ได้

เมื่อเดินจนเกือบทั่วหมู่บ้าน เจียจิวซินให้คิดแปลกใจเมื่อมองไปทางใดก็ไม่พบความชุ่มชื้นแม้เพียงนิด

“เถาเถา เหตุใดที่นี่จึงดูแห้งแล้งนัก” หญิงสาวเอ่ยถาม

“ที่นี่เป็นหุบเขาอากาศหนาวเย็น อีกทั้งยังหาแหล่งน้ำได้ยาก จึงแห้งแล้งเพาะปลูกสิ่งใดก็ล้วนไม่เป็นผล ยังดีที่ไม่กี่ปีที่ผ่านมามีหมอยาผู้หนึ่งผ่านมาแล้วนำสมุนไพรบางอย่างมาให้พวกเราเพาะปลูก จึงพอมีรายได้จากการขายสมุนไพรเหล่านั้นอยู่บ้าง มิเช่นนั้นพวกเราคงอดอยากเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกแล้ว” ชุนเถาซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกันและอยู่ดูแลเจียจิวซินมาหลายวันจนสนิทสนมกันดีตอบอย่างทอดถอนใจ

“เจ้าคงได้ยินมาแล้วว่าพวกเราเลิกปล้นชิงมานานแล้ว ตั้งแต่หัวหน้าคนเก่าตายไป พี่จิ้นซึ่งขึ้นเป็นหัวหน้าแทนก็สั่งให้พวกเราเลิกออกปล้นและหาอาชีพดีดีทำกิน แต่ผู้ใดจะคิดว่านอกจากพวกเราจะเพาะปลูกสิ่งใดไม่เป็นผลแล้ว แม้แต่สัตว์ที่เลี้ยงอยู่ก็ทยอยติดโรคตายไป เมื่อคิดจะลงไปหางานทำในเมืองก็มีแต่ผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์ ทำได้เพียงงานหนักซึ่งไม่มีผู้ใดยอมทำอย่างเช่นงานขนมูลสัตว์” ชุนเถายังคงเล่าออกมาอย่างอึดอัดใจ

“ความจริงพวกพี่จิ้นไม่ได้ตั้งใจจะรับงานปล้นชิงอีก แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดผู้ว่าจ้างจึงเจาะจงมาที่พวกเรา เขาให้คนมาติดต่อแล้วส่งเงินมัดจำมาให้ก่อนอย่างไม่กลัวว่าพวกเราจะบิดพลิ้ว พวกเราจึงจำเป็นต้องรับงานนี้ แต่ถึงหากไม่รับข้าก็คิดว่าผู้ว่าจ้างต้องหาโจรกลุ่มอื่นมารับงานแน่ ซินซิน เจ้าอย่าโกรธพวกเราเลยนะ คิดเสียว่าได้พบพวกเรายังดีกว่า เพราะถึงอย่างไรพวกเราก็ไม่จ้องเอาชีวิตเจ้า” ชุนเถาหันมาออดอ้อนเพื่อให้เจียจิวซินเห็นใจ

นั่นก็จริง หากนางพบโจรกลุ่มอื่นอาจโดนฆ่าตายไปตั้งแต่ที่บนรถม้าแล้ว

เจียจิวซินคิดตามก่อนจะหันมาบอกเพื่อนใหม่ให้คลายใจ

“ข้าเข้าใจดี”

“ยามนี้พวกเราได้รับเงินค่าจ้างมาแล้วจึงพอมีอาหารการกินดีขึ้นสักหน่อย วันนี้ได้ยินว่าพี่จิ้นสั่งให้ฆ่าหมูเพื่อเลี้ยงฉลองกัน เจ้าจะออกมากินด้วยหรือไม่” ชุนเถาถามอย่างหวังดี

เอ่อ...จะให้มาฉลองที่ตัวเองโดนจับมาเนี่ยนะ

“ไม่ดีกว่า ว่าแต่เจ้าพอจะรู้หรือไม่ว่าผู้ใดกันที่มาว่าจ้างพวกเจ้าให้ปล้นขบวนเจ้าสาวของข้า” เจียจิวซินลองตะล่อมถาม

“ข้าเองก็ไม่แน่ชัด ได้ยินพวกเขาเอ่ยเพียงว่าเป็นคนในตระกูลของเจ้า ซินซิน เจ้าลองคิดดูสิว่าผู้ใดในตระกูลที่จ้องจะเอาชีวิตเจ้า หรือว่าอาจจะไม่อยากให้เจ้าแต่งงานเข้าไปในตำหนักอ๋อง” ชุนเถาคาดเดา

เจียจิวซินเพิ่งรับรู้เรื่องราวของร่างนี้ได้ไม่นานจึงไม่อาจคาดเดาสิ่งใดได้ สาวใช้ที่ติดตามขบวนมาและพอจะถามไถ่ได้ก็โดนไล่เตลิดไปทั้งหมดแล้ว

“ข้าไม่แน่ใจ” หญิงสาวจึงตอบได้เพียงเท่านี้

“เช่นนั้นข้าคิดว่าเจ้าอยู่ที่นี่ก็ดี ให้พวกเขาคิดว่าเจ้าตายไปแล้วจะได้ไม่ส่งคนมาตามสังหารอีก หากเจ้ากลับบ้านไปอาจจะโดนสังหารทิ้งตั้งแต่ยังไม่เหยียบประตูเลยก็เป็นได้” ชุนเถาคาดเดาอย่างน่ากลัว

“คงต้องเป็นเช่นนั้น” เจียจิวซินได้แต่เออออตามไป ด้วยยามนี้ยังคงคิดสิ่งใดไม่ออก