บทที่ 5

ร่างสูงโปรงที่นอนนิ่งอยู่เตียงคนไข้เริ่มขยับนิ้วมือทีละนิดเมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอาการภายในห้อง

คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันจนเป็นปมแน่น เพราะความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหน้าอกด้านซ้ายถาโถมเข้ามาทันทีที่เขาเริ่มรู้สึกตัว

"ฟื้นแล้วหรอ ?"

เสียงหวานใสดังขึ้นอยู่ข้างหู ในขณะที่ดวงตาของเขาพึ่งเริ่มจะปรับแสงได้

"เป็นยังไงบ้าง ?"

น้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะชะโงกหน้าเขามาใกล้ๆ จนเขาสามารถมองเห็นเธอได้เต็มตา

เวกัสกระพริบตาถี่ๆ อยู่หลายทีเมื่อได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของคนตรงหน้าใกล้ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองตายไปแล้ว หรือยังมีชีวิตอยู่กันแน่

...แต่อาการเจ็บแปลบบริเวณหน้าอกข้างซ้ายมันก็แสดงให้เห็นชัดเจนอยู่แล้วว่าเขายังตาย แล้วคนตรงหน้านี่ใครกัน !?

"ยังเจ็บแผลอยู่ใช่ไหม ?" หญิงสาวถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมตอบคำถามก่อนหน้า

"..."

"งั้นเดี๋ยวฉันจะเรียกหมอมาให้ก็แล้วกัน" คนพูดลุกขึ้นไปกดปุ้มข้างหัวเตียงเพื่อเรียกหมอมาตรวจอาการของเขา ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม แล้วยิ้มเจื่อนๆ มาให้

"..."

"เอ่อ... ฉันเป็นคนช่วยนายไว้เอง" เธอเปิดปากพูดอีกครั้งเพื่อทำลายความเงียบภายในห้อง

"..."

"เวกัส หลี่ ชื่อนายใช่ไหม ?"

"อือ" เจ้าของชื่อตอบรับสั้นๆ เพราะตอนนี้สายตาของเขากำลังจดจ้องอยู่ที่บริเวณหน้าอกของเธอ

"อยากโดนควักลูกตาหรือไง !?" คนที่พึ่งรู้ตัวโวยวายเสียงเขียว พลางแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่เขาอย่างเอาเรื่อง

"เฮ้ย! มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย แต่ว่าหินนั่น..."

ใช่!

เขาไม่ได้มองหน้าอกเธอเพราะความพิศสวาท หรืออารมณ์เปลี่ยวโรคจิตวิตถารอะไรทั้งนั้นแหละ แต่มันเป็นเพราะหินศักดิ์สิทธิ์ที่ย่าของอ้ายหลินเคยให้เขาไว้ต่างหากล่ะ

"นายเห็นใช่ไหมว่ากระสุนมันติดอยู่ตรงนี้น่ะ" หญิงสาวว่าพลางจับก้อนหินที่ถูกทำเป็นจี้ติดกับสร้อยคอสีเงินพลิกไปพลิกมาให้เขาดู

"แปลว่าหินนี่ช่วยชีวิตผมไว้หรอ ?"

"ไม่ใช่!" หญิงสาวรีบแย้งขึ้นเสียงดัง แล้วย้ำชัดให้เขาฟังอีกครั้งว่าใครคือคนที่ช่วยเขากันแน่ "ฉันย่ะ ฉันต่างหากที่เป็นคนช่วยนาย ถ้าฉันไม่ยิงให้บ้านั่น นายอาจจะโดนยิงซ้ำ แล้วก็ตายไปแล้วก็ได้นะ"

"อ่อ..." เวกัสรับคำพร้อมทั้งพยักหน้าเอออออย่างว่าง่าย ทั้งที่เขาอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ด้วยความขบขัน

เขาควรดีใจหรือเปล่าที่ตัวเองยังไม่ได้ แถมยังได้เจอ 'นางฟ้าขาโหด' ซะด้วย

"ซาบซึ้งไหมล่ะ ?"

"ซึ้งมาก..." เขาแกล้งลากเสียงยาว "ขอบคุณครับ"

ก๊อก! ก๊อก!

"ขออนุญาตนะครับ"

"เชิญค่ะ"

ทันทีที่เธออนุญาตร่างท้วมของคุณหมอวัยกลางคนก็เดินเข้ามาภายในห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและเป็นมิตรสุดๆ

"หมอดีใจด้วยนะครับคุณหลิว เคสของคุณน่ะมันเรียกว่าปาฏิหารย์ชัดๆ เลย ลูกกระสุนเจาะผ่านเนื้อของคุณลงไปได้แค่นิดเดียว เพราะไปติดกับก้อนหิน แถมก้อนหินยังไม่แตกเลยด้วย ดวงดีสุดๆ ไปเลยครับ"

เวกัสยิ้มรับปาฏิหารย์ที่คุณหมอกำลังบอกเขาในขณะที่ตรวจร่างกายไปด้วย ก่อนจะลอบมองไปยังหญิงสาวที่บอกว่าช่วยชีวิตเขาไว้อย่างชั่งใจ

'หือ... หรือว่าหินนั่นจะศักดิ์สิทธิ์จริงๆ' ชายหนุ่มคิดในใจ แล้วหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้

...เหตุการณ์วันนั้น...

'เชื่อในอานุภาพของความรักไหม ?'

'ผมไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไงดี' เวกัสพูดกำกวม แล้วส่งยิ้มให้คนถาม

'หลานฉันคงไม่ต้องใช้มันแล้ว เพราะเขาเจอคนที่เขารัก และรักเขาแล้ว'

'อะไรนะครับ ?' ชายหนุ่มถามขึ้น เพราะเขาฟังไม่ค่อยถนัด

'รับนี่ไปสิ'

คนพูดยัดวัตถุบางอย่างใส่มือหนาอย่างรวดเร็ว มันให้ความรู้เย็นเฉียบจับขั้วหัวใจทันทีที่เขาสัมผัส

'นี่อะไรหรอครับ ?' เวกัสชูสร้อยเงินในมือขึ้นแกว่งไปมาด้วยความงุนงง

'เครื่องรางนำโชค'

ทันทีที่ฟังจบ เขาก็แทบอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจคนให้ป่านนี้เขาคงหัวเสียงดังกว่าเสียงดนตรีด้วยซ้ำ

'อย่าได้ดูถูกเชียว หินนี่น่ะมาจากทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเลยนะ' เจ้าของเดิมอวดอ้างสรรพคุณ

'โห มาไกลนะครับเนี่ย แล้วคุณยายไม่เสียดายหรอครับ ที่เอามาให้ผมน่ะ'

'ฉันไม่มีความจำเป็นต้องใช้มันแล้ว'

'อ่อ... ถ้าอย่างนั้นผมมีความจำเป็นต้องใช้มันหรอครับ มันคงจะป้องกันกระสุนได้ดีมากเลยนะเนี่ย' คนหัวสมัยใหม่แกล้งกระเซ้าแบบทีเล่นทีจริง

'เดี๋ยวก็รู้'

...ปัจจุบัน...

ชายหนุ่มพึ่งรู้ซึ้งถึงความศักดิ์สิทธิ์ของหินนั่นก็วันนี้ และนอกจากมันจะกันกระสุนได้อย่างที่เขาเคยพูดเอาไว้แล้ว มันยังพาเขามาเจอใครบางคนอีกต่างหาก

ใครบางคนที่แบบว่า... สวย แถมยังดุไม่ใช่เล่น

บอกได้คำเดียวเลยว่าโดนใจมาก!

เห็นทีว่างานนี้เขาคงต้องเซ่นไหว้หินศักดิ์สิทธิ์จากทะเลเมดิเตอร์เรเนียนกับเทพเจ้าด้ายแดงเป็นการใหญ่ซะแล้ว

"อาการโดยร่วมของคุณปกติแล้วครับ ความจริงจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลยก็ยังได้ แต่คงต้องมั่นมาล้างแผลบ่อยๆ เพราะมันก็ลึกอยู่เหมือนกัน" คนเป็นหมอสรุปอาการให้คนไข้ฟัง ก่อนจะมองหน้าเขาเพื่อรอฟังคำตอบ

"มองหน้าผมมีอะไรหรือเปล่าครับหมอ ?"

"อ่อ... ผมแค่จะถามว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลยไหม ?"

"ไม่ดีกว่าครับ ขอนอนเล่นที่โรงพยาบาลอีกสักคืนดีกว่า" คนเจ็บตอบกลับหน้าระรื่น แล้วหันไปมอง 'ญาติคนไข้' ของตัวเอง ที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอเลยด้วยซ้ำ

"นอนเล่น ?"

"ครับ นอนเล่น" เวกัสตอบ ก่อนจะยิ้มกว้างเพื่อยืนยันว่าเขาพูดจริง

"ถ้าอย่างนั้นก็ออกจากโรงพยาบาลพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกันนะครับ" คุณหมอบอกด้วยอาการงุนงงเล็กน้อย พลางจดอะไรบางอย่างลงบนเอกสารในมือ

"ครับ"

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว หมอเจ้าของไข้จึงเดินออกไปจากห้อง และปล่อยให้เธอกับเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสองอีกครั้ง

"อยากใช้โทรศัพท์ไหม ?"

"อ่อ... ผมขอยืมได้ไหมครับ ?" เขาถามกลับ ทว่าคนตรงหน้ากลับยื่นโทรศัพท์มาให้เขาแทนคำตอบ

"เดี๋ยวฉันออกไปรอข้างนอกนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่ความลับ" ชายหนุ่มบอก แล้วส่งยิ้มทะเล้นมาให้เธอ

จะจีบหญิงมันก็ต้องแสดงความจริงใจใช่ไหมล่ะ!

"อ่อ... ฉันหิวข้าว ว่าจะไปหาอะไรกิน"

แป๋วว~

"ถ้าอย่างนั้นผมขอยืมหน่อยนะครับ"

"ตามสบาย" เธอบอก พลางส่งยิ้มมาให้เขา แล้วเดินออกจากห้องไป

เวกัสยิ้มหน้าบานในขณะที่มือกำลังกดเบอร์โทรหาเพื่อนรักเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ก่อนจะวางสายไป แล้วนั่งพึมพำอยู่คนเดียว

"นี่แหละนะที่เขาว่า... คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ แต่ได้ขึ้นสวรรค์"