บทที่ 12

ณ ค่ายทหารเมืองเอี้ย 

ซึ่งตั้งอยู่บริเวณใกล้เขตชายแดน ของทั้งสองเมือง เป็นค่ายที่ใหญ่ที่สุดในบรรดา 5 ค่ายของกองทัพกบฏ เหยาจีขี่ม้าหนีมาจากค่ายของตนอย่างอ่อนล้า ทหารที่อยู่บนกำแพงเห็นเหยาจีจึงรีบแจ้งให้ทหารไปรับทันที

" ท่านเหยา !!! " ทหารที่ไปรับพูดด้วยความตกใจเมื่อเห็นมือที่ขาดของเหยาจี

" พาข้าไปหาท่านซีหวังมู่ เดี๋ยวนี้ ~~ " เหยาจีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

" ขอรับ.." ทหารได้พะยุงเหยาจีเดินไปที่กระโจมหกเหลี่ยมที่อยูตรงกลางค่าย ซึ่งด้านในนั้นมีเหล่าทหารขุนพล นายพล กำลังประมแผนกันอยู่ ซึ่งมี ซีหวังมู่ อายุ 32 ปี ใส่ชุดเกราะสีเขียวเข้มมีหนวดเคราเล็กน้อย ชายผู้นี้เป็นหัวหน้าค่ายแห่งนี้ เมื่อทหารพาเหยาจีเดินเข้าไปด้านในกระโจม ซีหวังมู่เห็นเหยาจีบาดเจ็บหนักจึงรีบเดินมาหาทันที 

" เหยาจี นี้มันเกิดอะไรขึ้น...!!? " ซีหวังมู่พูดด้วยความตกใจ

" ท่านแม่ทัพ ค่ายของข้าถูกตีแตกแล้วขอรับ..." เหยาจีพูดด้วยความเสียใจ

" อะไรนะ ค่ายด้านหน้าของเราโดนตีแตกอย่างนั้นเหรอ...!!! หรือว่าเจ้าเมืองอิง จะไม่รอทัพหลวงมา แล้วใช้ทหารที่มีเข้าโจมตีอย่างนั้นสินะ " ซีหวังมู่พูดคาดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

" ไม่ใช่ขอรับ พวกมันทั้งหมดเป็นทหารอาสาขอรับ... คนที่นำทัพมาเป็นเด็กหนุ่มขอรับ พวกมันสามารถโจมตีอย่างรวดเร็วแล้วเข้ามาในค่ายโดยที่พวกเรายังไม่ทันได้ตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีพวกมันก็มาถึงกลางค่ายแล้วขอรับ " เหยาจีพูดจบทุกคนถึงกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เมื่อซีหวังมู่ได้ยินดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว

" ไม่ได้การ หากเรายังตั้งหลักดูเชิงอยู่ตรงนี้คงโดนโจมตีโดยไม่รู้ตัวจนเสียทหารไปมากแน่ เราจะต้องถอยกลับไปตั้งหลักอยู่ในพื้นที่ยุทธศาสตร์ที่ได้เปรียบของเรา ส่งม้าเรากระจายคำสั่ง เราจะถอยกลับไปตั้งรับที่เมืองเอี้ย ถอยกลับให้เร็วที่สุด แล้วทำลายสะพานข้ามแม่น้ำให้หมดหลังจากที่ถอยกลับหมดแล้ว " ซีหวังมู่สั่งการแล้วทุกคนก็ทำตามทันที

พวกชุนจินได้วิ่งออกมาจากค่ายได้ 3 วันโดยหยุดพักเพียงตอนกลางคืน พวกชุนจินก็มาถึงค่ายของศัตรู ซึ่งเป็นค่ายร้างว่างเปล่าไร้ผู้คน ชุนจินมองดูรอบๆแล้วยิ้ม

" ไปกันแล้วเหรอเนี้ย แต่คงไปได้ไม่ไกลเทาไรล่ะมั้ง " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม

" สิ่งที่ท่านอยากจะตรวจสอบคือสิ่งนี้เหรอครับ " กุ้ยเซียงพูดพร้อมกับความเหนื่อยล้า ซึ่งผู้ติดตามทุกคนก็เนื่อยล้าเช่นกัน

" ใช่นะสิ เท่านี้เราก็ทำงานสำเร็จหมดแล้ว ค่ายทหารโดนโจมตีจากทหารอาสาจนแต่พ่ายก็ถือว่าเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้พวกมันถอยกลับ พวกกบฏในตอนนี้ได้ถอยทัพกลับไปยังเมืองของมันเพื่อเตรียมรับศึกของกองทัพหลวงที่กำลังเดินทางมา หากอยู่ต่อจะต้องเสียทหารไปมากจนไม่สามารถรับมือกับกองทัพหลวงได้ยังไงล่ะ " ชุนจินพูดแล้วยิ้ม

" อ้อ... อย่างนี้เอง " กุ้ยเซียงพูด

" พวกมันคงถอยทัพไปได้ไม่นาน..." ชุนจินพูดพร้อมมองพื้นที่โดยรอบ

" พวกเจ้าพักกันที่นี่ก่อน พรุ่งนี้เช้าก็กลับไปบอกเรื่องนี้แก่หลิวเยียนเฟิง แล้วคอยบอกให้นางพากองทัพมาอยู่ที่เมืองนี้ ยี่ชิว ข้าขอยืมธนูของเจ้าหน่อยสิ " ชุนจินพูดกับชายที่เป็นยอดพลธนูของกลุ่ม 

" นี้ครับ " ยี่ชิวยื่นให้ทันที

" ข้าจะไปแถวแม่น้ำแบ่งเขตสักหน่อยพวกเจ้าก็พักให้หายเหนื่อยที่นี้ก่อนแล้วกัน " ชุนจินพูดจบก็วิ่งแล้วกระโดดขึ้นกำแพงที่สูง 50 เมตร จนกุ้ยเซียงมองตาไม่กระพริบ

" สุดยอดเลย... นี้พวกเจ้าเห็นไหม " กุ้ยเซียงพูดด้วยความตื่นเต้น แล้วทุกคนก็ยิ้ม

" มากกว่าพวกเราก็เห็นมาแล้ว " ยี่ชิวพูดพร้อมยิ้ม กุ้ยเซียงทำหน้างงด้วยความสงสัย

ชุนจินกระโดดลงมาจากกำแพงแล้ววิ่งเข้าไปในป่า ซึ่งเป็นเส้นทางไปแม่น้ำแบ่งเขต ชุนจินกระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่รวบรวมพลังปราณไว้ที่เท้าสองข้าง แล้วใช้วิชาก้าวเซียนแปดทิศ หนึ่งในวิชาตัวเบา กระโดดพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว การก้าวเท้ากระโดดหนึ่งครั้ง ชุนจินสามารถพุ่งไไกลถึง 500 เมตร ในพริบตาเดียว 

ชุนจินใช้เวลาไม่นานในการเดินทาง ก็มาถึงริมแม่น้ำชุนจินยืนอยู่บนต้นไม้มองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้วยิ้ม

" ยังมาทันด้วยสินะ " ชุนจินพูดแล้วยิ้ม ซึ่งสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นคือกองทัพกบฏที่เดินทางข้ามฝั่งแม่น้ำที่มีความกว้างกว่า 500 เมตร ข้ามไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แล้วสะพานไม้ก็ถูกเผาทำลายไปหมด 

แล้วชุนจินยังเห็นเหยาจีกำลังขี่ม้ากับพวกขุนพลและแม่ทัพศัตรู ชุนจินยิ้มที่มุมปากแล้วกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วเดินไปใกล้ริมแม่น้ำในมือถือธนูเอาไว้ เหยาจีก็ได้สังเกตเห็นชุนจินที่กำลังยืนอยู่ริมแม่น้ำ เพียงแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นคนที่ตัดมือของตน

" ท่านซีหวังมู่ขอรับ ไอ้นั้นไงขอรับที่ตัดมือของข้า !!! " เหยาจีพูดด้วยความแค้น แล้วซีหวังมู่ก็ควบม้ามายืนมองชุนจินด้วยความใจเย็น

" เจ้าเด็กนั้นนะเหรอ หึ กล้าดีจริงๆที่มที่นี่คนเดียวแบบนี้ หากไม่ติดที่ทำลายสะพานไปแล้ว เจ้านั้นคงไม่รอดกลับไปอย่างเป็นแน่ " ซีหวังมู่พูดพร้อมยิ้ม

" สักวันข้าจะ ข้ามันด้วยมือของข้า หือ เจ้านั้นจะทำอะไร " เหยาจีพูดอยู่ ชุนจินก็ง้างธนูแล้วยิงขึ้นฟ้าอย่างต่อเนื่องถึง 3 ลูก เหยาจีมองขึ้นไปบนฟ้าซึ่งมีแดดบังสายตาจนมองไม่เห็น

หือ..!!! ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!! ลูกธนูลอยมาอย่างรวดเร็วโดนเหยาจีทั้งสามดอก ดอกแรกปักเข้าที่ลำคอ ดอกที่สองปักเข้าที่กลางอก ดอกที่สามปักเข้าที่อกด้านซ้าย เหยาจีตกม้าล้มลงตายในทันที ทหารทุกนายตกใจเป็นอย่างมากในสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะ ซีหวังมู่อึ้งมองไปที่ชุนจินตาไม่กระพริบ ตัวแข็งทื่อเหงื่อตกใจสั่นกลัว แล้วมีลูกดอกลอยพุ่งเข้ามาที่ซีหวังมู่แต่เฉียดเส้นผมไปนิดหน่อย ซีหวังมู่ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ 

" ข้าบอกแล้ว หึ หึ หึ " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม แล้วหันหลังเดินกลับหายเข้าป่าไป ซีหวังมู่ลงจากมาด้วยความอ่อนแรงหยิบลูกดอกขึ้นมา 

" นี่คงจะเป็น ความเมตตาที่เขามอบให้กับข้า ราวกับว่าเขาได้เตือนข้าแล้วว่าหากเจอกันอีกครั้งในสนามรบล่ะก็ " ซีหวังมู่คิดในใจพร้อมกลืนน้ำลายด้วยความรู้สึกหวาดกลัว เพราะตัวเขานั้นสัมผัสได้ถึงสิ่งที่อยู่ในตัวของชุนจินได้นั้นเอง