บทที่ 2 ตอนที่ 1

"คุณโฮปขา...เข้ามาในตัวมะนาวสิคะ ได้โปรดมะนาวทนไม่ไหวแล้ว อื้อ!!!" สาวสวยครางหวิวเสียงแหบแห้ง คร่ำครวญหาสิ่งที่ร่างกายเรียกร้องจนสติแทบหลุดลอยไม่สามารถบังคับตัวเองได้

เมื่อเพื่อนร่วมโลกีย์อีกคนหมดสภาพไปแล้วอนงค์นางจึงหย่อนตัวลงนั่งบนที่นอนเต็มที่ ถอยเขยิบให้ราเชนทร์มีพื้นที่สำหรับกันและกันก่อนจะเอนตัวลงนอน

"อุ๊ย!! ว้าย!" สองขาถูกจับยกสูงเป็นเหตุให้ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างแรกโดยไม่ทันตั้งตัว เธอกลับยิ้มร่าดวงตาฉ่ำไปอย่างสมใจ สองขาถูกยกขึ้นและโยกไปด้านหน้า จนเบื้องล่างเผยแจ่มชัดแก่สายตาหื่นกระหาย

ความฉ่ำชื้นยังเปรอะเปื้อน...ราเชนทร์ลุกขึ้นงอเข่าให้ได้ระดับกับการสานต่อความสัมพันธ์ แยกสองขาออกเคลื่อนมือจับตรงโคนขาเอาไว้จนเขางอพับเข้ามาเล็กน้อย ความแข็งขึงจดจ่ออยู่กับส่วนพึงสงวน ย่อตัวลงตอกย้ำหนักหน่วงจนอีกฝ่ายครางซี๊ดไปหยุดปาก

"คุณโฮป!! อ๊า..." สิ่งแปลกปลอมอันแน่เข้ามาภายในร่างกาย กลีบสาวผลิแย้มรองรับการกระแทกกระทั้นหรรษา ธารราคะเจิ่งนองล้นอาบชโลมลำตัวแข็งแกร็งของเขาที่กำลังผลุบเข้าผลุบออกไม่เป็นจังหวะ

เมื่อความเสียวซ่านกัดเซาะอารมณ์มากเข้าชายหนุ่มก็ยิ่งดันตัวไปด้านหน้า และทิ้งน้ำหนักลงมาเพื่อไขว่คว้าหาความรัดแน่นสุมทรวง ร่างเล็กถูกอัดติดกับหัวเตียงสองขาขนาบนาบกับเต้าอวบจนแบนบี้

คนตัวใหญ่ด้านบนก็ยิ่งเพิ่มแรงถาโถมขยับเข้าออกดุนดันไม่ยอมเบามือ สะโพกสอบซอยถี่จนกล้ามเนื้อส่วนนั้นเกร็งเครียด เขาครางหื่มในลำคอบางครั้งเมื่อเห็นหญิงใต้อาณัติใกล้จะถึงจุดหมายปลายฝันอีกครั้ง

ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เฉกเช่นเดียวกันกับอีกร่างที่นอนหายใจรวยรินข้างๆ เขา แรงโยกสั่นคลอนไปทั้งเตียง เหงื่อกาฬไหลอาบพอๆ กับความร้อนระอุในตัวที่กำลังรอการหลุดพ้น "อีกนิดเดียวค่ะ ที่รัก....แรงๆ เลยค่ะ กระแทกเข้ามาเลยมะนาวรักคุณที่สุด...อืม" ราเชนทร์รู้ดีว่านั้นไม่ใช่ความจริงหรอก คำรักจากสาวๆ นับร้อยที่ผ่านสังเวียนนี้แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปเท่านั้น ดั่งคำที่ว่า 'น้ำแตกก็แยกทาง' "ไม่ขัดกันอยู่แล้ว..." ราเชนทร์ดันตัวสุดแรงแล้วหยุดเพียงเสี้ยววิ ก่อนจะทำเช่นนั้นซ้ำๆ เพื่อตอกย้ำตัวตนให้ลึกสุดลำสวาท ซอกซอนผ่านความอุ่นชื้นภายในให้เธอสัมผัสและรับรู้ได้อย่างลึกซึ้ง

หญิงสาวแอ่นสะโพกรับทั้งๆ ที่ร่างกายยังผิดรูป เธอครางระงม ร้องขอความสุขสมให้เขารีบส่งมอบให้ ราเชนทร์รับรู้ความเกร็งเครียดและแรงตอดรัดจากภายในเป็นอย่างดี

เขาเร่งจังหวะเร็วถี่ยิบและแล้วร่างเล็กก็แอ่นรับสุดกำลัง แช่ตัวรอการกระแทกหนักหน่วงจากเขาก่อนจะกรีดร้องเสียงหลงครั้งสุดท้าย

"อา...." ราเชนทร์ไม่รีรอที่จะปลดปล่อยตัวเองเช่นกัน เขาขยับถี่ยิบเหมือนไม่รู้สึกเหนื่อยกับเกมกามนี้ แล้วก็ดึงตัวตนออกมา ปล่อยหยาดนทีขาวขุ่นให้พุ่งลงบนร่างอ่อนระโหยของหญิงสาว สายธารแห่งความใคร่เปรอะเปื้อนไปตามร่องอก

ใบหน้าและเนินขาขาวผ่อง เธอส่ายไปมาและอ้าปากรองรับบางส่วนที่กระเด็นถูกริมฝีปาก ค่อยๆ แลบลิ้นออกมาเลียและกลืนกินเสมือนเป็นอาหารอันโอชะ

ราเชนทร์เห็นเช่นนั้นจึงขยับตัวไปด้านหน้าและจับส่วนความเป็นชายจ่อเข้าปากเธอบ้าง ให้หญิงสาวได้ลิ้มรสอย่างถ่องแท้ ซึ่งเธอก็ยินดีอย่างที่สุด

หญิงสาวพันลิ้นกับความแข็งขึง สายตามองหน้าราเชนทร์อย่างท้าทายเชื้อเชิญ ทำความสะอาดทุกหยาดหยดจนไม่หลงเหลือคราบใคร่อันหอมหวานแม้แต่น้อย จากนั้นจึงยอมคายปล่อยให้ความใหญ่โตนั้นเป็นอิสระ

"ทำดีมาก...สาวๆ"

"มะนาวมีความสุขที่สุดค่ะที่ได้อยู่กับคุณ"

"ปากหวาน..."

"คุณโฮปคะ คืนนี้ให้พวกเราพักกับคุณที่นี่...ได้ไหมคะ" อีกหนึ่งสาวที่เริ่มหายเหนื่อยจากเกมกามขยับเข้ามาใกล้กอดร่างใหญ่ที่กำลังลงจากตัวเพื่อนสาวอย่างเอาอกเอาใจ

"นอนที่ไหนก็เหมือนกัน...ผมคงนอนไม่หลับแน่ถ้าพวกคุณอยู่ข้างๆ...ทั้งคืน" ราเชนทร์ตอบทีเล่นทีจริง ลุกจากเตียงหน้าตาเฉยจนสาวเจ้าเกือบคะมำเพราะกอดเขาไว้ทั้งตัว

ร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นทั้งตัวเดินอาดไปหยิบบุหรี่บนโต๊ะใกล้ๆ โซฟาเบดและเปิดประตูกระจกออกไปนอกระเบียงไม่คิดเหลียวหลังกลับมามองสองสาว

"นี่เราถูกไล่แล้วใช่ไหมพิ้ง!"

"ฉันไม่ยอมหรอก ไม่ยอมหมดประโยชน์ง่ายๆ เหมือนพวกที่ผ่านๆ มาแน่ อะไรกันอุตส่าห์ทุ่มสุดตัวขนาดนี้ ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไงกัน"

ดูเหมือนทั้งคู่จะรู้ตัวและไม่สบอารมณ์มากนักกับสิ่งที่ราเชนทร์ปฏิบัติกับพวกเธอ นั่นเพราะหากออกจากห้องนี้ไปแล้วรับรองไม่มีวันได้กลับเข้ามาอีกแน่ๆ ราเชนทร์ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่ากระดาษทิชชู่ เขาไม่เคยต้องการคู่นอนซ้ำหน้า น้อยนักที่จะทำให้เขาติดใจและยอมปรนเปรอด้วยเกินสามคืน!!

และยิ่งไปกว่านั้นไม่เคยมีหญิงสาวหน้าไหนเคยทำสถิติได้เกินสามคืนสักคน แม้จะมีสาวสวยมากหน้าหลายตา ทั้งดารานางแบบ ไฮโซไฮซ้อ ลูกรัฐมนตรี ยันเชื้อพระวงศ์บางคน สวยพริ้งคุณสมบัติคับแน่นขนาดไหนก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของราชาอบายมุขคนนี้แม้แต่น้อย เขามีแต่ความต้องการ แต่ไร้หัวใจ... จริงหรือ...

"ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน!" แค่มองหน้ากันก็รู้ความ สองสาวร่างระหงลุกจากนี่นอนบ้าง แย่งกันออกไปนอกระเบียงเพื่อเอาใจชายหนุ่ม ซึ่งกำลังแก้ผ้ายืนสูบบุหรี่ชมพระจันทร์อย่างสบายอารมณ์

"อุ๊ยอีพิ้ง! มึงจะเบียดกูทำไมเนี่ย"

"กูจะไปหาผัวกูอีมะนาว...มึงน่ะถอยไปเลย" สองร่างเบียดกันเพื่อให้ตัวเองได้ออกจากประตูและเข้าถึงตัวราเชนทร์ก่อน เพราะความอยากดีอยากเด่นธาตุแท้ก็ออกลาย อยากแก่งแช่งชิงดีเอาหน้ากันทั้งนั้น ชายหนุ่มเหลือบมองด้วยปลายหางตาแล้วก็ส่ายศีรษะเอือมๆ กระนั้นเขาก็ยังนิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์คุกรุ่นใด ๆ

"คุณโฮปขาา!"

'เสียงยังกะแม่นากร้องหาผัว หึ...' ชายหนุ่มกระตุกยิ้มและแอบคิดขำๆ

"หลอนฉิ_บหาย มืดๆ แบบนี้ด้วย"

"อะไรนะคะ...เมื่อกี้คุณโฮปเรียกมะนาวใช่ไหมคะ"

'พูดว่าฉิ_หาย ดันได้ยินว่ามะนาว ออ...ความหมายคงคล้ายกัน'

"เปล่าจ้ะ...ว่าไงสาวๆ ไม่เหนื่อยกันเหรอ กลับไปพักกันได้แล้วมั้ง พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้าซะด้วย" เขาหันกลับมาอีกทีก็ถูกประกบซ้ายขวาล็อกแขนเอาไว้แน่นเสียแล้ว ไม่หนำซ้ำยังเอาอกตูมๆ เท่าภูเขาไฟย่อมๆ บดเบียดเสียดสีอย่างจงใจ "ไม่เหนื่อยค่ะ...มะนาวอยากอยู่กับคุณโฮป มะนาวรักคุณโฮปนะคะ" "พิ้งก็รักคุณโฮปนะคะ รักแบบไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน"

เพิ่งเจอกันไม่กี่วัน...และฟันกันไม่ถึงค่อนคืนเนี่ยนะ!

"เอ่อ..."

"นะคะคุณโฮปขาาา"

อืม...ขนลุกดีชะมัดตอนตีสามแบบนี้ มีชะนีสองนางเกาะยังกะปลิงอดเลือดแถมชอบออเซาะอือออเหมือนจิ้งหรีดดงหลงฝูงอีกตะหาก ให้บรรยากาศห้องเขาคล้ายๆ ป่าช้าบนยอดดอยแถบๆ ขั้วโลกเหนืออะไรประมาณนั้น

ว่าแต่...มันมีที่แบบนั้นด้วยเหรอ

"ผมง่วงแล้วล่ะสาวๆ"

"มะนาวก็ง่วงค่ะ เราไปนอนกันดีกว่านะคะที่รัก ตื่นเช้ามาได้เห็นหน้าคุณมะนาวคงมีความสุขที่สุดในสามโลกแน่ๆ เลย"

"พิ้งด้วยค่ะ ไปค่ะที่รัก เรา...ไปนอนกันต่อดีกว่า"

เพ้อเจ้อล่ะสิไม่ว่า ตื่นมาต้องทนเห็นผู้หญิงแก้ผ้า นอนกรนน้ำลายไหล ปากเหม็นอีกต่างหาก หัวฟูยุ่งเหยิง หน้ามันแผล็บ สวยก็ไม่สวยสักนิด ซีดๆ ปากแดงๆ ตาโตแทบหลุดออกจากเบ้า จมูกยังกะสันเขื่อนเพิ่งขอสัมปทาน ให้แก้ขัดพอได้อยู่ แต่ถ้าต้องร่วมชีวิตกันเกินห้าชั่วโมงนี่เห็นจะไม่ไหว

จะใหลตายเอาง่ายๆ เอาสิ...

"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ชอบนอนกับใคร ผมนอนร้ายมาก อีกอย่างเตียงนั่นก็เหมาะสำหรับผมคนเดียวด้วย" เขายังรักษาความอ่อนโยนเอาไว้อย่างรักษาน้ำใจ 'คู่นอน' และพยายามแกะนิ้วตุ๊กแก เอ๊ย! มือที่เหนียวหนึบบนแขนออก

"คุณโฮปใจร้าย ฮือๆๆ พวกเราหมดประโยชน์แล้วนี่คะถึงได้ขับไล่ไสส่ง คุณเห็นผู้หญิงอย่างเราเป็นอะไรคะ คิดจะเอาก็เอากันง่ายๆ พอเสร็จสรรพก็ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา"

"โถๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้น...อย่าร้องสิครับ" เห็นน้ำตากับเสียงสั่นเครือของผู้หญิงก็อดไม่ได้จริงๆ ที่ 'สุภาพบุรุษ' อย่างเขาจะหัวใจอ่อนยวบ สาวเจ้าลอบยิ้มออเซาะซบอกอย่างออดอ้อน อีกคนก็เริ่มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ปานจะขาดใจตามไปด้วยหากต้องพรากจากเขา

"เอางี้...ถ้าไม่ยอมไปง่ายๆ ผมไปส่งดีกว่านะครับคนดี"

"เอ่อ..." ยังไงก็ไม่ยอมให้อยู่ด้วยทั้งคืนสินะ

"ไม่ค่ะ มะนาวอยากอยู่กับคุณ มะนาวไม่ยอมด้วย" สาวสวยทำปากจู๋กะพริบตากะปริบๆ ก่อนจะแบะปากทำท่าจะเรียกน้ำตาอีกครั้ง แทบอ๊วก!!!

"ไม่ไหวแล้วว่ะ..." เขาบ่นอุบ

"อะไรนะคะ...ยอมให้พวกเรานอนที่นี่แล้วใช่ไหมคุณโฮป"

"เปล่า...คือผมอยากถามว่าจะกลับกันได้หรือยังมันดึกมากแล้ว" คราวนี้มีอาการฉุนๆ เล็กน้อยปนกับน้ำเสียงนั้น สองสาวเริ่มรู้ตัวและคลายอ้อมแขนที่รัดเขาเสียแน่น

ราเชนทร์เป็นที่กล่าวขานเป็นอย่างมากหากใครทำให้เขาไม่พอใจ แม้จะเป็นคนอารมณ์ดีขี้เล่นบ้างไรบ้างแต่เมื่อถึงคราวหมดเวลาเล่นเขาก็โหดระห่ำไม่ใช่น้อยเหมือนกัน

"ถ้าอย่างนั้น...คุณต้องไปส่งที่คอนโดนะคะ ก็เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไปส่ง"

"ผมหมายถึงผมจะลงไปส่งข้างล่าง แล้วให้ลูกน้องพาไป...โอเคไหมคนสวย"

"ไม่ค่ะ!!! มะนาวไม่ยอม มะนาวเป็นเมียคุณแล้วคุณต้องให้เกียรติมะนาวบ้างนะคะ ทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้ได้ไง"

หืม...นี่เขามีเมียแล้วเหรอเนี่ย...ตอนไหน คนไหนกันนึกไม่ออก นับไม่ถูก ราเชนทร์เริ่มรู้สึกรำคาญหงุดหงิดขึ้นมาครามครัน ถ้าหากเป็นหญิงสาวที่ควรให้เกียรติเขาก็ให้เกียรติอยู่นะ ไม่ใช่จะเห็นแก่ตัวเอาเปรียบเพศที่อ่อนแอกว่าไปทั่ว

แต่สำหรับสองนางนี้รู้ก็รู้กันอยู่ว่าเป็นยังไง เขาใช้เงินซื้อตัวมา เพราะสะอาดและผ่านการพาสเจอร์ไรซ์จากคนของเขามาแล้วถึงยอมให้รวมลงสนามรักด้วย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องตกเป็นทาสพวกเธอทันทีที่เสร็จศึกเสียหน่อย

ข้อตกลงก็มีอยู่...หากถือวิสาสะคิดตีตัวเรียกร้องสิทธิกันแบบนี้ ชักไม่สนุกเสียแล้ว ผู้หญิงนี่ปัญหาและมารยาเยอะจริงๆ แปดร้อยเล่มเกวียนที่โบราณว่าไว้เห็นจะบรรทุกไม่พอ