ตอนที่ 4

“จ๊ะเอ๋!” หญิงสาวในชุดนักศึกษาสะดุ้งเมื่อจู่ๆก็มีเสียงมาจากด้านหลัง

“ยายดาว ตกใจมากเลยรู้มั้ย”

“ก็แน่ล่ะ ที่ทำก็หวังให้ตกใจ ไม่งั้นจะทำทำไมล่ะ” พิมพ์รักยกมือเคาะหน้าผากเพื่อนรักหนึ่งครั้งอย่างหมั่นไส้ และสวมกอดด้วยความคิดเพื่อน และร้องบอกแต่คำว่าคิดถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า และทั้งสองก็ชวนกันไปหาอะไรกินเพื่อไต่ถามทุกข์สุขช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา

“เหลือเชื่อจริงๆ ที่แกยังไม่เจอเจ้านายที่หล่อ...เรียกว่าหล่อเลิศ ดีกรีเด่นตัวเป็นๆเลย”

“ไม่เจอนะดีแล้ว แล้วอีกอย่างฉันเป็นแค่เด็กฝึกงาน มีเหตุผลอะไรที่ต้องเจอกับคนระดับนั้นเล่า” พิมพ์รักพยักหน้าเห็นด้วยและเอาหมูที่จิ้มน้ำจิ้มเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

เมื่อกินอิ่มแล้วทั้งสองก็ชวนกันไปเดินเพื่อย่อย เข้าออกร้านรองเท้า เสื้อผ้าแบรด์ดังขึ้นห้างฯ แต่ก็ยังไม่มีใครถูกใจอยากได้อยากซื้ออะไร

“…อะไรเหรอ” นับดาวหันไปถามเพื่อนเมื่อจู่ๆ เพื่อนก็หยุดเดิน

“ผู้หญิงที่เดินคล้องแขนผู้ชายคนนั้น เหมือนพี่พร้อมมาก” นับดาวหันมองตามสายตาเพื่อน จู่ๆเธอก็รู้สึกว่ามีใครมาบีบจับหัวใจเธอไว้ไม่ให้เต้น เมื่อผู้ชายคนนั้นคือคุณทิวา แน่นอนว่าเธอต้องรู้จักหน้าตาเขาเป็นอย่างดี เพราะเขาทำงานอยู่เหนือชั้นที่เธอทำชั้นหนึ่ง

!!! พิมพ์เหมือนได้สติ เธอดึงนับดาวและตัวเองออกจากเส้นทางเดิน วิ่งเข้าไปในร้านใกล้ๆทันที เพื่อหลบหลีกคู่หญิงสาวที่กำลังเดินมาทางนี้

“ไหนว่าจะกลับอีกสองอาทิตย์” นับดาวหันไปมองเพื่อน ที่คอยจับตามองจนสองคนนั้นเดินห่างไปไกล “ตอนนี้ที่บ้านวุ่นวายอย่างมาก เพราะพี่พร้อมบอกว่าจะกลับมาอยู่เมืองไทยถาวร คุณพ่อดีใจมาก ถึงขั้นทุบห้องเก่าทำห้องใหม่ให้พี่พร้อมเป็นการใหญ่...ก็พอเข้าใจได้แต่ว่าผู้ชายคนนั้น เจ้านายแกนิ!” นับดาวพยักหน้า เพราะถึงแม้จะยังไม่เคยเจอตัวเป็นๆ แต่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักหน้าตา นั่นก็ดูเป็นละครหลังข่าวเกินไปแล้ว

“เขาสองคนรู้จักกัน”

“เท่าที่เห็น ใช้คำว่ารู้จักคงไม่พอ” พิมพ์รักพยักหน้าเห็นด้วย

“เข้าใจแล้ว เหตุผลที่จู่ๆ พี่พร้อมต้องการกลับเมืองไทยเป็นการถาวร คงเพราะผู้ชายคนนี้ ดูไม่ออกเลยนะเนี่ยว่าพี่พร้อมจะติดผู้ชายขนาดนี้”เพี๊ยะ! นับดาวตีแขนเพื่อน

“พูดจาอะไรระวังหน่อย เธอนะน้องสาวฝ่ายหญิงนะ”

“น้องสาวพี่สาวอะไรกัน ตั้งแต่จำความได้ ฉันเจอหน้าพี่พร้อมมือเดียวยกขึ้นมานับยังไม่ครบเลย และการเจอกันแต่ละครั้ง...” พิมพ์รักเบะปาก เธอกับพี่สาวเป็นพี่น้องคนละแม่ แม่ของพร้อมรักเสียไปตั้งแต่พร้อมรักแค่ไม่กี่ขวบเท่านั้น แม่ของพิมพ์รักเป็นภรรยาคนที่สองที่แต่งเข้ามาและไม่นานก็มีพิมพ์รัก แต่แม่ของพิมพ์รักมาจากครอบครัวฐานะปานกลางไม่ได้เป็นผู้ดีมีเชื้อสายแบบพร้อมรัก ภายในครอบครัวของพิมพ์รัก ที่คนภายนอกไม่รู้ว่าถูกจัดแบ่งชั้นวรรณะกันอย่างชัดเจน แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงพร้อมรักเท่านั้นที่ทำตนสูงกว่าน้องสาวร่วมบิดา จึงทำให้พี่น้องต่างมารดาไม่มีความผูกพันฉันท์พี่น้องเลยสักนิดเดียว

นับดาวทำเพียงมองเขาจากที่ไกลๆ เหมือนในงานศพเจ้าสัวเทวัญ ตอนนั้นที่เธอยื่นธูปส่งให้กับเขา เขาไม่แม้แต่จะเห็นเธอมีตัวตน เธอมองเห็นแววตาของเขาที่ฉายความรู้สึกหลากหลายปะปนกันไปหมด เสี้ยวเวลาสั้นๆ เธอก็เห็นแววอาทรไคว่คว้ายามที่เขามองไปยังรูปเจ้าสัวเทวัญ แต่นั่นก็แค่ช่วงเวลานิดเดียวที่ถ้าใครไม่คอยสังเกตมองตลอดเวลาก็จะไม่เห็นเลย

“ที่รักขอบคุณมากที่เข้าใจผม”

“พ่อของทิวาก็เหมือนพ่อของพร้อมนะคะ คนไทยถือช่วงร้อยวันไว้ทุกข์พร้อมทราบค่ะ” ทิวากอบกุมมือหญิงสาวที่รักไว้แน่น

“คุณเป็นเซอร์ไพรส์ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าบนโลกใบนี้ยังน่าอยู่...อยู่” ทิวาส่งสายตาหวานเชื่อมส่งกลับไป เขากับพร้อมรักรู้จักกันเมื่อสามปีก่อนที่ฝรั่งเศษ จะว่าเป็นพรหมลิขิตหรืออะไรก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เธอกับเขาอยู่เมืองเดียวกัน แต่กลับไม่ได้เจอกันเลย กลับไปรู้จักครั้งแรกในสถานที่ที่โรแมนติก

“เราสองคนยังมีอะไรต้องเกรงใจกันอีกเหรอคะ ถ้าทิวายังรู้สึกแบบนี้กับพร้อม พร้อมจะโกรธแล้วจริงๆนะคะ” ทิวาจุมพิตหลังมือนุ่ม เพราะที่นี่เป็นเมืองไทยจะมาจูบกันดูดดื่มเหมือนที่อยู่ต่างประเทศคงไม่เหมาะ

“ให้ผมไปพบคุณพ่อคุณก่อนดีมั้ยครับ”

“ดีค่ะ แต่ไว้อีกสองอาทิตย์นะคะ พร้อมบอกคุณพ่อว่าจะกลับเมืองไทยอาทิตย์หน้าค่ะ แต่ดันกลับมาก่อนเพื่อที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนทิวา ถ้าไปพบคุณพ่อตอนนี้ พร้อมคงต้องเก็บกระเป๋าหิ้วออกจากบ้านทิวาในทันที”

การอยู่ด้วยกันบ้างในต่างประเทศไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรนัก แต่ไม่ใช่สำหรับเมืองไทย การเสียสละของพร้อมรักทำให้ทิวาซาบซึ้งยิ่งนัก

“แน่นอนว่าผมจะต้องชดเชยให้พร้อมอย่างคุ้มค่าแน่นอน” พร้อมรักยิ้มและยินดี เพราะเธอตัดสินใจแล้วว่า เธอกับทิวาเหมาะสมกันอย่างยิ่งในทุกๆอย่าง

ตุ๊บ! “จะเป็นไปได้ยังไง...ผู้หญิงที่ชื่อนับดาว จะไม่มีตัวตนอย่างงั้นเหรอ” ทิวาทุบโต๊ะทำงานในห้องสมุดในบ้านอย่างไม่พอใจ เมื่อผู้ช่วยที่เขาสั่งไปให้สืบหาหญิงสาวชื่อนับดาวในพินัยกรรม

“เราไม่มีอะไรเลยนอกจากชื่อนะครับ นามสกุล อายุ เป็นอะไรที่คาดเดายาก ผมลองสืบค้นจากช่วงอายุตั้งแต่ยี่สิบห้าถึงสามสิบห้า ไม่มีใครที่จะเข้าเค้าเกี่ยวข้องกับเจ้าสัวเทวัญเลยครับ”

“แล้วสืบจากคุณอาประธานพอมีทางบ้างมั้ย” ผู้ช่วยส่ายหน้า ทิวาก็พอเข้าใจเพราะประธานต้องคาดเดาได้ว่าเขาต้องตามหาผู้หญิงที่ชื่อนับดาวอย่างแน่นอน และเบาะแสแรกต้องพุ่งไปที่ประธานผู้ที่รู้ทุกอย่าง ต้องมีการตัดช่องทางทุกอย่างอย่างไม่ต้องสงสัย

“ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออก แต่ฉันไม่ล้มเลิก นายหาวิธีแบบไหนได้ก็ทำไปเลย...กลับไปได้แล้ว” เนื่องจากวันนี้ทิวาออกจากออฟฟิศตั้งแต่บ่ายเขาเลยให้ผู้ช่วยมารอเขาที่บ้านแทน

ทิวากลับห้องของตัวเอง ผลั๊วะ เมื่อผลักประตูเข้าไป คิ้วเรียวก็ต้องเลิกขึ้น มุมปากหยักยกขึ้นทันที เมื่อเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร แม้เขาจะจัดห้องนอนแขกให้พร้อมรักเพื่อเป็นมารยาท แต่ในทางปฎิบัติจริงก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้นเสมอไป

ห้องที่ใช้แสงสว่างจากเทียนเล็กๆ มากมายที่จุดไว้ในที่ต่างๆ กับหญิงสาวในชุดนอนเซ็กส์ซี่บนเตียง ในมือถือแก้วไวน์มองมาทางเขา

“ทิวาไปอาบน้ำก่อนมั้ยคะ”

“ไม่อยากอาบคนเดียวเลย พร้อมอาบเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ” ทิวาเข้ามาคลอเคล้ามือไม้อยู่ไม่สุขบนเรือนกายหอมกรุ่นและเนียนนุ่มมือ เอ่ยชวนเสียงแหบพร่าบ่งบอกอารมณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้อย่างเห็นได้ชัด พร้อมรักวางแก้วไวน์และคล้องคอแกร่ง ทิวาโอบอุ้มร่างนุ่มนิ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันทันที กว่าทิวาจะอาบน้ำเสร็จก็ปาเข้าไปครึ่งค่อนคืน เขาพาตัวเองและเธอมานอนกอดก่ายกันอย่างสุขกายสุขใจบนเตียงกว้างเพื่อเข้าสู่นิทรา