บทที่ 2 ตอนที่ 2

"แน่ใจนะว่าอยากให้ผมส่ง..."

"แน่สิคะ..."

"เอ่อ...พิ้งว่า พิ้ง..." หญิงสาวอีกนางดูเหมือนจะพอรับรู้ถึงรัศมีอำมหิตที่ค่อยๆ แผ่ออกมาจึงละมือและถอยร่างเปลือยออกห่างนิดๆ อีกนัยหนึ่งเพื่อเอาใจเขาว่าเธอไม่ดื้อ ไม่ซนเชื่อฟังทุกอย่าง ไม่เหมือนที่เพื่อนอีกคนกำลังทำ

"ได้ครับ...เบบี๋..."

"กรี๊ด!!! ว้าย!!!" ตุบ!!!! เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจปนหวาดกลัวหวีดแหลมเหมือนจะบาดแก้วหูให้ขาดวิ่น ราเชนทร์เบือนหน้าหนีด้วยความหนวกหู ไม่ได้มองร่างแบบบางที่ตัวเองจับโยนทิ้งลงไปด้านล่างด้วยซ้ำ

คงไม่เป็นอะไรมากมายหรอก...ความสูงจากห้องนี้ลงไปด้านล่างแต่สี่ห้าเมตรเอง อีกอย่างก็มีพุ่มไม้รองรับอีกที อย่างมากก็คงโดนไม้เกี่ยวขีดข่วน เคล็ดขัดยอก แขนขาหัก หัวแตก กระดูกเดาะ!!

"ไง...จะให้ส่งลงไปอีกคนไหมฮันนี่..."

"ไม่...ไม่ๆ ค่ะ พิ้งกลับไปเองดีกว่า อูย...เสียวแทน" สาวสวยรีบปฏิเสธพร้อมวิ่งเข้าห้องจัดแจงเก็บเสื้อผ้ากระเป๋าและเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ เพียงไม่ถึงสามนาทีก็จ้ำอ้าวออกจากห้องไปลิ่วๆ

"อ้าว! นั่น น้องพิ้งครับกางเกงในอยู่นอกกางเกงนะครับ"ราเชนทร์แซวขำๆ เมื่อเห็นหญิงสาวลนลานจนสวมแพนดตี้เอาไว้นอกกางเกงขายาว แต่เตือนไม่ทันเสียแล้วเธอรีบกลับบ้านเกินไป ความหวังดีของเขาจึงกลายเป็นหมันไปเลย

"คุณโฮป!!!" เสียงแหลมด้านล่างเรียกความสนใจให้เขาหันกลับไปมอง สภาพของหญิงสาวอีกคนที่ถูกจับทุ่มลงบนพุ่มไม้ใหญ่ดูไม่จืดเลยจริงๆ แม้มีแต่แสงไฟสลัวๆ แต่ก็พอมองเห็นว่าทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยใบไม้ใบหญ้า แถมคาบไว้ในปากอีกเป็นฟ่อน! เธอทำท่าจะร้องไห้กับสารรูปที่น่าอนาถนี้

"นาย!! นายครับ..." ชายชุดดำคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นออกมานอกลานสนามหญ้า แหงนหน้ามองราเชนทร์แล้วถามเสียงหลง

"อะไร...ทำหน้ายังกับเห็นผี" อนงค์นางร่างเปลือยรีบกอดตัวเองและนั่งหลบทันทีเมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามา

"ผะ...ผี จริงๆ ครับ ไม่ได้หลอกแต่คงมาขอส่วนบุญ"

"มาขอส่วนบุญ...อะไรของแกไอ้บ้า ดึกๆ ดื่นๆ มาพูดเรื่องผีเผออะไรกัน" ราเชนทร์เหลือบมองด้านล่างตรงพุ่มไม้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับนางบำเรอตกตึกของเขา

"ผมได้ยินเสียงเปรตครับ...มาขอส่วนบุญตอนผมกำลังสวดมนต์พอดิบพอดีเลย เสียงแหลมเชียว น่ากลัวมากๆ นาย ผมขอลากลับบ้านก่อนนะครับ คืนนี้อยู่ไม่ได้แล้ว"

ออ...เป็นแบบนี้นี่เอง

"ฮ่าๆ เออ! ไอ้คนธรรมธรรมโม ฉันอนุญาต แกไม่ต้องเข้าเวรแล้วคืนนี้ ว่าแต่แกรู้ไหมถ้าแกไม่ทำอะไรสักอย่าง มันต้องตามแกไปบ้านแน่ๆ แกยิ่งชอบทำบุญด้วย รับรอง...อืม..."

ว่าแล้วก็ทำท่าเชือดคอให้ดู การเปลือยกายของเขาไม่ได้แปลกหูแปลกตาสำหรับเหล่าลูกน้องหรอก หนักกว่าเดินโทงๆ รอบบ้านก็ยังเจอดีกันมาแล้วการ์ดในชุดดำจึงไม่ตกใจที่เห็นสภาพนั้นของราเชนทร์ตอนตีสาม!

"ทำไงครับนาย...ผมกลัว ผมอยากกลับบ้านไปกอดเมีย..."

การ์ดขี้กลัวตอบเสียงสั่น มองซ้ายมองขวา เพื่อนๆ ก็ไปประจำที่ของตัวเองกันหมด มีแต่เขาแหละที่อยู่แถวๆ นี้และกำลังสวดมนต์แผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้กับวิญญาณเร่ร่อนทั้งหลาย หวังว่าจะได้ทำงานราบรื่นอย่างที่ปฏิบัติและได้ผลมาตลอด

"แกรีบไปหาผ้านะ...มาสักชุด วางไว้ตรงนั้นแหละ แล้วอธิษฐานให้เจ้ากรรมนายเวรมารับซะ เขาจะได้ไม่หลอกแก รู้ไหม"

"คระ...ครับ ผมจะรีบทำตามเดี๋ยวนี้เลย"

"เออดี"

ว่าแล้วการ์ดอายุรุ่นพี่ก็เดินเข้าในบริเวณตึกอีกครั้ง แต่แล้วก็หยุดเดินกะทันหัน และตัดสินใจกลับมาถามอะไรบางอย่างเพื่อความแน่ใจ

"นาย...ต้องเอาอาหารคาวหวานด้วยไหมครับ"

"ไม่ต้องไอ้บ้า! แค่ผ้าก็พอ"

"ครับๆ" แล้วก็เดินกลับไป

"ผีอะไรวะ...อยากได้แต่ผ้าหรือผีไม่มีผ้าใส่ แล้วคุณโฮปรู้ได้ยังไงเนี่ย เออ...ช่างเหอะรีบทำตามที่คุณเขาบอกดีกว่า เดินตามหลังคนรวยผีไม่หลอก" เดินไปพลางก็คิดไปพลางว่าแล้วก็เหมือนมันขาดๆ อะไรสักอย่าง จึงกลับมาถามผู้เป็นนายอีกครั้ง

"นาย!!"

"อะไรอีกวะ!! นี่กูเลี้ยงมึงให้เป็นบอดี้การ์ดหรือเป็นสมภารประจำบ้านเนี่ย" ราเชนทร์ทำท่าจะเข้าในห้องเพื่อหยิบบุหรี่มาดูดเพิ่มอีกมวน แต่แล้วก็ต้องหันมาสนทนากับลูกน้องเจ้าปัญหาอีกจนได้

"อย่าเพิ่งโกรธครับ...คือผมอยากรู้ว่าถ้าเป็นแบบนี้เนี่ย ต้องกรวดน้ำแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้ด้วยไหมครับ ผมจะได้เตรียมชุดกรวดน้ำมาด้วยเลย" "ไม่ต้อง!! ขืนแกช้าอีกสามวินะ...." ชายหนุ่มยกมือชี้และทำหน้าเข้ม อีกฝ่ายผงะ ก่อนจะรีบวิ่งไปจัดเตรียมของเซ่น โดยไม่หันหลังกลับมาอีกเลย

"รู้งี้จับโยนบ่อจระเข้ก็หมดเรื่อง!!" ราเชนทร์ปล่อยประโยคสุดท้ายให้สาวน้อยในพุ่มไม้ร้อนๆ หนาวๆ เล่น ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ปิดประตูล็อกกลอนไม่คิดดูดบุหรี่ต่ออีกแล้ว แต่ละวัน...แต่ละคืน กว่าจะผ่านพ้นไปได้ ช่างน่าปวดหัวเสียจริงๆ