ตอนที่ 5 โนแพน （3）

“อะ เอ่อ พอดีหมอมาดู เห็นว่าจะเข้ามาเรียนรู้งานหรอคะ” เธอหน้าแดงก่ำแล้วเขินหนักมาก เหม่ยหลีปากจัดและดุดันก็จริงแต่เธอไม่ได้ประสีประสาเรื่องแบบนี้เลย

“พะ พอ ดีคุณพ่อให้ผมมาเรียนรู้กับคุณหมอไว้น่ะครับเผื่อมีอะไรที่ช่วยได้” เขาพูดตะกุกตะกักหน้าแดงก่ำ ความเขินนั่นมันอะไร อาการของเขาทำให้เหม่ยหลีเขินไปอีกเท่าตัว

“เอ่อ คือ ฮะ ฮะ” เหม่ยหลีเกาหัวแครกๆ แกล้งขำออกมากลบเกลื่อน และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ เธอเขินหนักมาก แล้วดูเด็กนี่ก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่บอกใครหรอก” พระเจ้าหมอนี่กำลังเข้าใจผิดว่าเหม่ยหลีเป็นพวกโนแพนสินะ มันไม่ใช่เว้ย เธอประท้วงในใจ

“มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ” เหม่ยหลีร้อนรนตอบเขาแบบสุดๆ ลิ้นพันกันไปหมด

“ผอ.จะบอกว่าเป็นอุบัติเหตุทำให้ต้องโนแพนหรอครับ” เขาทำหน้าตาตื่นเต้นและไร้เดียงสาในเวลาเดียวกันถามเธอขึ้นมา

“นี่อย่าพูดเสียงดังสิ” เธอรีบตีที่ไหล่เขาเบาๆ เบื่อบอกว่าไม่ให้พูดเสียงดัง

“ฮ่าๆๆ โอเคครับ ไม่พูดก็ไม่พูด แล้วคุณหมอจะโพแพนแบบนี้ทั้งวันเลยหรือครับ” เขาถามคำถามที่เธอเองก็ยังไม่ได้คิดหาคำตอบ

“อะ เอ่อ ไหนๆ เธอก็มาละ งั้นเฝ้าโรงพยาบาลให้หมอก่อน เดี๋ยวหมอกลับบ้านไป…เอ่อ…” เหม่ยหลีตะกุกตะกักจะพูด

“ไปใส่กางเกงในใช่มั้ยครับ” เขาพูดหน้าทะเล้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดไม่อยากจะเชื่อ

นี่ เบาๆ สิ เธอห้ามปรามเขา แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะชอบใจกับท่าทางของเธออย่างเห็นได้ชัด

แก้มคุณหมอแดงฉ่า

“งั้นผมเฝ้าให้ครับ คุณหมอกลับบ้านไป…”

เขากำลังจะพูดขึ้นมาแต่เหม่ยหลีจ้องเขาตาดุจนทำให้เขาหยุดพูดสิ่งที่คิดแต่ไม่หยุดยิ้มอยู่ดี

เธอเดินออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน 'บ่ายค่อยเข้าว่ะ' เธอคิดในใจแล้วขึ้นรถคันเก่งขับออกมา