ตอนที่ 2 นี่เธอไม่รู้จักฉันหรอ （3）

"เจ้าพ่อครับผมไปดูมาแล้ว ผมขอถอนคำพูดเมื่อเย็นนะครับ"

เชิดชัยเอ่ยขึ้นมาหน้าตาตื่นหลังจากเห็นเจ้าพ่อเดินมา

"กูว่าแล้วไม่ได้สวยขนาดนั้นใช่มั้ย"

เจ้าพ่อค่อนขอดขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก็นะ ดารา นางแบบ เน็ตไอดอลเขาก็กินมาหมดแล้ว มันจะมีสาวสวยที่ไหนหลุดรอดสายตาเขาไปได้อีก

"ที่ว่าถอนคำพูดคือ สวยเกินเบอร์ไปมาก หุ่นก็สะบึ้มสุดโต่ง นมนี่เท่าหัวเด็ก ตูดเป็นตูด เรียกว่าขาวสวยหมวยเอ็กซ์ แบบคูณสิบแล้วติดคริอีกสี่พันแปดเลยครับ"

เชิดชัยไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบอกเอเดนเลยใช้ศัพท์โอตาคุที่เอเดนไม่เข้าใจหรอก แต่ดูจากหน้าเชิดชัยแล้วมันขนาดนั้นเลยหรอว่ะ เล่นเอาเขาแอบอยากเห็นแล้วละสิ

"พูดจาเพ้อเจ้อนะมึงอ่ะ มันจะขนาดนั้นเลยรึ"

เจ้าพ่อยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่โดยนิสัยของเชิดชัยเขาไม่เคยโกหกหรือเพ้อเจ้อ นั่นทำเอาเจ้าพ่ออยากเห็นเข้าไปอีก

"เจ้าพ่อลองเข้าไปดูเองแล้วกันครับ ตอนนี้เธอยังไม่เลิกงาน คาดว่าอีกสักพัก"

เชิดชัยพยายามพูดให้เจ้าพ่อเข้าไปดูเองให้ได้เพื่อให้เขายอมรับในสิ่งที่เชิดชัยพูด

เจ้าพ่อไม่พูดอะไรแต่เดินขึ้นรถสปอร์ตคันหรูแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ปกติเจ้าพ่อแก๊งอื่นจะมีคนขับรถ แต่ว่าเอเดนเขาเป็นคนสบายๆ และไม่ชอบพิธีรีตองอยู่แล้ว เขาขับรถเองเสมอ และเขากับรถสปอร์ตมันก็ดูกร้าวใจลดอายุลงมาได้มากมายนัก

"จะขนาดไหนกันเชียว"

เขาบ่นพึมพำและเดินเข้าประตูอัตโนมัติของโรงพยาบาลมา สายตาก็สำรวจเรื่อยๆ มีแต่คนที่คุ้นหน้าคุ้นตาและทุกคนก็ทำความเคารพเจ้าพ่ออย่างเห็นได้ชัด เขาเดินมาถึงห้องสุดท้ายและป้ายห้องเขียนว่า ผอ.เหม่ยหลี

เขาเปิดประตูเข้าไปอย่างวิสาสะ เหม่ยหลีกำลังนั่งไขว่ห้าง เอนกายเพราะพึงได้พัก กระโปรงสั้นเลิกขึ้นมาจนเกือบเสมอหูเพราะเธอคิดว่าคงไม่มีใครเข้ามาแล้ว เหม่ยหลีเงยหน้ามองคนตัวใหญ่อย่างงุนงง และลุกขึ้นยืนอย่างไวเพราะเธอนั่งแบบสบายใจมาก

"เข้ามาได้ไง คนไข้หมดแล้วไม่ใช่หรอ" เธอพูดพร้อมกับเหลือบตามองที่วางประวัติแฟ้มก็ไม่มีแฟ้มใครแล้วนี่หน่า

เอเดนที่กำลังตกตะลึงกับหน้าตาและหุ่นของเธอแถมท่านั่งเซ็กซี่ยั่วตายั่วใจนั่นอีกเขาอ้าปากค้างเหวออยู่แบบนั้น

อึดใจหนึ่งก็ได้สติขึ้นมา

"นี่เธอไม่รู้จัก เอเดน เจ้าพ่อภักดีอีสานจริงๆ หรอ"

คนตัวใหญ่เอ่ยถามเสียงเข้มขรึม