(จบแล้ว) 80's หยางชิงโม่คุณหมอสาวย้อนเวลาไปเป็นเศรษฐี

บทที่ 1 ความฝันก่อนย้อนเวลา

หยางชิงโม่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลียที่แผ่ซ่านไปทั้งร่าง เหงื่อเหนียวเหนอะไหลย้อยลงใบหน้าสวยหวาน กลิ่นเปรี้ยวเค็มของมันคลุ้งในอากาศ ผสมกับกลิ่นผ้าปูที่นอนชื้นๆ ที่ทำให้คลื่นไส้เบาๆ หัวใจคุณเต้นตุบๆ ดังก้องในหู ราวกับกลองรัวที่ไล่ตามจากความมืดมิด ฝันร้ายนั้น... มันยังวนเวียนไม่ยอมจางหาย ภาพเลือนรางของหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายคุณถึงเจ็ดส่วน ชื่อเดียวกัน หยางชิงโม่! กำลังกรีดร้องในความเงียบ

ย้อนไปเมื่อเดือนก่อน ฝันประหลาดเหล่านี้เริ่มรุกรานคุณราวกับเงามืดที่คืบคลานเข้ามา หญิงสาวในฝันอายุเพียง 17 ปี ใช้ชีวิตดิ้นรนในยุค 70 ของประเทศจีนที่เต็มไปด้วยความขาดแคลน ดินโคลนเลอะเท้า เสียงลมพัดผ่านทุ่งนาแห้งแล้ง และกลิ่นคาวดินชื้นที่ติดคอ เธอแต่งงานกับเฉินหวังตง นายทหารหนุ่มรูปหล่อจากครอบครัวชาวนาที่ยากจน มีสมาชิกถึง 10 คนในหมู่บ้านหลี่ฮวา ความจนทำให้เขาสมัครเป็นทหาร เพื่อส่งเงินกลับมาจุนเจือครอบครัวที่กำลังจะล้มสลาย

ส่วนเธอคนนั้น หยางชิงโม่ในฝัน เป็นนักเรียนมัธยมปลายจากเซี่ยงไฮ้ที่ถูกส่งมาทำงานใช้แรงงานในฐานะยุวชน ร่างกายทรุดโทรมจากงานหนัก ความหิวโหยกัดกินท้องราวกับมีกรงเล็บข่วนไส้ หยางชิงโม่รู้สึกถึงมันได้ ความเจ็บปวดนั้น รสข้าวแข็งๆ ที่กลืนลงคอแทบไม่ไหว วันหนึ่ง เธอเป็นลมตกลงสระน้ำ กลิ่นน้ำเน่าคลุ้งในจมูก เฉินหวังตงที่กลับมาเยี่ยมบ้านหลังจากเป็นทหารปีแรก พุ่งเข้าไปช่วย สัมผัสเนื้อตัวที่เปียกชื้นนำไปสู่การแต่งงานที่ไม่มีทางเลือก

ครอบครัวเฉินไม่ได้รังเกียจ แต่ด้วยครอบครัวมีคนมาก พ่อเฉินจึงให้แยกบ้าน พร้อมเงิน 80 หยวนเพื่อสร้างกระท่อมเล็กๆ ใกล้เชิงเขา แต่งงานได้แค่สัปดาห์เดียว เขาก็กลับค่ายทหาร สองเดือนต่อมา เธอรู้ว่าตั้งครรภ์ ลูกแฝดสามที่กำลังจะมาในโลกที่โหดร้าย

ทำไมฝันนี้ถึงตามหลอกหลอนหยางชิงโม่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า? มันเกี่ยวข้องกับเธออย่างไร? ในฝัน หยางชิงโม่เห็นเธอคนนั้นต่อสู้อุปสรรคมากมาย ชีวิตยุค 70 เต็มไปด้วยความอดอยาก กลิ่นยาเก่าๆ ที่ขาดแคลน เสียงร้องไห้ของเด็กๆ ที่หิวโหย และสัมผัสเย็นยะเยือกของฤดูหนาวที่ไร้เครื่องกันหนาว หมอหยางชิงโม่แห่งศตวรรษที่ 21 รู้สึกสงสารเธอคนจนใจสั่น อยากยื่นมือเข้าไปช่วย อยากให้เธอคนนั้นและลูกๆ มีชีวิตที่ดีกว่านี้ แต่จะทำยังไงได้? มันเป็นแค่ฝัน มันเป็นเพียงความฝันจริงหรือเปล่านะ?

หมอหยางมองไปรอบๆห้องนอน ก่อนที่สายตาจะไปหยุดลงที่ของสิ่งหนึ่ง มือของเธอค่อยๆเอื้อมไปแตะ มันเป็นแหวนหยกสีเขียวที่วางข้างเตียง ความเย็นแผ่ซ่านเข้าสู่ปลายนิ้วราวกับกระแสไฟฟ้า ทำให้ขนลุกซู่ แหวนนี้ไม่ใช่ของเธอ มันปรากฏขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว พร้อมกับเจ้าเสี่ยวเฮย แมวดำขนฟูตัวอวบที่เธอรับเลี้ยง เหตุการณ์นั้นยังสร้างความสับสนในใจของเธอ แหวนที่เรืองแสงเบาๆ ในความมืด และแมวที่ดวงตาสีเหลืองอำพันมันมักจะมองมาที่เธอ มันดูเหมือนว่า รู้ อะไรมากกว่าที่ควร หมอหยางหยิบแหวนขึ้นมาในระดับสายตา จ้องมองเนื้อหยกที่เรียบลื่นแต่เมื่อมองดูให้ชัดจะเห็นเหมือนมมีรอยแตกลึกลับแทรกอยู่ในผิดที่มีเสี้ยนแหลมคมแอบซ้อนอยู่ เธอหมุนมันไปมา ก่อนจะถอนหายใจและลุกขึ้นเดินไปหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านผ้าม่าน สัมผัสอุ่นบนผิวตัดกับความเย็นเยือกของแหวนหยกในมือ

หมอหยางครุ่นคิดถึงทุกอย่าง มันแค่ฝันจริงๆ หรือมีอะไรลึกลับซับซ้อนกว่านั้นกันนะ? จิตใจของเธอกำลังลอยกลับไปยังฝันล่าสุด เสียงร้องเหมียวแหลมของเสี่ยวเฮยดังขึ้น ขัดจังหวะราวกับคำเตือน มันกระโจนขึ้นเตียง ขนดำสนิทเงาวับ ดวงตาเหลืองจ้องมองเธออย่างไร้เดียงสา ราวกับว่ามันกำลังมองทะลุเธออยู่? หมอหยางก้มหน้าลงลูบหัวมันเบาๆ ขนอุ่นนุ่มใต้ฝ่ามือ แล้วเอ่ยเบาๆ

"เสี่ยวเฮย!! เจ้าอ้วนดำ! แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?" หยางชิงโม่จ้องมองแมวอวบอ้วน ราวกับรอคำตอบจากผู้รู้แจ้ง

"เมี๊ยว!"

เสี่ยวเฮยร้องตอบเสียงดังฟังชัด น้ำเสียงนั้นก้องในหูราวกับเสียงสะท้อนจากหุบเหวลึก ราวกับมันกำลังประท้วงว่า (ใครอ้วนดำ!! เดี๋ยวแจกยันต์ซะนี่) เธอยิ้มมุมปากให้กับท่าทางยโสโอหังของมัน ก่อนความสงสัยจะก่อตัวขึ้นอีกครั้งราวกับเมฆดำก้อนใหญ่

"ฉันไม่รู้เลยว่าจะเชื่ออะไรดี" หมอหยางพึมพำ ราวกับถามหาคำตอบจากความว่างเปล่าที่ไม่มีตัวตน เธอหลับตาลงทันใดนั้น ภาพจากฝันไหลเวียนกลับมา หญิงสาวยุค 70 คนนั้นสวมแหวนหยกวงนี้ ภาพชัดเจนจนเธอแทบหยุดหายใจ หัวใจเต้นระรัวดังก้องในหู

“นะ..นี่มันอะไรกัน?”

ความสับสนแผ่ซ่าน หัวของเธอหมุนวน แหวนนี้อาจเกี่ยวข้องกับฝัน...หรือมันคือกุญแจไขปริศนา? ด้วยความอยากรู้ที่กัดกินจิตใจ หมอหยางตัดสินใจสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้าย

วูบ!

ทันทีที่มันสัมผัสผิว พลังลึกลับแผ่ซ่าน อบอุ่นแต่เย็นยะเยือก ราวกับไฟฟ้าที่ไหลผ่านเส้นเลือด เธอรู้สึกขนลุกซู่ โลกหมุนวนรอบตัว

"นี่มันอะไรกันเนี่ย!?"

เธอตกใจสุดขีด แต่ไม่อาจลืมตาขึ้นได้ ภาพความทรงจำไหลบ่าเข้ามาทับซ้อน...ไม่ใช่แค่การมองเห็น แต่เธอ 'กลายเป็น' หยางชิงโม่คนนั้น! หมอหยางรู้สึกถึงดินโคลนใต้เท้าในทุ่งนา รสข้าวแข็งหยาบในปาก ความหิวที่บิดท้อง ท้องของเธอ!! น้ำหนักของครรภ์แฝดสามที่ถ่วงรั้งร่างกายผอมโซ เสียงร้องไห้จ้าของทารกที่หิวโหยดังก้องในโสตประสาท ความทุกข์ยากแผ่ซ่านราวกับมีดกรีด ท้ายสุด!เธอคนนั้นล้มลง ความเหนื่อยล้าที่แผ่ซ่านทุกเซลล์...และความตายที่เย็นชากำลังคืบคลานตามหลังมา หมอหยางชิงโม่ได้รับรู้ความรู้สึกทั้งหมดของหญิงสาวในยุค 70 คนนั้นเต็มๆทั้งความเจ็บปวดทรมานที่เธอได้รับ มันถูกส่งผ่านมาถึงเธอ

วินาทีนั้น หญิงสาวในภาพนิมิตเงยหน้าขึ้น สบตากับเธออย่างจัง!

ความเจ็บปวดทรมานทั้งหมดถูกถ่ายทอดมาสู่ร่างของหมอหยางจนเธอต้องจิกเล็บลงในฝ่ามือแน่น น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงอาบแก้ม...น้ำตาที่ไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นของ 'ตัวเธออีกคน'

"ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้? หรือว่า... ฉันคือหยางชิงโม่คนนั้นในยุค 70? หรือว่า...แหวนนี้เป็นของเธอคนนั้นกันนะ?”

คำถามถาโถมเข้ามา จิตใจปั่นป่วน ความจริงกับฝันพร่ามัวจนแยกไม่ออก หมอหยางกุมแหวนไว้แน่น มือสั่น ความรู้สึกในอกปั่นป่วนจนไม่อาจแยกได้ อะไรคือความจริง...และอะไรคือความฝัน? แต่ลึกๆ แล้ว เธอสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดมหาศาลที่กำลังกระชากวิญญาณของเธอให้ดำดิ่งลงไป...สู่โลกอีกใบที่กำลังร้องเรียก อ้อนวอน และรอคอยการกลับมาของเธออย่างใจจดใจจ่อ!

*****