บทที่ 2. สะดุด... รัก มั้ง...

ขนมหวานกับแสนหวานเดินมารอขึ้นไปรับรางวัลแต่ท่าทางแสนหวานจะตื่นเต้นมากและดื่มหนักไปหน่อยเริ่มจะเดินไม่ตรงทางแต่เพื่อรางวัลใหญ่เธอก็พยายามจะเดินให้ตรงทาง

“ไหวไหมหนูหวาน”

“ไหวสิ แค่นี้สบายม้ากกกก”

“โอเคๆ เดินดีๆ ล่ะเอ้าถึงบันไดแล้ว” ขนมหวานบอกเพื่อนรักเมื่อพากันมาถึงบันไดเตี้ยๆ ทางเดินขึ้นเวที แสนหวานพยักหน้าหงึกๆ แล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามเดินขึ้นไปก่อนขั้นแรก

“เห็นมั้ยว่าสบายมาก ฮ่าๆ”

“จ้า รีบไปบอสรออยู่” ขนมหวานบุ้ยใบ้ให้เพื่อนรักรีบเดินไปเพราะผู้จัดการสาขาของพวกเธอยืนรออยู่บนเวที

ในขณะเดียวกันโจนาธานที่กำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนรักของตนที่โต๊ะวีไอพีพร้อมกับผู้บริหารจากสาขาอื่นๆ ก็ถูกเชิญมาเป็นคนมอบรางวัลสุดท้ายของงาน ชายหนุ่มเดินขึ้นมาพร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดาสาวๆ ทำให้แสนหวานคิดเข้าใจว่าทุกคนกรี๊ดให้เธอที่ได้รับรางวัลใหญ่ หญิงสาวหันไปยิ้มให้ทุกคนด้านล่างแล้วโบกมือราวกับนางสาวไทยได้มงกุฎแล้วยังเดินไปเดินมาหลายรอบโดยไม่ได้สนใจคนที่ยืนรอมองรางวัลให้ตน จนพิธีกรเอ่ยปากบอกแสนหวานจึงหันกลับมายังพิธีกรและผู้ที่จะมอบรางวัลให้ตน และเมื่อหันมาเจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอในระยะใกล้ขนาดนี้ทำให้เธอเกิดอาการประหม่าและตื่นเต้นจนแสนหวานสะดุดขาตัวเอง

“อุ๊ย ว้าย... กรี๊ดดด...” แสนหวานอุทานอย่างตกใจร่างอวบอิ่มเซถลาเหมือนนกปีหัก

ตึ้งงงง... เสียงหวีดร้องตึงตังดังขึ้นเมื่อแสนหวานนั้นเซถลาไปหาโจนาธานที่ก็พยายามจะรับร่างเธอไว้ไม่ให้ล้มกระแทกพื้นแต่เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้เขาเสียหลักล้มลงโดยมีร่างอวบอิ่มของแสนหวานล้มทับไปเต็มๆ และที่เต็มๆ นั้นก็คือ หน้าอกคัพดีอวบใหญ่แม่ให้มาของเธอกระแทกอัดหน้าโจนาธานเต็มๆ เลยทีเดียว

“อุ๊บบบส์..” โจนาธานอุทานออกกมาทั้งรู้สึกเจ็บจนจุกแต่ก็รู้สึกชื่นชอบอะไรหอมๆ นุ่มๆ ที่มันขยับไปมาอยู่บนใบหน้าเขาในตอนนี้ ทั้งกลิ่นหอมจากร่างอวบอิ่มที่คร่อมทับเขามาทั้งตัวมันก็หอมจนเขาตื่นเร้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ซึ่งผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาตื่นเต้นและร้อนรุ่มได้ทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้าเจ้าหล่อนชัดๆ ด้วยซ้ำไป และที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้เลยสักคน

“ตายแล้วน้องหนูหวานลุกไหวมั้ยนั่น”

พิธีกรสาวหนุ่มบนเวทีที่มัวแต่ตะลึงก็เพิ่งได้สติก็เข้ามาช่วยพยุงร่างอวบอิ่มที่กำลังพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นอยู่อย่างทุกลักทุเลทั้งเพราะเธอมึนหน่อยๆ และความตื่นเต้นประหม่าทั้งตกใจทำให้อะไรๆ มันดูวุ่นวายเกินจะจัดการอะไรได้ฉับไว

“ช่วยด้วยค่ะพี่สา หนูหวานรู้สึกจุก และเหมือนว่าขาจะแพลงด้วยค่ะ โอย...” เธอพูดจริงไม่ได้แกล้ง แสนหวานพลิกกายนั่งอย่างหมดท่าอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มที่ก็พยุงกายลุกนั่งได้แล้วโดยไม่มองหน้าเพราะตอนนี้เธอรู้สึกปวดจี๊ดที่ข้อเท้าและยังรู้สึกจุกๆ อยู่นั่นเอง

“คุณสาไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมช่วยเธอลุกเอง” ชายหนุ่มบอก คุณสา หรือสาวิตรี พิธีกรในงาน

โจนาธานมองใบหน้าอิ่มที่เหยเกน้อยๆ อย่างพอใจ แม่สาวอกภูเขาไฟ ของเขาก็หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักไม่หยอก แม้เธอจะไม่ได้รูปร่างหน้าตาสวยจัดหุ่นแซ่บดูเผ็ดร้อนเหมือนสาวๆ ที่เขาเคยควง แต่อกภูเขาไฟที่เขาสัมผัสได้ว่ามันเป็นของแท้นั้นก็ทำให้เลือดหนุ่มมันร้อนฉ่าอยากจะขยำขยี้คลุกวงในเสียเหลือเกิน..

ไอ้บ้าโจ แกจะคิดหื่นๆ แบบนี้กับพนักงานของตัวเองไม่ได้ แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงพนักงานในสาขาไหนๆ ของโรงแรมก็ห้ามคิดโว้ย.. ชายหนุ่มตะโกนบอกตัวเองในใจวุ่นวาย

“ลุกไหวหรือเปล่า” แสนหวานหันมามองคนถามตาโตไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงนุ่มๆ ของชายหนุ่มที่เธอคิดว่าไกลเกินเอื้อม และไม่คิดว่าจะได้พบเจอเขาแบบแนบสนิทจนจุกขนาดนี้

“อะ เอ่อ.. ไหนรางวัลของหนูหวานล่ะคะ

เธอโพล่งถามออกไปเพราะต้องการรับรางวัลแล้วลงไปจากเวทีเสียตอนนี้เพราะความมึนเมื่อครู่มันหายไปหมดแล้วเหลือเพียงความอับอายเลือดสาวในกายก็ร้อนฉ่าเหมือนน้ำมันเดือดๆ ไหลอยู่ในร่างเสียอย่างนั้น

“เออนั่นสิคะ คุณโจคะมอบรางวัลให้หนูหวานเลยก็แล้วกันนะคะ”

“ครับ..” โจนาธานรับกล่องกำมะหยี่สีแดงมาจากสาวิตรีแล้วก็ยื่นให้เธอ แสนหวานรีบไหว้เขาแล้วรับมันไว้แล้วพยายามจะลุกขึ้นด้วยตัวเองแต่แล้วเธอก็ต้องอุทานออกมาเบาๆ เมื่อร่างอวบอิ่มถูกช้อนขึ้นด้วยวงแขนแกร่งของเขาและเสียงฮือฮากรีดร้องด้วยความตื่นเต้นของบรรดาพนักงานก็ดังขึ้นอีกรอบ แสนหวานทำหน้าไม่ถูกได้แต่นิ่งงันอยู่ในวงแขนแข็งแรงของเขา โจนาธานยิ้มแล้วค้อมศีรษะให้ทุกคน

“พอดีว่าหนูหวานขาแพลงและเดินเองไม่ได้น่ะครับไม่มีอะไร เชิญคุณสาต่อเลยครับ” โจนาธานบอกแล้วเดินจากเวที ขนมหวานซึ่งยืนตะลึงมองเพื่อนรักอยู่ในวงแขนของบิ๊กบอสซึ่งเป็นท่านประธานของโรงแรมทุกสาขาในไทยอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ตายล่ะต้องตามหนูหวานไป แล้วคุณโจเขาพาหนูหวานไปทางไหนล่ะเนี่ย” ขนมหวานชะเง้อมองตามแล้วเดินไปด้านหลังเวทีซึ่งเป็นห้องสำหรับแต่งตัวและพักผ่อนหย่อนใจของแขกซึ่งเธอคิดว่าโจนาธานจะต้องพาเพื่อนรักไปที่นั่น

ทางด้านอเล็กซิโอเห็นเพื่อนส่งสัญญาณให้ว่าไม่ว่างแล้วก็จึงลุกขึ้นขอตัวจากนักธุรกิจและบรรดาผู้หลักผู้ใหญ่ของค่ำคืนนี้ก่อนจะเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยง ชายหนุ่มเดินออกไปรับลมข้างนอกให้รู้สึกผ่อนคลายสักเล็กน้อยโดยมีคนของเขายืนดูแลความปลอดภัยให้เขาอยู่ไม่ไกลแต่ไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจหรือทำให้คนอื่นๆ แตกตื่นตกใจ เพราะบางครั้งลูกน้องของเขาก็ห่วงเขามากจนเกินไปและพากันล้อมหน้าล้อมหลังจนทำให้คนอื่นหวาดกลัวเพราะคิดว่าเขาเป็นเจ้าพ่อหรือมาเฟียร้ายหรือเป็นผู้มีอิทธิพลจะมาทำอะไรไม่ดี จนเขาต้องสั่งการใหม่ว่าให้ตามเขาเงียบๆ หรือพรางตัวไปแต่ก็ให้มีคนติดตามแบบเปิดเผยแค่สองคน คือคนขับรถและเลขาส่วนตัวที่พร้อมจะจับปากกาและจับปืนพร้อมๆ กันได้นั่นก็คือ รอน หรือ โรนัล และ เจสัน ผู้ทำหน้าที่ขับรถและพร้อมจะจับปืนผาหน้าไม้เพื่อปกป้องเขา

“เอ.. ห้องพยาบาลไปทางไหนนะ แย่จริงหลงทางได้ยังไงเนี่ยหนมหวาน”

เสียงใสๆ ของผู้หญิงดังขึ้นแว่วๆ อเล็กซิโอจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองยังต้นเสียงแต่ยังไม่เห็นตัวเจ้าหล่อน เพราะที่ส่วนนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวที่มีเพียงแขกระดับวีไอพีที่โจนาธานอนุญาตเท่านั้นซึ่งก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาอยู่ในโซนนี้

“ว้าย.. คุณเป็นใครคะ” เสียงเจ้าหล่อนยังคงดังขึ้นและคราวนี้ท่าทางจะดูตกใจเขาคิดว่าเธอคงเจอกับรอน เพราะเจสันอยู่กับเขา

“ขอเชิญคุณผู้หญิงออกไปจากชั้นนี้ครับ เพราะที่นี่เป็นเขตหวงห้าม”

“หนมหวานก็ไม่ได้อยากมาละลาบละล้วงหรอกค่ะต้องขอโทษด้วยหากทำให้คุณลำบากใจ แต่ช่วยบอกทางกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงได้ไหมคะ บอกตรงๆ ว่าหนมหวานหลงทาง”

“แล้วคุณมาทางนี้ได้ยังไงล่ะครับ..” เสียงรอนที่ยังคงตอบโต้กับผู้หญิงคนนั้นอย่างสุภาพซึ่งเป็นลักษณะนิสัยของรอนแต่รอนไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้าง่ายๆ โดยเฉพาะผู้หญิง ยิ่งเป็นผู้หญิงของเขาที่ควงขึ้นเตียงรอนแทบไม่แลสายตามองเพราะรอนมีอคติกับผู้หญิงพวกนั้นทำให้มองผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขาเป็นศัตรูหรือไม่ก็พยายามอยู่ให้ห่างไม่พูดคุยด้วยดีๆ ส่วนมากก็จะมักแสดงความเย็นชาออกมาเสมอ แต่เรื่องการทำงานนั้นรอนไม่มีขาดตกบกพร่อง

“หนมหวานกำลังตามหาเพื่อนค่ะ พนักงานบอกว่าคุณโจพาเธอไปที่ห้องพยาบาลเขาชี้ทางมาด้านนี้เดินไปเดินมาหนมหวานก็หลงทางซะงั้น ไม่น่าเลย”

“เดี๋ยวผมไปส่งที่ทางลงก็แล้วกัน”

“ขอบคุณมากเลยค่ะ คุณใจดีจัง”

เสียงหวานใสของผู้หญิงคนนั้นทำให้ใจของเขาเต้นผิดจังหวะแปลกๆ ทั้งฟังจากน้ำเสียงของทั้งรอนและเจ้าหล่อนแล้วทำให้เขาเกิดอาการบางอย่าง อย่างที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้น เขารู้สึกหวงเจ้าของเสียงหวานใสเสนาะหูนั้นจนไม่อยากให้เธอคุยกับรอน ท้ายที่สุดอเล็กซิโอก็อดรนทนไม่ได้...

“มีอะไรรอน..”

ร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวขึ้นทำให้หนุ่มสาวที่กำลังพูดคุยยิ้มแย้มให้กันหันมามองเขาพร้อมๆ กัน และในวินาทีนั้นเองสายตาของเขากับเธอก็ประสานกันโดยอัตโนมัติ