บทที่ 6

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แล้วก็โทรศัพท์นะครับ" เวกัสพูเขึ้นทันทีที่หญิงสาวเดินเข้ามาภายในห้อง หลังจากที่เธอหายไปเกือบสองชั่วโมง

"อ่อ... แล้วญาติของนายว่ายังไงบ้าง เขาจะมาอยู่เฝ้านายคืนนี้ด้วยหรือเปล่า ?"

"ไม่ครับ พี่ชายผมไปฮันนีมูนกับภรรยา ส่วนเพื่อนผมก็กำลังเคลียร์งานนิดหน่อย แต่ผมอยู่คนเดียวได้ครับ ไม่มีปัญหา" ชายหนุ่มบอกไปตามความจริง และคืนโทรศัพท์ให้เธอ

"ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม ?"

"นี่คุณพูดจริงหรอ ?"

"ถ้าไม่มีใครว่าง... ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม ?" ไอริบอกอีกครั้งพลางชักสีหน้าหงุดหงิดใส่เขาเล็กน้อย เพราะเขาเป็นต้นเหตุให้เธอต้องพูดซ้ำ

"อ่า... ตกลงครับ มีคุณอยู่เป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน"

ความจริงเขาสั่งให้ซือจือจดเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้ให้แล้ว และตั้งใจว่าจะติดต่อกลับไปหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล เพราะไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ทำความรู้จักกับเธอซะอีก

แต่ให้ตายเถอะ... จู่ๆ โอกาสทองก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ถ้าเขาปฏิเสธก็คงจะโง่เต็มทน!

"เวกัส หลี่" เสียงหวานเรียกชื่อของเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากแต่ดวงตาคู่สวยคล้ายจะแผ่รังสีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารับรู้ได้ถึงแรงกดดัน ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามานั่งบนเตียง

"ครับ ?"

"ฉันไม่ได้ช่วยนายฟรีๆ หรอกนะ"

"หือ... แล้วคุณต้องการให้ผมชดใช้บุญคุณครั้งนี้ยังไงล่ะครับ ?" เวกัสถามพลางคลี่ยิ้มกวนประสาทส่งไปให้

"นายคิดว่าฉันสวยไหม ?"

คนฟังขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนที่เขาจะใช้ดวงตาคู่คมมองสำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มของเธออย่างพิจารณา

เออ... สวย!

"ว่าไงล่ะ ?"

"สวย" เขาตอบสั้นๆ แต่ไม่ยอมละสายตาไปไหน

"งั้นก็แต่งงานกับฉันซะ!!"

"หะ!? ว่าไงนะ" เขาถามย้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด

"แต่งงานกับฉัน"

...ห้องทั้งห้องเงียบลงไปชั่วขณะ ก่อนที่ไอริจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนเพื่อกดดันเขา

"เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะแต่งงานกับฉันดีๆ หรือว่าจะ..."

"จะอะไรหรอครับ ?" ชายหนุ่มถามขึ้น

"จะตาย!"

คำตอบของเธอทำเอาเขาเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ แล้วไล่มองสำรวจไปทั่วร่างของคนตรงหน้า เพื่อดูว่าเธอซ่อนอาวุธเอาไว้ตรงไหน

"มองอะไร ?" ไอริถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเขาไล่มองสำรวจเธอไปทั่วตัว

"ก็มองหาปืนสิคุณ"

"เหอะ! ถ้าฉันจะฆ่านาย ไม่ต้องมีปืนสักกระบอกฉันก็ฆ่าได้" หญิงสาวประกาศพลางถลึงตาใส่เขา เพื่อปรามให้อีกฝ่ายเลิกมองเธอสักที

"ตัวเล็กนิดเดียวทำมาเป็นขู่" คนยียวนแกล้งพูดท้าทาย และมันก็ดันแทงใจดำเธอเข้าเต็มเป้า

"งั้นก็ตายซะ!"

ร่างบางตอบกลับเสียงดังฟังชัด ก่อนจะหยิบมีดพกที่ซ่อนอยู่บริเวณข้อเท้าขึ้นมาจ่อบริเวณคอหอยของเขาในระยะประชิด

กลิ่นน้ำหอมหวานละมุนที่แผ่กระจายออกมาจากกายสาว ทำเอาคนที่กำลังถูกมีดจ่อคอถึงกับลืมกลัวตาย และหลับตาพริ้มเพื่อสูดกลิ่นนั่นเข้าไปเต็มปอด

"หลับตาทำบ้าอะไร !?"

"ก็... เตรียมตัวตายด้วยน้ำมือของนางฟ้าไงครับ" เขาบอกยิ้มๆ ก่อนจะเปิดเปลือกตาทั้งสองข้างเพื่อมองคนตรงหน้าได้เต็มตา "โอเค ผมจะแต่งงานกับคุณ ช่วยเอามีดออกไปด้วย"

"การแต่งงานของเรามันก็แค่การแต่งงานหลอกๆ"

ไอริเริ่มอธิบายแผนการของเธอให้เขาฟัง เพราะเธอเหลือเวลาอีกแค่สองอาทิตย์ ก่อนจะต้องบินกลับไปญี่ปุ่น หากไปมัดมือชกใครในวินาทีสุดท้ายก็กลัวว่าคนอื่นๆ จะไม่เชื่อ เธอถึงต้องเอาเรื่องบุญคุณมาอ้าง และบังคับให้ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ยอมตกล่องปล่องชิ้นกับเธอแทน

"ทำไมต้องแต่งหลอกๆ อะ ?" เวกัสถามขึ้น

"ทำไมต้องอยากรู้ด้วยหะ!?"

"เอ้า! ผมเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของคุณเชียวนะ นี่ผมอยากรู้ผมผิดด้วยหรอ ?" คนตัวโตถามกึ่งบ่นกระปอดกระแปดอย่างไม่เข้าใจ เพราะแม้แต่ชื่อของเธอเขาก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

"ผิด! เพราะว่าฉันไม่อยากให้ถาม"

"เออว่ะ แบบนี้ก็ได้" คนตัวโตยอมอ่อนข้อให้อย่างยอมจำนนในเหตุผล

...ก็เล่นตอบแบบนี้ แล้วจะให้เขาถามอะไรอีก

"อีกสองอาทิตย์ฉันต้องกลับญี่ปุ่นแล้ว และนายก็ต้องไปกับฉันด้วย"

"เขามีแต่ผู้หญิงหอบเสื้อผ้าหนีตามผู้ชาย นี่คุณจะให้ผมหอบเสื้อผ้าหนีตามผู้หญิงหรอ ?" เขาแกล้งถามติดตลก แต่กลับถูกคู่สนทนาเหวี่ยงค้อนวงใหญ่มาให้แทน

"อย่าพึ่งกวนประสาทฉันจะได้ไหม บอกให้ทำอะไรก็ทำๆ ไปเถอะน่า! หรือว่าอยากตายหะ !?"

"เฮ้ย! ใจเย็นๆ ก่อนดิคุณ" เขารีบห้าม และถือโอกาสจับข้อมือเล็กเอาไว้หลวมๆ

'หือ... มือนิ่มแหะ' เวกัสคิดในใจ แต่ก็ต้องตีหน้านิ่งเพื่อกลบเกลื่อนอาการกระดี๊กระด๊าของตัวเอง

"อย่างแรกที่นายต้องทำก็คือแสดงให้ทุกคนรอบๆ ตัวเราเห็นว่านายรักฉันมาก รักจนถึงขั้นยอมตายแทนฉันได้เลยยิ่งดี"

"โห..." เขาแกล้งทำหน้าตกอกตกใจเกินพอดี จึงถูกมองค้อนอีกยก "อ่ะๆ รักคุณมาก แล้วยังไงต่อ ?"

"ก็แค่นั้น"

"แค่นี้เองหรอ ?" เขาถามย้ำ เพราะลางสังหรณ์อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกว่ามันจะไม่ใช่ 'แค่นั้น' อย่างที่เธอว่า

"แสดงละครให้มันเนียนๆ ด้วยล่ะ"

"แล้วถ้าไม่เนียนล่ะ ?" เขาแกล้งถามขึ้น พลางส่งสายตายียวนเพื่อกวนประสาทคนตรงหน้า

"ไปเรียนการแสดงจากพี่ชายของนายซะสิ สเตฟ ไอแกรนด์ น่ะ"

เฮือก!

เวกัสรู้สึกช็อกขึ้นมาทันที เมื่อหญิงสาวตรงหน้ารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับนายแบบชื่อดัง ทั้งที่ทั้งคู่ไม่เคยปริปากบอกใครนอกจากคนที่สนิทๆ เท่านั้น

"คุณรู้ ?"

"ก็ไม่อยากเกินความสามารถของฉันนี่" ไอริตอบกลับ พลางกระตุกยิ้มร้ายเพื่อข่มเขา

"โห... แบบนี้คุณก็รู้เรื่องของผมทุกอย่าง ในขณะที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลยเนี่ยนะ แม้แต่ชื่อของคุณผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ นี่มันไม่แฟร์เลย" คนตัวโตบ่นกระปอดกระแปด แล้วยืดตัวตรงกอดอกเพื่อรอให้เธอง้อ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ...

"ฉันชื่อไอริ ซากุยากิ ไอริ เป็นลูกบุญธรรมของท่านผู้นำตระกูลซากุยากิ และกำลังจะโดนจับแต่งงานกับพี่ชายบุญธรรมของตัวเอง ข้อมูลแค่นี้แฟร์พอไหม ถ้าไม่ก็ตายซะ!"

ไอริว่าจบก็เตรียมเงื้อมมีดขึ้นมาเหนืออกของเขา ทำให้ชายหนุ่มใจหายวาบ ก่อนจะรีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้

"โอเคครับ แฟร์แล้ว"