Ep.2 ในความเงียบ (2)

“เงียบ! แล้วตอบคำถามฉันมา”

เสียงนั้นฟังดูเฉียบขาด จนเธอต้องรีบพยักหน้าหงึกๆ เพื่อรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ เพราะถ้าเธอไม่ทำตามคำสั่งของเขา เขาอาจะฆ่าเธอแล้วหมกเธอไว้ในห้องนี้ก็ได้

‘ไม่นะ เธอยังมีพ่อแม่ที่ต้องกลับไปดูแลนะ เธอจะตายไม่ได้ เธอต้องรอดออกไป จากสถานการณ์อันน่ากลัวนี้ให้ได้’

คราวนี้เมื่อเขาปล่อยปากของเธอเป็นอิสระอีกครั้ง หญิงสาวก็เงียบ แต่รีบหมุนตัวหันไปคว้าลูกบิดหมายจะเปิดประตูออกไป แต่ก็ช้ากว่ามือใหญ่ของเขา ที่จับลูกบิดก่อนแล้วดันประตูปิดสนิท จากนั้นก็

กริ๊ก!

เป็นเสียงเดียวกัน กับตอนที่เธอเปิดประตูเข้ามา แต่นี่กลับตรงข้าม ประตูได้ถูกปิดล็อกเรียบร้อยแล้ว ด้วยนิ้วโป้งเรียวยาวของเขา ที่จงใจกักขังเธอเอาไว้

“คุณ!”

“ชู่ววว์” เขาทำมือจุ๊ที่ปากของเขา เพื่อสั่งเธอว่า ห้ามส่งเสียงดัง

“ห้ามหวีดร้อง แล้วตอบฉันมาเบาๆ เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้ทำไม”

จากเครื่องหมายตกใจที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาสีดำขลับ ก็แปรเปลี่ยนเป็นเครื่องหมายคำถามแทน

“ก็ ก็บ้านนี้มันเป็นบ้านของป้าเนียน ป้าของฉันน่ะสิ ฉันมาหาป้า ฉันไม่ใช่ขโมยนะ”

“ป้าเนียน? ใคร?”

“เอ้า ก็คนที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไงล่ะ”

“ฉันไม่รู้จัก”

“ไม่รู้จัก?! แล้วคุณเข้ามาอยู่ในบ้านของป้าเนียนได้ยังไง คุณมาเช่าอยู่เหรอ หรือคุณเป็นขโมย”

เขาถลึงตาใส่เธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดกับเธอ

“ฉันไม่ได้มาเช่า ฉันมาเป็นเจ้าของทาวเฮาท์ทั้งแปดคูหานี้ และฉันพักในห้องนี้”

“มะ... ไม่จริงอะ ป้าเนียนไม่เห็นบอกฉันมาก่อนเลย ว่าเปิดห้องให้คนมาเช่า”

“ก็ฉันไม่ใช่คนนี่”

“ฮะ!! คุณว่าอะไรนะ ฉันได้ยินไม่ชัด”

เขาไม่ตอบ แต่ถามเธอต่อ “แล้วคุณติดต่อกับป้าของคุณครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

‘เออ จริงด้วยสิ เธอไม่ได้ติดต่อมาหาป้าเนียนนานแล้วนี่ ตั้งแต่มีนาคมที่แล้ว ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วนี่นะ และอะไรมันจะเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้ แล้วป้าเนียนไปอยู่ที่ไหนเนี่ย’

“งั้น ฉันขอตัวกลับล่ะ ถ้าป้าไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็คงต้องรีบกลับแล้วล่ะ”

“หยุด!”

เสียงห้าวตะโกนก้อง ดังกังวานไปในความมืดของราตรีกาล ที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน

มือเล็กที่กำลังจะเอื้อมไปจับลูกบิดถูกจับข้อมือเอาไว้แน่นทันที

หญิงสาวแทบฉี่ราด พยายามหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความตื่นกลัว นึกถึงพระถึงเจ้าทันที

เพราะสิ่งที่เธอเผชิญหน้าอยู่คงไม่ใช่คนแน่ๆ

‘แล้วเขาเป็นตัวอะไร?!’

เพตราเริ่มอกสั่นขวัญแขวน เริ่มรู้สึกถึงภัยเข้ามาเยือนทีละน้อย เมื่อสบตากับดวงตาสีเทาเข้มเหลือบดำ ราวกับสีของท้องฟ้าในยามราตรี ใต้คิ้วดกหนาดุจปีกค้างคาว

จมูกของเขาโด่งมากทีเดียว มันโด่งเป็นสันตรงรับกับริมฝีปากบางเฉี่ยวสีสด ที่เม้มสนิทนั่น

แววตาของเขาช่างดูเย็นชา จนแทบจะแช่แข็งเธอได้ ทว่ารูปหน้าที่หล่อคม รูปร่างที่สูงใหญ่ ในชุดสีดำสนิท กลับทำให้เลือดในกายของเธอ สูบฉีดขึ้นหน้า จนรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งสองข้างแก้ม

‘ทำไมเขาถึงดูหล่อเหลาผิดมนุษย์มนาแบบนี้ อย่างกับพระเจ้าสร้างสรรปั้นขึ้นมา’

ทุกอย่างกำลังตกอยู่ในความเงียบ เมื่อเธอกำลังรอให้เขาพูดอะไรสักอย่าง ในทำนองที่จะปล่อยเธอให้ออกไป

แต่ทว่าที่เธอคิดมันผิดถนัด

ใบหน้าคมสัน ที่หล่อผิดมนุษย์มนานั้น กำลังโน้มต่ำลงมาใกล้ แถมยังทำจมูกฟุตฟิตใส่ คล้ายกำลังดมกลิ่นของอาหาร ทำให้เธอต้องเอียงหน้าหนี ใจเต้นระส่ำระสาย หวาดหวั่นและหวาดกลัว ไม่ไว้ใจเขาเข้าไปใหญ่

“ชีวิตเธอช่างน่าสงสาร”

“คะ...คะคุณอ่านใจคนออกด้วยเหรอ?!”

“เปล่า ก็แค่เดาจากสีหน้า”

เขาบอกเสียงเรียบ ทว่าดวงตาคมกล้าของเขากลับทอประกายระยับ

“แล้ว แล้วชีวิตของฉันน่าสงสารตรงไหน”

“ตรงที่มีสามี ก็เหมือนไม่มียังไงล่ะ น่าสงสารที่ผู้ชายห่วยๆคนนั้น ไม่เคยทำให้เธอไปถึงสวรรค์เลยสักครั้ง”

‘เขารู้ได้ยังไง?!’

เธอทั้งอายทั้งตกใจ

“พอแล้ว หยุดอ่านใจฉันได้แล้ว ได้โปรด”

“หึๆ”

แล้วลมก็พัดแรงเข้ามากระทบประตูหน้าต่าง เสียงดังหวีดหวิว จนน่าตกอกตกใจ

และเหมือนว่าจะได้ยิน เสียงหน้าต่างของคูหาข้างๆ ถูกลมพัดกระแทกปิดอย่างแรง จนดังมาถึงที่เธอกับเขายืนอยู่