บทที่ 11

ชุนจินและผู้ติดตามซุ่มอยู่ในป่า ซึ่งมีทั้งพุ่มไม้และโขดหินที่สามารถซ่อนตัวได้

" กุ้ยเซียง เจ้ากลับไปจุดนัดหมายแล้วรอที่นั้น หากกองทัพเรามาถึงแล้ว ก็กลับมาบอกข้า " ชุนจินพูด

" ครับ ท่านหัวหน้า " กุ้ยเซียงคานถอยหลังออกจากจุดซุ่ม แล้ววิ่งออกไปทันที

" ส่วนพวกเจ้ารออยู่ตรงนี้ ข้าจะขึ้นต้นไม้ไปมองดูจากมุมสูงสักหน่อย " แล้วชุนจินก็มองหาต้นไม้ที่สูงที่สุด ซึ่งอยู่ตรงที่ตนซุ่มอยู่มันคือต้น เฉาฮองมู ( คือต้น ไฮเปอร์-เรดวูด ) เป็นต้นสนขนาดใหญ่และสูงที่ปรกคลุมไปด้วยใบไม้และกิ่งไม้เล็กๆเต็มต้น ชุนจินปล่อยพลังปราณเล็กน้อยแล้วกระโดดขึ้นต้นไม้โดยการกระโดดเยียบกิ่งไม้ขึ้นไปอย่างรวดเร็วและคล่องแคล่วจนไปยืนอยู่เกือบถึงยอดสุดของต้น ยืนอยู่บนกิ่งไม้เล็กๆ เท่าก้านธนู ผู้ติดตามทั้ง 9 ที่มองดูชุนจินต่างพากันตกใจและทึ่งในความสามารถของชุนจิน 

ชุนจินยืนอยู่บนกิ่งไม้มองดูค่ายของศัตรู ซึ่งเป็นค่ายขนาดใหญ่ มีพื้นที่ราว 20 ไร่ ด้านในมีกระโจม อยู่หลายสิบหลัง เกือบถึงร้อยชุนจินมองดูรอบคอยเก็บข้อมูลและหาช่องและจุดอ่อนในการโจมตี 

" ดูแล้ว เป็นค่ายที่ใหญ่ซะปล่าว แต่การป้องกันละหลวมมาก คนเฝ้าระวังบนกำแพงก็มีน้อยไปไม่สมกับเป็นค่ายใหญ่ แล้วหน่วยลาดตะเวนก็ไม่มีเลย แล้วทหารส่วนใหญ่ก็อยู่แต่ด้านล่าง แล้วดูถ้าจะไม่ระวังตัวด้วย เห้ย... นี้เราคิดมากเองหรือปล่าวนะ อยากรู้จริงๆ ว่าหัวหน้าพวกมันเป็นใครกันนะ " ชุนจินคิดในใจ 

แล้วชุนจินก็เด็ดเอาใบไม้มมา 1 ใบ แล้วรวบรวมปราณไว้ที่นิ้วแล้วเขียนอักขระคำว่านกลงบนใบไม้พร้อมร่ายคาถา แล้วโยนใบไม้ไปข้างหน้า ใบไม้ที่ลอยอยู่บนอากาศก็กลายเป็นนกตัวเล็กตัวสีเขียว ซึ่งนี้คือวิชาอัญเชิญสัตว์จำลอง โดยใช้สิ่งของในการอัยเชิญ แล้วนกสีเขียวก็บินไปทางค่ายศัตรู แล้วชุนจินก็ใช้วิชาเชื่อมจิตกับนกเพื่อที่จะสามารถควบคุมและมองเห็นในสิ่งที่นกมองเห็น นกบินเข้าไปในค่ายนานพอสมควรแล้วมันก็บินกลับมา ชุนจินยืนมือออกไปข้างหน้าแล้วนกก็บินมาอยู่ที่มือของชุนจินแล้วมันก็กลับสภาพเป็นใบไม้เหมือนเดิม

ชุนจินเสร็จสินในการสอดแนมแล้วจึงกระโดดลงจากต้นไม้อย่างช้า ผู้ติดตามทั้ง 9 มองดูตั้งแต่ตนจนจบ แต่ก็ไม่มีใครผู้อะไรทั้งนั้นได้แตคิดเพียงว่า หัวหน้าของตนนั้นเป็นใครกันแน่ เมื่อชุนจินลงถึงพื้น กุ้ยเซียงก็วิ่งมาหาพอดี

" ทุกคนมาที่จุดนัดหมายแล้วครับ " กุ้ยเซียงพูด

" ดี เช่นนั้นพวกเรากลับกันได้แล้ว " ชุนจินพูดจบก็เดินนำหน้าทั้ง 10 คนไป 

ไม่นาน พวกชุนจินก็เดินมาถึงจุดนัดหมาย เมื่อหลิวเยียนเฟิงเห็นชุนจินเดินมาก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาชุนจินทันที

" พวกเจ้าไปพักเถอะ " ชุนจินหันไปหาผู้ติดตาม แล้วผู้ติดตามทั้งหมดก็แยกย้ายไปพัก

" เป็นยังไงบ้าง " หลิวเยียนเฟิงพูด

" ก็นะ เท่าที่ข้าดูแล้วพวกเรามีโอกาสชนะมากอยู่นะ เดี๋ยวข้าจะบอกแผนการของ " ชุนจินพูดพร้อมหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม 

" แผนการ... ท่านคิดออกแล้วเหรอ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" ใช่แล้ว แผนของข้าไม่ซับซ้อนมากแต่ใช้ได้ แต่พวกเราจะเริ่มคืนนี้ " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม

" คืนนี้เหรอ ....? " หลิวเยียนเฟิงพูดด้วยความสนใจ

" คืนนี้คือคืนเดือนดับ ซึ่งมันจะมืดมากกว่าปกติ แล้วคืนนี้ก็มีเมฆมากจนเต็มท้องฟ้า ปิดแสงดาวหมด ซึ่งเหมาะกำการซุ่มโจมตีมาก พื้นที่โดยรอบมีหินและโคนต้นไม้ที่ถูกตัด ซึ่งถือว่าเป็นการป้องกันการบุกแบบรวดเร็วได้ดี เป็นการป้องกันที่ฉลาด แต่หากเป็นการซุ่มโจมตี นี้คือจุดบอดในการระวังตัวเพราะเราสามารถใช้พื้นที่เหล่านี้ในการซ่อนตัวได้ แล้วกำแพงของพวกมัน ความสูงอยู่ที่ 10 เมตร ที่ทำจากต้นสนขนาดใหญ่ถือว่าแข็งแรงมาก แต่ประตูค่ายเป็นไม้ไผ่แล้วกว้างมาก ซึ่งนี้คือจุดอ่อนอีกที่ของค่ายนี้ แล้วที่ข้าให้เจ้าจัดการเรื่องพลธนูได้กี่คนล่ะ "ชุนจินพูด 

" พลแม่นธนูของเรามีประมาณ 500 คน " หลิวเยียนเฟิงตอบ

" ดี ถือว่าเยอะอยู่ เอาล่ะ แผนข้าที่คิดไว้ อย่างแรกคือ... " ชุนจินอธิบายแผนการจนหมดสิ้น เมื่อบอกแผนเสร็จก็ไปจัดแจงตามแผน

00.00 น.

ในคืนที่มืดสนิทไร้เสียง ทหารอาสาก็ได้ประจำจุดตามแผน อย่างช้า ซึ่งแผนที่ว่าไว้นั้น คือจะให้ทหาร 3 นาย คุ้มกันนักแม่นธนู 1 คน โดยซ่อนตัวตามโคนต้นไม้และโขดหิน และให้ใกล้หน้าประตูที่สุด แล้วให้ทหารอาสาที่เหลือรออยู่ในป่า 

ส่วนชุนจินก็อ้อมมาอีกทางหนึ่งเพียงคนเดียว ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนกำแพง แล้วใช้เงาของกำแพงเดินไปที่หน้าประตูค่าย ซึ่งมีทหาร 7 นายยืนคุ้มกันอยู่แต่คนละที่กัน ชุนจินเดินไปช้าๆ แล้วใช้ดาบเชือดคอที่ละคนแล้วเอาไปซ่อนในเงามืด แล้วชุนจินก็เดินไปช้าอย่างใจเย็น แล้วชุนจินก็ยกไม้ขัดออกแล้วเปิดประตูค่ายออก เมื่อทหารอาสาที่ซ่อนตัวอยู่เห็นอย่างนั้นก็วิ่งเข้ามาในค่าย ทหารศัตรูที่อยู่ข้างบนกำแพงมองเห็นทหารที่เข้ามาในค่าย ก็ตกใจเป็นอย่างมาก กำลังส่งเสียงเตือนแต่สายไปนักแม่นธนู ยิงธนูเข้ากลางลำคอตายในทันที นักแม่นธนูเมื่อเข้ามาด้านในสิ่งแรกที่พวกเขาทำการวิ่งไปตามกำแพงแล้วสังหารทหารที่อยู่บนกำแพงเพื่อไม่ให้พวกที่อยู่ข้างในรู้ว่าโดนบุกโจมตี 

หลิวเยียนเฟิง และทหารฝีมือดี 10 นาย ก็บุกโจมตีเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว แล้วทหารอาสาที่ซุ่มอยู่ในป่าก็วิ่งเข้ามาเสริมทัพทันทีที่บุก 

ทหารของศัตรูที่อยู่ด้านในสุดก็รู้ตัวว่าโดนบุกโจมตี ก็วิ่งไปบอกหัวหน้าค่ายที่นอนอยู่ในที่พัก ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนอายุ 40 หนวดเครา หน้าตามีแผลบริเวณแก้มร่างกายกำยำ ผิวน้ำตาลเข้ม

" ท่านเหยาจีขอรับ!! พวกเราโดนโจมตีขอรับ!!! " ทหารพูดด้วยเสียงสั่นๆ

" อะไร... เจ้าจะเสียงดังทำไม ก็ให้มันโจมตีมาสิ ค่ายเราตั้งอยู่ในจุดที่ดีที่สุด ถึงแม้ยังจะโจมตียังไง บุกมามากแค่ไหนก็โจมตีไม่เข้าหรอก เจ้าไปบอกในทหารยิงธนูใส่พวกมันนะ เดี๋ยวก็จะแต่พ่ายไปเอง " หัวหน้าค่ายนามเหยาจีพูดด้วยความง่วง

" ไม่ใช่ขอรับ !!! พวกมันบุกเข้ามาข้างในค่ายแล้วขอรับ!!! ตอนนี้พวกเราต้านพวกมันอยู่ตรงกลางของค่ายแล้วขอระ...เอือก..!!! " ทหารพูดยังไม่จบก็มีดาบแทงจากด้านหลังทะลุกลางอก เลือดกระเด็นไปโดนเหยาจีจนเต็มหน้าเต็มตัว เหยาจีอึ้งกับสิ่งที่เห็นจนหยุดฉะงัก เมื่อตั้งสติได้ก็รีบไปหยิบคาบของตนที่อยู่ข้างเตียง 

ฉับบบ!!! อ๊ากกกก!!!!

เพียงแค่สัมผัสดาบมือถูกตัดทันที เหยาจีร้องด้วยความเจ็บปวด เหยาจีมองไปหาคนฟัน นั้นคือชุนจิน ยืนมองด้วยหน้าตาเย็นชา

" เจ้าเป็นใครกัน!!...? " เหยาจีจับที่เเขนตัวเองแล้วมองชุนจินด้วยความหวาดกลัว

" วันนี้ข้าให้โอกาสเจ้าหนี แต่หากเจอกันครั้งหน้าข้าจะสังหารเจ้าซะ " ชุนจินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหยาจีตัวแข็งด้วยความกลัวจนไม่สามารถขยับตัวได้

" ไปสิ!!!! "ชุนจินตะคอกเสียงดังจน เหยาจีสะดุงทำอะไรไม่ถูก เมื่อลุกขึ้นได้ก็วิ่งออกจากที่พักแล้ววิ่งหนีออกไปจากค่ายทันที หลิวเยียนเฟิงที่พาทหารบุกมาถึงด้านในสุดก็เห็นเหยาจีกำลังหนีก็จะตามไปฆ่า

" ไม่ต้องตาม " ชุนจินเดินออกมาจากที่พักแล้วพูด หลิวเยียนเฟิงก็หันมามองชุนจินแล้วพะยักหน้าแล้ววิ่งไปสังหารทหารศัตรูต่อ

แล้วในที่สุดการโจมตีที่กินเวลากว่า 3 ชั่วโมงก็จบลงค่ายทหารศัตรูก็ถูกยึดสำเร็จ โดยไม่มีใครเสียชีวิตเลยสักคน มีเพียงบาดเจ็บสาหัสเท่านั้น แต่ทหารศัตรูตายไปทั้งหมด ซึ่งมีมากถึง 20,000 นาย ทุกคนภูมิใจในศึกครั้งนี้มาก เมื่อทุกคนช่วยกันจัดการศพของทหารศัตรูและเก็บกวาดค่ายจนเสร็จแล้ว ทุกคนจึงฉลองด้วยเนื้อวัวที่เลี้ยงเป็นเสบียงในค่ายของศัตรู ซึ่งชุนจินเป็นคนทำให้ทุกคนกิน 

หลังจากที่ยึดค่ายมาได้ทุกคนก็อยู่ในค่ายเพื่อพักเอาแรงจนผ่านไป 3 วัน ชุนจินเดินไปหาหลิวเยียนเฟิงที่กำลังฝึกทหารอยู่

" เยียนเฟิง คุยกันหน่อยสิ " ชุนจินพูดพร้อมยิ้ม 

" มีอะไรหรอค่ะ หรือว่าจะไปโจมตีค่ายต่อไปเหรอค่ะ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" ไม่ใช่หรอก พอดีข้าจะออกไปข้างนอกเช็คอะไรสักหน่อยนะ ข้าก็เลยมาบอกเจ้า " ชุนจินพูด

" แล้วท่านจะไปตอนไหนค่ะ " หลิวเยียนเฟิงพูด

" ข้าว่าจะไปตอนนีเลยนะ แล้วข้าจะเอา 10 คนนั้นไปด้วยนะ " ชุนจินพูด แล้วชี้ไปทางกลุ่มคนที่ยืนอยู่

" ค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ ท่านชุน " หลิวเยียนเฟิงพูด

" อืม.. " ชุนจินยิ้มให้หลิวเยียนเฟิงแล้วเดินไปหาผู้ติดตาม แล้วทั้งหมดก็เดินออกจากค่ายไป หลิวเยียนเฟิงมองตามหลังชุนจินแล้วยิ้มด้วยความสงสัย

" ทำไมพวกท่านชุนถึงไม่ขี่ม้าไปนะ...? " หลิวเยียนเฟิงพูด