ตอนที่ 5 โนแพน （1）

“ไอ้เจ้าพ่อโรคจิต”

เหม่ยหลีน่าแดงก่ำแล้วด่าเอเดนเจ้าพ่อภักดีอีสานที่สูดดมกางเกงในของเธอเหมือนคนโรคจิต แถมหน้าตาหื่นกระหายนั่นเล่นเอาคุณหมอหน้าร้อนฉ่า เขินก็เขินอายก็อาย เจ็บใจก็เจ็บใจ

“หอมจริงๆ เลยกางเกงในคุณหมอเนี่ย”

เขายังไม่หยุดยียวนทำหน้าตากะลิ้มกะเหลี่ยลามกใส่เธอ เถียงไม่ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนหล่อเหลามาก บุคลิกสบายๆ แถมการแต่งตัวยังไม่พิธีรีตองมากทำให้ดุหนุ่มกว่าวัยเยอะมากแล้วท่าทางอยากเอาชนะความปากแซ่บของยัยหมอทำให้เอเดนยียวนเธอไม่หยุด

เหม่ยหลีลอบมองเขาเบาๆ และแอบใจเต้น ไม่ได้ดิไอ้หมอนี่มันโรคจิตนะเหม่ย แกจะมาเคลิ้มกับอีแค่หน้าหล่อไม่ได้นะ

“นะ นี่ เอาคืนมานะ” เธอพยายามคว้ากางเกงในจากมือเอเดนแต่ไม่เป็นผลคนตัวโตสูงกว่าเธอมากและยืดแขนขึ้นสุดแขน

“ขอเอาไปเป็นที่ระลึกการได้กันแล้วกันนะครับ” เขาพูดยียวนขึ้นมาคูณสิบเล่นเอาเหม่ยหลีหน้าแดงลมออกหู

“ใครได้กับคุณไอ้เจ้าพ่อเฮงซวย ไอ้โรคจิต”

เธอยังด่าไม่หยุดและยังเขย่งตัวเองเพื่อจะเอากางเกงในคืน แต่ไม่เป็นผลเอเดนสนุกกับการแกล้งเธอมากๆ มากยิ่งกว่าอะไรในตอนนี้ยิ่งเห็นหน้าเธอกำลังเขินสุดๆ เพราะกำลังโนแพนยิ่งทำให้เอาอดขำและอดตื่นเต้นไม่ได้

“เมื่อกี้ใครร้องคราง เสียงหวานเพราะผมก็ไม่รู้สินะ”

เขาหยิบยกเรื่องที่ทำให้เหม่ยหลีเสร็จสุขสมไปเมื่อกี้เล่นเอาสาวจ้าวหน้าแดงเขิน และวูบวาบไปพร้อมกัน

“ไอ้…” เหม่ยหลีกำลังจะพ่นคำด่าออกมาแรงๆ แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาก่อน

“ผอ.คะ พอดีมีคนไข้ด่วนค่ะ รบกวนที่ห้องฉุกเฉินได้มั้ยคะ”

เสียงพยาบาลสาวสวยที่ชื่อว่าเจนนี่เรียกเธออย่างหวานหู ตอนนี้เหม่ยหลีเลิ่กลั่กมากเพราะเธอกำลังโนแพน แถมไม่พอไอ้เจ้าพ่อนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะคืนให้เธอเลย เอาไงดีว่ะ เธอคิดในใจแล้วขานรับ