ตอนที่สาม ขายไม่ได้2

ตอนที่สาม ขายไม่ได้

จนได้เวลางานเลี้ยงฉลอง หญิงสาวจึงเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านด้วยไม่อยากเห็นพวกเขายินดีปรีดาที่ได้ค่าจ้างจากการจับตัวนางมาอีกทั้งยังได้สมบัติมากมายจากสินเจ้าสาวกองใหญ่นั่นอีก

ผู้ใดจะดีใจที่โดนจับมาได้เล่า ถึงแม้จะบอกว่ายังดีกว่าโดนฆ่าตายก็เถอะ

เจียจิวซินคิดอย่างไม่ใคร่พอใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยมีเสียงร้องเพลงและตะโกนโหวกเหวกดังก่อกวนไม่หยุด

เมื่อไหร่จะเลิกกันเสียที โวยวายจนไม่ได้หลับได้นอนแล้ว

หญิงสาวนอนพลิกไปพลิกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงถีบประตูดังสนั่นพร้อมร่างใหญ่ของชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าพุ่งตัวเข้ามา

“ว๊ายยยย เข้ามาทำอันใด”

“อยู่นี่เอง พวกเจ้าช่างมากเล่ห์ยิ่งนัก” เสียงอ้อแอ้ด้วยอาการเมาสุราดังออกมาก่อนที่ร่างหนาจะยืนเซไปเซมาพลางชี้หน้าเจียจิวซินจนแทบจะทิ่มเข้ามาในตา

“เจ้ามากล่าวหาอันใด เมาสุราแล้วก็ไปนอน” หญิงสาวเอ่ยตอบนิ่งๆด้วยท่าทีราวผู้ใหญ่สอนเด็ก

“เชอะ ข้าไม่ได้เมา พวกเจ้าหลอกลวงว่าเครื่องประดับเหล่านั้นมีค่ามีราคามากนัก พวกข้าสู้อุตส่าห์ขนลงเขาไปขายหวังว่าจะซื้อสัตว์กลับมาเลี้ยงสักหลายๆตัว แต่กลายเป็นว่าเครื่องประดับเหล่านั้นมีตราของหลวงซึ่งหมายความว่าเป็นของพระราชทานมา นั่นย่อมไม่มีผู้ใดกล้ารับซื้อเอาไว้ เช่นนั้นแล้วจะมีความหมายต่างจากก้อนหินธรรมดาได้อย่างไร”

ชายผู้เป็นหัวหน้าต่อว่าเสียงดังก่อนจะปาเครื่องประดับหลายชิ้นใส่หน้าของเจียจิวซิน

“ข้าจะรู้ได้เช่นไร เครื่องประดับเหล่านี้ล้วนจัดเตรียมโดยฮูหยินใหญ่ พวกเขาคงไม่คิดว่าข้าจะนำออกขายจึงใส่มาแต่เครื่องประดับพระราชทาน” เจียจิวซินแก้ตัวเสียงดังไม่แพ้กันก่อนจะลูบหน้าซึ่งโดนสายสร้อยบาดจนเลือดซิบ

“เชอะ...ของพระราชทานย่อมต้องอยู่ในจวนประจำตระกูล ผู้ใดจะมอบให้บุตรสาวซึ่งแต่งออกไปแล้วกัน พวกเจ้าล้วนมากเล่ห์คงคิดเอาไว้แล้วว่าถึงพวกเราปล้นชิงมาก็นำไปขายไม่ได้ อย่างไรก็ต้องนำกลับไปคืน ช่างเสียแรงจริงๆ” เสียงอ้อแอ้ยังคงไม่พอใจ

จริงสิบิดาของนางจะยอมมอบของพระราชทานมาให้เป็นสินเจ้าสาวแก่นางได้อย่างไรกัน

เจียจิวซินคิดตามแล้วก็ให้สงสัย

หรือว่าจะเป็นแผนของฮูหยินใหญ่ แม่ใหญ่ผู้นี้อาจจะเป็นผู้ว่าจ้างก็เป็นได้

สาวใช้ของนางเคยเล่าให้ฟังว่าฮูหยินทุกคนไม่ชอบหน้าซึ่งกันและกัน พวกเขามักแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเอง ยิ่งมารดาของนางเสียชีวิตไปแล้ว พวกเขาก็ยิ่งไม่เห็นหัวนาง กลั่นแกล้งรังแกสารพัด เมื่อได้รับการสู่ขอจากอ๋องมู่แม้จะเป็นเพียงชายาที่สี่ แต่เจียจิวซินคนก่อนก็ดีใจที่จะได้หลุดพ้นจากคนสกุลเจียเสียที

นางดีใจถึงเพียงนั้นแล้วเหตุใดจึงได้หายไปปล่อยให้จิลลาเข้ามาแทนที่

เกิดเหตุใดขึ้นระหว่างนั้นกันแน่นะ