สูญเสีย

“คุณชื่ออะไร” เขาถามขึ้น

“…”

“ว่าไง เงียบทำไม”

“ฉัน…เอ่อ…คือ…ริสะ”

“หึ! มองดีๆ คุณนี่ก็สวยเหมือนกันนะ บวกกับชุดที่ใส่มาวันนี้แล้วด้วยนั่นมันก็…ยั่วผมได้ดี” ไคโตะใช้มือเชยคางฉันขึ้นเชยชมใบหน้าฉันใกล้ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจกับเงินที่เขาพึ่งเสียไปให้กับยัยแม่เล้านั่น

“หยุดความคิดบ้าๆ นั่นเดี๋ยวนี้นะ”

“หยุดได้หรอ ก็คุณ…ยั่วผมซะขนาดนี้หากเป็นคนหนึ่งแล้วล่ะก็สงสัยคุณคงจะได้เสียตัวตั้งแต่หลังร้านนั่นแล้วแหละ”

อึก!

“นาย!!! ฉันเจ็บ!” ฉันเริ่มโอดครวญด้วยความเจ็บจริงๆ ที่เขาเริ่มบีบแรงขึ้น

“ต่อให้เจ็บยังไงผมก็ปล่อยคุณไปไม่ได้หรอก”

“ไคโตะ!!”

“รู้จักชื่อผมแล้วเรียกใหญ่เลยนะ”

“…”

“ทำให้ผมคุ้มกับค่าจ้างหน่อยสิ” รอยยิ้มเหยียดขึ้นอีกครั้งทว่าครั้งนี้เขาจ้องมองฉันราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังขย่ำเหยื่อเต็มที

“ถึงแล้วครับ” สิ้นเสียงของการ์ดนั่นไคโตะก็ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระชั่วครู่ก่อนจะอุ้มฉันขึ้นมาบนแขนแข็งแกร่งนั่น

“ปล่อยนะ!!” ฉันพยายามจะดิ้นให้หลุดจากน้ำมือของวายร้ายทว่าเขาไม่ยอมปล่อยให้ฉันเป็นอิสระเลย

ให้ตายสิ

แกร่ก

ฟุ่บ!

ก่อนที่ร่างของฉันจะถูกโยนลงบนเตียงคิงไซซ์ขนาดใหญ่

“ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ บอกผมหน่อยสิ”

“นาย!! ไคโตะ!!”

เพี๊ยะ!!

“หยุดคิดเรื่องอย่างว่าเดี๋ยวนี้นะ”

“ผมไม่ได้คิดแต่ผมต้องการ ไหนๆ ก็รู้จักกันแล้วนี่ งั้นเอางี้ คุณช่วยตอบคำถามผมหน่อยแล้วกัน”

“อะไร”

“นี่เป็นครั้งแรกของคุณหรือเปล่า” คำถามของเขาทำตาฉันเบิกโพลงเนื้อตัวเริ่มสั่นระริกเริ่มกลืนน้ำลายได้ยากลำบากมากขึ้น

“ไคโตะ!” แม้ว่าฉันจะตามสืบเรื่องของเขาแต่นี่มันเกินกว่าที่ฉันจะควบคุมมันได้

“ถ้าไม่ตอบผมจะถือว่า…ใช่ งั้นผมขอแล้วกัน” ไคโตะไม่ฟังอะไรอีกต่อไปก่อนจะขึ้นมาคร่อมร่างบางเอาไว้กดแขนทั้งสองข้างของฉันไว้ให้ชูขึ้นเหนือศีรษะก่อนจะค่อยๆ กดริมฝีปากลงมาทาบทับกับปากของฉัน ฉันพยายามจะหนีและดิ้นสักแค่ไหนก็ไม่อาจที่จะหลุดออกไปจากคนตรงหน้าได้เลย

“ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฮึก!” น้ำตาของฉันค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มกับสิ่งที่ตัวเองคิดไม่ได้เป็นดั่งหวัง

“ช่วยด้วย!!!” ฉันตะโกนออกไปจนสุดเสียงทว่ากลับไม่มีใครตอบรับกลับมาได้เมื่อเสือร้ายกำลังต้องการขย่ำเหยื่อเช่นนี้

“พอได้แล้ว อื้อ!!”

“คุณรู้อะไรที่เกี่ยวกับผมบ้าง” เสียงลมเบาๆ กระซิบอยู่ที่ข้างหูฉันในขณะที่ไคโตะไม่ยอมปล่อยออกไปจากฉันง่ายๆ

“ไม่รู้ ออกไปได้แล้ว”

“หึ! โกหก”

“ฉันเปล่านะ” ฉันพยายามดิ้นออกไปจากร่างคนตัวสูงทว่ามันก็ยิ่งยากขึ้นเมื่อเขากดแขนฉันให้หนักขึ้น

“ใครส่งคุณมา”

“ไม่มี ไอ้บ้า โรคจิตปล่อยฉันออกไปนะ”

เพี๊ยะ!

ฉันใช้จังหวะที่เขาเผลอตบหน้าเขาไปอย่างเต็มแรงก่อนจะรีบดึงตัวเองออกไปจากตรงนั้นทว่า

“โอ๊ยยย! อ๊ะ!” ไคโตะดึงขาข้างนึงของฉันให้กลับมาอยู่ใต้ร่างของเขาอีกครั้งก่อนจะต่อยท้องให้ฉันไร้การสู้ลงพร้อมกับกระชากเสื้อผ้าออกไปจากตัวจนเหลือไว้เพียงชุดชั้นในลายลูกไม้กับเพนตี้ตัวน้อย

“อย่านะ” ฉันใช้มือปกป้องร่องอวบนั่นที่มันกำลังทะลักล้นออกมายั่วคนตรงหน้าก่อนจะเม้มปากแน่นด้วยความกลัว

“คุณแพ้แล้ว ผมจะลงโทษยังไงดีกับคนที่ไม่ยอมรับการพ่ายแพ้นี้อย่างคุณ”

“นาย!! แต่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอีกอย่างเราไม่เคยรู้จักกันหรือแม้กระทั่งรักกันด้วยซ้ำ นายจะมาทำแบบนี้ไม่ได้”

“ได้สิ คู่นอนของผมยังไงล่ะ แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยตุณไปง่ายๆ หรอกนะเพราะผมก็พึ่งจะจ่ายค่าตัวของคุณไปด้วย อ้ออีกอย่างรู้เองก็รู้จักชื่อของผมแล้วด้วย”

“ไคโตะ” ฉันพูดมันด้วยเสียงที่แผ่วเบาก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากลำบาก

“ครับ เข้าใจก็ดีแล้ว” ไคโตะกำลังหิวกระหายราวกับนักล่าที่ต้องการเนื้อมากินเต็มที

“พะ พอแล้ว” ไคโตะไม่ฟังอะไรอีกต่อไปก่อนจะลากลิ้นสากๆ ไปทั่วตัวที่ตัวเขาจะสามารถทำมันได้น้ำตาของฉันไหลพรากพลางนึกถึงตัวเองในวันที่เจอกับเขาครั้งแรกแต่ก็ไม่คิดว่าโชคชะตาจะพาเราให้กลับมาเจอกันอีกครั้งด้วยวิธีนี้ ไคโตะใช้มือข้างนึงจับแขนทั้งสองข้างของฉันไว้เหนือศีรษะก่อนที่มืออีกข้างจะเคล้นคลึงอกอวบไปด้วยพร้อมกับลิ้นสากๆ นั่นเลื่อนลงมาเล่นบนยอดถันฉันได้แต่เม้มปากและโกรธตัวเองที่ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไคโตะเลื่อนหน้าลงมาให้ต่ำลงจนถึงเพนตี้ตัวน้อยอย่างเสือร้ายที่อยากจะขย่ำเหยื่อเต็มที การบุกรุกของเขาทำให้ร่างกายของฉันสั่นระริกอย่างที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนด้วยความกลัว

ให้ตายสิ