บทที่ 4 ไม่ต้องพูด

“หื้ม ตัวเองดีเหลือเกิน” หน้าสวยขึงขังก้าวเท้าเร็วจะไปผลักไหล่หนาด้วยความหมั่นไส้แต่รองเท้าดันพลิกทำให้เสียหลักหน้าจะทิ่ม “ว้าย!” ขุนพลตกใจรีบเอื้อมมาไปรับสอดแขนหวืดผ่านใต้วงแขนเรียวร่างระหงกระแทกเข้าหน้าอกแกร่งความนุ่มนิ่มอวบอิ่มแนบชิด ชายหญิงทั้งสองชะงักตาโตอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก เขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่สายตาหลุกหลิกเผลอกะเกณฑ์หน้าอกนุ่มว่าใหญ่ขนาดนี้จะเป็นคัพอะไร

“อ่อยไง”

“ไอ้บ้า!” ใบหน้าซีดเซียวเปลี่ยนเป็นแดงก่ำรีบผละตัวออกห่างเซ ๆ

“ไม่ต้องเขินหรอกไม่มีอารมณ์กับจอแบน หึย ขนลุก” ขุนพลเหล่มองหน้าอกหญิงสาวแล้วทำท่าขนลุกขนพองรีบเช็ดมือถูไถกางเกงตัวเอง มาลิสาเม้มปากแน่นหมั่นไส้หยิบแอลกอฮอล์ในกระเป๋ามาฉีดพ่นใส่หน้าอกและแขนพลางเบะปากขยะแขยง

“รังเกียจนักก็กลับเอง” เขากลอกตามองบนหันหลังก้าวเดินเร็วแทบวิ่งไม่เธอตามทัน

“ให้ขึ้นแท็กซี่ชุดนี้เนี่ยนะ” มาลิสาเดินดุ่ม ๆ ตามเขามายังลานจอดรถพูดเสียงดังให้เขาได้ยิน เท้าหนักชะงักเท้าเอวหันกลับมากวาดสายตามองตำหนิ

“รวยก็รวย ซื้อเสื้อผ้าให้มันปิดเยอะกว่านี้หน่อยนุ่งสั้นเปิดโน่นเปิดนี่อย่างกับไม่มีเงินซื้อ”

“มาเที่ยวกลางคืนจะให้แต่งตัวเหมือนตอนทำงานหรือไง ใช้สมองส่วนไหนคิด”

“ปากดีกลับเองเถอะ” เขาโบกมือบ้ายบายเดินปรี่ไปที่รถ มาลิสารีบเขย่งปลายเท้าวิ่งตามกระหืดกระหอบ

“เดี๋ยวสิ พาไปส่งที่โรงแรมใกล้ ๆ แถวนี้หน่อย”

“บ้าบอ ชวนผู้ชายเข้าโรงแรม” ขุนพลหน้าเหวอยกมือดึงเสื้อมารวมช่วงกระดุมหวงเนื้อหวงตัว

“ให้ไปส่งย่ะ แล้วนายจะไปไหนก็ไป” หน้าสวยเหนื่อยหน่ายขี้เกียจต่อปากต่อคำเต็มที

“ทำไมไม่กลับบ้าน?” ขุนพลเบะปากกดปลดล็อกประตูขึ้นนั่งบนรถยนต์คันหรู มาลิสารีบเปิดประตูนั่งลงหายใจหอบเหนื่อยเหงื่อไหลไคลย้อย

“กลับบ้านสภาพนี้โดนกินหัวแน่”

“แล้วจะอยู่โรงแรมคนเดียวได้ยังไง มันอันตราย”

“ห่วงล่ะสิ” ริมฝีปากบางแย้มยิ้มมองกรุ้มกริ่ม ขุนพลกะพริบตาปริบ ๆ

“ห่วงคนอื่นเขาจะอันตราย เผื่อเธอยังหลอนยาหน้ามืดลากผู้ชายเข้าห้องทำไม่ดีไม่ร้าย” เขาฝืนทำนิ่งจนคอเกร็ง มาลิสาเหล่มองเคืองก่อนจะเอนหลังพิงเบาะรถแล้วหลับตาลงเหนื่อยล้า

“ปวดหัว”

“ผลข้างเคียงแน่ ๆ รีบกินยาเลย” ขุนพลรีบหาถุงยาในกระเป๋าด้วยความเป็นห่วง

“ปวดหัวกับนายนี่แหละ เถียงจนจะอ้วกแล้ว!” ดวงตาสวยหรี่มองเล็กน้อยบ่นเสร็จก็หลับตาลงอีกครั้ง

“ก็ไม่ต้องพูด”

“นายก็หุบปากสักที” มาลิสากระแทกเสียงทั้งที่ยังหลับตา ขุนพลเหล่มองเหวี่ยงเจอยัยนี่ทีไรเป็นวันซวยของเขาทุกที .......... รถยนต์คันหรูแล่นออกจากลานจอดรถไปยังโรงแรมที่อยู่ใกล้ที่สุด

มาลิสาเข้าเช็คอินในโรงแรมเดินกดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องพักเหลือบมองขุนพลตามมาส่งไม่ห่าง เมื่อเปิดประตูห้องพักมาลิสาเดินเข้าห้องจะหันมาขอบคุณแต่เขาแทรกตัวผ่านบานประตูตามเข้ามาด้วย

“ฉันง่วง ไม่ลากผู้ชายเข้ามาแน่ไม่ต้องห่วง”

“โรงแรมสามดาวไม่มีระบบเซฟตี้ใครเข้าออกก็ได้” เขาเดินวนสำรวจภายในห้องแคบที่มีแค่เตียงห้องน้ำและโซฟา

“คือยังไงจะนอนห้องเดียวกัน?” คิ้วเรียวขึ้นถามหยั่งเชิงถอดรองเท้าส้นสูงเหยียบพื้นห้องคลายเมื่อย

“ก็ได้นะขี้เกียจขับรถ เธอนอนเตียงแล้วกันพี่นอนโซฟาเอง” เขาถือวิสาสะจัดหมอนบนโซฟาทิ้งตัวนั่งบิดยืดเส้นยืดสาย

“ไว้ใจได้เปล่าเนี่ย”

“ตัวเองนั่นแหละอยู่ใกล้คนหล่อระวังหวั่นไหว”

“มั่นหน้าเกิน” ริมฝีปากบางเบะใส่คู่หมั้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำทำธุระส่วนตัวล้างหน้าด้วยน้ำเปล่าแปรงฟันก่อนจะเดินเพลียออกมาไม่พูดไม่จา ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มตะแคงนอนหันหลังให้คู่หมั้น ขุนพลเหลือบมองทุกการกระทำของเธอพอเห็นว่าเธอนอนแล้วเลยลุกไปเข้าอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วเดินเปลือยท่อนบนสวมกางเกงขายาวออกมาให้ถอดยากจะได้ไม่เผลอไผล