ตอนที่ 5 โนแพน （2）

“เดี๋ยวหมอออกไปค่ะ”

เธอขานรับไปก่อนแล้วหันมามองหน้ายียวนของไอ้บ้าโรคจิตนี่ เมื่อได้ยินว่าพยาบาลเดินออกไปแล้วเธอก็กลับมาปะทะคารมกับเขาอีกเขา

“นี่เอาคืนมานะฉันมีงานต้องทำ” เธอเริ่มพูดกับเขาดีๆ แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นผลอะไรเมื่อเอเดนอยากแกล้งเธอสุดๆ

"ไม่คืน บอกแล้วว่าจะเอาเป็นที่ระลึก เชิญคุณหมอออกไปรักษาคนไข้แบบโนแพนได้เลยครับ" เขายังยียวนไม่เลิก พระเจ้าไม่อยากจะเชื่อ

ป่วยการจะต่อปากต่อคำ เหม่ยหลีรีบเดินออกไปห้องฉุกเฉินเพราะคนไข้สำคัญกว่า ถึงแม้จะเย็นบั้นท้ายสุดๆ ก็ตาม นั่นทำเอาเอเดนสะใจสุดๆ เขาเก็บกางเกงในเธอไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกโรงพยาบาลไปทั้งอย่างนั้น

เอเดนเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี

ส่วนเหม่ยหลีต้องเย็นบั้นท้ายทั้งวันเลยหรอวันนี้

งานยุ่งเกินกว่าที่เหม่ยหลีจะมีเวลากลับบ้านไปใส่ชั้นใน ช่วงบ่ายเธอก็ต้องอยู่คุยกับนักศึกษาแพทย์ที่จะมาฝึกงานกับเธออีก แล้วเป็นอะไรต้องมาฝึกงานโรงพยาบาลใต้ดินแบบนี้ว่ะ เธอคิดในใจแล้วสบถ

แต่ก็ได้คำตอบว่า นศ. แพทย์ คนนี้เป็นลูกชายของคุณเอเดรียน พี่ชายคนโตของอุดรวิจิตร เขาวาดหวังให้เข้ามาแบ่งเบาภาระใน รพ. นี้ ด้วยเส้นสายที่มีมากมาย

เด็กน้อยคนนี้เรียนแค่ ปี 2 แต่ก็ได้มาเรียนรู้งานจากเหม่ยหลี โดยการถูกขอร้องผ่านทางพ่อของเหม่ยหลีอีกทาง เอาง่ายๆ คือแค่อยากมาจุ้นจ้านในโรงพยาบาลเล่น มันก็เท่านั้น ถ้าอยู่ในความดูแลของลูกสาวหมอหลี ทุกคนก็ไม่ต้องห่วง

เด็กหนุ่มวัย 21 งั้นหรอ เธอคิดในใจแล้วเดินเข้าห้องที่จัดเตรียมไว้ให้เขาเป็นการส่วนตัว ป้ายหน้าห้องเขียนว่า อดัม งั้นหรอ เป็นลูกคนรวยนี่สบายใจจังนะ

เธอคิดอะไรเพลินๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องเขาอย่างถือวิสาสะ คนตัวใหญ่กำลังเดินออกมาพอดี ร่างเล็กใหญ่เลยชนกันเข้าอย่างจัง ด้วยส้นสูงของหมอมันก็ทำให้เธอล้มเซไปข้างๆ คนตัวโตเห็นว่าเธอจะล้มก็รีบประคองเธอส่งผลให้ล้มลงไปทั้งคู่

ร่างหมอสาวคร่อมอยู่บนตัวนักศึกษาแพทย์ กระโปรงทรงเอสั้นอยู่แล้วเลิกขึ้นมาเผยให้เห็นบั้นท้ายโนแพนที่เธอเองก็ลืมตัว นศ. แพทย์เห็นภาพดังกล่าวเต็มสองตาแล้วเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

เหม่ยหลีรีบตาลีตาเหลือกดันดูเองขึ้นมาแล้วถกกระโปรงลงปิดอย่างรวดเร็ว อายก็อาย แถมยังต้องวางมาดอีก จะบ้าตายเหม่ยหลีแทบเอาหน้ามุดดินหนี ชายหนุ่มก็หน้าแดงก่ำไม่น้อย เขาตื่นตัวกับบั้นท้ายนวลงามโนแพนนั่นอย่างเห็นได้ชัด

แต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่และอยู่ในตำแหน่ง ผอ.เหม่ยหลี เธอจึงต้องรับกลบเกลื่อน