บทนำ

“ยายจ๋าพักได้แล้วไม่ต้องทำแล้วเดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีก” ขนมหวาน จิตใส หรือที่เพื่อนๆ เรียกเธอว่า หนมหวาน สาวน้อยวัยสิบแปดปีพูดกับ ยายเข็มทอง ผู้เป็นยายของตนที่เอาแต่วุ่นวายหยิบจับข้าวของตรงหน้าทั้งที่เพิ่งฟื้นจากอาการเป็นลมหน้ามืดไปเมื่อครู่ใหญ่

“ให้ยายช่วยน่ะดีแล้วจะได้เสร็จไวๆ เดี๋ยวไปไม่ทันตลาดวายเสียก่อน”

“ยังไงก็ทันจ้ายายไม่ต้องห่วง เอาล่ะเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวหนมหวานไปก่อนนะยาย อยู่บ้านดีๆ ล่ะอย่าดื้ออย่าซน”

“แหม หลานคนนี้นี่ พูดอย่างกับยายเป็นเด็กๆ”

“ยายน่ะยิ่งกว่าเด็กค่ะ ดื้อมาก.. ไม่เอาละหนมหวานไปขายของก่อน นั่นไง กวิน กับ แสนหวาน มารับแล้ว”

ขนมหวานหันมาทำเสียงดุใส่ยายเข็มทองแล้วรีบเข็นรถเข็นที่มีขนมไทยหลากหลายอย่างออกไปหน้าบ้านซึ่งมีรั้วไม้สีขาวเก่าซีดที่เริ่มผุพังไปตามกาลเวลา โดยมี กวิน และ แสนหวาน เพื่อนชาย เพื่อนหญิงคนสนิทของเธอรีบกุลีกุจอมาช่วยหลังจากที่ทำความเคารพยายเข็มทองแล้ว

ยายเข็มทองมองดูหลานสาวที่เข็นรถเข็นออกไปจนลับสายตาแล้วถอนใจ ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางไปตามกาลเวลาหันไปมองรูปถ่ายของนางที่ถ่ายไว้สมัยที่แม่ของขนมหวานยังมีชีวิตอยู่ในรูปมีกันอยู่สามสาวคือมีตัวนางเองขนมหวานและ เขมรินทร์ แม่ของขนมหวาน

ขิม หรือ เขมรินทร์นั้นเป็นคนสวยและเคยได้ตำแหน่งในการประกวดประชันความงามหลายเวทีมีชายหนุ่มมากมายที่อยากครอบครองเป็นเจ้าของสาวงามอย่างเขมรินทร์ ตอนนั้นนางก็ดีใจที่ลูกสาวได้ประกวดประชันจนได้รับรางวัลมากมายแต่ปัญหาที่ตามมาทำให้นางปวดหัวมากกว่า

เขมรินทร์หลงไปกับชื่อเสียงเงินทองและคำเยินยอของชายหนุ่มมากหมายหลายตาที่เข้ามาประสาสาวงาม แต่คนที่ได้ครอบครองใจของสาวงามคือชายหนุ่มผู้ร่ำรวยเพียบพร้อมที่ทางครอบครัวของเขาไม่อาจจะยอมรับเขมรินทร์ได้ ทั้งสองแอบได้เสียกันจนมีขนมหวานหมายใจว่าหากมีทายาทแล้วจะทำให้แม่ของฝ่ายชายยอมรับพวกตน แต่ไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อทางแม่ของฝ่ายชายกดดันทำทุกอย่างให้เขาทิ้งเขมรินทร์กับลูก จนถึงขั้นข่มขู่เอาชีวิต ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นต้องจำใจทอดทิ้งเขม รินทร์เพื่อรักษาชีวิตของลูกเมียไว้ เขมรินทร์เองก็ต้องตัดใจจากผัวรักและหอบลูกน้อยกลับมาบ้านย่านชานเมืองของตน และไม่เคยเอ่ยถึงความเป็นไปของชายคนรักอีกเลย นางเองก็ไม่เคยพูดถึงพ่อของขนมหวานและใช้ชีวิตอย่างปกติสุขด้วยการทำขนมหวานซึ่งเป็นขนมไทยบ้าง ขนมฝรั่งบ้างไปขายในตลาดประจำอำเภอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก

ขนมหวานเป็นเด็กน่ารักว่านอนสอนง่ายไม่เคยงอแงถามไถ่ถึงผู้เป็นพ่อ แค่แม่บอกว่าพ่ออยู่บนสวรรค์ขนมหวานก็ไม่ถามเซ้าซี้และมักจะทำบุญให้พ่อบนสวรรค์เสมอ จนขนมหวานอายุสี่ขวบเขมรินทร์ก็เสียชีวิตด้วยโรคไข้เลือดออก จากนั้นมาบ้านหลังน้อยก็มีเพียงสองยายหลานและเพื่อนบ้านที่สนิทสนมกันอย่างบ้านของกวินและแสนหวานผู้เป็นมิตรที่ดีเรื่อยมา

“ไม่รู้ว่ายายจะอยู่กับหนูได้อีกนานแค่ไหนนะขนมหวาน แต่ยายก็อยากให้หนูได้พบกับสิ่งที่ดีๆ อยากให้หนูได้รู้ความจริงว่าตัวเองเป็นใคร.. เผื่อว่าเขาจะเมตตาหลานของยายบ้าง..”

ยายเข็มทองถอนใจเบาๆ ทั้งรู้สึกคาดหวังและปลงเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้แม่ของขนมหวานกลับมาที่นี่อย่างคนที่ผิดหวังเจ็บปวดและต้องเลี้ยงลูกตามลำพัง

“เอาเถอะ ไม่รู้ก็ดีเหมือนกันเพราะถึงอย่างไรเขาก็คงไม่เห็นว่าหนูเป็นสายเลือดของเขาอยู่แล้ว.. เรามีกันแค่สองยายหลานก็เกินพอแล้ว แต่ยายก็จะไม่ปิดบังหนูอีกต่อไป”

ยายเข็มทองเดินไปในห้องนอนของตนแล้วเปิดลิ้นชักที่เก็บเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับพ่อของขนมหวานไว้

คำสั่งเสียสุดท้ายของเขมรินทร์คือ อย่างน้อยๆ ก็ขอให้ขนมหวานได้รู้ว่าพ่อของตัวเองชื่ออะไรและเป็นใครแม้ว่าครอบครัวของเขาจะไม่ต้องการขนมหวานก็ตาม...