จอมปีศาจแวมไพร์กระหายรัก

ในที่สุดก็มาถึงแล้ว

เพตราเมียงมองเข้าไปในทาวเฮาท์หกคูหา ที่ดูกลางเก่ากลางใหม่ ที่น่าจะสร้างมานานหลายปีแล้ว แล้วนับจากทางซ้ายมือ ป้าของเธออยู่คูหาที่สอง

เธอมีกุญแจสำรองแล้ว เพราะลืมเอาคืนให้ป้า ตอนที่มาพักอาศัยอยู่กับป้าเมื่อต้นปี ตอนนี้ก็กำลังจะเข้าสู่หน้าหนาวแล้ว แต่ทว่าฝนกลับตกแทบจะทุกวัน ป้าของเธอบอกว่าอย่างนั้น ซึ่งก็คงจะจริงๆ เพราะตอนนี้แหงนมองไปบนท้องฟ้า ก็เห็นเมฆก้อนสีเทา กำลังเคลื่อนคล้อยต่ำลงมา สายลมเย็นๆก็เริ่มพัดกระโชกแรงขึ้นเรื่อยๆ

คนหุ่นเพรียวบาง ก็เลยต้องรีบเดินเข้าไปในรั้วบ้าน

‘ป้าอยู่หรือเปล่าเนี่ยเงียบจัง แต่ประตูบ้านเปิดอยู่ ก็แสดงว่าป้าก็คงอยู่ในบ้านนี้แหละ’

วันนี้เธอตั้งใจมาเซอร์ไพรส์ป้าเนียน ที่แสนจะใจดี ด้วยการมาเยี่ยมเยียน แบบไม่โทรมาบอกล่วงหน้าเหมือนครั้งก่อน เธอตั้งใจมาแบบเงียบๆ แต่ทว่าบรรยากาศรอบๆ ก็ดูเงียบเชียบวังเวงพิกล

ร้านขายอาหารที่เคยเปิดข้างๆ ก็ไม่มีแล้ว

ร้านเสริมสวยที่อยู่คูหามุมสุดฝั่งขวา ก็ไม่เห็นแล้ว

หน้าบ้านทุกหลังเหมือนจะปิดประตูรั้วกันหมด ยกเว้นหลังที่ป้าอยู่ ที่ประตูรั้วเหล็กเปิดอยู่หลังเดียว

หญิงสาวพ่นล่มหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะก้าวไปเลื่อนเปิดประตูกระจกทึบแสงสีชา

รู้สึกโล่งใจที่มันไม่ได้ล็อก

‘ก็แสดงว่าป้าเนียนคงจะยุ่งๆอยู่ด้านใน’

เมื่อก้าวข้ามผ่านธรณีประตูเข้าไปแล้ว เธอเลื่อนปิดบานประตูปิดให้ดังเดิม ก่อนจะเดินเข้าไปในความมืดสลัวยามเย็น ที่ภายในบ้านยังไม่เปิดไฟ เพราะเวลานี้มันเพิ่งจะหกโมงเย็นนิดๆ

“ป้าเนียน ป้าเนียนคะ”

หญิงสาวตัดสินใจเรียกป้าออกไป เพราะเดินเข้ามาในบ้านแล้ว มันดูเงียบๆ เหมือนไม่มีใครอยู่

เธอจึงถือวิสาสะเดินไปตามหาป้าทุกห้องภายในบ้าน ที่เธอสามารถเปิดประตูเข้าไปดูได้

ปรากฏว่า ชั้นแรก ทุกห้องก็ไม่มีใครอยู่

‘สงสัยจะทำความสะอาดบ้านอยู่ข้างบนแน่เลย’

เพตราค่อยๆก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสอง ตึกนี้เป็นตึกสามชั้น ป้าของเธอนอนอยู่ชั้นสอง ส่วนเธอ เคยมานอนพักที่ชั้นสองเหมือนกัน ส่วนชั้นสามมีหนึ่งห้องที่ไม่มีใครอยู่

“ป้าเนียนคะ ป้าเนียนอยู่ไหมคะ เพมาเยี่ยมค่า” ท้ายที่สุดเพตราก็ไม่คิดจะเซอร์ไพรส์ป้าของเธอแล้วล่ะ เพราะเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นในใจเล็กๆแล้ว

‘อาจมีใครสักคนมาพักอยู่กับป้าที่ชั้นสองหรือชั้นสามก็ได้ ลองเปิดประตูเข้าไปดูดีกว่า’

หญิงสาวกลั้นใจ ลองบิดลูกบิดประตู เปิดห้องที่เธอเคยมานอนพักอยู่ตั้งหลายคืน เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา

..แต่.ปรากฏว่ามันล็อกอยู่!...

‘ป้าเนียนคงล็อกไว้แหละ’

...ไม่เป็นไร เธอมีกุญแจสำรอง...

กริ๊ก!

ความคิดเร็วพอๆกับการกระทำ มือเล็กหมุนลูกบิด

เปิดประตูค่อยๆ แง้มเปิดเข้าไปด้านใน คล้ายกับนักย่องเบาไม่มีผิด แล้วเอื้อมมือคลำไปเปิดสวิตซ์ไฟ

แล้วพอทั้งห้องสว่างไสว หญิงสาวก็เดินเข้าไปในห้อง กำลังจะหันมาปิดประตู เพื่อจะวางกระเป๋าลงบนเตียงแล้วจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ แต่ทว่า...เธอกลับตกใจสุดขีด

และเสียงกรีดร้องของเธอ ก็ถูกกลืนลงคออย่างฉับพลัน พร้อมกับดวงตาเรียวรูปอัลมอนด์ เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจแทบช็อก

‘มือของใครมาปิดปากเธอเอาไว้!!!!’

จะส่งเสียงร้องก็ร้องไม่ออก เพราะถูกมือใหญ่ปิดปากเธอเอาไว้แน่น แล้วเมื่อเจ้าของมือปริศนา เคลื่อนตัวมาอยู่ตรงหน้าเธอ เพตราก็แทบช็อก เมื่อเผชิญกับร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่ง สายตาวาววับของเขา จ้องตาเธอนิ่ง ราวกับจะออกคำสั่งว่า

‘ห้ามส่งเสียงดังเด็ดขาด!’

แต่หญิงสาวยังคงส่งเสียงอู้อี้นลำคอ

“บอกให้เงียบๆไงล่ะ” เขาดุเธอด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม ช่างน่ากลัวจริงๆ

และสาบานว่า เธอได้ยินเสียงเขาชัดเจน แต่ไม่เห็นริมฝีปากของเขา ขยับแม้แต่นิดเดียว

‘คนหรือผีกันเนี่ย?!!!!’

ดวงตาของหญิงสาวแทบถลน เมื่อคิดแบบนั้น

หัวใจของเธอเต้นแรงมาก

แล้วพอเขาเอามือออก

เธอก็เตรียมกรีดร้องสุดเสียง แต่...

ปากเล็กก็ถูกมือใหญ่ข้างเดิม ยกขึ้นมาปิดปากเธออีกครั้ง คราวนี้เป็นเสียงทุ้มกังวาน ที่ออกมาจากเรียวปากบางเฉี่ยวสีสดของเขาเอง ที่สั่งห้ามเธอเอาไว้