ตอนที่ 7 พันธสัญญา

ชั่วขณะนั้น ท่าทีเอาจริงเอาจังของหญิงสาว ทำให้สายตาดุดันของเขาหรี่เล็กลง พลางจ้องมองด้วยสายตาที่ทำให้คนที่ถูกจ้อง เกือบจะลืมหายใจได้

อย่างไม่ทันคาดคิด เขาก็หัวเราะขึ้นมา คิ้วดกดำคมเข้มเผลอยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำดุดันส่องประกายวิบวับราวกับว่ามี มวลหมู่ดาวอยู่ในนั้น

“เจ้าคิดว่าพันธสัญญาระหว่างข้ากับเจ้าเป็นอ ย่างไรอย่างนั้นหรือ? พันธสัญญาทาสนี้เป็นพันธสัญญาที่น่ากลัวมากนะรู้ไหม? มีเพียงเจ้ากับข้าเท่านั้นที่จะยกเลิกพันธสัญญาถึงจะทำให้มันสิ้นสุดลงได้ มิเช่นนั้นแม้เจ้าตาย ข้าก็ต้องตายตามเจ้าด้วย!"

เพราะเช่นนี้เองสินะ ถึงทำให้เขาโกรธเกรี้ยวได้ขนาดนี้แน่นอนว่าตอนนี้เขาไม่อยากไปแล้ว

หลินซินเหยียนขบเม้มริมฝีปากนิ่งเงียบจ้องมองน้ำชาในถ้วยอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นนางจึงเอ่ยขึ้นมา

 "แต่ถ้าหากว่าเจ้ามาตามข้าเช่นนี้ มันสะดุดตาเกินไป”

ตอนนี้หญิงสาวผู้นี้เป็นเจ้าของตำราโอสถ การที่อยู่ใกล้ๆ กับนาง จะทำให้พลังของเขาฟื้นตัวได้เร็วขึ้น

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าหากพูดเช่นนี้แล้วล่ะก็ เขาคงยอมรับข้อตกลงของนางแล้วใช่ไหม?

ความหมายของนางคือ เขาควรจะหาที่หลบ ไม่ควรจะอยู่กับนางอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

แต่ดูจากความดุดันของเขาแล้ว จะทำเช่นไรให้เขายอมทำตัวเป็นเงาของนางแ ล้วหลบอยู่เงียบๆ ได้ล่ะ ในที่สุดชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น  “เรื่องนี้สำหรับข้าแล้ว ถือว่าไม่เป็นปัญหา"

เหยียนจิ้นยักคิ้ว เพียงไม่นานก็ปรากฏควันสีขาวพวยพุ้งโอบรอบตัวของเขาเอาไว้ร่างของเขาค่อยๆ มีขนาดเล็กลง ในที่สุดก็กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดตัวน้อยๆ ขนาดเท่าหนึ่งฝ่ามือ

เพียงแค่เห็นร่างของสัตว์ประหลาดตัวน้อยที่ดู บริสุทธิ์งดงามราวกับหยกล้ำค่า ขนนุ่มนิ่มที่น่ารักจนน่าจับมาบีบจับมาฟัด ขนาดตัวเท่าหนึ่งฝ่ามือ ดวงตาใสแจ๋ว ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองหมอกจางๆ

 หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่าสัตว์ประหลาดตัวน้อยน่าบีบตัวนี้ จะเป็นคนเดียวกันกับชายหนุ่มรูปงามผู้องอาจ ซึ่งเป็นที่เล่าขานไปทั่วคนนั้น

"นี่เป็นร่างเดิมของเจ้าหรือ" หลินซินเหยียนยิ้มเล็กน้อยพลางบีบยืดร่างนุ่มในมือ ดวงตาทอประกายราวกับจะยิ้มได้

ทันใดนั้น

ทั้งร่างของเหยียนจิ้นก็รู้สึกราวกับถูกกระแสไฟฟ้าสถิต นิ่งงันไม่ขยับเขยื้อน เพียงไม่นานร่างสีดำกลับขึ้นสีแดงอย่างน่าสงสัย ถ้าเกิดเปรียบกับร่างของมนุษย์แล้ว นั่น นั่นมันก้นของเขานะ

ก้นของเขา

ถูกหญิงสาวตรงหน้าบีบเข้าเสียแล้ว? แต่ว่าหลินซินเหยียนกลับไม่รู้ตัวว่านางกำลังบีบจับส่วนไหนของเขาอยู่ และยังดูท่าว่าจะบีบจับต่อไปไม่หยุด เหยียนจิ้นโกรธจนขบเคียวเขี้ยวฟันแน่น ถ้าหากตอนนี้เขาอยู่ในร่างมนุษย์ ใบหน้าของเขาคงขึ้นสีเลือดอย่างไม่ต้องสงสัยเป็นแน่

“ไปเถอะ พวกเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกัน"

เมืองหลวงลั่วเฉินมีทิวทัศน์ที่สวยงามเจริญรุ่งเรือง หญิงสาวเดินมาถึงถนนที่คึกคักสายหนึ่ง สายตาเย็นชาจับจ้องผู้คนที่เดินผ่าน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองได้มาอยู่ในสถานที่ที่เหมือนกับหนังสือประวัติศาสตร์ได้กล่าวเอาไว้ถอดแบบออกมาจากหนังสืออย่างไม่ผิดเพี้ยนเลย

ถึงแม้ว่านางจะมีความทรงจำของเจ้าของร่าง เก่าอยู่ แต่สำหรับนางแล้ว ก็ยังเป็นสถานที่แปลกตาอยู่ดี

“แต่ว่า ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าก็อาจจะได้กลับไปยังบ้านเกิด " หลินซินเหยียนออกแรงบีบร่างเล็กที่อยู่แนบอก ดวงตามองไปเบื้องหน้าเล็กน้อยฉายแววมุ่งมั่น ผิดกับแววตาของเด็กสาววัยเดียวกัน

สัตว์ประหลาดตัวน้อยจ้องมองนางเขม็งอย่าง ไม่พอใจ นึกถึงการกระทำของนางเมื่อครู่ ดวงตาใสของเขาฉายแววอดสูในชะตาของตนเอง เขาจะทำอะไรได้ เพื่อให้พลังของเขาฟื้นคืน เขาทำได้แค่อดทน!

"สาวน้อย ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปที่ใดกัน?"

น้ำเสียงดุดันมีอำนาจของเหยียนจิ้นลอยเข้าสู่หูของนาง ทำให้หลินซินเหยียนต้องขมวดคิ้วแน่นพลางพูดว่า "หยุดพูด"

"ตอนนี้ข้ากำลังสื่อสารกับเจ้าผ่านทางกระแส จิตอยู่นะ" เหยียนจิ้นกวาดตามองนางนิ่งๆท่าที่แสดงราวกับว่านางเป็นตาสีตาสาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

แต่ทว่าหลินซินเหยียนกลับไม่คิดจะโต้เถียง นางเหลือบตามองเล็กน้อย แววตาส่องประกายสดใส

"กำลังคิดวิธีหาเงินอยู่”

นางอยากจะหลอมโอสถ แน่นอนว่าเตาหลอมกับวัตถุดิบที่ต้องใช้เงินนั้นจำเป็นสำหรับการหลอมมาก แต่ว่าตอนนี้นางนั้นกลับสิ้นเนื้อประดาตัวยิ่งนัก

ขณะนั้นเอง เมื่อนางเดินมาถึงโรงเตี้ยมเสียนอวิ๋นอันสูงส่ง ของเมืองลั่วเฉินก็ได้ยินเสียงดังระลอกหนึ่งดังมาจากด้านบนของโรงเตี้ยม แต่ยังไม่ทันที่นางจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ถูกบางสิ่งหนึ่งฟาดเข้าอย่างแรง

โอ๊ย!

ความเจ็บปวดจากกระดูกที่ถูกกดทับนั้นรุนแรงจนนางต้องพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ขณะที่กำลังเงยหน้ามองอย่างอยากรู้ว่าเป็นใครกันที่ตีนาง ตรงหน้าก็ปรากฏร่างงามสง่าขึ้นเสียก่อน

วินาทีนั้น นางก็เข้าในใจทันทีว่าความสง่างามอันน่าหลง ใหลจนผู้คนต่างพากันอิจฉานั้นเป็นเช่นไร

เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าเกลี้ยงเกลา สมบูรณ์แบบเสียจนต่อให้มีแสงอาทิตย์และแสงจันทร์ส่องสว่างอยู่บนหน้าตลอดเวลาก็ไม่แม้แต่จะมองเห็นรอยมลทิน เป็นเหมือนงานศิลปะชิ้นเอกที่จิตรกรบรรจงรังสรรค์ขึ้นมา

งดงามเสียจนยากที่ใครจะละสายตา "พี่สาว ตัวท่านหอมจัง” เขาเอ่ยขึ้น

ชุดขาวสะอาดตาที่ไม่มีแม้แต่ไรฝุ่น ผมดำขลับราวน้ำหมึกที่ดูยุ่งเหยิงลงมาคลอเคลียใบหน้าของหลินซินเหยียนดวงตาคู่งามสดใสแวววาวราวกับไม่เคยแปดเปื้อนด้วยสิ่งสกปรกของโลกใบนี้

สะอาดสดใสเสียจนไม่สมควรที่จะมีอยู่บนโล กใบนี้

เด็กหนุ่มไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นจากร่างของนาง เขาทำจมูกฟืดฟัดอยู่สักพักหนึ่ง พลันรอยยิ้มชวนมองก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ใบหน้าน่ารักของหลินซินเหยียนดำคล้ำลงทันทีนางจ้องไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่บนตัวของนางด้วยสายตาเย็นชา แล้วหรี่เล็กลง "ลุกขึ้น!” ทันใดนั้น

ทำให้สายตาของเด็กหนุ่มปรากฏความรู้สึกผิดขึ้นมาทันที มองไปที่นางแววตาน่าสงสาร "พี่สาวข้าทำอะไรผิดไปหรือ?"

ไม่รู้ เมื่อมองไปที่ท่าทางน่าสงสารของเด็กหนุ่ม นางก็คิดถึงน้องชายของตนเองในโลกก่อน นที่นางจากมา

น้องชายที่เมื่อก่อนนางยอมเสียสละทุกสิ่งใน ชีวิตเพื่อปกป้อง เมื่อก่อนเขาชอบใช้สายตาใสซื่อน่าสงสารคู่นั้นจ้องมองนางเสมอ...

หลินซินเหยียนรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะท้านของร่างที่อยู่ บนตัวนางได้อย่างชัดเจน ในแววตาสุกใสคู่นั้นคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส

แต่ท่าทางน่าสงสารนั้นกลับไม่ได้สร้างความพึ งพอใจให้คนที่อยู่ด้านบนแม้แต่น้อย

"หึหึ! เจ้าโง่นั่นกระโดดลงไปจริงๆ ด้วย" เสียงหัวเราะที่เจือแววล้อเลียนก็ดังขึ้นจากด้าน บนศีรษะตรงด้านหน้าของบานหน้าต่างที่ส่องสว่าง

"คนโง่ย่อมเป็นคนโง่วันยันค่ำ ทั้งชาติก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้"

ปรากฏชายในชุดปักลายหรูหราที่ส่งเสริมให้ ชายผู้นั้นยิ่งดูงามสง่าดูสูงค่ายิ่งนัก เขากางพัดออก บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสวยงาม แต่คำพูดเสียดสีแสดงท่าทางดูถูกคนเบื้องล่าง

หลินซินเหยียนหรี่ตาเล็กลง มองจ้องคนที่ทับอยู่บนตัวนาง แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความไ ม่ชอบใจอย่างไม่คิดจะปิดบัง “เจ้าคิดที่จะอยู่บนตัวข้าไปถึงเมื่อไหร่กัน?"

ถึงแม้จะเคยพูดว่าดวงตาของเขากับน้องชาย ของนางเหมือนกัน แต่ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าเขาไม่ใช่คนเดียวกัน เด็กหนุ่มที่ทับอยู่บนตัวนางตรงหน้านี้หล่อมาก

หล่อเหลาเสียจนราวกับเป็นปีศาจในร่างมนุษ ย์อย่างไรอย่างนั้น โดยเฉพาะดวงตาใสซื่อนั่น ทั้งดูบริสุทธิ์ทั้งดูหลอกลวงในเวลาเดียวกัน

....