บทที่ 2

ลูกสาวอดีตพรานเงี่ยหูฟังตามคำสอนเมื่อมั่นใจแล้วว่ากำลังมีผู้บุกรุก หญิงสาวจึงหาอาวุธที่ใกล้มือที่สุดมาเป็นเครื่องป้องกันตัว ก่อนจะค่อยๆ เดินออกมาอย่างช้าๆ เพื่อจัดการกับแขกยามวิกาลที่ไม่ต้อนรับ

"เร็วๆ ซิวะ เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอก ไอ้โง่เอ๊ย" เสียงตะคอกที่ดังอยู่ด้านนอกคุ้นหูหญิงสาวยิ่งนัก

จันทร์หอมกระชับไม้ที่ถือในมือไว้แน่นเตรียมพร้อมที่จะจัดการกับผู้บุกรุกที่กำลังจะเข้ามาในอีกไม่กี่นาทีนี้

"โอ๊ย..."

เสียงร้องโอ๊ยดังลั่นเมื่อใครบางคนก้าวล้ำเข้ามาในบ้าน จันทร์หอมฟาดสุดแรงลงไปที่แผ่นหลังของผู้บุกรุก

"เฮ้ย..." อีกคนชะงักเท้าเมื่อเห็นว่าคนเดินนำพบกับอะไร

"ไอ้โชติ" จันทร์หอมเห็นหน้าคนที่เดินเข้ามาชัด ที่แท้ลูกชายกำนันจอมเกเรนั่นเอง

"พวกเอ็งเข้ามาทำไม" สาวน้อยกระหน่ำตีด้วยไม้หน้าสามในมือไม่ยั้ง ร่างกำยำของผู้บุกรุกหลบหลีกพัลวัน

"จับนังจันทร์ไว้ซิโว้ย" โชติช่วงรีบตะโกนสั่งลูกน้องที่ติดตามมาอีกสองคน

"อย่าเข้ามานะ"

จันทร์หอมกระชับไม้ในมือแน่น ตั้งใจฟาดคนที่คิดจะเข้ามาทำร้ายสุดแรงแต่แรงสาวหรือจะสู้แรงชาย ไม่ช้าเธอก็ถูกลูกน้องของโชติช่วงรวบตัวไว้ได้

"ปล่อยฉันนะ ไอ้โชติ กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฟ้องกำนัน"

"กลับแน่ แต่ต้องเมื่อข้ากับเอ็งเป็นผัวเมียกันแล้วนะ ตอนนี้ไม่มีพรานสิงห์แล้วก็ไม่มีใครมาขวาง พ่อข้าก็ยินดีถ้าจะได้เอ็งไปเป็นสะใภ้" ผู้บุกรุกยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข

"ปล่อยนะ ช่วยด้วย ป้านิ่ม ช่วยฉันด้วย" จันทร์หอมเห็นท่าไม่ดีรีบตะโกนร้องขอให้เพื่อนข้างบ้านช่วยเหลือ

โชติช่วงไม่คิดว่าเรื่องจะยุ่งยากเช่นนี้ จึงรีบเอามือปิดปากจันทร์หอมและสั่งให้ลูกน้องเอาว่าที่เมียขึ้นไปรออยู่บนห้องนอน ก่อนที่ตัวเองจะตามขึ้นไปทันที

"ปล่อยนะ" หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งขัดขืน เสียงข้าวของที่ล้มระเนระนาดดังไปตลอดทางที่จันทร์หอมถูกนำตัวขึ้นไปข้างบน

"ฤทธิ์เยอะนักนะ มึง" โชติช่วงคำรามด้วยความโมโห เมื่อจันทร์หอมขัดขืนการเข้าหาของตน

โชติช่วงไม่คิดว่าจันทร์หอมจะฤทธิ์มากเช่นนี้ เขาเฝ้ารอเวลานี้มานานแสนนาน เวลาที่จะได้ครอบครองผู้หญิงที่หมายปองโดยปราศจากคนขัดขวาง สู้อุตส่าห์อดทนตั้งแต่รู้ข่าวเรื่องอาการป่วยที่ทรุดหนักของพรานสิงห์

จนวันที่ชายวัยกลางคนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เฝ้ารอเวลาให้หญิงสาวทำใจกับการสูญเสียครั้งนี้และตายใจว่าตนจะไม่มาวุ่นวายอีก เมื่อสบโอกาสที่เหมาะสมด้วยการสืบจนแน่ใจว่า หลังไร้เงาบิดาผู้จากไปสาวน้อยในดวงใจใช้ชีวิตเยี่ยงไร

เขาให้คนเฝ้าสังเกตการเข้าออก ช่วงเวลาไหนที่จะเหมาะสมกับการเข้าหอโดยไร้ผู้คนมาวุ่นวาย ตัดสินใจลงมือในวันที่กำนันผู้เป็นบิดาไม่อยู่ เพื่อที่ว่าทุกอย่างจะง่ายดายขึ้น แต่ไม่คิดว่าลูกสาวพรานสิงห์จะไหวตัวทัน และขัดขืนต่อการแสดงความรักของโชติช่วง

"ออกไปเดี๋ยวนี้นะ" จันทร์หอมตวาดไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ได้ แม้อยู่ในห้องนอนเพียงลำพังเวลานี้

"อย่าเล่นตัวน่า เอ็งก็รู้ข้าคิดอะไรรอเวลานี้มานานแค่ไหน ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ทอดทิ้ง จะรักยกย่องเอ็งเป็นเมียคนเดียวตลอดไป" ชายหนุ่มหว่านล้อม

"ออกไปเดี๋ยวนี้ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉัน" เจ้าของบ้านคนสวยตวาดไล่

"พูดเพราะๆ ได้ไหม จะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว ต้องพูดเพราะๆ ซิ เรียกใหม่ซิ พี่โชติขา"

"ไปให้พ้นนะ"

นาฬิกาที่หัวเตียงนอนลอยละล่องเกือบจะถูกหัวของคนที่พูด โชติช่วงเริ่มอารมณ์เสียและไม่อดทนรออีกต่อไปแล้ว

"ฤทธิ์มากนักนะ นังจันทร์"

โชติช่วงตรงเข้าไปกระชากตัวจันทร์หอมจากมุมห้อง แล้วเหวี่ยงลงไปที่ที่นอนอย่างไม่ไยดี ก่อนจะรีบถาโถมลงไปทาบทับหมายจะรังแกคนที่ไม่มีทางสู้ สาวน้อยสู้ยิบตาปกป้องรักษาศักดิ์ศรีตนเองด้วยชีวิต

"อย่านะ"

ก่อนที่โชติช่วงจะทำตามอำเภอใจได้ดั่งที่คิด ป้านิ่มกับเพื่อนบ้านที่เอะใจเพราะได้ยินเสียงโครมครามจากบ้านของจันทร์หอมก็เข้ามาช่วยไว้ได้ทันพอดี

ลูกชายกำนันถูกทั้งมือทั้งเท้าของคนที่เกลียดการกระทำที่ไร้สำนึกประเคนใส่ร่างไม่ยั้ง กว่าคนใจร้ายจะรอดพ้นจากการรุมประชาทัณฑ์ได้ก็สะบักสะบอมพอสมควร

ในขณะที่จันทร์หอมแม้จะปลอดภัยจากเหตุการณ์ร้ายครั้งนี้ แต่มันก็ทำให้เธอคิดถึงคำสั่งเสียของพ่อครั้งสุดท้าย

"ไปหาท่าน ท่านจะปกป้องคุ้มครองเอ็งแทนพ่อตลอดชีวิต"

บ้านบูรณสิทธ์

"ที่นี่ไม่มีคนชื่อนี้"

เสียงปิดประตูดังปังต่อหน้าทำให้คนที่ยืนอยู่นอกรั้วถึงกับสะดุ้ง แม้จะรู้สึกไม่พอใจกับท่าทีไม่เป็นมิตรของคนที่เพิ่งเดินจากไปหมาดๆ แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากพาความผิดหวังกลับไปพร้อมกับนึกถึงผู้ล่วงลับที่จากไปแล้วว่า

"จันทร์ทำตามที่พ่อบอกแล้วนะ แต่ว่ามันไม่เป็นอย่างที่พ่อคิด"

ร่างเล็กหันหลังจะเดินกลับแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อรถยนต์คันหรูมาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูรั้ว พร้อมกับใครบางคนที่ลดกระจกลงแล้วถามด้วยความอารีมีเมตตาว่า

"มาทำอะไรที่นี่ หนู" หญิงชราหน้าตาใจดีส่งเสียงทักทายอย่างเป็นมิตร

"หนูมาตามหาคนค่ะ คุณป้า แต่ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว" จันทร์หอมพูดหน้าเศร้า

"มาตามหาใคร แล้วคนที่หนูตามหาบอกหรือว่าอยู่ที่นี่" นางย้อนถามกลับด้วยความสงสัย

สาวน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูมายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ชวนให้สงสัยว่ามาทำอะไรที่นี่ เป็นเหตุให้นางต้องสั่งให้คนรถหยุดแล้วลดกระจกลงมาถามไถ่ด้วยตนเอง

แต่พอได้ฟังว่ามาหาคนและเจาะจงว่าเป็นที่นี่ก็ทำให้ประมุขของบ้านบูรณสิทธิ์ชักหวั่นใจว่า คนที่แม่สาวน้อยหน้าแฉล้มมาตามหาคงไม่ใช่เจ้าตัวดี ที่ขยันเป็นข่าวเรื่องผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวันหรอกนะ

"หนูมาหาท่านตรัยค่ะ ตรัย บูรณสิทธิ์" จันทร์หอมเอ่ยชื่อบุคคลที่ต้องการพบให้หญิงชราคนเดิมทราบ

"มาหาพ่อตรัยหรือนี่ หนูมีเรื่องอะไรถึงต้องมาหาหรือว่าหนู..."

"หนูเป็นลูกสาวพรานสิงห์ คนที่ท่านตรัยรู้จักเป็นอย่างดีค่ะ" สาวน้อยอ้างชื่อบิดาที่เพิ่งจากไป

"ลูกสาวพรานสิงห์อย่างนั้นเหรอ" นางทวนชื่อที่คุ้นหูอีกครั้ง

พรานสิงห์ พรานคนดังแห่งเมืองนครสวรรค์ คนที่ช่วยชีวิตบุคคลสำคัญของครอบครัวไว้เมื่อยี่สิบปีก่อน

"เข้าบ้านก่อน ตามฉันมาแล้วค่อยบอกว่าพรานสิงห์ให้หนูมาหาคนทำไม" นางสั่งให้คนรถเปิดประตูพร้อมกับสั่งให้จันทร์หอมเดินตามเข้าไปในบ้านด้วย

จันทร์หอมไม่รู้หรอกว่าคนที่อนุญาตให้เข้าบ้านบูรณ์สิทธิ์คือใคร และจะรู้จักพ่อของเธอหรือไม่ ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้านบูรณสิทธิ์นั้น จันทร์หอมจะรู้หรือไม่ว่าชีวิตของเธอนับจากนี้จะเปลี่ยนไปในทิศทางใด