บทที่ 3 แผนกลบความอับอาย

“โธ่เอ๊ย... คุณ เรื่องนี้เราก็จัดการกันเองสิ จัดการโดยที่ไม่ให้ยายสวยรู้ และอีกอย่างคุณเป็นแม่ของยายสวยนะ คุณมีอำนาจทุกอย่างที่จะบังคับให้ยายสวยแต่งงานกับเสี่ย ไม่งั้นคุณก็ทนให้หลานคุณคลอดออกมาแล้วไม่มีพ่อ ให้สังคมแถว ๆ นี้ตราหน้าว่าพวกเรา เดินไปทางไหนพวกมันก็นินทา” อาคมพูดให้มารตีคิด สองคนสบตากัน มารตีส่ายหน้า

“เชื่อผมสิ ยายสวยก็คงไม่มีทางออกเหมือนกัน ยังไงแกก็ต้องยอม คุณเชื่อผมสิ แต่คุณต้องใจเย็น ๆ นะ ช่วยกันตะล่อม ๆ ลูก อย่าไปบังคับหรือบีบเค้นตอนนี้”

“แต่มันเสียอารมณ์ ฉันเสียใจ ดูมันทำกับฉันสิ หึ... ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้นางสวยมันท้องไม่มีพ่ออย่างเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดฉันก็ต้องหาผัวให้มันจนได้” แววตาเจ็บปวดแสดงออกมา

“ใช่คุณ ตอนนี้คงไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับเสี่ยรังสรรค์หรอก อีกอย่างเสี่ยคงดีใจมากถ้าเราตกลงให้สวยแต่งงานกับแก ท่าทางชอบยายสวยออกนอกหน้าแบบนั้น งานนี้ คุณเชื่อผมสิ เราจะเรียกเงินสินสอดสักเท่าไหร่ คุณจะเอาเท่าไหร่ เงินทั้งนั้น แต่คุณต้องเชื่อผม” สายตาของอาคมช่างเจ้าเล่ห์ เขาส่งเสียงหัวเราะเสียงดัง ยกมือขึ้นกรีดเช็ดน้ำตาให้ภรรยา คุณมารตีพยักหน้าพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

“ก็ได้ ฉันจะเชื่อคุณ” เผลอยิ้ม

“อย่าร้องนะ หยุดร้องไห้เลย เราสองคนมาคิดวางแผนกันดีกว่าว่าจะทำยังไงดี”

“เอาอย่างนี้ละกัน เราสองคนกลับไปคุยกันที่ห้องเราดีกว่า เผื่อยายสวยอยากจะกลับเข้ามาในห้องนี้” สามีพยุงเมียให้ลุกขึ้น

เมื่อกลับไปถึงห้องสองผัวเมียเอาหัวชนกัน กำลังคิดวาดแผนการกันยกใหญ่ว่าจะทำอย่างไรให้เสี่ยได้แต่งงานกับเพชรประดับ และให้เพชรประดับยอมเข้าพิธีวิวาห์กับเสี่ยโดยดี

เพชรประดับนั่งร้องไห้อยู่ในสวนหลังบ้าน

‘มันไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขที่เขาจะต้องมารับผิดชอบไงคะ สวยจะไม่ทำผิดสัญญาและจะไม่มีวันทำให้คุณเดือดร้อน’

ใบหน้าของดั่งนิลปรากฏขึ้น เพชรประดับคิดถึงเขาใจจะขาด ยกมือขึ้นลูบหน้าท้องของตัวเอง ความรักลูกและสายใยผูกพันกำลังก่อเกิดขึ้นในร่างกายของเธอ

‘แม่รักหนู ถึงแม้ว่าแม่คนนี้จะไม่พร้อม จะไม่มีอะไรที่ลูกของแม่ควรภูมิใจ แต่แม่คนนี้ก็รักลูกและจะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้’

ในสัญญาบนกระดาษที่เป็นข้อตกลงของ

ดั่งนิล ศรีโยธิน กับ เพชรประดับ ปัจจา

เพชรประดับจะเป็นเพียงคู่นอนของเขา ลงวันที่ 15 สิงหาคม

ตรงที่เป็นลายมือที่เขียนขึ้นโดยดั่งนิล

และเงื่อนไขสำคัญ เพชรประดับต้องป้องกันตัวเองไม่ให้เกิดการตั้งครรภ์ ไม่เช่นนั้น บุตรที่เกิดขึ้นจะเป็นของดั่งนิลโดยชอบ และเพชรประดับจะไม่มีสิทธิ์เลี้ยงดูเด็กและได้เจอหน้าของเด็กคนนี้อีก

เมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา

เอี๊ยด... เสียงเบรกดังสนั่น คนที่ขับรถหน้าเกือบหน้าทิ่มลงกับพวงมาลัย โชคดีที่เขาขับไม่เร็ว และคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ ทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

ดั่งนิลยกหน้าขึ้นมองไปยังหน้ารถ บนถนนมีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งล้มลงไปนอนลงกับพื้นแบบไม่เป็นท่า เขาตกใจมากรีบเปิดประตูลงไปดู

“คุณ คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า” มือยาว ๆ ของเขาถูกส่งลงไปแตะบนตัวของเธอ สายตาสอดส่องมองหาบาดแผลของผู้หญิงคนนั้นว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม

เพชรประดับนั่งอยู่กับพื้นพยายามพยุงตัวขึ้นแต่ก็ล้มลงไปอีก ใบหน้าของเธอซีดเผือดราวกับกระดาษ

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยมาก ๆ หัวเข่าแข้งขาของเธอถลอกปอกเปิก มีเลือดย้อยออกมาตามบาดแผลเป็นทาง

“ขอโทษนะคะคุณ สวยข้ามถนนไม่ทันระวัง สวยไม่เห็นรถของคุณจริง ๆ ค่ะ” เธอเอ่ยปากขอโทษเขาทันที พลางยกมือไหว้เขาปลก ๆ

“ผมไม่เป็นอะไร แต่คุณต้องไปโรงพยาบาลครับ เพราะคุณได้รับบาดเจ็บ ไป... เดี๋ยวผมไปส่ง” เขาช่วยประคองตัวของเธอขึ้น

“คะ...คือ...” เธออึกอัก ทำเหมือนไม่อยากจะไปโรงพยาบาล

“ยังไงต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเช็กอาการก่อนครับ อย่าไว้ใจ แล้วเมื่อกี้หัวคุณฟาดลงไปกับพื้นหรือเปล่า” เขาจับหัวของเธอ และพยายามพลิกดูหาบาดแผล

“ไม่เป็นไรค่ะ สวยไม่เป็นไรจริง ๆ สวยเอ่อ...” หญิงสาวตั้งใจจะปฏิเสธ เธอมีเงินในกระเป๋าแค่สองร้อย เงินที่ไปสอนพิเศษก็ยังไม่ออก สีหน้าของเธอยังซีดด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

“แต่เลือดของคุณออกเยอะเหมือนกันนะครับ ดูสิ” ชายหนุ่มชี้ไปตามบาดแผลของเธอ

“เลือด” พอเห็นเลือดเท่านั้น สติของเธอก็ดับวูบไป

“คุณ คุณ” ดั่งนิลพยายามเรียกเธอให้คืนสติแต่หญิงสาวก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว

ดั่งนิลรีบอุ้มเธอขึ้นในวงแขนพาร่างเล็ก ๆ นั้นเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขับพาเธอไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ดั่งนิลยิ้มให้ เขานั่งพิศใบหน้าและรูปร่างของเธออยู่นานพอดูแล้ว ผมสีดำขลับไม่ได้ทำสียาวสลวยดูนิ่มจนน่าจับต้อง ปากนิดจมูกหน่อย เขายังเผลอส่งยิ้มให้กับเธอที่นอนอยู่บนเตียงแบบไม่รู้เรื่อง

ดวงหน้าดวงน้อย ๆ ที่ขาวเผือกค่อย ๆ กะพริบตาปริบ ๆ เพชรประดับลืมตาขึ้นมองเพดาน สายตาที่พร่ามัวค่อย ๆ กระจ่างขึ้น เธอเห็นใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ เพชรประดับมีอาการสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะปะติดปะต่อเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ทั้งหมด

“คุณเกิดอุบัติเหตุน่ะครับ” เสียงทุ้มของดั่งนิลบอกเธอ