บทที่ 13

17.30 น.

ชุนจินกลับมายังค่ายทหารพร้อมกับลากแพไม้ไผ่มาด้วย โดยบนแพนั้นเป็นกวางขนาดใหญ่ซึ่งชุนจินได้ล่าติดมือมาด้วย เมื่อพวกผู้ติดตามเห็นชุนจินเดินมาก็รีบเข้ามาหาชุนจินทันที แล้วช่วยลากกวาง

" ท่านหัวหน้า ท่านออกไปข้านอกเพื่อล่ากวางมาหรอครับ แถมตัวใหญ่อีกด้วย " กุ้ยเซียงพูดพร้อมยิ้ม 

" ดูรอยนี่สิ ท่านหัวหน้าใช่ธนูเพียงดอกเดียวยิงเขาลำคออย่างแม่นยำ ตัดลมหายใจในทันที ฝีมือของท่านเยี่ยมยอดจริงๆ " ยี่ชิวพูดด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจ

" เอาล่ะ นี่เป็นข้าวเย็นของวันนี้ รีบกินแล้วรีบพักผ่อนพรุ่งนี้เรามีอะไรหลายอย่างที่ต้องทำ " ชุนจินพูด

" ครับ " 

18.40 น.

ทุกคนนั่งล้อมรอบกองไฟกินเนื้อกวางอย่างเอร็ดอร่อย แล้วในขณะนั้น เฉาฟง อายุ 19 ปี หนึ่งในผู้ใช้ดาบของกลุ่มกำลังครุนคิดและอยากรู้ในความสามารถของชุนจิน ชุนจินมองเฉาฟงแล้วยิ้ม

" เจ้ามีอะไรอยากถามข้าหรอ เฉาฟง " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม 

" ครับเออ... ข้าอยากถามท่านว่าท่านมีวิธีฝึกอย่างไรให้มีร่างการแข็งแกร่งเหรอครับ ขนาดท่านวิ่งทั้งวัน ท่านก็ยังไม่แสดงอาการเหนื่อยออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย หากไม่เป็นการรบกวนช่วยท่านชี้แนะด้วย " เฉาฟงพูดพร้อมกุมมือ แล้วทุกคนก็กุมมือแล้วพูดพร้อมกัน " ช่วยชี้แนะด้วย " ชุนจินยิ้มที่มุมปาก

" ได้สิข้าจะบอกพวกเจ้า แต่จะเป็นพรุ่งนี้เช้านะ เพราะตอนนี้ข้า ห้าววว~~~ ง่วงนอนแล้ว ข้าขอตัวไปนอนก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน " ชุนจินพูดพร้อมลุกแล้วเดินเข้ากระโจมไป แล้วทุกคนก็มองหน้ากัน

เช้าวันรุ่งขึ้น 

ทุกคนยืนเรียงแถวหน้ากระดาน โดยที่ชุนจินยืนอยู่ข้างหน้า

" วันนี้ข้าจะสอนในสิ่งที่พวกเจ้าสามารถทำได้ทันที เพราะวันนี้เรายังมีหลายอย่างที่ต้องทำ สิ่งแรกที่จะสอนพวกเจ้าคือความเข้าใจ เหตุผลที่ข้าเลือกพวกเจ้านั้น ก็เพราะว่าพวกเจ้านั้นมีความสามารถโดดเด่นเหนือกว่าผู้อื่นในกองทัพ และข้าสามารถสัมผัสบางสิ่งบางอย่างได้ในตัวของพวกเจ้าได้ นั้นคือ จุดกำเนิดพลัง ซึ่งผู้ที่มีจุดกำเนิดพลังได้จะต้องฝึกฝนร่างกายหรือฝึกจิตสมาธิจนก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองไปได้ ซึ่งพวกเจ้าทำสำเร็จแล้วจุดกำเนิดพลังก็จะเกิดขึ้นในตัวพวกเจ้าในทันที หากแต่ว่าพวกเจ้าไม่สามารถสัมผัสถึงมันได้ จุดกำเนิดพลังนั้นจะคอยซึมซับสิ่งต่างๆของตัวเราเข้าไปรวมอยู่ในจุดนั้นด้วยวิธีการต่างๆ  เช่นฝึกฝนร่างกาย หรือ ฝึกฝนจิตสมาธิ ยิ่งฝึกมากจุดกำเนิดพลังก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น แล้วจุดกำเนิดพลังจะปล่อยสิ่งที่เรียกว่าพลังภายในออกมาช้าๆโดยไม่รู้ตัวตลอดเวลา แล้วพลังภายในก็จะใหลเวียนไปทั่วร่างกายแล้วกลายเป็นกำลังภายใน เพื่อเพิ่มความสามารถของร่างกายให้มี พละกำลังที่เเข็งแรงขึ้น ว่องไวขึ้น อึดขึ้น และประสาทสัมผัสที่ดีขึ้น ซึ่งพวกเจ้าสามารถรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่พลัง 1 ใน 3 ส่วนของจุดกำเนิดพลังที่ปล่อยออกมาให้เท่านั้น เพราะพวกเจ้าสามารถเปิดใช้พลังของตัวเองอย่างเต็มประสิทธิภาพได้ และนี่คือสิ่งที่ข้าจะสอนให้พวกเจ้าในครั้งนี้ นั้นคือการดึงเอาความสามารถที่แท้จริงออกมาเอง พวกเจ้าเข้าใจไหม " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม แล้วทุกคนก็ทำหน้าตาสงสัย

" เอาล่ะ เอาล่ะ หลับตาทำสมาธิ สัมผัสเข้าไปในส่วนลึกของสมาธิ แล้วหาจุดกำเนิดพลังแล้วใช้สมาธิเพ้งจิตเข้าไปในจุดนั้น " ชุนจินพูดจบทุกคนก็เริ่มหลับตาแล้วทำสมาธิ ทั้ง 10 คนนั้นได้ก้าวผ่านขีดจำกัดทั้งร่างกายและจิตใจ พวกเขาจึงเข้าสู่ห้วงสมาธิได้ในไม่ช้า

" อืม... เข้าสู่ห้วงสมาธิได้ในทันทีตั้งแต่เริ่มทำสมาธิ เจ้าพวกนี้ถือว่ามีพรสวรรค์อยู่บาง หากไม่ใช่ก็ถือว่าพยายามมามากพอสมควร " ชุนจินคิดในใจแล้วยิ้ม

เวลาผ่านไปไม่นาน ทั้ง 10 คนก็เริ่มเจอจุดกำเนิดพลังที่ละคน ซึ่งเป็นจุดสีขาว แล้วคนแรกที่เจอนั้นก็คือกุ้ยเซียง แล้วกุ้ยเซียงก็เริ่มเพ้งจิตเข้าไปในจุดนั้นช้าๆ ยิ่งเข้าใกล้จุดยิ่งสว่างขึ้น ในขณะที่เข้าใกล้ๆจุดทีละนิด จุดก็ได้แตกออกแล้วกระจายพลังภายในไปทั่วร่างกายแล้วพลังภายในก็กลายเป็นกำลังภายใน ซึ่งกุ้ยเซียงสัมผัสได้ เขาได้ลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ เพราะมีบางสิ่งบางอย่างไหลเวียงอยู่ในร่างกาย แล้วกุ้ยเซียงก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายของ ร่างกายรู้สึกตัวเบาขึ้นสบายและรู้สึกดีไปทั้งตัว 

" นี่มันอะไรกันความรู้สึกนี้ ตัวเบาราวกับขนนก สุดยอดไปเลย...!!! " กุ้ยเซียงคิดในใจด้วยความประหลาดใจเป็นอย่างมาก แล้วคนที่เหลือก็ลืมตาด้วยความรู้สึกลิงโลด และความตื่นตาตื่นใจ กับพลังที่ซ่อนอยู่ของตนเอง แล้วร่างกายของพวกเขาก็เริ่มปรับสภาพร่างกายเข้ากับกำลังภายในทีเพิ่มขึ้น 

" นั้นแหละคือพลังและความสามารถของพวกเจ้าที่ถูกซ่อนไว้ ข้าดีใจที่พวกเจ้าสามารถนำมาใช้ได้เต็มประสิทธิภาพเช่นนี้ หลังจากนี้พวกเจ้าก็ใช้ความสามารถนี้อย่างระมัดระวังด้วย " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม แล้วทุกคนก็กุมมือตอบ 

" ครับท่านหัวหน้า " 

" เอาล่ะ ได้เวลาเดินทางแล้ว เก็บข้าวเก็บของเตรียมไปได้แล้ว " ชุนจินพูดจบทุกคนก็แยกย้ายไปเตรียมตัว เมื่อพร้อมแล้วก็เดินทางทันที 

ชุนจินวิ่งนำหน้าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นจากตอนมาเป็น 3 เท่า ซึ่งผู้ติดตามก็สามารถวิ่งทันอย่างสบายๆ ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นกับความสามารถของตนเองที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ชุนจินเหล่ตามองไปด้านหลังแล้วยิ้มทีมุมปาก 

พวกชุนจินใช้เวลาเดินทางเพียง 1 วันครึ่งโดยไม่ได้นอนพักหรือหยุดพักเลยสักครั้งเพราะทุกคนไม่เหนื่อยล้าเลยสักนิด แล้วก็มาถึงที่หมาย นั้นคือค่ายแรกที่ยึดได้ เมื่อชุนจินมาถึงก็ให้ทั้ง 10 คน ไปพักผ่อนก่อน แล้วชุนจินก็เดินไปหาหลิวเยียนเฟิง ซึ่งอยู่ด้านในกระโจมซึ่งนางรอที่ชุนจินจะกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ ชุนจินเดินเข้าไปด้านในกระโจม เมื่อหลิวเยียนเฟิงเห็นชุนจินเดินเข้ามา รอยยิ้มของความดีใจได้แสดงภายใต้หน้ากากสีเทา หลิวเยียนเฟิงที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นมาทันที

" ขอโทษที่ข้าไปนาน " ชุนจินพูด

" ม.. ไม่ ไม่เป็นไร ท่านกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว เออ... แล้วเรื่องที่ท่านออกไปดู เป็นอย่างไรบ้าง " หลิวเยียนเฟิงพูด

" นี่ถือว่าเป็นข่าวดีสำหรับพวกเรา เพราะในตอนนี้พวกมันถอยทัพกลับไปแล้ว " ชุนจินพูดจบ หลิวเยียนเฟิงก็ตกใจเป็นอย่างมาก

" ถอยงั้นเหรอ!!!... เหตุใดพวกมันถึงได้ถอยกันล่ะ " หลิวเยียนเฟิงพุดด้วยความสงสัย

" ไม่รู้สิ พวกมันอาจจะถอยไปตั้งรับก็ได้ แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่สาระสำคัญอะไรหรอกนะ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ เราได้ไล่พวกมันออกไปจากเขตเมืองอิงได้แล้ว ก็ถือว่าภารกิจของพวกเราได้สำเร็จแล้ว " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม

" นั้นสินะ แล้วจากนี้ท่านคิดว่าเราควรทำอย่างไรต่อไปดี " หลิวเยียนเฟิงพูด

" นั้นสินะ อย่างแรกเราจะย้ายจากที่นี่ไปค่ายข้างหน้าซึ่งใหญ่กว่าที่นี่หลายเท่า แล้วไปสร้างสะพานรอทัพหลวง ก็น่าจะประมาณนี้ล่ะมั้ง เจ้าก็ให้ทุกคนเตรียมตัว พรุ่งนี้คอยเดินทาง " ชุนจินพูด

" ข้าเข้าใจแล้ว " หลิวเยียนเฟิงพูด

" ห่าววว~~ ไม่มีอะไรแล้วข้าไปนอนก่อนนะ " ชุนจินพูดจบก็เดินออกจากกระโจมไป