บทที่ 1.จบตอน

“บิ๊กบอสเราหล่อมากเลยแก โอ้ย.. ฉันรักเขา” กวินทำตาหวานเยิ้มเคลิ้มฝัน

“ใช่หล่อ แต่ก็เจ้าชู้มากกกก ก.ไก่ล้านตัว”

“เขาไม่ได้เรียกเจ้าชู้เขาเรียกว่า รวยเลือกได้ย่ะ ก็เห็นว่าสาวๆ นี่ตอมกันหึ่ง อยากจะเป็นคู่ควงคุณโจกันทั้งนั้น บางคนแค่ได้เดินเอานมไปชนหลังเบาๆ ก็เอามาฝันจนเสร็จ..”

“วินนี่ก็พูดน่าเกลียด มันไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง” ขนมหวานว่าเพื่อนรักเธอไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าเพื่อนสาวหมายถึงอะไร

“น้อยไปสินะหล่อน ไม่รู้อะไร คุณโจนี่นะ ขึ้นชื่อว่าเป็น จอมมารร้ายสายหื่น เลยนะยะ ขาเม้าท์ว่ากันว่า สาวๆ แทบคลานลงจากเตียงกันเลยทีเดียว แหม.. ฉันละอยากรู้จริงๆ ว่าลีลาจะเด็ดแค่ไหน อยากลองๆๆ อิอิ” กวินจีบปากจีบคอพูดอย่างสนุกปากแต่สาวๆ ทั้งสองที่ฟังเขาพูดก็พากันหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้

“แต่เขาก็ว่าคุณโจมีเพื่อนอีกคนที่ได้ข่าวว่าแซ่บสะเด็ด เผ็ดมากไม่แพ้กัน ได้ฉายาว่า จอมมารล่ารัก คนนี้ยังไม่ค่อยมีใครเห็นหน้านักเพราะพ่อคุณค่อนข้างเก็บตัวไม่ค่อยออกสื่อแต่ก็ว่ากันว่าหล่อมากกกกลากไส้ลากพุง รวยมากเช่นกันทำธุรกิจเกี่ยวกับอู่ต่อเรือ เดินเรือหรือขุดเจาะน้ำมันนี่ล่ะ เก้งกวางบ่างชะนีเห็นแล้วน้ำแทบเดินลีลาร้อนแรงแทงยับจนแทบขาดใจตายคาเตียงไม่แพ้กัน อันนี้วินนี่ก็อยากลอง อิอิ..”

“รู้มากเสียจริงนะยะแม่วินนี่” พี่ลิซ่าส่ายหน้ายิ้มๆ

“แล้วจริงไหมล่ะคะพี่ลิซ่าใกล้ชิดหนิดหนมกับบอสมากกว่าใคร ไหนบอกมาซิคะ” กวินหันมาเซ้าซี้พี่ลิซ่าต่อ

“โอ๊ย.. พี่พูดไม่ได้หรอกจ้า พูดไปจะเป็นการนินทาเจ้านาย”

“จริงเหรอว่าพูดไม่ได้” กวินถามพลางรินไวน์เพิ่มให้พี่ลิซ่าที่ดูเหมือนจะเริ่มมึนๆ แล้ว แต่แผนการฉกข่าวของบอสสุดหล่อมันต้องมาดังนั้นมอมไวน์พี่ลิซ่าเลยก็แล้วกัน

“อันที่จริงมันก็พอจะพูดได้นิดหน่อยอะนะ.. คือคุณโจเนี่ยแกมีเพื่อนชื่ออเล็กซิโอหล่อมาก ก.ไก่ล้านๆ ตัวพอๆ กัน และรวยมากมหาศาล คุณอเล็กซิโอเป็นคนอิตาลีแต่ก็มีแม่เป็นลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวไทยนี่ล่ะ จำไม่ได้ค่อย พูดถึงความหล่อรวยที่อลังการมากอย่างที่วินนี่พูดมานั่นล่ะ อดีตต้นตระกูลเป็นมาเฟียใหญ่ แต่จะทำอะไรก็เรื่องของเขาไม่พูดมากเจ็บเข่าเจ็บคอ แต่ว่าคุณอเล็กซิโอเขามีธุรกิจที่อิตาลีเป็นส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้มาประเทศไทยนัก พี่เคยเห็นอยู่สองสามครั้ง ค่อนข้างถือตัว ดูเงียบๆ แต่เรื่องความฮอตปรอทแตกนี่ก็เป็นอย่างที่วินนี่ว่าทุกอย่างนั่นล่ะ”

“แล้วเขาไม่มีครอบครัวหรือคะ หมายถึงภรรยา” ขนมหวานถามอย่างสงสัยจริงๆ แล้วชีวิตของพวกเธอนั้นห่างชั้นกับคนระดับบอสของตนมาก แต่รู้ไว้ประดับสมองก็ไม่เสียหายอะไร

“คนระดับนี้เขาไม่เอาใครมาเป็นเมียง่ายๆ หรอก หรืออาจจะมีคู่หมั้นคู่หมายเป็นคนระดับเดียวกันนั่นล่ะ”

“แต่หนูหวานว่า ถ้าฮอตขนาดนั้นใครเป็นเมียก็คงจะช้ำใจหรือไม่ก็นอนไม่หลับเพราะระแวงผัวตัวเองแน่ๆ และไม่รู้ว่าจะสู้รบตบมือกับผู้หญิงของเขาได้รึเปล่าคงมีแต่นางแรงๆ แหงๆ หรือบางทีก็คงปวดหัววันละสามเวลาก่อนอาหารและสามเวลาหลังอาหาร สมมติถ้าหนูหวานได้เป็นเมียอีตาบอสสุดหล่อนี่นึกภาพไม่ออกเลยว่าจะทำยังไง คงนอนโง่ๆ อยู่บนเตียงไปสามวันเจ็ดวันแล้วก็ปลงชีวิตไปเลย แต่ก็อย่างว่าอะเนอะ เราคงไม่มีวันนั้นหรอก ฮ่าๆ อย่าสนใจพวกเรา เอ๊า ชนแก้ว..” แสนหวานว่าพลางหัวเราะแล้วยกแก้วเหล้าปั่นขึ้นทั้งสามสาวก็ยกแก้วของตนชนกับแสนหวาน

คืนนี้ขนมหวานเองก็อนุญาตให้ตัวเองดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์กับเพื่อนๆ เป็นครั้งแรกเพราะคิดว่าตนโตพอที่จะดูแลตัวเองได้และในโรงแรมนี้ก็อยู่กับเพื่อนๆ ไม่ได้ออกไปที่ไหน ถ้าเมาก็แค่พากันเดินกลับห้องพักแล้วนอนเท่านั้นเอง

“หนมหวานเมายาง..” กวินเริ่มถามเสียงยาน

“ยังนะ รอลุ้นรางวัลพนักงานดีเด่นหรือจ๊ะน้องหนมหวาน”

“ไม่หรอกค่ะ แค่รอลุ้นว่าใครจะได้แล้วใครได้รางวัลอะไรบ้าง ทุกคนแต่งตัวกันแบบไม่มีใครยอมใครต้องสนุกแน่ๆ”

ขนมหวานยิ้มหวานให้พี่ลิซ่าก็เพราะเธอกับแสนหวานยังไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานของโรงแรมยังคงสถานะเป็นเด็กฝึกงานอยู่และได้ทำงานพาร์ตไทม์ด้วยเพราะพี่ลิซ่าช่วยเหลือให้โอกาสและพวกเธอก็ทำได้ดี แว่วว่าพอเรียนจบพวกเธอก็อาจจะได้ทำงานที่โรงแรมต่อทันทีเลยก็นับว่าเป็นข่าวดีมาก แม้ว่าพวกเธอจะไม่ได้เรียนจบมาด้านการโรงแรมโดยตรงแต่ขนมหวานก็เรียนมาทางด้านเทคโนโลยีอาหาร ส่วนแสนหวานนั้นเรียนด้านการเงินการจัดการ และทางโรงแรมก็ต้องการผู้ช่วยทั้งสองแผนกจึงรับให้พวกเธอเข้ามาฝึกงานและแผนกต้อนรับก็กำลังขาดคนพี่ลิซ่าจึงให้พวกเธอทำงานพาร์ตไทม์ในช่วยวันหยุดหรือหลังเลิกจากเวลาฝึกงาน ซึ่งได้รับอนุญาตจากผู้ใหญ่แล้วเรียบร้อย และผลงานของพวกเธอทั้งสองก็ถูกใจผู้บริหารมากด้วย เรียกได้ว่าเด็กสร้างของพี่ลิซ่านั้นอนาคตไกลทีเดียว ส่วนกวินนั้นเป็นเลขาของพี่ลิซ่ามาได้ปีกว่าแล้วเพราะเขาเรียนจบก่อนเพื่อนๆ ทั้งสอง เพราะเขาอายุมากกว่าสองปีแต่ก็มักเรียกขานกันแบบสนิทสนมมากกว่ามีคำนำหน้าว่าพี่

“แต่รู้สึกเหมือนว่าหนูหวานจะไม่ไหวแล้วนะ สงสัยจะเมาแล้ว” แสนหวานสลัดศีรษะไปมาดูท่าทางจะมึนมากกว่าใคร

“หนมหวานก็มึนๆ แหละ แต่รอลุ้นอีกหน่อยค่อยกลับกัน”

“ดีๆ งั้นรอลุ้นๆ แล้วทั้งสี่สาวก็พากันนั่งลุ้นรางวัลกันอย่างใจจดจ่อแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงนั่นคือการจับรางวัลสร้อยคอทองคำหนักหนึ่งบาทถึงสิบรางวัลและร่างรองลงมาก็มีมูลค่าน่าสนใจทุกรางวัล

“กรี๊ดดดดด นังหนูหวานแกได้รางวัลทองคำว่ะแก” กวินกรีดร้องลั่นด้วยความดีใจจนหายมึนไปเลยทีเดียวเพราะสร้อยคอทองคำบาทสุดท้ายนี้เป็นของเพื่อนในกลุ่มตน

“จริงเหรอแก ฉันไม่ได้ฝัน ไม่ได้เมาใช่ไหม” แสนหวานเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน”

“เบื่อพวกดีใจจนเวอร์ ดีใจด้วยนะหมูหวานได้ทองตั้งบาทหนึ่งแน่ะ ทองก็เหมาะกับเธอดูดอกๆ ทองๆ ดี” เสียงแหลมๆ ที่แทรกเข้ามาทำให้ทั้งสี่สาวหันไปมอง เมริน พนักงานสาวแผนกต้อนรับที่สวยจัดชนิดหาตัวจับยากและนิสัยก็ร้ายจัดเช่นกัน

“ขึ้นไปรับรางวัลเถอะหนูหวานอย่าสนใจเสียงตัวเงินตังทองเจ็บแผลขี้เรื้อนหอนเลย” พี่ลิซ่าบอกแสนหวานที่ทำท่าจะโผนเข้าไปตบเมรินที่ชอบเรียกเธอว่า หมูหวาน เพราะรูปร่างของแสนหวานอวบอิ่มไม่ได้ผอมเพรียวนั่นเอง แสนหวานพยักหน้าอย่างพยายามหักห้ามใจแล้วดึงขนมหวานเดินไปเป็นเพื่อน

“พี่ลิซ่าว่าเมหรือคะ” เมรินแหวพี่ลิซ่าอย่างไม่พอใจ จริงๆ แล้วเมรินอยากให้พี่ลิซ่าสนใจในตัวเธอสนับสนุนเธอเหมือนขนมหวานกับเพื่อนๆ แต่พี่ลิซ่าไม่เคยชายตาแลเธอเลย ทั้งที่ปีที่แล้วเธอก็ได้รับรางวัลพนักงานดีเด่นปีนี้เธอก็ได้อีกเช่นกัน

“ฉันไม่ได้ว่าใครหรอกแค่เปรยๆ เปรียบๆ ไปอย่างนั้นเอง แต่ใครจะรับก็ได้นะไม่ว่ากัน”

“พี่ลิซ่าไม่เห็นเมในสายตาเลยใช่ไหม เมเป็นญาติพี่นะ ทำไมไม่ส่งเสริมเมเหมือนนังเด็กอ้วนผอมนั่น”

“ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้มั้งเม ก็เลยไม่มีผู้หลักผู้ใหญ่สนับสนุน ขี้อิจฉาและปากเสีย”

“อีวินนี่...” เมรินในชุดราชินีหิมะหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธชี้หน้ากวินอย่างโกรธเคือง

“ฉันแนะนำให้เธอกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ไปหาเพื่อนๆ เธอซะเม คืนนี้พี่อยากสนุกไม่อยากมีเรื่องอะไรกวนใจ”

“เมจะฟ้องคุณป้าว่าพี่ลิซ่าไม่สนใจน้องตัวเอง”

“ถ้าจะให้ดีบอกแม่เธอมาที่บ้านพี่ด้วยก็ดีนะเม จะได้พูดสะดวกปากหน่อยว่าลูกสาวแกเป็นยังไงบ้าง หรือบางทีก็น่าจะพากันไปพบจิตแพทย์บ้างทั้งแม่ทั้งลูก เหมือนจะเป็นโรคจิตชอบจิกกัดคนอื่น”

พี่ลิซ่ากอดมอกมองเมรินด้วยแววตาเย็นชา เมรินเม้มปากแน่นก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไปอย่างขัดใจ

“ฉลองปีใหม่ทั้งทีพระเจ้าก็ส่งชะนีขี้อิจฉามาป่วนกวนใจกะเทย” กวินบ่นตามหลังเมรินไป พี่ลิซ่าก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาพฤติกรรมของเมริน...

เมรินเป็นญาติผู้น้องของพี่ลิซ่า แต่พี่ลิซ่าไม่ค่อยชอบสองแม่ลูกคู่นี้เท่าไหร่เพราะ เมรินกับแม่ของเธอนั้นชอบมาวุ่นวายเจ้ากี้เจ้าการกับแม่ของเธอ และยังชอบทำอะไรเวอร์วังอวดร่ำอวดรวย จริงอยู่แม้ครอบครัวของเธอจะค่อนข้างฐานะดี แต่คนทุกคนยากดีมีจนก็ต้องทำงานเลี้ยงชีพตัวเองไม่ใช่รอใช้รอกินสมบัติเก่ารอมรดกจากพ่อแม่ปู่ย่าตายาย ซึ่งพี่ลิซ่านั้นไม่เคยมีความคิดแบบนั้นในหัว สำหรับเธอแล้ว คนที่มีคุณหรือคุณค่าของคนเรามันอยู่ที่ว่าทำอะไรได้บ้าง ไม่ใช่มีอะไรบ้าง และสำหรับเธอการหาเงินสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยลำแข้งของตัวเองคือสิ่งที่น่าภาคภูมิใจและทรงคุณค่าที่สุด ใครจะว่าอย่างไรเธอไม่เคยสนใจ ไม่ว่าจะเพศไหนหากไม่มีทำงาน ไม่รู้คุณค่าของตัวเอง ก็ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ค่าอยู่ดี