บทที่ 2 ตอนที่ 3

"พลาดได้ยังไง!!! แบบนี้พวกตำรวจมันก็ตามกลิ่นมาเล่นพ่องมึงตายห่ากันหมดอ่ะดิ ถุย...อีแค่งานกระจอกๆ ยังทำกันไม่ได้ พวกมึงจะเอาไรแดกกันเนี่ย ถ้าไม่มีกู"

หนุ่มร่างสูงเดินอาดไปมาด้วยความร้อนรนท่ามกลางเด็กหญิงชายหลายคนที่ยืนเรียงหน้ากระดานอยู่ตรงหน้าเขา ในห้องแคบๆ ที่เต็มไปด้วยสัมภาระมากมาย มืดทึบและอบอวลไปด้วยกลิ่นบุหรี่ มีเพียงแสงจากไฟนีออนหลอดเล็กเท่านั้นส่องสว่างให้ต่างก็เห็นว่าใครเป็นใครกันบ้าง

"แหม่...ลูกพี่ มันก็ต้องมีพลาดกันบ้างล่ะครับ ตำรวจเดี๋ยวนี้มันย้ายมาใหม่หลายคน ไม่ค่อยคุ้นหน้า พวกเราเลยไม่ทันระวัง ไม่นึกว่ามันจะล่อซื้อด้วยวิธีแบบนั้นด้วย"

"มึงน่ะตัวดีเลยไอ้อ้น " ชายที่ดูเหมือนเป็นผู้คุมสถานที่หันขวับกลับมาจ้องเขม็งคนพูด จนอีกฝ่ายรีบหลบหน้าถอยกรูด

"เอาน่าพี่...มาถึงขั้นนี้แล้วเราหาทางแก้กันดีกว่า ชักช้าเดี๋ยวจะโดนสอยกันทั้งแก๊ง" เด็กหนุ่มวัยไม่เกินสิบแปดอีกคนช่วยเสริม

"เออ! กูรู้ แล้วกูก็กำลังมีงานใหม่เข้ามาด้วย เงินดี...มากพอให้พวกเราแยกย้ายกันไปตั้งหลักสักพัก รอให้เรื่องที่ไอ้ปอกับไอ้ชัยถูกจับเงียบๆ ไปก่อน ให้แน่ใจว่าพวกมันไม่ลากใครเข้าไปติดแหด้วยเราค่อยกลับมารวมตัวกันใหม่"

คนพูดเดินวนมานั่งคร่อมเก้าอี้ไม้ คร่อมเข้าอี้แบบหันหน้าเข้าหาพนักพิงและกางศอกค้ำเอาไว้ สายตาเจ้าเล่ห์มองสำรวจบรรดาลูกสมุนทีละคน

"มึง...อีอาย มึงต้องรับหน้าที่นี้เลย"

"เอ่อ...ให้ทำอะไรเหรอพี่เชษฐ์" สาวน้อยในชุดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว รวบผมที่ยาวเฟื้อยเอาไว้ลวกๆ ใบหน้ามอมแมมไปด้วยฝุ่นและคราบเหงื่อเอ่ยปากถาม

เชษฐ์แสยะยิ้ม...ลุกจากเก้าอี้อีกครั้งเดินเข้าหาหญิงสาวที่ตัวเล็กกว่า จ้องมองสำรวจและวนรอบตัว มาหยุดตรงหน้า ใช้มือจับปลายคางให้ใบหน้าเงยขึ้นมาชัดๆ อีกฝ่ายเริ่มระแวง...

"จะให้มันทำอะไรพี่ อีอายมันโง่จะตายเดี๋ยวก็พลาดเป็นเรื่องขึ้นมาอีก พวกเรายิ่งมีปัญหากันอยู่แล้วด้วย" เด็กหนุ่มที่ยืนข้างๆ เธอทักท้วง สีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด และมีท่าทางพร้อมจะปกป้องทันทีหากเกิดอะไรขึ้น

"งานนี้ไม่ต้องใช้สมอง...ให้มันทำแหละดีแล้ว"