บทนำ 2

หญิงชราวัย 70 นั่งมองหลานสาวนิ่ง สีหน้าดูเครียดและไม่พอใจเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เธอพูดจบ พุดพิชญากอดขาผู้เป็นย่าอย่างประจบเมื่อเห็นว่าคุณย่าสุดที่รักของเธอไม่พอใจแบบนั้น

“เพิ่งกลับมาสองวัน พรุ่งนี้จะกลับไปอีกแล้วเหรอ ไหนแกบอกว่าจะหนีงานมาอยู่กับย่าหลายๆวันไง นี่ใจคอแกจะไม่อยู่ช่วยย่าทำงานที่นี่เลยหรือไง แล้วนี่อีกไม่กี่วันจะมีงานประกวดนางงามมารยาทงามของอำเภอ ย่าตั้งใจจะส่งแกเข้าประกวด แล้วถ้าไปย่าจะส่งใคร ยายหนูเพ็ญอายุเกินแล้ว” นางยิ้มบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้ นานๆพุดพิชญาจะว่างจากงานและกลับมาบ้านเสียที ตอนแรกนางดีใจที่หลานสาวกลับมาบ้านและบอกว่าจะอยู่หลายวันแต่นี่เพิ่งสองวันก็มีเรื่องที่ทำให้หลานของนางต้องกลับไปทำงานต่อเสียอีกแล้ว อีกทั้งนางตั้งใจจะส่งหลานสาวคนเล็กเข้าประกวดนางงามมารยาทงามเป็นครั้งที่สามเพื่อแก้มือที่สองครั้งก่อนพุดพิชญา ตกรอบแรกทั้งสองครั้ง ครั้งแรกสะดุดบันไดตกเวที ครั้งที่สองมีเรื่องกับกรรมการตัดสินเนื่องจากมีกรรมการคนหนึ่งแอบจับมือเหมือนจะลวนลามพุดพิชญาเลยกระโดดเตะกรรมการต่อหน้าต่อตานางและเจ้าสัวรวมทั้งคนดูทุกคน ดังนั้นนางยิ้มจึงคิดว่าครั้งนี้จะส่งหลานสาวเข้าประกวดอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้แล้ว ยิ่งคิดยิ่งขัดใจเพราะว่าตัวนางเองได้ตำแหน่งนางงามมารยาทงาม 5 ปี ซ้อนตอนสมัยสาวๆ เพ็ญพิสุทธิ์ ก็เป็นนางงามมารยามงามสามปีซ้อนเหมือนกัน ดังนั้นนางเลยอยากให้พุดพิชญาเป็นอย่างที่นางและเพ็ญพิสุทธิ์เป็นบ้าง

“ย่าคะ มันเป็นงาน เพื่อนของพุดติดงานกันหมดเลยนะ เหลือพุดที่ว่างและอยู่ในช่วงพักร้อน ดังนั้นพี่ชายเลยมาตามให้พุดไปทำ พอทำงานเสร็จพุดจะรีบกลับมาหาย่าเลย แต่ถ้าย่าทนคิดถึงหลานรักคนนี้ไม่ไหวก็ให้พี่เพ็ญขับรถพาย่าไปหาพุดที่กรุงเทพก็ได้ ชัยนาทกับกรุงเทพไม่ไกลเท่าไหร่หรอกและไอ้เรื่องประกวดนางงามมารยาท และพุดไม่มีทางเข้าประกวดเป็นครั้งที่สามแน่ เพราะถ้าพุดเจอไอ้กรรมการคนที่เคยมีเรื่องกันเมื่อครั้งนั้นพุดจะชกหน้ามันอีก และพุดก็ไม่ถนัดใส่ชุดไทย” พุดพิชญาพูดอย่างประจบพร้อมทั้งปฏิเสธที่จะลงประกวดนางงามมารยาท คนเป็นย่ามองหลานสาวอย่างระอา ลองมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานกอดแข้งกอดขาประจบแบบนี้นางก็อดใจอ่อนไม่ได้ เพ็ญพิสุทธิ์เดินเข้ามานั่งข้างๆย่าพร้อมทั้งมองน้องสาวด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางของสองย่าหลาน

“พรุ่งนี้เตรียมพวกผลไม้ให้น้องด้วยนะหนูเพ็ญ” นางยิ้มหันมาสั่งหลานสาวคนโตด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพ็ญพิสุทธิ์พยักหน้ารับคำย่าของเธออย่างเต็มใจ พุดพิชญามองหน้าพี่สาวพร้อมทั้งยักคิ้วให้อย่างรู้กัน

“เดี๋ยวพี่จะเอาส้มโอให้เราเอากลับไปสักสามสิบลูก เอาไปแบ่งเพื่อนที่ทำงานด้วย แล้วก็จะทำกับข้าวให้เราติดไว้ พอไปถึงก็เอาไปแช่ฟรีซนะ จะทานค่อยเอาออกมาอุ่น จะได้ไม่ต้องออกไปซื้อทานข้างนอก” พี่สาวคนสวยบอกกับน้องสาวตัวแสบอย่างรู้ใจ พุดพิชญายิ้มให้พี่สาวคนสวยของเธออย่างขอบใจ

“เดี๋ยวย่าจะทำน้ำพริกลงเรือให้เราในตอนเช้า ไปครั้งนี้กว่างานจะเสร็จเป็นเดือนแน่ๆ ดังนั้นย่าจะแบ่งเป็นถุงๆไว้ให้เราจะได้ไม่ต้องแบ่งเองให้ยุ่งยาก” คนเป็นย่าบอกอย่างใจดี นางไม่อยากให้หลานสาวต้องออกไปหาอะไรทานข้างนอกเพราะแน่ใจว่าไม่ถูกปากหลานสาวตัวแสบอย่างพุดพิชญาแน่นอนพุดพิชญายิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น หญิงสาวยันตัวให้สูงขึ้นดึงย่าของเธอมากอดและหอมแก้มซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว นางยิ้มร้องออกมาอย่างตกใจ แต่ก็ยินยอมโดยดี ในขณะที่เพ็ญพิสุทธิ์หัวเราะกับท่าทางของคนทั้งคู่ที่ดูตลก

“ชื่นใจ” พุดพิชญาบอกออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหอมแก้มผู้เป็นย่าอีกครั้งพร้อมทั้งใช้นิ้วจี้ที่เอวอย่างรวดเร็ว นายยิ้มสะดุ้งและหัวเราะออกมาอย่างคนบ้าจี้ทำให้คนที่อยู่รอบๆต่างพากันหัวเราะไปด้วย

“เจ้าพุด ไอ้เด็กแสบ รู้ไหมแกจูบย่าจนแก้มช้ำไปหมดแล้ว แล้วยังมาจี้ที่เอวอีก แกก็รู้ว่าย่าบ้าจี้ ไอ้ตัวแสบ” นางยิ้มบอกหลานสาวด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

“ก็แก้มย่ามันน่าฟัดนี่ เอวก็น่าจี้” พุดพิชญาพูดอย่างประจบพร้อมทั้งกอดย่าของเธออีกครั้ง“แก้มพี่เพ็ญก็น่าฟัดนะ” พุดพิชญาบอกก่อนที่จะตรงเข้าไปกอดพี่สาวแน่นและหอมแก้มพี่สาวเบาๆ เพ็ญพิสุทธิ์ยิ้ม

“อย่ามาประจบพี่เลยตัวแสบ ว่าแต่พี่ชายไม่น่ารีบกลับเลยนะ ไม่ได้เอาอะไรติดไปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะฝากขนมคุณย่าไปให้พี่ชายด้วยแล้วกัน” เพ็ญพิสุทธิ์นึกถึงภาคิไนยรู้สึกเสียดายที่เขาต้องรีบกลับไปทำงาน ได้คุยกันไม่เท่าไหร่เขาก็ต้องไปแล้วดังนั้นของฝากเลยต้องฝากน้องสาวตัวแสบอย่างพุดพิชญาเอาไปให้อีกที คนเป็นน้องพยักหน้ารับอย่างเต็มใจพร้อมทั้งยิ้มให้พี่สาวอย่างอารมณ์ดี