ตอนที่ 3

“ตั้งใจทำงานรู้มั้ย”

“แม่ หนูไปฝึกงานนะคะ” นับดาวร้องบอกมารดาที่อวยพรบุตรสาวอย่างตั้งใจ

“อ๊ะอ๊ะ ตั้งใจเรียนรู้และฝึกงานอย่าเอาเรื่องขายหน้ากลับมาบ้าน...” นับดาวยิ้มเจ้าเล่ห์มองกลับไป “ไปได้แล้ว วันแรกก็จะสาย” นับดาวหอมแก้มนุ่มของแม่ทีหนึ่งก่อน

ประภามองนับดาวและเทวาเดินออกจากบ้านไปด้วยกัน เธอไม่รู้ว่าต่อจากนี้บุตรสาวจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ไม่มีใครสามารถหนีชะตาชีวิตของตัวเองได้ แต่เธอจะอยู่ที่นี่ รอคอยบุตรสาวกลับมาเติมพลังเพื่อกลับไปต่อสู้กับอะไรก็ตาม...ที่อยู่ข้างนอกนั้น

“สวัสดีค่ะ ดิฉันนับดาว นักศึกษาฝึกงานมารายงานตัวค่ะ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายต้อนรับกล่าวทักทายและบอกให้เธอรอสักครู่ นับดาวมองไปรอบๆ อาคารหกชั้นที่ตั้งตระหง่านบนพื้นที่กว้าง ที่นี่กว้างมากแต่พื้นที่ส่วนใหญ่ด้านนอกกลับทำเป็นลานจอดรถกับสวนเล็กๆ ต้นไม้ขนาดเล็กใหญ่ถูกปลูกถูกจัดไว้อย่างลงตัว

“รอสักครู่นะคะ เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลกำลังลงมาค่ะ” นับดาวรอไม่ถึงสองนาที หญิงสาววัยกลางคน คงมาจากฝ่ายบุคคลกำลังเดินมาทางนี้

“สวัสดีค่ะ” ทั้งสองทักทายกัน

“คุณนับดาวมาฝึกงานฝ่ายบัญชี” นับดาวพยักหน้า “นี่ค่ะ บัตรประจำตัวพนักงาน เรียกพี่ว่าพี่บุษก็ได้จ่ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปฝ่ายบัญชีเลยจ่ะ”

“ขอบคุณค่ะพี่บุษ”

“นานเหลือเกินที่บริษัทเราไม่ได้รับนักศึกษาฝึกงาน” นับดาวยิ้มรับไม่มีความแปลกใจกับเรื่องนี้เลย พวกเธอเดินไปอีกทางเพื่อไปยังลิฟท์ “ฝ่ายบัญชีจะแยกอยู่ทางปีกซ้ายชั้นห้า ส่วนชั้นหกฝั่งเดียวกันจะเป็นที่ทำงานของประธานบริษัท” นับดาวตั้งใจฟัง

นับดาวเข้ามาในลิฟท์ แน่นอนว่าแม้เธอจะพยายามปกปิดความตื่นเต้นไว้ แต่ก็... “ตื่นเต้นสินะ” นับดาวยิ้มพร้อมพยักหน้า “รับรองว่าผู้จัดการบัญชีที่นี่เกินคาดหมาย” นับดาวเลิกคิ้วมองพี่บุษ แต่ไม่ทันได้เอ่ยอะไรลิฟท์ก็มาถึงชั้นห้า

นับดาวย้ายสายตาหันไปมอง ขอบอกว่าไม่เหมือนกับที่เธอคิดไว้ กองเอกสาร ฝ่ายบัญชีต้องเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารรายรับ รายจ่าย ใบกำกับภาษีอะไรพวกนี้ไม่ใช่เหรอ แต่สิ่งที่เธอเห็นคือโต๊ะทำงานสีขาวทุกโต๊ะ ทุกโต๊ะมีเจ้าหน้าที่นั่งประจำและทุกคนกำลังจดจ่ออยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์และแฟ้มเอกสารตรงหน้า

“ฝ่ายบัญชีที่นี่มีด้วยกันแปดคน คนที่แปดอยู่ในห้องกระจกตรงนั้น คุณปริญญาเป็นผู้จัดการแผนกบัญชีเทียบได้เป็นคนเก่าคนแก่เลยก็ว่าได้”

“นี่!” ทั้งสองสะดุ้ง เมื่อจู่ๆก็มีเสียงมาจากด้านหลัง

“นี่คุณปริญ ทำพี่หัวใจจะวาย” นับดาวมองคนร่างสูง เขา...อ่อ...หรือเธอ...เอาไงดีล่ะ คือผู้จัดการฝ่ายบัญชี

“นี่คือ...เด็กฝึกงานที่ว่า” บุษบาที่มือยังทาบอกอยู่พยักหน้าหันไปทางนับดาว ปริญญามองนับดาวเริ่มสำรวจตั้งแต่ใบหน้าไล่ลงไปยังรองเท้าถึงสองรอบและอดไม่ได้ที่จะเดินอ้อมตัวเธอไปดูด้านหลัง นับดาวหันมองตามร่างสูงที่กำลังสำรวจเธออยู่ แม้จะรู้สึกว่าคนตรงหน้าดูจะไร้มารยาทไปสักหน่อยแต่แปลกเพราะเธอกลับไม่รู้สึกแย่นัก คงเพราะแววตาที่ดูจริงใจและใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างใจดี

“หน้าตาน่าเอ็นดูจังเลย” ปริญญาเอ่ยเบาๆ

“นี่ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไม่ได้ดูรายละเอียดที่พี่ส่งมาให้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วใช่มั้ย”

“ขี้เกียจดู ถ้ามาจริง ก็รอดูตัวจริงเลยไม่ดีกว่าเหรอ ไม่เสียเวลาด้วย”

“สวัสดีค่ะ” นับดาวทักทายอีกฝ่าย เมื่อรอนานแล้วก็ยังไม่เข้าสู่ช่วงเวลาทางการเสียที

“สวัสดีจ่ะ ยินดีที่ได้เจอกัน ไม่ต้องเกร็งหรือพิธีเยอะหรอก แค่เรื่องงานก็พิธีเยอะมากพอแล้ว...พี่บุษกลับไปไป...” ปริญญาไล่บุษบาและให้นับดาวเดินตามเขามา ทั้งสองไม่ได้เดินไปยังห้องกระจกและไม่ได้เดินไปแนะนำกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น นับดาวพึ่งสังเกตุเห็นประตูที่ผนังสีขาว

ด้านในคือห้องเก็บเอกสารที่เป็นระเบียบมาก “เอกสารทางบัญชีต้องเก็บกี่ปี” จู่ๆก็ถูกตั้งคำถาม

“อย่างน้อยห้าปีแต่ไม่เกินเจ็ดปีค่ะ” ปริญญายิ้ม และมองไปยังใบหน้าสวยหวาน

“งานบัญชีไม่มีคนสวย คนสวยจะไม่เลือกบัญชี...นับดาวว่าจริงมั้ยจ่ะ” นับดาวยิ้มและส่ายหน้า เพราะแม้ว่าจะยังไม่มีการแนะนำผู้ร่วมงานคนอื่นๆที่นั่งทำงานกันอยู่ แต่เธอก็มองเห็นพนักงานหญิงทั้งหมด พวกเธอหน้าตาน่ามองกันทุกคนเลย

“น้องหนู หนูนะสวยน่ารักน่ามองมาก แต่พี่ในฐานะเป็นเจ้านายตามสายงาน พรุ่งนี้ขอคิ้วเข้มกว่านี้อีกนิด ริมฝีปากอิ่มสวยขอให้มองแล้วรู้สึกเปล่งปลั่งอีกหน่อยนะจ่ะ ถือว่านี่เป็นคำสั่งแล้วกัน” นับดาวจะยิ้มก็ไม่ยิ้มจะร้องไห้ก็ไม่เชิง ตอนนี้เธอพอจะเข้าใจทุกคนด้านอกแล้ว แต่จะว่าไปตอนที่เธอเดินเข้ามา พวกเธอก็น่ามองจริงๆ ชวนให้บรรยากาศดูผ่อนคลายไม่น้อย

“เข้าใจแล้วค่ะ” ปริญญายิ้มและรับรู้ได้ว่านับดาวเข้าใจเป็นอย่างดีว่าแผนกนี้ต้องมีแต่บุคคลากรที่พร้อมทั้งหน้าตาและสมอง

“เรากลับเข้าเรื่องงาน หลายปีมานี้ที่นี่ไม่ได้รับเด็กฝึกงานเลย การปรากฎตัวของน้องหนู พี่ยินดีเป็นอย่างมากและรู้สึกโชคดีมากที่แผนกบัญชีเป็นฝ่ายโชคดี แต่ไหนก็ไหนแล้ว...อย่าว่าเป็นการรังแกกันเลยนะ เอกสารทางบัญชีในนี้มันมากเกินไป มันเกินระยะที่พระราชบัญญัติการบัญชีกำหนดไว้แล้ว แต่เพื่อความโปร่งใสพี่ยังต้องการเก็บเอกสารทุกอย่างไว้ เป็นไฟล์อิเล็ค-ทรอนิกส์...” ปริญญาเดินเข้ามายังกลางห้องที่มีโต๊ะทำงานพร้อมเครื่องมือเครื่องใช้สำหรับงานในหน้าที่

“นี่คอมพิวเตอร์ เครื่องสแกน และเครื่องทำลายเอกสาร”

“ค่ะ ดาวทำได้ค่ะ” ปริญญายิ้มอีกครั้ง นับดาวขอเดินสำรวจชั้นเก็บเอกสารที่มีการติดป้ายบอกอย่างชัดเจน รายรับ รายจ่าย รายงานใบกำกับภาษีของแต่ละปีไว้ หน้าที่ของเธอก็นำเอกสารของปีที่จะต้องทำลายมาสแกนเก็บไว้

“เย็นนี้พี่จะเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่และแนะนำให้รู้จักกับทุกคนในแผนกนะจ๊ะ”

“ค่ะ” ปริญญาเดินออกจากห้องเอกสาร นับดาวก็เริ่มลงมือทำงาน เวลาผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ลืมที่จะดูเวลา ประตูถูกผลักเปิดอีกครั้ง ปริญญาเดินเข้ามาพร้อมกล่องเซตอาหารญี่ปุ่น

“พี่ไปอ่านประวัติส่วนตัวของน้องหนูมาแล้ว อ๊ะ” ปริญญายื่นส่งกล่องเซตอาหาร “ซูชิ” นับดาวกล่าวขอบคุณ และต้องรับมาแม้จะเกรงใจ “เห็นว่าเลยเที่ยงแล้ว...เอาละตั้งใจทำงานเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว” แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลงปริญญาก็ไม่วายร้องเตือนมื้อเที่ยงอีกครั้ง

นับดาวยิ้มอย่างสุขใจ อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมงานที่ดี นับดาวใช้เวลาเกือบสองสัปดาห์งานในห้องเก็บเอกสารก็เรียบร้อยเป็นที่พอใจของปริญญาอย่างมาก

“เหมือนด้านนอกฝนจะตกแล้วนะ ให้พี่ไปส่งดีมั้ย”

“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ดาวนัดเพื่อนไว้นะคะ” เมื่อเห็นสายตาค้นหาของปริญญา เธอจึงต้องพูดต่อ “เพื่อนผู้หญิงค่ะ เพื่อนจริงๆค่ะ”