ตอนที่ 6 ยอมเป็นหมาของพี่ （1）

ช่วงบ่าย เหม่ยหลีกลับมาที่โรงพยาบาลและเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเอง แต่อดัมนั่งรอเธออยู่ภายในห้อง

“อ้าว นศ. แพทย์ มานั่งทำไมในห้องหมอคะ”

เธอถามขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคนอายุน้องกว่า จะว่าไปหน้าตาหล่อเหลาเอาการเหมือนกันแฮะ เจ้าหมอนี่มีศักดิ์เป็นหลานของไอ้เจ้าพ่องี่เง่านั่นสินะ เธอคิดในใจแล้วจ้องมองเขาไม่วางตา

“ก็ผมมาเรียนรู้งาน” เขาพูดหน้าตายแล้วยิ้มหน้าระรื่น

“มันยังไม่มีเคสที่ต้องเรียนรู้ค่ะ เพราะงั้นกลับห้องไปก่อน ถ้ามีแล้วหมอจะให้พยาบาลไปเรียกนะคะ” เธอมองหน้าเขาอย่างเหนื่อยหน่าย รู้สึกถึงความเอาแต่ใจในกรรมพันธุ์ขึ้นมาทันที

“แต่ผมอยากเรียนรู้หลายเรื่องกับ ผอ. นะครับ ให้ผมอยู่ช่วยในห้องนี้เถอะ” เขายังไม่ยอมง่ายๆ หน้าตาของเด็กเอาแต่ใจนั่นทำให้เธอแพ้ทาง

“โอเคค่ะ นศ. แพทย์ อยากทำอะไรก็ทำ” เธอขี้เกียจต่อปากต่อคำและเหนื่อย อย่างน้อยหมอนี่ก็ดูเชื่องกว่าอาของเขามาก คงไม่มีปัญหาอะไร

“ผมมีชื่อ เพราะว่าอดัมครับ ถ้า ผอ. จะเรียกชื่อผม ผมก็ยินดีครับ” เขาพูดแบบมีมารยาทแต่เหมือนเป็นการบังคับมากกว่าฟังจากน้ำเสียง พวกเชื้อไม่ทิ้งแถวสินะ เลือดเจ้าพ่อมันแรงนักหรือไง

“จ้า จ้า อดัม” เธอกระแทกเสียงประชดประชันแบบไม่อยากต่อความยาว

“ครับงั้นผมเรียกพี่เหม่ยหลีเลยนะครับ” เขาพูดหน้าทะเล้นแบบมัดมือชกเลยนะนั่น

“ได้ไงคะ ชื่อหมอสงวนไว้ให้คนในครอบครัวเรียกค่ะ” เธอปฏิเสธที่จะให้เขาเรียกชื่อ

“งั้นก็คิดว่าผมเป็นน้องชายนะครับ” เขาพูดขึ้นมาออดอ้อน แล้วเหม่ยหลีก็แพ้คนอ้อนแบบนี้ด้วยสิ

“เฮ้ออ ตามใจเถอะค่ะงั้น” ป่วยการจะต่อความยาวสาวความยืดเธอถอนหายใจใส่หน้าเขาอย่างเหนื่อยหน่าย

.