บทที่ 2 แหวนมิติเก็บของ

บทที่ 2 แหวนมิติเก็บของ

หยางชิงโม่ลูบคลำแหวนหยกบนนิ้วอย่างแผ่วเบา ผิวเรียบเย็นยะเยือกใต้ปลายนิ้วทำให้ขนลุกซู่ ทันใดนั้น ความเจ็บแปลบแล่นผ่านราวกับเข็มแทง เธอก้มมองรอยแผลเล็กๆ ผุดขึ้น เลือดแดงสดซึมออกมา เธอเผลอเอานิ้วเข้าปาก ดูดรสคาวโลหะที่ขมฝาด ในเสี้ยววินาทีนั้น หยดเลือดสัมผัสแหวนหยกสีเขียว พลังลึกลับไหลแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายเธอ ร่างสั่นเทา หัวใจเต้นระรัวดังก้องในหู แสงสีทองสว่างวาบพุ่งออกจากแหวน ห่อหุ้มเธอไว้ราวกับรังไหมที่อบอุ่นแต่แฝงอันตราย โลกหมุนวนรอบตัว เธอรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืน... แล้วทุกอย่างมืดสนิท

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง หยางชิงโม่พบว่าตัวเองยืนท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา กลิ่นหญ้าสดชื่นผสมดินชื้นคลุ้งในจมูก ท้องฟ้าครามสดใสไร้ก้อนเมฆ อากาศบริสุทธิ์แผ่ซ่านเข้าปอด ทำให้เธอหายใจลึกด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัว หัวใจเต้นตุบๆ นี่คือที่ไหน? มันจริงหรือฝัน? เธอพยายามเดิน หญ้าอ่อนนุ่มใต้ฝ่าเท้า แต่ทุ่งนี้เหมือนเขาวงกต ไม่มีจุดสิ้นสุด เสียงลมพัดแผ่วเบาแต่แฝงคำกระซิบลึกลับ เธอนึกถึงแหวนหยก หยิบขึ้นมาจ้องมองเนื้อหยกที่เรืองรองเบาๆ ความคิดหนึ่งผุดขึ้น:

"ออกไป"

ทันใดนั้น แสงสีทองพุ่งออกอีกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืน ร่างกายหมุนคว้างไปมา เสียงหวิวในหูดังก้อง เมื่อแสงจางลง หยางชิงโม่พบว่าตัวเองนั่งบนเตียงในห้องนอน กลิ่นกาแฟค้างจางๆ ในอากาศ ราวกับทุกอย่างเป็นฝัน เธอนั่งนิ่ง มือสั่น ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจริงหรือไม่ แหวนหยกยังคงเย็นในมือ พลังลึกลับแผ่ซ่านราวกับมีชีวิต

หยางชิงโม่ตกตะลึงกับประสบการณ์อันน่าพิศวงนี้ แหวนหยกวงนี้ช่างลึกลับเหลือเกิน เธอเริ่มระแวง กังวลว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ประกอบกับความฝันประหลาดที่บอกเหตุ และความคลั่งไคล้ในนิยายออนไลน์แนวทะลุมิติ ย้อนอดีตพร้อมของวิเศษ หยางชิงโม่ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถลำลึกลงสู่เรื่องราวแฟนตาซีสุดล้ำของแหวนหยกวงนี้แล้ว

ด้วยความที่เธอเป็นหมอที่จะต้องเชื่อเรื่องตรรกะและวิทยาศาศตร์เท่านั้น แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเธอในตอนนี้มัน ไม่รู้จะใช้วิทยาศาสตร์ข้อไหนมาอธิบายได้ หยดเลือดของเธอที่ยังสดใหม่ ความเจ็บที่ปลายนิ้ว!! และมิติที่เธอเพิ่งจะออกมา…

เพื่อทดสอบอีกครั้ง หยางชิงโม่จับแก้วกาแฟร้อนที่เพิ่งชง ควันลอยกรุ่น กลิ่นหอมกรุ่นเตะจมูก มือข้างสวมแหวนสัมผัสแก้ว แล้วเอ่ยเบาๆ

"เข้าไป"

สิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น แก้วหายวับไปกับตา! เธอตกตะลึง ตาโต หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองรัว เพื่อพิสูจน์ตามสไตล์คนยุค 21 เธอทดลองต่อ โทรศัพท์, โต๊ะ,หนังสือการแพทย์หนาหนักที่เธอเพิ่งอ่าน, แม้แต่เจ้าเสี่ยวเฮยที่ขนนุ่มอุ่นอ้วน ทุกอย่างหายเข้าแหวน แล้วเรียกออกมาสมบูรณ์แบบ เธอทดลองเกือบชั่วโมง จนในที่สุดก็ต้องยอมรับ เพราะว่าเธอใช้วิทยาศาสตร์ของเธอพิสูจน์แล้วว่าของหายเข้าไปในอากาศและออกมาได้ เธอยกแหวนหยกสีเขียวใสขึ้นมามองอย่างพินิจอีกครั้ง นี่คือมิติจริงๆ!

จากนั้นเธอนำทุกอย่างออก ยกเว้นกาแฟ เพื่อทดสอบการหยุดเวลาของมิติ ถ้ายังร้อนในหนึ่งชั่วโมง มิตินี้คงสภาพทุกอย่าง!ตรงตามสูตรโกงของแหวนมิติจากนิยายออนไลน์แบบเป๊ะๆ 100% แสดงว่า เธอได้ค้นพบแหวนมิติตัวจริงเสียงจริงเข้าแล้วแบบเต็มๆ

ตอนนี้หยางชิงโม่เป็นเจ้าของมิติขนาดย่อมที่ควบคุมได้ดั่งใจ เหมือนนิยายออนไลน์! แต่ลึกๆ เธอสงสัยเพราะว่าของฟรีชั้นเลิศแบบนี้ไม่มีในโลก มันต้องมีราคา... ทันใดนั้น เสี่ยวเฮยหรืออ้วนดำน้อยก็คาบกระดาษแผ่นเล็กเรืองแสงสีทองอร่ามมา ดวงตาเหลืองของมันเรืองรองราวกับรู้ความลับ มันวางตรงหน้าเธอ หยางชิงโม่หยิบขึ้น ตัวหนังสือสีทองปรากฏ: ตัวเลขนับถอยหลัง!

"7 วัน 23 ชั่วโมง 58 นาที 45 วินาที"

"7 วัน 23 ชั่วโมง 40 นาที 45 วินาที"

"7 วัน 23 ชั่วโมง 10 นาที 05 วินาที"

"7 วัน 23 ชั่วโมง 02 นาที 20 วินาที"

หยางชิงโม่ตกตะลึง มือสั่น กระดาษนี้คืออะไร? ทำไมนับถอยหลัง? มันเกี่ยวข้องกับเธอไหม? ทันใดนั้น ตัวอักษรเปลี่ยน

‘อีก 7 วัน 23 ชั่วโมง 02 นาที 15 วินาที ย้อนเวลาสู่อดีตในปี 1978’

เธออ่านซ้ำๆ หัวหมุนวนย้อนเวลาไป 1978? เธอถามในใจ แล้วกระดาษตอบ!

"แกหมายความว่าฉันจะย้อนเวลาไปปี 1978?"

ตัวอักษรเรืองรอง: “ถูกต้อง 100%”

หยางชิงโม่พูดไม่ออก หัวใจเต้นแรงจนเจ็บอก กระดาษนี้ 'คุย' กับเธอได้! มันกลับเป็นตัวเลข:

"บ้าไปแล้ว! 1978 ยุคที่ข้าวยากหมากแพง น้ำสะอาดยังหายาก ส้วมหลุม และที่สำคัญไม่มีอินเทอร์เน็ต!"

หมอหยางทึ้งหัวตัวเอง แต่เพียงครู่เดียว แววตาตื่นกลัวก็เปลี่ยนเป็นแววตามุ่งมั่นของผู้ชนะ

เธอเหลือบตามองไปที่กระดาษสีทอง : "7 วัน 22 ชั่วโมง 41 นาที 20 วินาที"

เวลาลดลงทุกวินาที ย้ำเตือนว่าเธอจะย้อนอดีตแน่นอน!

"ได้... ถ้าจะให้ไปลำบาก ฝันไปเถอะ! ฉันมีเวลา 7 วันกับเงินในบัญชีร้อยล้าน ฉันจะเปลี่ยนทริปหนีตายให้เป็นทริปพักร้อนระดับ 5 ดาวคอยดู!"

หยางชิงโม่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังราคาแพงในคอนโดหรูใจกลางเมือง มือเรียวสวยที่เคยจับมีดผ่าตัดช่วยชีวิตคนมานับไม่ถ้วน บัดนี้กำลังกำปากกาหมึกซึมแน่น นัยน์ตาคู่สวยฉายแวววาวโรจน์ยิ่งกว่าครั้งใดๆ สมองระดับอัจฉริยะประมวลผลข้อมูลประวัติศาสตร์ปี 1978 ในหัวอย่างรวดเร็ว

"ปี 78... เพิ่งผ่านพ้นยุคปฏิวัติวัฒนธรรมยุคที่ข้าวยากหมากแพงผู้คนอดอยากแร้นแค้นแม้แต่เกลือสักเม็ดหรือน้ำมันสักหยดก็ยังมีค่าดั่งทอง"

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อภาพในความฝันผุดขึ้นมาผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อแซ่เดียวกับเธอ ใบหน้าซูบตอบไร้สีเลือด และเด็กน้อยสามคนที่ผอมแห้งจนเห็นซี่โครง แววตาที่มองมาอย่างสิ้นหวังนั้นกระตุกหัวใจของศัลยแพทย์สาวอย่างรุนแรง ไหนจะครอบครัวของสามีของเธอคนนั้นที่พวกเขาล้วนเป็นคนดี และซื่อสัตย์

"ไม่...ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องไปตกระกำลำบากแบบนั้นเด็ดขาด!" เธอพึมพำเสียงแข็ง "และถ้าหยางชิงโม่คนนั้นมีตัวตนจริง ถ้าลูกๆ สามคนนั้นกำลังรอคอยความหวัง...ฉันนี่แหละจะขุนพวกแกให้อ้วนท้วนสมบูรณ์เอง!"

ไวเท่าความคิด ปลายปากกาตวัดลงบนกระดาษขาวทันที เสียงขีดเขียนดัง แกรกๆ อย่างต่อเนื่องและรวดเร็ว ราวกับกำลังออกคำสั่งผ่าตัดเคสฉุกเฉิน

รายการที่ 1: ปัจจัยสี่ (ระดับ Super VIP)

ข้าวสาร: ข้าวหอมมะลิเกรดเอ ตัน, ข้าวเหนียว, แป้งสาลี, แป้งมัน...ยุคนั้นกินแต่แป้งหยาบๆ คอจะพังเอาได้ ต้องเอาของดีไปเท่านั้น! "เอาอย่างละ 500-1000 ตันก็แล้วกัน ก็เงินฉันมีเยอะ"

เนื้อสัตว์: เนื้อหมู,หมูสามชั้น (ยุคนั้นต้องการไขมัน) เนื้อแกะ , เนื้อวัว, ไก่สด,อาหารทะเล,ปลา,เป็ดย่าง...เอาไปทั้งแช่แข็งและแปรรูป กุนเชียง หมูแผ่น หมูหยอง เอาตับหานไปด้วย เพราะบางทีอาจจะอยากกิน ฟัวร์การ์ กับแชมเปญบ้างอะไรบ้าง ของอร่อยหรูหรานั้นเธอต้องกวาดให้เรียบ!เช่นกัน เพราะว่าในยุคนั้นอาจจะหากินยาก

เครื่องปรุง: น้ำตาลทรายแดง, น้ำตาลกรวด, เกลือ, ซีอิ๊วขาว, ซอสหอยนางรม...ผงปรุ่งรส เครื่องปรุ่ง เครื่องตุ๋นยาจีน พริกแห้ง พริกสด พริกปน กระเทียม หอม มะนาว ของพวกนี้คือรสชาติของชีวิต ขาดไม่ได้!เอาไปเยอะ หากว่าสามารถขายได้ยิ่งดี

อาหารปรุงสำเร็จพร้อมทาน : อาหารจากร้านดังทั่วปักกิ่งที่สามารถส่งได้ทัน ต้องสั่งไปให้หมด น้ำดื่มสะอาดเอาแบบแพ็คและถังใหญ่ไปด้วย น้ำผลไม้ เหล้าไวน์ เบียร์ บุหรี่ ขนมขบเคี้ยวช็อกโกแลต

เธอหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองตัวเลขในแอปพลิเคชันธนาคารบนสมาร์ตโฟน ตัวเลขศูนย์ต่อท้ายหลายหลักที่หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง...หากเธอทะลุมิติไปแล้วตายจากโลกนี้ ใครกันที่จะได้เสวยสุขกับเงินกองนี้? รัฐบาล? ญาติห่างๆ ที่ไม่เคยดูดำดูดี?

"เหอะ! ฝันไปเถอะ!" หยางชิงโม่แค่นหัวเราะ "เงินพวกนี้ฉันหามาแทบตาย จะปล่อยให้เน่าเปื่อยอยู่ในบัญชีได้ยังไง สู้เอาไปเปลี่ยนเป็นเสบียง เลี้ยงดูตัวเองในยุค 70 ให้สุขสบายดั่งราชีนีไม่ดีกว่าหรือ?"

คิดได้ดังนั้น ปากกาก็ตวัดเขียนต่อด้วยความฮึกเหิมยิ่งกว่าเดิม

รายการที่ 2: คลังยาเคลื่อนที่

ยาปฏิชีวนะ: ยาแก้อักเสบทุกชนิด ยาฆ่าเชื้อ ยาแก้ปวดลดไข้...เซรุมต่าง ยุคนั้นแค่เป็นหวัดก็ตายได้ ฉันต้องมียาที่ดีที่สุดอุปกรณ์ผ่าตัด: ชุดมีดผ่าตัดครบเซต, ไหมละลาย, เข็มฉีดยา, ถุงมือยาง...อุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้น เซรุมต่างๆ อุปกรณ์ผ่าตัดที่เธอจะใช้ฐานะแพทย์นำไปด้วย ให้เป็นห้องผ่าตัดเคลื่อนที่ไปเลย ในฐานะหมอ เธอต้องพร้อมช่วยชีวิต!

อาหารเสริม: นมผงเด็ก, วิตามินรวมทุกชนิด รวมมาให้หมด, แคลเซียม แมกนีเซียม เหล็ก ขนไปให้หมด เด็กสามคนนั้นต้องได้กินของดีที่สุดเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหาย

รายการที่ 3 เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว "เสื้อผ้า...ต้องเอาผ้าฝ้าย ผ้าลินิน ผ้ายีนต์ที่ในยุค 80 เป็นที่นิยมมาก ต้องขน ผ้าขนสัตว์...เอาไปเป็นม้วนๆ ดีกว่า จะตัดกี่ชุดก็ได้" เธอพึมพำพลางเขียนยิกๆ "ของใช้ส่วนตัวสบู่ ยาสระผม ครีมบำรุงผิว แดดลมยุคนั้นแรงผ้าอนามัยผลิตภัณฑ์ดูแลผิว ผ้าเช็ดตัวนุ่ม เครื่องสำอาง น้ำหอม ตั้งแต่หัวจรดเท้าเอาไปให้หมด ฉันจะไม่ยอมให้ผิวเสียเด็ดขาด"

รายการที่ 4 สำหรับธุรกิจ: เนื้อสัตว์หมื่นกิโล อาหารแห้ง ของกินเล่น เสื้อผ้าแฟชั่น สบู่ ยาสีฟัน OEM ล้านชิ้น สูตรผลิต (หัวน้ำหอม) อันนี้เธอแยกเพื่อที่จะนำไปทำธุรกิจ เธอจะเปิดโรงงาน รวยก่อนใครในยุค 80!

เจ็ดวัน...เธอมีเวลาเจ็ดวันในการผลาญเงินร้อยล้าน และที่อยู่ในพอร์ตหุ้นที่เธอกำลังจะเทขายอีกหลายร้อยล้าน ขายให้เกลี้ยงกระเป๋า เพื่อแลกกับความอยู่รอดและความสุขสบายในอีกมิติหนึ่ง

ดวงตาของหยางชิงโม่เป็นประกายวาววับ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

"รอหมอก่อนนะเจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสาม...ฉันคนใหม่คนนี้ กำลังจะขนซูเปอร์มาร์เก็ตไปหาพวกหนูแล้ว!"

เมื่อทำลิสต์เสร็จก็จัดการก็จัดการ โทรสั่งในส่วนที่สามารถสั่งได้ทันที เธอโทรศัพท์เช่าโกดังขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลเอาไว้ ถึงราคาค่าเช่าจะแพงหูฉี่ แต่เพื่อความสะดวกในการรับสินค้าล็อตใหญ่ เธอคิดคำนวณอย่างชาญฉลาด

"จะได้ไม่ต้องเสียเวลาวิ่งไปรับของทีละที่ ฉันมีเวลาแค่ 7 วัน ต้องบริหารจัดการให้คุ้มค่าที่สุด"

กระดาษสีทองในกระเป๋าเสื้อสั่นเบาๆ เหมือนสัญญาณเตือน "6 วัน 23 ชั่วโมง 59นาที" เวลากำลังเดินถอยหลัง เธอต้องเร่งมือแล้ว!

****