บทที่ 3. แสนหวานสะท้านทรวง

แสนหวานหน้าร้อนผ่าวจ้องมองมือขาวๆ เรียวยาวของชายหนุ่มที่กำลังนวดคลึงข้อเท้าให้เธออย่างเบามือ ตอนนี้เธอหายมึนคนหายเมาจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้ว แต่กำลังมึนเมาไปกับกลิ่นกายของโจนาธานแทน ผู้ชายอะไรตัวหอมจริงๆ หอมเย้ายวนชวนให้เลือดในกายสาวร้อนเร่าจนน่าอาย

“รู้สึกดีขึ้นรึเปล่าครับ..” โจนาธานถามเบาๆ มองดูข้อเท้าที่บวมน้อยๆ ของแสนหวานอย่างคลายความกังวลลงบ้าง โชคดีที่มันแค่เคล็ดนิดหน่อยไม่ถึงกับเอ็นฉีกหรือพลิกจนต้องเข้าเฝือกเพราะตอนที่เธอล้มมาทับเขานั้นไม่ใช้การล้มที่เบาเลยหากล้มผิดท่าถึงกับหักหรือกระดูกร้าวได้เลยทีเดียว แล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากสาวน้อยร่างอวบน่ารักตรงหน้า

“หนูหวาน.. เป็นไงบ้างดีขึ้นรึยังครับ” โจนาธานถามย้ำอีกครั้ง คราวนี้สาวเจ้ากะพริบตาปริบๆ มองเขาก่อนจะอึกอักตอบเบาๆ

“อะ เอ่อ.. ดะ ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

แสนหวานค่อยๆ ชักขากลับแต่ดูเหมือนว่ามือเรียวใหญ่ที่กำข้อเท้าของเธอไว้บนตักของเขาจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ และสัมผัสจากชายหนุ่มก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าข้อเท้าของตนมันร้อนผ่าวจนเหมือนผิวตรงนั้นจะไหม้เกรียม ใจสาวก็เต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอเหลือเกิน

“ค่อยๆ สิครับ เดี๋ยวก็เจ็บหนักกว่าเดิม”

เขาบอกพร้อมทั้งค่อยๆ ยกเท้าเธอวางลงบนพื้นอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นไปล้างมือที่อ่างล้างมือใกล้ๆ กับโต๊ะที่นั่งอยู่ ในห้องพยาบาลนี้ครบครันทันสมัยราวกับห้องของโรงพยาบาลเลยทีเดียว นี่หากมีเตียงและเครื่องมือผ่าตัดเธอคิดว่าหากพนักงานเจ็บป่วยไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลเลย

“ขอบคุณค่ะ” เธอขอบคุณเขาอีกครั้งแล้วพยายามจะลุกขึ้น เธออยากกลับไปหาเพื่อนๆ จะแย่แล้ว

“นั่นคิดจะทำอะไร”

แสนหวานสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบนั่งลงมองใบหน้าหล่อเหลาเหลอหลาอย่างตกใจและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำหน้าตาดุดันแบบนั้นด้วย

“จะไปไหน”

“ก็.. เอ่อ หนูหวาน จะ.. เอ่อ จะไปหาเพื่อนๆ ค่ะ ป่านนี้คงห่วงกันแย่แล้ว”

“ไม่ต้อง ผมบอกให้คนของผมแจ้งพวกเขาแล้วว่าหนูหวานอยู่กับผมไม่ต้องห่วง”

“แต่..” สาวน้อยอ้าปากค้างเมื่อเขาขัดขึ้น

“ไม่ต้องมีแต่ เดี๋ยวพันข้อเท้าไว้ดีกว่าเพื่อความแน่ใจว่าหนูหวานจะไม่ซุ่มซ่ามล้มทับคนอื่นอีก”

ใช่เขากลัวว่าเธอจะไปล้มทับคนอื่น ทับแบบธรรมดาไม่ว่าแต่ทับแบบเอาหน้าอกหน้าใจอวบใหญ่ไปทับหน้าคนอื่นไม่ได้ เขาหวง... โจนาธานบอกตัวเอง

“อ้าว..”

แม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยออกมาแล้วขมวดคิ้วหน้ามู่ทู่ดูน่ารัก เขาไม่คิดว่าผู้หญิงทำหน้าแบบนี้แล้วจะน่ารักขนาดนี้ ปกติผู้หญิงที่เขาควงมักจะทำหน้ายิ้มแย้มเย้ายวนเขาอยู่เสมอ บางคนก็พยายามจะทำสีหน้าให้สดชื่นรื่นเริงเพื่อเอาใจเขา และพยายามซ่อนใบหน้าที่แท้จริงไว้ภายใต้เมกอัพสวยงาม

“เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องพักเอง”

“ไม่ต้อง เอ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ หนูหวานเดินไปเองได้”

“ด้วยสภาพแบบนี้นี่นะ”

ชายหนุ่มจ้องมองสาวน้อยในชุดกระโปรงสั้นเต่อ เข้าใจว่ามันเป็นคนคอสเพลย์ตัวการ์ตูนดัง แต่เธอน่ารัก ขาวอวบน่ากินขนาดนี้และกระโปรงก็สั้นเกินไป ขืนเดินไปมากลางคืนคนเดียวมีหวังถูกฉุดไปทำมิดีมิร้าย เธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้วดังนั้นจะไปไหนมาไหนก็ต้องอยู่ในสายตาเขาตลอด..

ไม่รู้ล่ะเขาจองแม่สาวน้อยเซเลอร์มาร์อกภูเขาไฟคนนี้แล้ว ชายอื่นไม่มีสิทธิ์...

โจนาธานคิดเข้าข้างตัวเองอย่างเอาแต่ใจโดยที่แม่สาวน้อยอัศวินเซเลอร์ยังไม่รู้ตัวสักนิดว่าตนนั้นถูกตาต้องใจเขาเสียแล้ว

“แล้วคุณจะพาหนูหวานกลับตอนไหนคะ หนูหวานเอ่อ.. ง่วงแล้ว” คนง่วงแล้วแต่ตายังใสแจ๋วทำให้โจนาธานอยากหัวเราะ แต่เพราะอยากอยู่ใกล้ชิดเธออีกนิดจึงแกล้งถ่วงเวลา

“เดี๋ยวสักแป๊บให้ตัวยามันซึมเข้าผิวก่อนจะได้หายเร็วๆ” เขาเห็นเธอทำหน้าฉงนแล้วก็ต้องพูดกลบเกลื่อนต่อ

“ตอนนี้ผมกำลังให้คนของผมไปเอาวีลแชร์มาให้คุณนั่งกลับห้องพัก พักที่เดียวกับคุณลิซ่าใช่ไหม”

แสนหวานพยักหน้าแล้วจ้องมองประตูอย่างรอคอย ท่าทางกระวนกระวายของเธอทำให้โจนาธานเสียความมั่นใจไปไม่น้อยเพราะปกติสาวๆ มักให้ความสนใจเขาเสมอ แต่ท่าทางสาวน้อยตรงหน้านั้นอยากจะอยู่ห่างๆ เขาเหลือเกิน

“ท่าทางหนูหวานไม่อยากอยู่ใกล้ผม”

“เอ่อ คือ.. หนูหวานไม่ได้รังเกียจคุณนะคะ คุณช่วยหนูหวานทั้งที่ไม่ต้องทำเองก็ได้หนูหวานขอบคุณจริงๆ ค่ะ”

“แต่ท่าทางของหนูหวานเหมือนกลัวผม” โจนาธานตั้งข้อสังเกต แววตางามไหววูบไปเล็กน้อยก่อนจะก้มหลบตา

“ก็คุณโจเป็นบิ๊กบอสนี่คะ หนูหวานกลัวว่าจะทำให้คุณโจเสียหน้าแล้วก็ถูกคนนินทาว่ามายุ่งกับหนูหวาน แค่หนูหวานล้มทับคุณพนักงานก็คงเม้าท์สนุกปากแล้ว พรุ่งนี้หนูหวานยังไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลยค่ะ”

“ก็เอาไว้ที่เดิมนั่นล่ะ ทำไมผู้หญิงถึงได้คิดอะไรแบบนี้หรือคิดมากแบบนี้กันนะ”

“อ้าว ก็ต้องคิดมากสิคะ เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อนแล้วจู่ๆ มาอยู่กับคุณสองต่อสองแบบนี้ หนูหวานเองไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานที่ได้มีโอกาสมาร่วมงานกับพวกพี่ๆ เขาเท่านั้น หนูหวานกลัวว่าจะทำให้คุณเสียชื่อเสียงต่างหากล่ะคะ”

“เรื่องนั้นหนูหวานไม่ต้องกลัวไม่ต้องกังวลแทนผมหรอก ใครพูดจาให้หนูหวานเสียหายผมจะจัดการเอง”

“ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ มันเกินไป เอาเป็นว่าตอนนี้หนูหวานขอกลับห้องพักดีกว่าค่ะกลัวจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน”

อะไรกันแม่สาวน้อยคนนี้ไม่อยากอยู่ใกล้เขาเพราะกลัวคนอื่นเดือดร้อนนี่นะ..

นี่เขาไม่มีเสน่ห์พอจะมัดใจเธอเลยหรือไง โจนาธานเริ่มไขว้เขวกับเสน่ห์ของตน

“ไหนล่ะคะวีลแชร์ที่จะเอามาให้หนูหวาน จริงๆ แล้วหนูหวานว่าเดินไปยังจะเร็วและง่ายกว่า ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยดูแลหนูหวาน ลาล่ะค่ะ” เธอยกมือไหว้เขาเสมือนเด็กไหว้ลาผู้หลักผู้ใหญ่

นี่กูแก่ขนาดที่เด็กมันต้องยกมือไหว้แล้วหรือวะ..

มันก็จริงนี่นา แกกับแม่สาวน้อยหนูหวานนี่อายุห่างกันเป็นรอบ ไม่ให้เด็กมันยกมือไหว้ได้ยังไง..

เสียงตอบดังกึกก้องอยู่ในหัวมันตอกย้ำให้เขารู้สึกปวดใจลึกๆ นี่รึเปล่านะที่เขาพากันพูดว่า

คำว่าแก่พูดเบาๆ ก็เจ็บ...

“หนูหวานไปแล้วนะคะ” แสนหวานลุกขึ้นโดยไม่สนใจจะรอวีลแชร์และตอนที่ลุกนี่เองเธอก็ต้องสะดุ้งร้องโอดโอยด้วยความเจ็บแปลบที่ข้อเท้าจนต้องทรุดนั่งลงไปที่เดิม

“โอ๊ย.. อูย...”

“ดื้อ.. บอกแล้วยังจะรั้นลุกไปอีก เป็นไงล่ะทีนี้เจ็บมากกว่าเดิม” โจนาธานดุเธอเบาๆ แสนหวานทำหน้าเหยเก

“หนูหวานขอโทษค่ะ แต่หนูหวานอยากกลับจริงๆ ง่วงนอนแล้ว” แล้วสาวน้อยตรงหน้าก็เริ่มงอแงขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“เอาล่ะๆ เดี๋ยวผมไปส่งหนูหวานเอง”

“แต่..”

“ไม่มีแต่ เอาล่ะอยู่นิ่งๆ ห้ามงอแง”

“หนูหวานไม่ได้งอแง” ใบหน้าจิ้มลิ้มงอง้ำเหมือนเด็กๆ โจนาธานทำท่าเหมือนจะหัวเราะเธอหันมาเจอก็ทำเสียงขุ่นใส่

“และหนูหวานก็ไม่ใช่เด็กด้วย”

“ครับ ผมรู้แล้วว่าหนูหวานไม่ใช่เด็ก” และเธอก็ ใหญ่โตมโหฬาร มากเลยเลยล่ะ..

“งั้นคุณก็ไปส่งหนูหวานได้แล้วค่ะ หนูหวานง่วงนอนจริงๆ นะคะ”

ตอนนี้แสนหวานรู้สึกเหนื่อยและเพลียมากที่สำคัญเธออยากจะเอาสร้อยคอทองคำที่ได้ไปอวดเพื่อนๆ อยากจับอยากลูบอยากคลำแล้ว เธอคิดไว้ว่ากลับไปจะรีบเอาไปให้แม่เป็นของขวัญปีใหม่เสียเลย

“ครับคุณผู้หญิง”

“อุ๊ยๆ เดี๋ยวค่ะ คุณโจจะทำอะไรคะ” แสนหวานอุทานพร้อมทั้งเอนกายไปด้านหลังเมื่อเขาก้มลงทำเหมือนจะทำอะไรสักอย่าง

“ก็จะไปส่งหนูหวานน่ะสิ เอาล่ะถ้าอยากกลับแล้วก็อย่าพูดมาก” โจนาธานพูดแล้วหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้เธอซึ่งความยาวของมันก็คลุมเข่ามนพอดี

เขาไม่อยากให้ใครเห็นขาขาวๆ ของเธอแม้จะมีถุงน่องอีกชั้นก็เถอะ..

โจนาธานคิดในใจก่อนจะก้มลงช้อนร่างอวบอิ่มขึ้นมาอย่างง่ายดาย แสนหวานหน้าร้อนผ่าวแก้มสาวแดงจัดรีบตวัดแขนโอบรอบลำคอแกร่งไว้โดยอัตโนมัติ

“จริงๆ แล้วหนูหวานรอวีลแชร์ก็ได้ค่ะ” แสนหวานบอกเสียงอ่อยรู้สึกอ่อนแรงไปเสียอย่างนั้น

“ผมว่าหนูหวานอยู่นิ่งๆ เงียบๆ ดีกว่าครับ”

เขาบอกขณะเดินไปที่ลิฟต์โดยไม่สนใจสายตาของคนที่มองมาเพราะแม้คืนนี้จะมีปาร์ตี้ของพนักงานจากสาขาอื่นๆ แต่พนักงานสาขาใหญ่ก็ยังทำงานกันปกติเพราะได้ฉลองปีใหม่กันไปแล้วนั่นเอง และแม้ว่าคนที่นี่จะไม่มีใครรู้จักแสนหวานแต่เธอก็รู้สึกขัดเขินอับอายที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมโจนาธานจะต้องทำแบบนี้ด้วย เขาไม่กลัวมีข่าวหรือไงนะ...