บทที่ 1. ชีวิตผกผัน

สามปีผ่านไปชีวิตของขนมหวานผกผันไปอย่างมากเมื่อยายไม่สามารถทำขนมขายได้อีกต่อไปและเธอก็กำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายเหลือเวลาอีกแค่เทอมเดียวเท่านั้น แม้ใจจริงเธออยากจะทำขนมขายเองสานตาเจตนารมณ์และเพื่อไม่ให้ขนมหวานอันเลื่องชื่อของคุณยายสูญหายไปจากความทรงจำแต่การที่ต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายและต้นทุนในการผลิตขนมหวานนั้นมันสูงเอาการทั้ง กะทิ น้ำตาล แป้ง หรือวัตถุดิบอื่นๆ อีกทั้งยายก็ป่วยออดๆ แอดๆ และเธอเองก็ต้องใช้จ่ายในการศึกษา ดังนั้นการมารับจ้างเป็นสาวเสิร์ฟ ล้างจานหรือพนักงานทำความสะอาดแบบพาร์ตไทม์ดูจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าและรายได้งามกว่านั่งทำขนมแน่ๆ แต่ขนมหวานก็ตั้งใจไว้ว่าเธอจะต้องมีร้านขนมหวานเป็นของตัวเองในสักวัน

“หนมหวานจ๋า เสร็จยัง หนูหวานรอนานแล้วน้า... เดี๋ยวก็ไปไม่ทันกินของอร่อย”

เสียงแจ๋วๆ ของแสนหวานเพื่อนรักที่เห็นหน้ากันมาตั้งแต่จำความได้ร้องเรียกอยู่หน้าห้องและแน่นอนว่าในปากของเจ้าหล่อนก็คงกำลังเคี้ยวขนมตุ้ยๆ แสนหวานมักมาขลุกอยู่กับเธอทั้งวันเพราะคุณยายมักมีขนมอร่อยๆ ให้กินเสมอ สาวเจ้าเนื้อแก้มยุ้ยน่ารักเหมือนตุ๊กตาจึงโปรดปรานการมานอนเล่นที่บ้านหลังน้อยของเธอมาก

“มาแล้วจ้าๆ ทำเป็นมาเร่งตัวเองยังนั่งกินขนมอยู่เลย”

“แหม.. ก็ของอร่อยแบบนี้ไม่กินก็เสียดายแย่ คุณยายก็จะเสียน้ำใจจริงไหมคะคุณยายขา”

“จ้าหนูหวานก็กินให้อิ่มก่อนค่อยไปก็ได้เผื่อที่งานไม่มีอะไรให้กิน”

“โอ๊ย.. ยายจ๋าที่งานเลี้ยงน่ะเขามีของให้กินทุกอย่างล่ะค่ะ ยายตะกละเนี่ยก็กินทุกอย่างที่ขวางหน้านั่นล่ะ”

“พูดมากน่า หนูหวานเป็นเด็กดีไม่กินทิ้งกินขว้างให้เสียของ ใช่ไหมคะคุณยายขา”

“จ้ะลูก” คุณยายยิ้มแล้วลูบเรือนผมสลวยของแสนหวานอย่างเอ็นดู

“มาอ้อนกินขนมยายเขาอยู่ได้ทุกวัน อี๋ๆ”

ขนมหวานทำท่าเบ้ปากใส่แสนหวานสองสาวหยอกเย้ากันอย่างสนุกสนาน พวกเธอเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ไปไหนก็มักไปด้วยกันหน้าตาก็ละม้ายคล้ายกันทำให้ใครๆ ต่างคิดว่าพวกเธอเป็นแฝดคนละฝาเพียงแต่แสนหวานรูปร่างท้วมกว่าขนมหวานเท่านั้นเอง พ่อแม่ของแสนหวานก็รักใคร่เอ็นดูขนมหวานเช่นกัน

“ไปกันได้แล้วยายตะกละ” ขนมหวานบอกเพื่อนรักเมื่อเห็นกวินขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งมาจอดหน้าบ้าน

“เดินทางปลอดภัยกันนะลูก”

“ขอบคุณค่าคุณยาย” สองสาวก้มลงกราบที่ตักของคุณยายอย่างอ่อนช้อยแล้วพากันหิวกระเป๋าเดินทางใบย่อมของตนเดินไปขึ้นรถของกวิน

ทางโรงแรมที่ขนมหวานนั้นจัดเลี้ยงปีใหม่หลังจากที่ทุกคนทำงานหนักมาตลอดช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา ทางโรงแรมจึงจัดเลี้ยงตอบแทนพนักงานและมีการจับรางวัลกันอย่างสนุกสนานซึ่งรางวัลใหญ่ของปีนี้ผู้จัดการร้านบอกว่าเป็นทองคำหนักหนึ่งบาทถึงสิบรางวัลเลยทีเดียว ซึ่งทำให้พนักงานพากันตื่นเต้นมากและงานปีนี้ทางโรงแรมไปจัดงานที่สาขาชลบุรีเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ให้พนักงานได้พักผ่อนกันสองวันสองคืนเลยทีเดียว

“กรี๊ดดดด ทะเล้ ทะเล” กวินกรีดร้องออกมาอย่างตื่นเต้นจนลืมมาดชายหนุ่มของตนไปเลยทีเดียว

“เบาๆ นังวินนี่ รักษาอิมเมจด้วยย่ะ” แสนหวานสะกิดเพื่อนรักที่แสดงออกเกินหน้าเกินตา กวินรู้สึกตัวรีบเก๊กท่าทางเคร่งขรึม แต่ทุกคนบนรถพากันหัวเราะขบขัน

“ไม่ต้องมาหัวเราะกันเลยนะ แล้วช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับด้วย ไม่งั้นพ่อแม่เอาวินนี่ตายเลย”

“จ้าไม่บอกหรอกจ้ะ กลัววินนี่ตายแล้วไม่มีใครช่วยงานพี่คนรู้ใจหายาก” พี่ลิซ่า ผู้จัดการสาวข้ามเพศซึ่งผ่าตัดแปลงเพศแล้วเรียบร้อยพูดขึ้น ด้วยความสนิทสนมกับทั้งสามสาวเพื่อนรักเธอจึงให้ทั้งสามนั่งรถส่วนตัวมากับตนซึ่งพวกเธอมาช้ากว่าคนอื่นๆ เพราะต้องรอให้พี่ลิซ่าเคลียร์งานกับเจ้านายให้เรียบร้อยก่อนนั่นเอง ตอนนี้พนักงานทุกคนถึงห้องพักและต่างพากันไปเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน

“ขอบคุณมากค่ะคุณพี่ขา ได้เจ้านายแบบนี้วินนี่ทำงานถวายหัวเลยค่า”

“แหมวินนี่จ๋าแต่ความลับมันไม่มีในโลกนะ วักวันคุณลุงคุณป้าก็ต้องรู้” แสนหวานว่า

“ก็ใช่แต่ตอนนี้วินนี่ยังไม่พร้อมจะบอกนี่นา เอาเถอะ เวลาอยู่ต่อหน้าปาป๊า มาม้าก็พยายามสงบปากสงบคำละกันพวกหล่อนน่ะ”

“จ้า..” สองเพื่อนรักรับคำ

เมื่อมาถึงบ้านพักของพี่ลิซ่าทั้งสามสาวก็พากันเอาเสื้อผ้าไปเก็บในห้องแล้วเปลี่ยนชุดไปเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานเหมือนเด็กๆ ที่ได้มาเที่ยวทะเลอย่างไรอย่างนั้น ส่วนพี่ลิซ่าก็ขอนั่งดูน้องๆ เล่นน้ำกันสวยๆ อยู่ริมชายหาด

เมื่อได้เวลาบ่ายคล้อยทุกคนก็ยิ่งตื่นเต้นกันหนักมากขึ้นเพราะคืนนี้เป็นคืนอันสุดแสนพิเศษ นอกจากจะมีการจับรางวัล มีการประกาศรางวัลพนักงานดีเด่นแล้ว ก็ยังมีการประกวดการแต่งกายของพนักงานที่เข้าร่วมงานด้วยซึ่งใครจะแต่งให้เลิศอลังการแค่ไหนก็ได้ไม่มีบังคับ บางคนก็แต่งเป็นเจ้าหญิง เจ้าชาย เป็นปีศาจ แต่งเป็นตัวการ์ตูนหรือแล้วแต่พอใจ ส่วนทั้งสี่สาวเลือกที่จะแต่งเป็นตัวการ์ตูนในเรื่องเซเลอร์มูนการ์ตูนชื่อดังของญี่ปุ่น

“อ๊ายยย คืนนี้ฉันจะต้องได้เจอหน้ากากทักซิโด้แน่นอน” กวินทำท่าวี้ดว้ายโดยเขาแต่งตัวเป็นเลเซอร์วีนัสซึ่งเป็นตัวอัศวินเซเลอร์ที่สวยที่สุดในเรื่อง ส่วนขนมหวานเป็นเซเลอร์มูน แสนหวานเป็นเซเลอร์มาร์ และพี่ลิซ่าเป็นเซเลอร์พลูโตซึ่งเป็นอัศวินเซอเลอร์ที่อายุเยอะที่สุดในบรรดาอัศวินเซเลอร์ เป็นพี่ใหญ่ที่สุดเช่นเดียวกับพี่ลิซ่านั่นเอง

“หน้ากากทักซิโด้น่ะเป็นของเซเลอร์มูนย่ะ หล่อนต้องรอให้หนมหวานได้ก่อน” แสนหวานขัดขึ้น

“แต่ฉันจะเอาๆ หน้ากากทักซิโด้อาจจะอยากได้ของแปลกก็ได้”

“ไม่มีทาง หากจะชอบของแปลกต้องผ่านฉันก่อน”

“เอาล่ะสาวๆ เราออกไปกันได้แล้ว”

พี่ลิซ่าเดินกรีดกายทำท่าแอคชั่นเหมือนในการ์ตูนสองสาวที่ถกเถียงกันอยู่จึงหยุดเถียงกันแล้วหันมาตื่นเต้นกับเรื่องงานเลี้ยงแทน ขนมหวานส่ายหน้ายิ้มๆ กับท่าทางของเพื่อนทั้งสอง

“คืนนี้เราต้องได้รางวัลแต่งกายดีเด่นแน่ๆ เลย โอ๊ยตื่นเต้นๆ”

“หนมหวานสวยมากเลย สวยกันทุกคน”

“ขอบคุณค่ะพี่ลิซ่า” สามสาวยิ้มกว้างน้อมรับคำชมอย่างไม่อิดออด

“งั้นเราไปกันเถอะ อ้าวๆ อย่าลืมคทาของพวกเรา พร็อบพร้อมไม่ได้สักรางวัลติดมือสักอย่างให้มันรู้ไป”

“ตัวแทนแห่งดวงจันทร์จะลงทัณฑ์แกเอง”

ทั้งสี่สาวพูดออกมาพร้อมกันทั้งยังทำท่าแอ็คชั่นเลียนแบบตัวการ์ตูนที่ตัวเองแต่งกันอย่างสนุกสนาน...

แล้วทั้งสี่สาวก็พากันหัวเราะชอบใจก่อนจะพากันเข้าไปในงานเลี้ยงที่แสนครึกครื้นสนุกสนานมีคนแต่งกายแปลกแหวกแนวมากมาย มีทั้งคนที่แต่งเป็นผีแม่ชี ผีตานี มนุษย์หมาป่า แวมไพร์ หุ่นยนต์และอีกหลากหลาย ซึ่งสร้างความสนุกสานและเสียงฮือฮาเสียงหัวเราะให้กับทุกๆ คนในงานรวมไปถึงผู้คนที่พักในโรงแรมด้วย

“เป็นไงไอ้เสือโผล่มาได้นะงานนี้” โจ หรือ โจนาธาน โรเจอร์ ตบบ่า อเล็กซ์ หรือ อเล็กซิโอ เดอรอซซินี่ คิงส์ เพื่อนของของตนเบาๆ ชายหนุ่มทั้งสองอยู่ในชุดสูททักซิโด้หล่อเหลาทั้งคู่เพียงแต่ต่างสีกันเท่านั้น โจนาธานสวมสูทสีเทาส่วนอเล็กซิโอสวมสีดำและทั้งสองหนุ่มสาวหน้ากาก

“แล้วนี่นายให้ฉันแต่งเป็นอะไรวะหล่อเชียว” อเล็กซิโอถามเพื่อนรักอย่างฉงนปกติแล้วเขาก็สวมสูและแต่งกายแบบนี้อยู่บ่อยๆ แต่งานนี้ดูจะเป็นงานเลี้ยงแฟนซีเลยคิดว่าคงไม่มีใครสวมสูทมาแน่ๆ แต่มีเขากับเพื่อนรักเท่านั้นที่ใส่สูทมาเต็มยศ

“ก็ชุดทักซิโด้ไง อ้อ ลืมบอก มันเป็นตัวการ์ตูนชื่อดังของญี่ปุ่นนายไม่เคยดูเหรอ หน้ากากทักซิโดในเรื่องเซเลอร์มูนไงเล่าไม่รู้จักหรือวะ” โจบอก ชายหนุ่มทั้งสองเป็นหนุ่มหล่อเลือดผสมที่มีความหล่อเหลาลงตัว

โจนาธานชายหนุ่มอายุสามสิบสองปีนั้นเป็นลูกครึ่งสามเชื้อชาติคือไทย เกาหลีใต้ และอังกฤษ ใบหน้าของเขาจึงมีส่วนผสมของความเป็นเอเชียอยู่มากแต่ก็มีสีผมและสีตาที่ค่อนไปทางยุโรปคือผมสีน้ำตาลอ่อนอมทองตัดแต่งทรงอย่างเรียบร้อยภูมิฐาน ดวงตาสีน้ำลอมทองสว่างไสวผิวขาวสะอาดและมีรูปร่างสูงใหญ่ราว 187 เซนติเมตร

ในขณะที่อเล็กซิโอเป็นลูกครึ่งที่มีสายเลือดไทยอยู่เพียงเสี้ยว แม่ของเขาเสี้ยวไทยอิตาลีและอังกฤษ แม่ของเขาเป็นลูกเสี้ยวไทย อังกฤษ และพ่อของเขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษ อิตาลีและเพื่อนรักกับพ่อของโจนาธาน เลือดไทยในตัวของอเล็กซิโอนั้นนับว่าเจือจางกว่าโจนาธานมากแต่พวกเขาทั้งสองก็สามารถพูดภาษาไทยได้ชัดเจน

สำหรับอเล็กซิโอนั้นไม่มีส่วนไหนที่บ่งบอกว่าเขามีสายเลือดไทยผสมอยู่เพราะใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นประกอบด้วยดวงตาสีฟ้าเข้มจัดจนแทบจะเป็นสีน้ำเงิน จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากหยักสีแดงเข้ม เรือนผมสีดำสนิทหยักศกน้อยๆ ยาวประบ่าซึ่งเจ้าตัวก็มัดรวบไว้ที่ท้ายทอยอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแต่ในเวลาปกติที่ไม่ได้ทำงานเขาก็จะปล่อยให้มันปลิวไสวไปตามธรรมชาติของมัน ผิวสีแทนเข้มคร้ามทำให้ร่างสูงใหญ่ราว 189 เซนติเมตรดูแข็งแกร่งน่าเกรงขาม

“ไม่เคยดูไม่รู้จัก แล้วนายไปดูไอ้การ์ตูนติ๊งต๊องนี่ตอนไหนวะ ไม่ยักรู้ง่านายชอบอะไรแบบนี้”

“เฮ้ย.. ฉันป่าวชอบ แค่เคยเห็น น้องนีน่า ดู ฉันเห็นตัวการ์ตูนมันน่ารักดีก็เลยดูกับหลาน” โจพูดถึงน้องนีน่าลูกของน้องสาวตน น้องนีน่า หรือ เด็กหญิงนิรชา อายุห้าขวบซึ่งชอบดูการ์ตูนเรื่องนี้มากและเขาก็จำเป็นต้องดูด้วยเพราะเดี๋ยวคุยกับหลานไม่รู้เรื่อง

“อ้อ เหรอ..”

“พูดมากน่า มาเถอะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปกล่าวเปิดงานก่อน นายรออยู่ตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวให้พนักงานมาเทคแคร์ในฐานะที่นายมาเป็นแขกดอย”

“ไม่ต้องเลย ฉันโตแล้วดูแลตัวเองได้”

“เปล่า ไม่ได้ห่วงนาย แต่กลัวว่านายจะไปฉุดลูกน้องฉันขึ้นห้องก็เลยจะให้คนมาคอยดูนายไว้เท่านั้น”

“หึหึ.. ก็พูดเกินไปฉันก็เลือกนะเว้ย ไม่ได้มั่ว”

“ไม่รู้เว้ย กันไว้ดีกว่าแก้ แย่แล้วจะแก้ไม่ทัน” โจพูดยิ้มๆ แล้วตบบ่าเพื่อนนักเบาๆ ก่อนเดินไปหลังเวทีเพื่อเตรียมตัวขึ้นไปกล่าวเปิดงาน เสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดาพนักงานสาวๆ ทั้งสาวแท้สาวเทียมสาวน้อยสาวใหญ่ดังกึกก้องไปทั้งห้องประชุดอันกว้างของของโรงแรม

โจนาธานนับว่าเป็นนักบริหารหนุ่มที่อนาคตไกลและเป็นที่รักเคารพของพนักงานทุกคนมากเนื่องจากบุคลิกที่เป็นกันเองเรียบง่าย ไม่เรื่องมากใจดีกับทุกคน แต่ก็เป็นคนที่เจ้าระเบียบจัดและเด็ดขาดมากหากพนักงานทำอะไรที่ไม่ถูกต้องก็จะต้องถูกจัดการตามกระบวนการโดยไม่ไว้หน้าใคร ซึ่งกฎระเบียบของโรงแรมนั้นจะใช้กฎระเบียบเดียวกันทั้งหมดทุกสาขาทั้งที่ไทยและต่างประเทศ