บทที่ 9

“หึหึ”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินคำประกาศของเธอชัดเจนเต็มสองหู ทว่าริมฝีปากอุ่นกลับยังคงขบเม้มที่เดิมซ้ำๆ เพื่อทิ้งร่องรอยสีแดงเข้มเอาไว้

ตุบ! ตุบ!

“โอ๊ยๆ พอแล้วๆ ผมยอมแล้ว เลิกทุบเถอะ” เวกัสร้องโอดโอยขึ้นมา หลังจากที่เขาผละริมฝีปากออกจากลำคอขาว และลอบยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นว่าบริเวณนั้นปรากฎรอยสีแดงวงใหญ่ แถมมันยังอยู่ในจุดที่เด่นสะดุดตาอีกต่างหาก

“ฉัน-จะ-ฆ่า-นาย” หญิงสาวประกาศเสียงดังฟังชัด หากแต่คนต้นเรื่องกลับไว้ไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน

“ใจเย็นๆ นะที่รัก”

“ที่รักบ้านแกสิ!” ไอริแหวเสียงดัง แล้วทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถ

หมับ!

มือหนารีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แน่น และออกแรงฉุดรั้งให้หญิงสาวนั่งลงตามเดิม ก่อนที่เขาจะแกล้งขู่กลับไปบ้าง

“จะนั่งเฉยๆ แล้วไปกับผมดีๆ หรือจะลงไปปล้ำกันข้างทาง”

“อี๋! ไอโรคจิต ไอ้คนถ่อย ไอ้ป่าเถื่อน ไอ้…”

“หยุด! ถ้ายังไม่เลิกด่าจะปล้ำมันในรถเนี่ยแหละ จะลองไหม !?” เวกัสตะโกนขู่เธอเสียงดัง แต่สีหน้าและแววตากลับเต็มไปด้วยแววขบขัน จนคนโดนขู่ส่งค้อนประหลับประเหลือกไปให้

“เอ้อ! อยู่นิ่งๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”

“ไอ้…”

“เงียบนะ ไม่เงียบโดนนะ” คนตัวโตไม่ว่าเปล่า แต่เขากำลังจับข้อมือของเธอทั้งสองข้างรวบไว้ด้วยมือข้างเดียว

“คุณนี่นะ ชอบให้ผมซาดิสต์แล้วทำไมไม่บอก”

“ฉันไม่ได้ชอบ!” ไอริรีบปฏิเสธทันควัน

“เอ้า! แล้วชอบแบบไหนล่ะ ?”

“ไม่ชอบอะไรทั้งนั้นแหละ”

“โอเค ไม่มีแบบที่ชอบอยู่ในหัวก็ดีแล้ว เพราะผมอนุญาตให้คุณชอบแบบผมได้แค่คนเดียว” ชายหนุ่มว่าจบก็คลี่ยิ้มหวานหยดส่งมาให้เป็นการตบท้าย ทว่าคนฟังกลับนิ่งเงียบเป็นเป่าสาก เพราะเธอกำลังรู้สึกว่า…

จึก!

เหมือนวัตถุบางอย่างที่มีลักษณะคล้ายกับลูกธนูปักเข้ากลางอกเธออย่างจัง และมันก็…

ตึกตัก! ตึกตัก!

เสียงหัวใจเต้นหนักๆ อยู่ในอก แถมมันยังทำท่าว่าจะเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคนตัวโตขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น แล้วทาบทับริมฝีปากของเขาลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะผละออกไปเพื่อตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปยังสถานที่หนึ่ง…

ณ… บ้านตระกูลจาง

เวกัสเดินนำร่างบางเข้าไปภายในบ้านของพี่สะใภ้ ก่อนที่เขาจะหันซ้ายหันขวาคล้ายกับกำลังมองหาใครบางคน และเมื่อไม่พบคนที่เขาตามหา ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเอ่ยถามชายชุดดำที่ยืนเฝ้าประตูหน้าบ้านแทน

“อาม่าไปไหนหรอครับ แล้วเถ้าแก่จางอยู่หรือเปล่า ?”

“เอ้อ! คิดว่าจะไม่ถามซะแล้ว” ชายฉกรรจ์ว่าพลางยักคิ้วกวนๆ ส่งมาให้คนถามตามสไตล์คนของบ้านตระกูลจางที่มักจะกวนเบื้องล่างสเตฟกับเวกัสเสมอเวลาที่พวกเขาแวะเวียนมาที่นี่

“ตอบมาได้แล้วพี่ ผมมีธุระกับอาม่า ถ้าแกไม่อยู่จะได้กลับ” คนโดนกวนบ่นอุบ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่เขาพามาด้วยเล็กน้อย แล้วพูดขึ้น “ผมพาคุณมาหาเจ้าของหิน”

“หมายถึงหินนี่น่ะหรอ ?” ไอริถามพลางชี้ไปยังจี้หินที่มีลูกกระสุนเสียบอยู่ตรงกลาง ทว่าหินกลับไม่มีร่องรอยของการแตกร้าวให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

ครั้งแรกที่หมอเดินออกมาจากห้องไอซียูแล้วยื่นมันให้กับเธอ หญิงสาวรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เห็นจนถึงขั้นพยายามดึงลูกกระสุนออกจากหิน…

แต่ก็ทำไม่ได้!

และไม่ว่าเธอจะพยายามทุบมันกี่ครั้งกี่หน หินนี่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะร้าวหรือแตกออกเลยสักนิด แถมพอเวกัสฟื้นขึ้นมา เขาดูจะตกใจมากเสียด้วยตอนที่เห็นว่าเธอสวมสร้อยที่มีจี้หินนี่อยู่

‘หินนี่มันเป็นหินผีสิงหรือไงเนี่ย!’

หมับ!

ร่างบางที่กำลังยืนคิดอะไรเพลินๆ สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อข้อมือของเธอถูกมือหนากุมไว้ แล้วพาเดินเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งราวกับว่าเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี หากแต่บทสนทนาก่อนหน้าก็ทำให้เธอรู้แล้วว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านของเขาอย่างแน่นอน

“เจ้าของหินอยู่ที่นี่หรอ ?”

“ใช่ อาม่าอยู่ข้างบนน่ะ ไม่ต้องเกร็งนะ ท่านเป็นคนใจดี ผมแค่อยากมาถามเรื่องหินนี่เฉยๆ” เขาบอก แล้วยิ้มเป็นการตบท้ายประโยค ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะที่ประตูห้องๆ หนึ่ง