ตอนที่ 6 ยอมเป็นหมาของพี่ （2）

ทั้งบ่ายหมอนี่ตามติดเธอเหมือนหมาตามเจ้าของ คือเห็นหน้าเขามันแทบจะมีหูงอกออกมาและแปลงร่างเป็นไซบิเรียนตัวขาวๆ ในเสื้อกาวน์ เธอเห็นแบบนั้นแล้วอดขำไม่ได้ น่าเอ็นดูจัง

“พี่เหม่ยหลียิ้มอะไรครับ” เขาถามเมื่อเห็นเหม่ยหลียิ้มให้เขา

“ยิ้มให้หมาไซบิเรียน” เธอพูดขึ้นมานิ่ง หน้าตาย

“ไหนครับไม่เห็นมีเลย” เขากวาดสายตามองไปใน โรงพยาบาลแต่ไม่เห็นไซบิเรียนสักตัว

“ก็นี่ไงไซบิเรียนตัวโตใส่เสื้อกาวน์อยู่”

เธอลูบหัวเขาด้วยความเอ็นดู ถึงแม้เขาจะตัวสูงกว่าเธอมากแต่เธอเอ็นดูเขาเหมือนน้องชาย แล้ววันนี้เขาก็มาออดอ้อนเธอทั้งวัน ด้วยความที่เหม่ยหลีก็มีน้อง เธอทำตัวเป็นพี่สาวได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เด็กหนุ่มจับมือเธอที่วางทาบบนศีรษะเอามาทาบที่แก้มแทน หน้าตาของเขาแดงก่ำมากตอนนี้ แดงไปจนถึงหูอย่างเห็นได้ชัด

“ผมยอมเป็นไซบิเรียนให้พี่ก็ได้ครับ” น้ำเสียงบางเบาราวกับสัตว์ขี้อ้อนตัวเล็กๆ เล่นเอาเหม่ยหลีใจเต้น ตุบ ตุบ

บรรยากาศแบบนี้มันอะไรวะ นี่มันโรงพยาบาลนะ แต่ทำไมมันละมุนแบบนี้ สายตาที่เด็กหนุ่มมองเธอมันหวานหยาดเยิ้มจนสาวจ้าวเกิดหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ ไม่ได้ดิ น้องชายๆ เธอท่องในใจแล้วหยิกแก้มเขาเบาๆ

.

.

ประตูบานเลื่อนอัตโนมัติของโรงพยาบาลเลื่อนเปิดให้คนตัวโตผมยาวประบ่าท่าทางสบายๆ เดินเข้ามา เวลาหกโมงเย็นกว่าๆ แล้วแต่เขาเดินเข้ามาในโรงพยาบาล และเห็นฉากหวานกลางโรงพยาบาลเข้าซะงั้น

“อดัม” น้ำเสียงทุ้มต่ำทว่าฟังแล้วดูน่าเกรงขามของคนเป็นเจ้าพ่อเรียกชื่อเด็กหนุ่ม

“คุณอา” เด็กหนุ่มขานรับอย่างตื่นเต้นเพราะพวกเขาสนิทกันพอสมควร

“มาทำอะไรที่นี่” เขาถามเสียงดุหลังจากที่ได้เห็นฉากโรแมนติกของยัยหมอปากแซ่บกับหลานชายตัวเอง

“มาเรียนรู้งานครับ คุณพ่อสั่งให้เข้ามาช่วย” เขาตอบด้วยความกระตือรือร้น

“แล้วมายืนทำอะไรกันตรงนี้” น้ำเสียงเอเดนไม่ค่อยพอใจอย่างเห็นได้ชัด อดัมแอบงงว่าอาของเขาเป็นอะไรแต่เขาก็ไม่กล้าถามเพราะอาไม่ชอบคนพูดมากหรือจุ้นจ้าน