ตอนที่ 1 (1.1)

ตอนที่ 1

พุดพิชญาลงมาจากรถแลนด์โรเวอร์รุ่น SIII SWB88 ที่เก่าแต่เก๋ของเธออย่างรวดเร็วก่อนที่จะยกข้อมือของตัวเองเพื่อเช็คเวลา และเมื่อเห็นว่ายังไม่ถึงเวลานัดคุยงานหญิงสาวก็เดินตรงไปยังรถไอศกรีมที่จอดอยู่ข้างๆตึกสูงที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่ได้ทานไอศกรีมแบบนี้มานานมากแล้ว ดังนั้นเมื่อมีเวลาเธอเลยต้องจัดสักหน่อย ไม่นานเธอก็ได้ไอศกรีมที่ถูกบรรจุในโคนตามที่เธอต้องการ หญิงสาวส่งเงินให้คนขายอย่างอารมณ์ดี

“ไม่ต้องทอน” เธอบอกก่อนที่จะเดินรับประทานไอศกรีมแบบสบายใจ หญิงสาวมองรถอย่างระมัดระวังก่อนที่จะข้ามถนน และเมื่อเห็นว่าปลอดภัยเธอจึงข้ามถนนด้วยท่าทางที่ไม่รีบร้อน แต่เวลาไม่ถึง 1 นาทีก็ปรากฎว่ามีรถโรลอยด์คันหรูแล่นมาอย่างรวดเร็วและมันทำให้เธอตกใจจนแทบจะล้มทั้งยืน

“เอี๊ยด” เสียงเบรกห้ามล้อดังลั่นไปทั่วบริเวณ พุดพิชญากระโดดหลบรวดเร็ว แต่ก็ไม่วายสะดุดขาตัวเองล้มลงจนได้ หญิงสาวมองรถยนต์คันหรูด้วยความโมโห ไม่นานนักคนขับรถก็เปิดประตูออกมาแล้วเดินตรงมาหาเธอด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณผู้หญิง” คนขับรถที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่คนไทยแต่สามารถพูดภาษาไทยได้ชัดเจนถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงพร้อมทั้งช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นอย่างสุภาพ พุดพิชญามองหน้าเขานิ่งแววตาเอาเรื่อง

“ตกใจนะสิถามได้ คุณขับรถเร็วแบบนี้ได้อย่างไร นี่มันเขตชุมชนนะ คุณต้องขับให้มันช้ากว่านี้ แล้วนี่ถ้าฉันหลบไม่ทันหรือคุณเบรกไม่ทัน มันจะเกิดอะไรขึ้นคุณรู้ไหม” พุดพิชญาพูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเหมือนกับแววตา

“ผมขอโทษ เอ่อนี่เป็นสิ่งที่เจ้านายผมที่อยู่ในรถให้เอามาให้คุณ คิดว่าเป็นค่าตกใจครับ” คนขับรถตัวใหญ่ยังคงพูดต่อ พร้อมทั้งส่งเงินจำนวน 1000 บาทให้พุดพิชญาด้วยท่าทางเกรงใจ พุดพิชญามองหน้าคนที่ส่งเงินให้เธอนิ่ง เริ่มโมโห เธอไม่ชอบพวกที่เอะอะก็คิดจะเอาเงินฟาดหัวแบบนี้

“ฉันไม่ได้เรียกร้อง จะมาให้เงินฉันทำไม” ตอนนี้กำลังนับหนึ่งถึงสิบในใจอยู่เงียบๆพยายามที่จะไม่ด่า

“เจ้านายผมบอกว่า เดี๋ยวคุณก็เรียก” ชายหนุ่มชาวต่างชาติยังคงพูดต่อ พุดพิชญามองหน้าคนพูดตาขวาง ชักอยากจะเห็นหน้าของเจ้านายหมอนี่ขึ้นมาเสียแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะพูดอะไรกันต่อ ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทอง เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับภาพสลักเดวิดก็ลงมาจากรถเขาพาร่างสูงใหญ่กว่า 185 เซนติเมตรของตัวเองเดินตรงมาหาคนทั้งคู่ เขาสวมสูทยี่ห้ออามานี่ซึ่งบ่งบอกได้ถึงฐานะของตัวเองเป็นอย่างดี ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดใดออกมาแต่ดวงตาที่สีดูแปลกตาของเขานั้นแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน พุดพิชญามองคนที่เดินมาหยุดตรงหน้าเธอนิ่ง รู้สึกไม่ชอบหน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นคนตรงหน้าจัดว่าเป็นบุคคลที่มีลักษณะหลายประการที่เธอตั้งข้อรังเกียจไว้

“ทำไมไม่จ่ายๆไปจะได้จบ เราจะได้ไปทำงานต่อ” เสียงทุ้มที่ทรงอำนาจเอ่ยถามคนขับรถของเขาเป็นภาษาอังกฤษน้ำเสียงค่อนข้างแข็ง เพราะมันทำให้เขาเสียเวลา

“เธอไม่ยอมรับเงินครับ เธอบอกว่าเธอไม่ได้เรียกร้อง” คนขับรถหนุ่มบอกกับเจ้านายของเขาตามตรง น้ำเสียงฟังดูแล้วอดคิดไม่ได้ว่าคงกลัวเจ้านายมากเอาการ

“มาแปลก ปกติจะต้องเรียกเงินนี่นา หรือรายนี้จะอยากได้มากกว่าหนึ่งพัน” คนเป็นเจ้านายพูดออกมา พุดพิชญามองคนตัวสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาใหม่อย่างไม่พอใจ

“คุณไม่ได้ชนฉัน ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บ ทำไมฉันต้องเรียกเงินจากคุณ แต่ฉันต้องเตือนลูกน้องคุณเรื่องการขับรถ ที่นี่เป็นเขตชุมชนไม่ควรขับรถเร็ว และอย่าคิดว่าฉันจะฟังภาษาอังกฤของคุณไม่ออกนะ” พุดพิชญาโต้ตอบเป็นภาษาอังกฤษอย่าง ชายหนุ่มทั้งสงคนมองผู้หญิงไทยตรงหน้าอย่างตกใจที่เธอสวนขึ้นมา

“แต่ตอนนี้มันไม่ค่อยมีคน” คนเป็นเจ้านายเถียง “และผมก็รีบผมเลยให้เขาขับให้เร็วขึ้นกว่าเดิม จะว่าไปคุณต่างหากที่ข้ามถนนไม่ดูรถ” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อพร้อมทั้งโยนความผิดให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างจงใจ พุดพิชญามองคนตัวสูงนิ่ง

“คนอื่นเขาก็รีบ แต่ก็ไม่เห็นมีใครขับเร็วเหมือนรถคุณ อีกอย่าง ที่ยืนอยู่นี่ไม่ใช่คนหรือไง เป็นชาวต่างชาติมาอยู่ประเทศเขา ก็ควรเคารพกฎกติกาของประเทศที่ตัวเองอยู่ไม่ใช่คิดจะทำอะไรก็ทำ แล้วไอ้ที่บอกว่าฉันข้ามถนนไม่ดูรถ ฉันดู แต่ฉันไม่คิดว่าจะมีพวกคนเห็นแก่ตัวที่อยู่ๆก็เหยียบคันเร่งมาแบบที่พวกคุณทำ” พุดพิชญาต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แววตาของเธอตำหนิคนทั้งคู่ไปในตัว

“ที่ด่านี่เพราะต้องการเงินเพิ่มสินะ แผนสูงนะเรา” เขารู้สึกหงุดหงิดที่ถูกผู้หญิงตรงหน้าต่อว่าต่อหน้าลูกน้องแบบนี้

“ใครอยากได้เงินคุณ ” หญิงสาวถามกลับอย่างไม่พอใจ ตอนแรกเธอแค่ไม่ถูกชะตา แต่ตอนนี้เธอเริ่มที่จะเกลียดคนตรงหน้าเสียแล้ว ท่าทางที่ดูหยิ่ง จองหอง คำพูดที่อวดดี สายตาที่ดูถูกของเขาทำให้เธออยากจะชกหน้าหล่อๆนั่นให้หงายหลัง

“ถ้าไม่อยากได้จะมาพูดมากแบบนี้ทำไม ผมเจอมาเยอะนะคนแบบนี้ แผนสูง อยากเรียกค่าเสียหายเพิ่ม เอาเงินให้ผู้หญิงคนนี้ไปห้าพัน เราจะได้ไปกันเสียที เราเสียเวลาต่อปากต่อคำกับแม่คนนี้มานานแล้ว” ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายหันไปสั่งคนขับรถของเขาอย่างหงุดหงิด พุดพิชญามองคนที่เป็นเจ้านายนิ่ง รู้สึกโกรธที่เขาดูถูกแบบนี้ หญิงสาวปาไอศกรีมที่ถืออยู่ในมือใส่หน้าคนตัวใหญ่ที่เป็นเจ้านายทันที และมันก็แม่นเหมือนจับว่างเพราะไอศกรีมของเธอถูกปาไปโดนหน้าเขาอย่างจัง

“นี่แค่เตือน ทีหลังจะดูถูกใครคิดให้ดี แล้วไอ้เงินของคุณเก็บไว้ยัดปากตอนตายเถอะ ฉันไม่อยากได้ ให้ตายสิ วันนี้ฉันคิดว่ามันจะเป็นวันที่สดใส แต่ดันมาเจอไอ้พวกฝรั่งปัญญาอ่อนแบบนี่จนได้” พุดพิชญาบ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย “แล้วนี่จะมายืนตะลึงทำไม ไปดูแลเจ้านายคุณสิ หรืออยากจะโดนแบบเจ้านายคุณอีกคน ครั้งนี้ไม่มีไอศกรีมหรอกนะ มีแต่กำปั้น” พุดพิชญาขู่คนขับรถชาวต่างชาติที่กำลังยืนอึ้ง ตกใจกับสิ่งที่เธอทำเขาคาดไม่ถึงว่าหญิงสาวตัวเล็กๆคนนี้จะกล้าปาไอศกรีมใส่หน้าคนที่ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะสบตา