ตอนที่ 2

“อั๊ง...อัง...อัง โดราเอมะอือ...” เสียงริงโทนเพลงการ์ตูนยอดฮิตดังขึ้นถี่ๆ เบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำให้ ขวัญฟ้า อดยิ้มไม่ได้

“ฮัลโล่ ขวัญฟ้าสปีคกิ้ง” ส่งเสียงใสๆทักทาย หากปลายสายกลับส่งเสียงคำรามกลับ

“ตอนนี้แกมัวไปนอนกลิ้งอยู่ที่ไหนยะ ไอ้ขวานฟ้า...” เสียงที่ตอบกลับมาทำเอา ‘คนไปนอนกลิ้ง’ อดหัวเราะกิ๊กออกมาไม่ได้

“แถวนี้แหละน่า”

“แถวนี้ของแกนี่มันที่ไหนวะ บอกมาชัดๆ” สุ้มเสียงปลายสายชักจะมีน้ำโห

“ร้านส้มตำริมถนนตรงข้ามออฟฟิศแกนี่แหละ อูย…ซี้ด...” ท้ายประโยคน่ะเพราะกัดโดนพริกขี้หนูหรอกน่า

“อี๋ ทำเสียงน่าเกลียด” คนฟังยี้ก่อนบอก “รออยู่นั่นนะ จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”

หลังจากวางสายไปได้ไม่กี่นาทีหญิงสาวก็ได้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติมาร่วมวงเฮฮา ปะปาย่า ป็อกๆ

ชาริณี ธีรธาดา นั่งมองเพื่อนสนิทโซ้ยส้มตำตรงหน้าท่าทางเอร็ดอร่อยเต็มที่ ในขณะที่ตัวหล่อนเองแทบจะกระเดือกอาหารที่เพิ่งสั่งมาไม่ลง ตั้งแต่ทำงานที่บริษัทนี้มาเกือบ 2 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่ตัวหล่อนได้มานั่งในเพิงส้มตำเก่าๆ ซ่อมซ่อแห่งนี้ ถ้าไม่เป็นเพราะ ‘ยัยตัวยุ่ง’ ตรงหน้านี้ก่อเรื่องจนเดือดร้อนจนคนที่บ้านโทรมาฟ้องล่ะก็ จ้างให้หล่อนก็ไม่มาเด็ดขาด…

“ฮัลโหลๆ... คุณชะ...เชอร์รี่...หระ...เหรอครับ” ชาริณีจำเสียงนั้นได้ทันที

“ค่ะ น้าวง มีอะไรหรือคะ”

“คะ...คุณ...คุณหนูครับ” คนปลายสายละล่ำละลักเสียงสั่น เหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มที ทำเอาคนฟังใจหายวาบ

“ยัยขวัญ...ทำไมคะ ยัยขวัญเป็นอะไรไปคะ ใจเย็นๆ นะคะ ค่อยๆ พูด” ชาริณีพยายามข่มเสียงตัวเองให้ปกติที่สุด

“หะ...หาย...คุณหนู...หายไป...ปะ...ไปไหนก็ไม่รู้ครับ” น้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆนั้นทำเอาคนฟังหัวใจแทบหยุดเต้นไปด้วย

“คุณท่านให้ผมมารับคุณหนูที่สนามบินแต่ รออยู่นานก็ไม่มีวี่แววผมเลยไปเช็คกับทางสนามบินเค้าก็ว่าเครื่องลงนานแล้วแต่...ผมไม่เห็นคุณหนู...เลยครับ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ผมหาจนทั่วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเลยครับ”

“น้าวงทำใจดีๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวเชอร์รี่จะลองติดต่อยัยขวัญอีกครั้งละกันนะคะ แล้วถ้ายังไงจะโทรกลับไปบอกน้าอีกทีนะคะ ค่ะๆ สวัสดีค่ะ”

แล้วไม่ถึง 10 นาทีต่อมา ชาริณี ก็ได้มานั่งตรงหน้า “ยัยคุณหนูตัวแสบ” ของน้าวง ที่ดันแอบดอดมานั่ง ‘โซ้ย’ ส้มตำตรงหน้าออฟฟิศของหล่อนสบายใจเฉิบเสียนี่

“นี่ไอ้ขวานฟ้า แกไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย” ชาริณีกระแนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ที่สุด ก็ดูเอาเหอะ จ้วงเอาจ้วงเอา ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไก่ย่าง ข้าวเหนียวน่ะหมดนานแล้ว จะมีเหลือก็แต่ ไอ้ส้มตำปูปลาร้า จานนั้น ที่แค่เห็น ชาริณี ก็กินแทบไม่ลงซะแล้ว แต่คนตรงหน้ากลับดูเอร็ดอร่อยซะเหลือเกิ๊น ที่น่าขำก็คือ กินส้มตำจานเดียว แต่น้ำหมดไปแล้ว 5 ขวด ไม่ให้เจ้าของร้านค้อนยังไงได้

คนถูกแนะแหนไม่ตอบแต่เงยหน้าส่งยิ้มทะเล้นๆ ให้เพื่อนสาว พลางรับกระดาษชำระมาซับใบหน้างามที่ตอนนี้พราวไปด้วยเหงื่อ ชาริณีได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา

‘นี่ล่ะหรือ ขวัญฟ้า ทวิชากร คุณหนูผู้น่ารักของน้าวง ดูให้ตายยังไงก็ไม่เหมือนซักกะนิ้ดส์...’

“แล้วกลับมาคราวนี้จะอยู่กี่วันยะ แม่คุณ...” ชาริณีเริ่มเข้าเรื่องทันทีที่ส้มตำคำสุดท้ายถูกส่งเข้าปากเพื่อนสาว

“ไม่รู้สิ” ขวัญฟ้าส่ายหน้าจนผมยาวสลวยที่รวบไว้หลวมๆ หลุดลุ่ย ทว่าเจ้าตัวเพียงเสยลวกๆ พอไม่ให้รำคาญเท่านั้น

“จะกลับเชียงใหม่เมื่อไหร่ล่ะ ป่านนี้ป๋าดามพ์คอยลูกสาวคนสวยแย่แล้วมั้ง” ชาริณีกระเซ้า

“ยังไม่กลับ” คำตอบสั้นๆ นั้น ทำให้คิ้วคนฟังชักผูกโบ

“ไม่กลับ...แล้วจะอยู่หาพระแสงอะไรฮะ ไอ้คุณขวาน”

“หางานทำ” ชาริณีเบ้ปาก เพราะรู้จักครอบครัวของเพื่อนรักดี พ่อเลี้ยงดามพ์ ทวิชากร ขึ้นชื่อเรื่องหวงลูกสาวเป็นที่หนึ่ง

“เชอะ...พ่อแกคงยอมหรอก...”

“ป๋าจะรู้ได้ไงถ้าไม่มีใครคาบข่าวไปบอก” ชาริณีตาค้าง มองหน้าตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนอย่างไม่ไว้ใจ

“ฉันไม่ช่วยแกหรอกนะ” หล่อนรีบกันตัวเองออกทันควัน

“ไม่รู้ล่ะ แกต้องช่วยฉัน ไม่งั้น...แกก็โดนด้วยในข้อหา ผู้สมรู้ร่วมคิด โทษก็หนักพอกัน”

คนถูกยัดเยียดข้อหาได้แต่ค้อนประหลับปะเหลือก ‘สมรู้’ น่ะใช่ แต่ไม่ได้ ‘ร่วมคิด’ ด้วยซักหน่อย ทำไมต้องโดนด้วยล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเล้ย...

“ไหน ยัยตัวแสบบอกมาซิ แกจะทำงานอะไร” ในที่สุดชาริณีก็ต้องยอมจำนนตามเคย

“คุณเลขา” อีกครั้งที่คนเป็นเพื่อนต้องเซโรงัง... งงจริงๆ

“แล้วใครจะรับ”

“ก็บิ๊กบอสบริษัทแกไง” ชาริณีตบหน้าผากตัวเอง ทั้งอึ้งและทึ่งกับความ ‘แสนแสบ’ ‘แสนรู้’ ของเพื่อนรัก

“รู้ได้ไงวะเนี่ย” ขวัญฟ้าอมยิ้ม

“ฉันก็พอมีแหล่งข่าววงในบ้างล่ะน่า”

“อย่าแม้แต่จะคิด” ชาริณีรีบเบรกเพื่อนตัวโก่ง “ไม่รู้หรือไงว่าแกกำลังจะเล่นกับไฟ ใครๆก็บอกว่าคุณระพีวิชญ์ น่ะร้ายกาจยังกับ ปีศาจ ชัดๆ ”

ขวัญฟ้ายักไหล่ “เผอิญฉันมันคนไม่กลัว‘ปีศาจ’ซะด้วยสิ”