ตอนที่ 4 เขาไม่รับตุ๊กตาทำงาน

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”

“ไปเร็วจะไม่ทันแล้ว” ฮะ นี่ไม่คิดจะให้พักหายใจเลยหรอวิ่ง 4 คูณ 1000 มาจากชั้น 1 มาถึงโรงหนังชั้น 3 ยังไม่ทันได้พักหายใจสักวินาทีก็โดนลากวิ่งเข้ามาในโรงหนังเลย ถามกูมั่งไหมคะว่ากูไหวไหม กูเหนื่อยหอบแดกหายใจไม่ทันแล้วค่ะคุณเพื่อน บางวันพวกมันก็เป็นเพื่อน บางวันก็เป็นแม่แล้วแค่อารมณ์ของพวกมัน

“ช้าจังวะ” ฮะตาอิหนาวนี่เบิกกว้างเลยค่ะนี่คุณมึงไม่ได้แหกตาดูเลยหรอคะวิ่งแซงรถไฟฟ้ามาขนาดนี้ไม่ขาดใจตายระหว่างทางก็ถือว่าโชคดีมากแล้วนะเว้ยยังจะกล้าพูดว่าอิหนาวช้าอีกหรอเอาหนังยางดีดปากซะทีดีไหมเนี่ยมาทันดูผัวทิพย์ของพวกแกก็ดีแค่ไหนแล้ว ขออนุญาตมองบนใส่เพื่อนอีกคนที่เข้ามานั่งสวยๆ รอในโรงหนังก่อนแล้วนะคะ

“เหอะแล้วใครบอกให้ดูรอบนี้บริษัทกูอยู่อโศกนะคะไม่ใช่ตึกตรงข้ามแค่เดินสวยๆ ข้ามทางม้าลายมาก็ถึงเหมือนพวกมึงนะ ไม่คิดจะเผื่อเวลารถติดให้กูบ้างหรอคะอิคุณชะเอม” เชอะ ขอสะบัดค้อนให้นางอีกสักทีเถอะ แต่ดูนางสิไม่คิดจะสนใจง้อเพื่อนสักหน่อยหรอเพื่อนงอนมึงอยู่นะคะแต่ก็ยากแล้วล่ะก็มันมัวแต่จ้องจอหนังยักษ์ตาไม่กระพริบไม่สนใจอิหนาวคนน่ารักเลยนะพอมองตามสายตามันไปเท่านั้นแหละถึงกับต้องร้องอ๋อเพราะตอนนี้ผัวทิพย์ของนางกำลังจะมาแล้วนางจะพลาดไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว มีสามียังไงให้เดือดร้อนเพื่อนก็มีอย่างชะเอมยังไงล่ะคะ อย่าให้รู้นะว่าสามีนางไปออกงานที่ไหนนางยอมลางานตามไปแม้แต่เห็นไกลๆ จนตัวเท่ายุงนางก็จะไปแต่นางไม่ไปคนเดียวนะนางจะบังคับขู่เข็นฉันกับยัยเปรี้ยวไปด้วยจนตอนนี้นางเปรี้ยวโดนตกเป็นเมียน้อยคนที่เก้าแสนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ “หล่อมาก” เปรี้ยวกับชะเอมจับมือกันมองจอยักษ์ข้างหน้าท่าทางเพ้อมากพูดออกมาพร้อมกันดูแล้วท่าจะอาการหนักพอกันเลยพวกมึงเป็นเพื่อนฉันจริงๆ ใช่ไหมพาไปหาหมอได้ไหมเผื่ออาการคลั่งรักผัวมโนจะหาย มโนว่าเขาเป็นผัวถวายตัวเป็นเมียหลวงเมียน้อยเค้าเนี่ยเคยถามเค้าหรือยังว่ารับพวกมึงไหม อย่าว่าแต่ถามเลยแค่คุยสักคำพวกมันยังไม่เคยได้คุยกับเขาเลยสักคำฉันละกลุ้มใจจริงๆ มีเพื่อนบ้าผู้ชายแบบมันสองคนเนี่ย

พอได้นั่งดื่มน้ำให้หายเหนื่อยก็เริ่มจัดการกับตัวเองถอดแว่นอันโต ผมที่มัดเกล้ามวยเหมือนครูเพ็ญศรีก็ถูกปล่อยออกหวีให้เข้าทรงนิดหน่อย การแต่งตัวเหมือนคุณครูสมรศรีนี่ไม่ใช่ตัวฉันเลยเรียกได้ว่าต่างกับตัวจริงฟ้ากับเหวนรกเลยแต่ที่ต้องแต่งแบบนี้ก็เพราะคุณเพื่อนสองคนนี้อีกนั่นแหละก็อิเพื่อนสองคนที่นั่งข้างๆ ฉันนี่แหละที่ทำให้อิน้ำหนาวสุดสวยต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

นึกย้อนกลับไปวันที่ฉันกำลังหางานให้วุ่นในขณะที่พวกนางได้งานกันแล้วทั้งคู่ถึงแม้จะไม่ตรงกับสิ่งที่เรียนมาแต่ทั้งคู่ก็มีความสุขกับงานที่ได้ทำ ฉันอยู่ในชุดเดรสสีฟ้าสั้นเลยเข่าปล่อยผมตรงดัดลอนใหญ่ตรงปลายสีชานมยาวถึงกลางหลัง นั่งหมดอาลัยตายอยากสิ้นหวังอยู่กลางห้องเพราะพึ่งผิดหวังจากการสมัครงานมารอบที่ร้อยแปด

“กูว่านะบริษัทเขาอยากได้คนทำงานเขาไม่อยากได้ตุ๊กตา” เปรี้ยวดึงฉันลุกขึ้นยืนจับคางตัวเองเดินวนรอบตัวฉันอย่างใช้ความคิดพูดขึ้นท่ามกลางความสงสัยของฉันกับชะเอม

“ฮะ!” เหวอไปเลยค่ะกูไปสมัครงานนะเว้ยไม่เคยพกตุ๊กตาไปด้วยสักที

“กูเห็นด้วย” ชะเอมที่นั่งอยู่บนโซฟาลุกขึ้นมายืนกอดอกข้างเปรี้ยวพยักหน้าเห็นด้วย เดี๋ยวนะชะเอมเมื่อกี้แกยังนั่งทำหน้าหมางงกับฉันอยู่เลยนะทำไมเปลี่ยนสีเลวจังละคะ

“ตุ๊กตาอะไร” ฉันงงเป็นหมางงคนเดียวก็ได้เชอะ ชะเอมกับเปรี้ยวยิ้มร้ายใส่กันอะไรกันคะเนี่ยอิหนาวงงนะเว้ยพวกแกอย่าเข้าใจกันเองแค่สองคนสิให้อิน้ำหนาวเข้าใจด้วยได้ไหม

“สภาพเบ้าหน้าของแกมันไม่ใช่คนไง” ฮะไม่ใช่คนฉันเป็นคนนะมีเลือด มีเนื้อ หยิกก็เจ็บนะเว้ย “ดูสิตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ แก้มอมชมพู ขนตางอนยาวโดยธรรมชาติ ตาโตๆ สีน้ำตาล คิ้วสวยโดยไม่ต้องเขียนเพิ่มน่าอิจฉาชะมัด ผมสีน้ำตาลลอนปลาย ปากนิดจมูกหน่อยแบบนี้ใช่เลยเหมือนตุ๊กตาของหลานกูเลย” เปรี้ยวจับฉันหมุนอยู่หลายรอบจนเวียนหัว