ความผิดพลาด

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดส่องสว่างผ่านผ้าม่านในห้องเข้ามาสาดแสงแยงตาผม

“เฮ้ย!!! เชี่ยห้องใครว่ะ นี่มันไม่ใข่ห้องกูนี่หว่า”

ผมรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะหาโทรศัพท์แต่ผมก็ต้องสะดุ้งเพราะความเจ็บทางข่องทางรักของผม ผมตกใจก้มมองตัวเองแล้วเปิดผ้าห่มออกทันที

“เหี้ย!!! ชิบหายแล้วกูเมาถึงขนาดโดนข่มขืนยังไม่รูตัวอีกเหรอว่ะ เอ๊ะ!! แต่เมื่อคืนกู เหี้ย!!!!! กูยินยอมเองนี่หว่า โอ้ยๆๆๆๆ กู กู ไอ้เก้า มึงทำอะไรลงไปว่ะ เหี้ยเอ่ย”

แล้วเสียงลูกบิดประตูก็ถูกเปิดออก แกร๊ก!!!

ผมคกใตหันไปที่ประตูห้องทันทีแล้วร่างที่เปิดประตูเดินเข้ามานิ่งทำให้ผมตกใจมากขึ้น

“หมอ!!!!!!” หมอมองหน้าผมแล้วก็เอ่ยขึ้น

“อ้าวตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง เจ็บตรงนั้นมากมั้ย ใหนดูสิมีไข้มั๊ย” แล้วหมอก็เดินเข้ามาใกล้ๆผมเอามือยื่นมาแตะอังที่หน้าผากของผม

“หมอ มึงทำอะไรกู ทำมั๊ยกูถึงอยู่ในสภาพแบบนี้” ผมตั้งสติได้ก็ได้ ผมก็ได้ถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมทันที “ผมขอโทษ ผมห้ามใจตัวเองไม่อยู่ แต่ผมจะรับผิดชอบคุณทุกอย่างเลยนะ”

“ไอ้สัส!! หมอ มึงทำอะไรกู มึงแมร่งเหี้ย มึงทำแบบนี้กับกูได้ไง มึงมันชั่ว ไอ้ ไอ้ ไอ้ โอ้ยๆๆๆๆ”

“คุณกิจ ผมขอโทษ ก็เมื่อคืนคุณยั่วผมสุดๆเลยจนผมอดใจไม่อยู่”

“ก็กูเมาเว้ย กูเมา มึงนี่แมร่ง ไอ้หมอหื่น โอ้ย”

“ผมรู้ว่าคุณเมา ผมเองก็กริ่มๆเหมือนกัน ก็เมื่อคืนผมปลุกถามคุณแล้วว่าบ้านคุณอยู่ใหนคุณก็ไม่ตื่น และจะให้ผมเอาคุณไปส่งที่ใหนหละ และอีกอย่างนะถ้าผมไม่พาคุณออกมาไอ้พวกนั้นมันจะทำอะไรคุณบ้างก็ไม่รู้ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆไอ้ทัชเอ๊ย”

“นี่แน่ะ นี่แน่ะ ทำคุณบูชาโทษเหรอ มึงช่วยกูจากไอ้พวกนั้นแต่มึงมาทำกับกูซะเองงั้นเหรอ”

“ผมขอโทษ ผมขอโทษ ก็ผมยอกแล้วว่าจะรับผิดชอบการกระทำของผมทุกอย่างเลย”

“ไม่ต้อง กูไม่ใช่ผู้หญิงกูไม่ท้องหรอก ช่างแมร่ง ว่าแต่ตอนนี้ไปส่งกูได้แล้วกูอยากกลับบ้านแล้ว”

“ไม่ได้คุณยังเจ็บอยู่ พักผ่อนก่อน”

“เดี๋ยวค่อยไปกินยาที่บ้านก็ได้พากูกลับ”

“ไม่ครับ คุณต้องอยู่กับผมที่นี่ก่อนจนกว่าผมจะแน่ใจว่าคุณไม่เป็นอะไร”

“โธ่ เว้ย กูต้องไปทำงานอีก งานกูยังค้างทำยังไม่เสร็จเลย”

“งั้นคุณก็โทรไปลางานสิ”

“กูเป็นฟรีแลนด์ แต่งานที่กูต้องทำมันใช้คอม”

“งั้นใช้ของผมได้เลย กินข้าวและกินยาเดี๋ยวผมเอาโน้ตบุ๊คเข้ามาให้”

“สรุปจะไม่พากลับใช่มั๊ย”

“ถูกต้อง จนกว่าผมจะแน่ใจว่าคุณไม่เป็นอะไร”

“เออ แมร่งเอ๊ย เกิดเรื่องเหี้ยอะไรกับกูว่ะเนี่ย”

ล้ววันนี้ทั้งวันผมก็อยู่กับไอ้หมอหื่นทั้งวันจนท้องฟ้าเริ่มมืด

“หมอ คุณจะไปส่งผมได้หรือยัง ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”

“คืนนี้นอนนี่อีกคืนนะ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรแล้วพรุ่งนี้เช้าผมจะไปส่งคุณทันที โอเคนะ”

“หึ เออ แมร่งเอ๊ย ถ้ากูมีแฟนมีผัวแบบนี้กูขอลาตายดีกว่าแมร่งบังคับเก่งชิบหาย พูดสักกูปฏิเสธไม่ได้เลย” กริ้ง!!!! กริ้ง!!!!! แล้วเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นเป็นเพื่อนผมโทรมาผมกดรับสายมันทันที

เพื่อน : ไอ้เก้า มึงอยู่ใหน เมื่อคืนจะกลับก็ไม่โทรบอก

ผม : โธ่ ไอ้สัส! ถ้ากูโดนเค้าลากไปฆ่ากูก็คงตายขึ้นอืดแล้วหละมั้งป่านนี้ สัส!ดูเหมือนเป็นห่วงแต่โทรมาซะดึกเชี่ยว

เพื่อน : กูก็อยากโทรมาไวอยู่หรอกแต่กลัวมึงยังไม่ตื่น

ผม : แล้วไงเลยปล่อยจนมืดเลยว่างั้น รักเพื่อนมาเลยนะมึง แล้วนี่มีไรหรือจะโทรมาแค่นี้

เพื่อน : กูแค่จะโทรมาชวนไปเที่ยวต่ออะ ไปป่ะ

ผม : ไม่ไปเว้ย งานกูบานเลยเนี่ย ไม่มีไรแล้วกูวางนะจะเคลียร์งาน

เพื่อน : อือ รีบเคลียร์งานนะมึง กูเหงา

ผม : สัส!!!

แล้วผมก็วางสายแล้วหันมาที่หน้าจอโน้ตบุ๊คอีกครั้งผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆจนหมอมันเปิดประตูเดินเข้ามา

“ทำไมยังไม่นอนอีก นี่ตีสามแล้วนะ”

“งานยังไม่เสร็จ แล้วทำไมหมอยังไม่นอนอีกหละ หรือที่เข้ามานี่จะเข้ามาทำอะไรกูอีก อย่านะมึง คราวนี้กูไม่เมากูสู้นะ”

“จะบ้าเหรอคุณ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แต่ถ้าคุณอยากให้ทำก็ได้นะ เมื่อคืนคุณแมร่งโคตรสุดยอดเลย”

“ไอ้สัส หมอ ไอ้ลามก มึงออกไปเลย”

“นี่ห้องผมนะ คุณจะมาไล่ผมได้ยังไง”

“ได้งั้นกูออกไปเอง”

“อยู่ด้วยกันที่นี่แหละผมไม่ทำอะไรคุณหรอกผมสัญญาแต่ถ้าคุณเต็มใจผมก็พร้อม”

“ทะลึ่ง!!แหละ” แล้วผมก็นั่งทำงานต่ออีกสักพักผมก็เอาโน้ตบุ๊คเก็บแล้วเอาเดินไปวางไว้ที่โต๊ะและเดินนกลับมานอน อยู่ๆไอ้หมอก็เอาแขนมากอดผม ผมตกใจรีบเอาแขนมันออก แต่มันก็ยังกอดผมอีกผมรำคาญเลยปล่อยให้มันกอด แล้วมันก็กระซิบข้างหูผม “ชอบคุณนะ” แล้วมันก็หลับไป ปล่อยให้ผมนอนใจเต้นดังโครมครามอยู่คนเดียวกว่าผมจะข่มตาหลับลงไปได้ก็เกือบสว่าง