บทที่ 3.จบตอน

โจนาธานพาแสนหวานมาที่รถของเขาเนื่องจากที่พักของแสนหวานที่พักกับพี่ลิซ่านั้นเป็นบ้านพักที่มีความเป็นส่วนตัวพอสมควรและการจะเดินกลับไปก็ไกลอยู่ไม่น้อยและเขาก็ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใครนัก แม้ว่าตอนที่ออกจากห้องพยาบาลมานั้นมันเป็นความต้องการของเขาเองที่ต้องการให้พนักงานของที่นี่เห็นว่าเขาอยู่กับเธอ แต่ตอนนี้เขาต้องการความเป็นส่วนตัวเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับเธอนานขึ้นอีก ใจจริงอยากยืดเวลาออกไปทั้งคืนด้วยซ้ำหากว่าสาวน้อยตัวอวบจะงอแงง่วงนอนเสียก่อน

คบเด็กก็ต้องทำใจหากเด็กจะงอแง.. โจนาธานบอกตัวเอง

“หลังโน้นค่ะ” แสนหวานชี้บอก ชายหนุ่มจึงค่อยๆ พารถไปจอดหน้าบ้านหลังงามซึ่งมีถนนโรยกรวดงดงามไปยังตัวบ้านพักชั้นเดียวที่ปลูกห่างกันพอสมควรซึ่งมีหลายสิบหลังเรียงรายกันตามชายหาดสวย

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะเดี๋ยวหนูหวานเดินเข้าบ้านเองได้”

“อย่าอวดเก่งสิหนูหวาน รู้ใช่ไหมว่าตัวเองกำลังเจ็บอยู่”

โจนาธานหันมาดุคนที่เอาแต่อยากจะไปห่างๆ จากตน แสนหวานหน้าง้ำแล้วตวัดสายตาค้อนเขา หากเป็นหญิงสาวคนอื่นทำเขาอาจจะไม่พอใจและไล่พวกเจ้าหล่อนไปให้พ้นหน้าเสียเดี๋ยวนี้ แต่สำหรับแม่สาวน้อยตรงหน้าโจนาธานอยากจะทำโทษที่บังอาจมาตวัดสายตาค้อนเขา

“เอาล่ะเดี๋ยวผมอุ้มหนูหวานไปส่งหน้าบ้านก็แล้วกัน”

“หา.. มะ ไม่นะคะ คือ..” แสนหวานตาโตหน้าร้อนผ่าว

“ทำไม หรือว่าซ่อนผู้ชายไว้ในบ้าน” เสียงชายหนุ่มเข้มขึ้นแววตาที่อ่อนโยนเมื่อครู่ก็พลันดูดุดัน

“เปล่านะคะ ใครจะทำอย่างนั้นอีกอย่างหนูหวานก็อยู่กับคุณมาตั้งหลายชั่วโมงจะเอาเวลาไหนมาซ่อนผู้ชาย”

“ดีแล้วที่ไม่ได้ซ่อนใครไว้ เพราะหากเป็นอย่างนั้นมันตายแน่” ท่าทางของเขาทำให้แสนหวานนิ่งงันมองเขาตาโตและไม่เข้าใจว่าทำไมโจนาธานจะต้องทำท่าเกรี้ยวกราดอย่างนั้นด้วย

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ในที่สุดเธอก็บอกเขาไปเบาๆ และทำท่าว่าจะลงจากรถหากว่าเขาดึงแขนเธอไว้

“เดี๋ยวผมอุ้มหนูหวานไปเอง ไม่ต้องพูดอยู่เฉยๆ หากไม่อยากถูกผมลงโทษที่หนูหวานดื้อ”

“หนูหวานนี่นะคะดื้อ”

แสนหวานเสียงสูงและโจนาธานก็พยักหน้าเป็นคำตอบ แล้วเธอก็ทำท่าอ้าปากจะเถียงเขาและนั่นเองมันทำให้โจนาธานหมดความอดทน ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปเรียวปากอิ่มทันที

แสนหวานนิ่งงันชาวาบไปทั้งกายคลื่นความร้อนแปลกๆ ถาโถมเข้าสู่ร่างกาย แล้วคลื่นนั้นก็รุนแรงจนพัดพาร่างของเธอให้ลอยละลิ่วขึ้นไปบนฟ้าแล้วตกลงไปในท้องทะเลอันเยียบเย็นก่อนจะลอยเท้งเต้งอยู่บนคลื่นยักษ์อันแสนวาบหวาม ในขณะที่โจนาธานนั้นครางลึกอย่างพอใจกับรสชาติหวานล้ำจากเรียวปากอิ่มของสาวเจ้า เรียวลิ้นร้อนผ่าวเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าให้สาวน้อยอ่อนด้อยเดียงสามึนงงและหลงเพริดไปกับเขาอย่างง่ายดาย จูบแรกของสาวน้อยที่เขาถูกตาต้องใจแม้ไม่ได้ให้ความรู้สึกร้อนแรงเหมือนสาวเจนสนามรัก แต่ก็ทำให้เขารู้สึกซ่านกระสันปรารถนาเธอมากกว่าหญิงสาวคนไหนที่ผ่านมา อยากจะโจนจ้วงเข้าหาร่างสาวของเธอให้สาสมกับความปรารถนาที่กำลังร้อนระอุอยู่ในกายเขาตอนนี้

“หนูหวาน หวานเหลือเกินหนูหวานของคุณโจ..”

โจนาธานครางชิดเรียวปากอิ่มที่บวมเจ่อขึ้นมาทันทีที่มันถูกเรียวปากอันเจนจัดของเขาเคล้าคลึง สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้ใจของสาวน้อยไหวสะท้านวาบหวามรัญจวนในอก

“คุณโจ..” แสนหวานครางแผ่วเหมือนคนละเมอมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างมึนงงและคาดไม่ถึงว่าเขาจะ จูบ เธอ ซ้ำมันยังเป็นจูบแรกของเธอด้วย...

“หนูหวานดื้อ คุณโจเลยทำโทษหนูหวานไงครับ”

“หนูหวานดื้อ.. หรือคะ” เสียงหวานถามแผ่วพร่าดวงตางามไหวระริกด้วยความเอียงอาย

“ใช่ครับคุณโจทำโทษหนูหวานที่ดื้อจะเดินเข้าบ้านเองทั้งที่ยังเจ็บขาอยู่”

“ก็เลยจูบหนูหวานหรือคะ..”

“ใช่ครับและต่อไปนี้ถ้าหนูหวานดื้อ หรือขัดคำสั่งคุณโจก็จะถูกทำโทษแบบเมื่อกี้ หนักเบาตามโทษที่ทำผิด และอาจจะไม่หยุดแค่ จูบ..”

“บะ บ้า.. คุณโจจะทำแบบนี้กับหนูหวานไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด” สาวน้อยส่ายหน้าจนเรือนผมสลวยกระจาย

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ ในเมื่อต่อไปนี้หนูหวานเป็นผู้หญิงของคุณโจแล้ว”

“หา...”

“ไม่ต้องหาครับ หนูหวานจำไว้เลยว่านับจากวินาทีนี้แล้วหนูหวานคือผู้หญิงของคุณโจแล้ว โทษฐานที่ล้มทับคุณโจและทำให้คุณโจอดใจไม่ไหวจนต้องจูบหนูหวาน ดังนั้นเพื่อเป็นการแสดงความรับผิดชอบ หนูหวานต้องเป็นผู้หญิงของคุณโจ..”

“แต่..”

“ไม่มีแค่ครับคนสวยเอาล่ะผมจะอุ้มหนูหวานเข้าบ้าน ไฟในบ้านเปิดอยู่แสดงว่าคุณลิซ่ากับเพื่อนของหนูหวานยังคงรออยู่”

“ดะ เดี๋ยวค่ะ ไม่ได้นะคะ จะให้พี่ลิซ่ากับวินนี่เห็นคุณโจไม่ได้ พวกเขาจะเข้าใจผิด” แสนหวานยังคงไม่ยอมลงจากรถเมื่อเขาเดินอ้อมมาจะอุ้มเธอลงจากรถ

“ถ้าหนูหวานดื้อ คุณโจจะจูบหนูหวานโชว์เพื่อนๆ เสียเลย คราวนี้เราจะต้องผูกพันกันแน่นหนามากขึ้นกว่าเดิมแน่นอน”

“คุณโจบ้า..” แสนหวานพูดได้แค่นั้นแล้วก็ยอมให้เขาอุ้มเธอไปหน้าบ้าน

“คุณโจวางหนูหวานลงสิคะ อ๊าย คนบ้าอย่าเพิ่งเคาะประตูสิคะ”

สาวน้อยบอกเขาเบาๆ เพราะกลัวว่าจะเสียงดังจนทำให้เพื่อนๆ ออกมาเจอภาพที่เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาแต่โจนาธานฟังที่ไหนเพราะเขาเคาะประตูหนักๆ สามทีไม่กี่อึดใจประตูก็เปิดออกมา

“หนูหวาน / คุณโจ..” ทั้งพี่ลิซ่ากับกวินอุทานตาโตมองหนุ่มสาวตรงหน้าอย่างงุนงงและแอบปลื้ม...

“ผมพาหนูหวานมาส่งครับ เธอขาแพลงนิดหน่อยแต่หากเดินมากๆ ข้อเท้าอาจจะระรมร้าวจนถึงขั้นบาดเจ็บหนักได้”

โจนาธานบอกพร้อมทั้งเดินเข้าไปในบ้านท่ามกลางอาการอ้าปากค้างของพี่ลิซ่าและกวินส่วนแสนหวานนั้นก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาทั้งสอง...

“งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ”

“แต่เป็นงานดีใช่ไหมคะพี่ลิซ่า” พี่ลิซ่าไม่ตอบแต่หันมาสบตากับกวิน

“ไม่รู้ดีหรือร้าย แต่นับจากวินทีนี้ชีวิตแม่สาวอวบของเราได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง..”

หลังจากที่พูดคุยกันอยู่ชั่วครู่โจนาธานก็ขอตัวกลับแต่เพราะเห็นความกังวลของแสนหวานกับเพื่อนๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามไถ่

“มีอะไรกันหรือครับ”

“หนมหวาน เพื่อนของหนูหวานน่ะค่ะ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”

“ใช่ค่ะ พวกเราตามหาหนมหวานก่อนจะกลับมาที่นี่แล้วแต่ก็ไม่เห็น นี่ก็กำลังจะออกไปตามหาหนมหวานอีก พอดีกับที่คุณโจมานั่นล่ะค่ะ”

“แล้วปกติเพื่อนคนนี้ทำตัวเหลวไหลไหมครับ ขอโทษนะครับที่ถามแบบนี้เผื่อว่าเธออาจจะรักสนุกไปเที่ยวต่อกับเพื่อนๆ คนอื่น”

“หนมหวานไม่ใช่คนชอบเที่ยวเตร่ค่ะ หนมหวานเป็นเด็กดีเรียบร้อยน่ารัก”

“แต่งชุดเหมือนหนูหวานนี่ล่ะค่ะแต่ผมสีเหลืองๆ มีก้อนกลมๆ สองข้าง” กวินทำท่าประกอบ

“งั้นเดี๋ยวผมให้คนช่วยตามหานะครับ หนูหวานไม่ต้องกังวลนะครับ คุณโจไม่มีทางปล่อยให้เพื่อนของหนูหวานได้รับอันตรายแน่ๆ”

โจนาธานหันมาทำตาหวานกับสาวน้อยที่หลบตาเขินจนหน้าแดง พี่ลิซ่ากับกวินมองสบตากันแล้วยิ้มๆ อย่างยินดีไปกับเพื่อนของตนด้วย แต่อีกคนยังคงไม่รู้ข่าวพวกเธอก็คงนอนไม่หลับหากว่าไม่ได้ข่าวของขนมหวาน

“หนูหวานขอบคุณคุณโจมากนะคะ”

“รบกวนคุณโจหน่อยนะคะ คืนนี้พวกเรานอนไม่หลับแน่ๆ ยังไงขอออกไปเดินตามหาดีกว่ามันร้อนรนไปหมดแล้วเนี่ย” กวินบอกอย่างร้อนรนเป็นห่วงเพื่อนรัก

“เอาอย่างนี้ดีกว่าคุณวินนี่ไปกับผมส่วนคุณลิซ่าอยู่กับหนูหวานที่นี่ดีกว่า แล้วผมจะให้คนของผมมาคอยดูแลความเรียบร้อยให้อีกที”

“ขอบคุณมากนะคะ วินนี่ได้เรื่องยังไงรีบส่งข่าวบอกเลยนะ”

“โอเคค่ะพี่ลิซ่า”