บทที่ 7 หลบหนี

หลี่เฟิ่งเซียนถูกจัดให้อยู่ในห้องเก็บฟืนเก่าที่ไม่ได้ใช้แล้วหลังหอนางโลม แต่นางยังโชคดี ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แม้จะต้องทนอาบน้ำเย็นก็ตาม ผิดกับเจ้าคนชั่ว เขาถูกจับขังไว้ในกรงสุนัข ตัวสูงเก้งก้างของเขายิ่งทำให้อยู่ในกรงสุนัขลำบาก น้ำก็ไม่ได้อาบ เสื้อผ้าก็ไม่มีเปลี่ยน

หลี่เฟิ่งเซียนนั่งมองคนชั่วในกรงสุนัขจากช่องฝาผนังของห้องเก็บฟืน นางไม่เข้าใจจริงๆเหตุใดเขาต้องช่วยนางมากเพียงนั้น ถึงขั้นยอมอยู่ในกรงสุนัข เห่าหอนเช่นสุนัข หากเป็นนางคงหนีเอาตัวรอดก่อน หรือไม่ก็ตายให้สิ้นเรื่อง นางนั่งมองเขาจนนางหลับไป

ส่วนคนชั่วคนนั้น จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านางนั่งจ้องเขาอยู่เป็นนานสองนาน ในเมื่อห้องเก็บฟืนเก่านั่น ผนังไม้หลุดไปหลายแผ่น ไม่ได้มิดชิดอะไร เขาได้แต่หงุดหงิด หัวใจสั่นรัวเป็นบางครั้ง แต่ไม่กล้ามองกลับไปทางที่นางอยู่ คิดเพียงว่านางอาจกำลังสมเพชเขาที่ยอมถูกดูแคลนมากเช่นนี้ หรือไม่ก็กำลังดูถูกเขาที่นั่งอยู่ในกรงราวกับสุนัข

รุ่งขึ้น หลี่เฟิ่งเซียนถูกส่งไปทำงานครั้งแรก ใช่แล้ว นางถูกส่งออกไปรับแขกที่อื่น ไม่ได้อยู่ในหอนางโลม นางต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ นางไม่เคยใส่เสื้อผ้าทำผมด้วยตัวเอง และเพราะนางถูกเข้าใจว่าป่วยร้ายแรงจึงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เพื่อช่วยนางแต่งตัว

หลี่เฟิ่งเซียนจึงดูน่าเกลียดมาก เสื้อผ้าทรงผมไม่เป็นระเบียบ นางยังได้รับผ้าปิดหน้าผืนหนึ่งด้วยเพื่อปกปิดรอยแผลถลอกกับตุ่มน้ำใสปลอม ถูกใส่กุญแจมือ กุญแจนั่นเป็นเหล็กอย่างดี หลี่เฟิ่งเซียนครุ่นคิดแต่ยังหาวิธีปลดไม่ได้

คนที่มาคุมตัวนางคือเจ้าหนวดที่ดูโง่ๆ เจ้าคนชั่วนั่งอยู่ในกรงขอร้องอ้อนวอนอย่างไร้ยางอายว่าอยากจะขอกอดจูบเมียสักครั้งเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าหนวดที่ไม่เคยมีคนรัก จู่ๆก็รู้สึกซาบซึ้งกับความรักของคนใกล้ตายสองคน มันยังร้องไห้ออกมาแล้วบอกว่า

"พวกเจ้าสองคนช่างโชคร้ายจริงๆ"

แต่สำหรับคุณหนูใหญ่อย่างหลี่เฟิ่งเซียน กลับรู้สึกว่าคนที่เชื่อเรื่องเช่นนี้ช่างโง่เสียจริง!!

เจ้าหนวดปล่อยเจ้าคนชั่วออกมา เขาเดินเซเล็กน้อยและล้มลงตรงหน้าของเจ้าหนวด เผลอไปแตะถูกชายเสื้อของเจ้าหนวด ทำให้มันโวยวาย รีบตัดชายเสื้อตัวนั้นทิ้งราวกับมีบางสิ่งกำลังลุกลามไปตามชายเสื้อ เจ้าคนชั่วกลับไม่สนใจ เขารีบวิ่งมากอดนางไว้ หลี่เฟิ่งเซียนกลอกตา มองท้องฟ้าอย่างเหลืออด เขาต้องทำเรื่องพวกนี้ไปเพื่ออันใดกัน

"เมียรัก วันนี้เจ้าช่างงามนัก ต่อไปข้าคงไม่ได้อยู่กับเจ้าแล้ว เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ" ในน้ำเสียงเขายังพยายามใส่เสียงสะอื้นเล็กน้อยลงไปด้วย

หลี่เฟิ่งเซียนถอนหายใจผลักเขาออกเล็กน้อย มองหน้าเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า

'เจ้าจะทำอันใด'

เขาส่งสายตาไปยังเจ้าหนวดที่ยังคงวุ่นวายกับการตัดชายเสื้อและบ่นเปาะแปะเสียดายเสื้อตัวใหม่ เจ้าคนชั่วเลื่อนไปจับมือของนางและใส่บางอย่างลงไปในมือ

"เมื่อรถม้าเลี้ยวโค้งที่สอง ให้รีบหนีไปซะ" เจ้าคนชั่วยื่นหน้าเข้าไปใกล้และกระซิบบอก

"ข้าไม่ทิ้งเจ้า!!" หลี่เฟิ่งเซียนกัดฟันพูด

"รีบหนีไปก่อน ข้าจะหาทางตามไป"

"เจ้าจะหาทางเช่นใด" นางยังคงกระซิบถาม

"โถ่..เมียรักที่น่าสงสารของข้า" เขาตะโกนออกมาเพื่อให้เจ้าหนวดได้ยินพร้อมกับยกมือจับแก้มของนาง

เขาก้มลงไปทำท่าราวกับอยากจะหอมแก้ม ไม่สนใจคำพูดของหลี่เฟิ่งเซียน

"เฮ้ยๆ เจ้าหยุดเลยเจ้าหน้าผี! นางพึ่งอาบน้ำแต่งตัวหอมๆ อย่าเอากลิ่นตัวของเจ้าไปแปะใส่นางสิ เดี๋ยวลูกค้าก็หนีกันหมด ข้าก็จะโดนนายท่านเล่นงานอีก หยุดเลยนะ" เจ้าหนวดตะโกนมาจากด้านหลัง

หลี่เฟิ่งเซียนจับแขนเสื้อเน่าๆของคนชั่วไว้แน่น

"ไม่" นางกระซิบบอกเขายืนยันความตั้งใจว่าจะไม่ทิ้งเขาไว้ลำพัง

ถึงเขาจะผอมบางมาก ผิวหนังของเขาก็แทบจะไม่มีเนื้อ ราวกับกิ่งไม้หุ้มหนังคนเท่านั้น แต่ยังดีที่เขาตัวสูงและผมเผ้ารุงรัง บดบังนางไว้จากสายตาของเจ้าหนวด เขาไม่พูดสิ่งใดแต่กลับจ้องตานางแน่วแน่ คล้ายบอกให้นางหนีไปให้ได้

หลี่เฟิ่งเซียนไม่เคยสังเกตหน้าตาของเขามาก่อน ใบหน้าของเขาแห้งตอบ ราวกับคนไม่ได้กินข้าวมาสิบปี เปื้อนคราบดินและคราบสีดำบางอย่างเต็มสองแก้ม แต่คาง คิ้ว และปาก เรียงรูปกันอย่างสมดุล โดยเฉพาะนัยน์ตาของเขา ราวกับเก็บดวงดาวในค่ำคืนไว้ทั้งท้องฟ้า

นางจับแขนเสื้อเขาไว้แน่นไม่ยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น นางเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพหลี่ เพียงช่วยผู้มีพระคุณ นางจะทำไม่ได้เลยหรือ แต่เขาใช้แรงทั้งหมดแกะนิ้วมือของนางออก รีบหันหลังเดินออกไปทางเจ้าหนวด ปล่อยให้นางกำหมัดอย่างโกรธเคือง

"ข้าชิงชังเจ้านัก เจ้าคนชั่ว!! ข้าไม่มีทางทำตามความต้องการของเจ้า" หลี่เฟิ่งเซียนก่นด่า

เจ้าหนวดคิดว่านางเสียใจที่เขาทอดทิ้งนางให้ไปขายตัว รู้สึกสมเพชนิดๆ เพราะเมื่อครู่ทั้งสองคนยังรักกันจะกลืนกิน ยามนี้พอชีวิตเข้าตาจน รักเพียงใดก็ต้องปล่อยมือ เขาจึงไม่ได้ใส่ใจสิ่งใด ใช้ไม้ยาวผลักนางให้รีบเดินไปขึ้นเกี้ยวหลังเล็กที่เตรียมไว้

ทันทีที่ขึ้นนั่งเกี้ยว นางก็ค่อยๆปลดกลอนกุญแจมือ โดยใช้กุญแจที่เจ้าคนชั่วขโมยมาให้เมื่อครู่ นางนั่งทบทวนแผนการอยู่ในหัว นางควรทำเช่นไรถึงจะหนีไปได้ทั้งสองคน ในที่สุดนางก็ตัดสินใจว่าจะหนีไปก่อน ไปขอความช่วยเหลือจากท่านพ่อ แล้วค่อยกลับมาช่วยเขา

เมื่อรถม้าเลี้ยวโค้งที่สอง นางยังไม่ทันหลบหนีรถม้าก็หยุดลง

"ข้าจะไปดื่มน้ำชาแถวๆที่พักม้า เจ้าอยู่ในนี้อย่าไปไหน เข้าใจหรือไม่" เจ้าหนวดพูดจากนอกรถม้า

"ข้าอยากปลดทุกข์" หลี่เฟิ่งเซียนโกหก นางค่อยๆใส่กุญแจมือกลับไปที่เดิม

"เอ้า ลงมา ลงมา" เจ้าหนวดพูดอย่างตัดรำคาญ

แต่เขากลับจ้างเสี่ยวเอ้อในร้านชาไปเฝ้านาง เสี่ยวเอ้อก็หน้าบางไม่กล้าเข้าไปใกล้ๆที่ปลดทุกข์ของผู้หญิง หลี่เฟิ่งเซียนจึงถอดกุญแจมือและปีนออกจากด้านหลังห้องปลดทุกข์ นางไม่รังเกียจทั้งกลิ่นเหม็นและความสกปรก นางอยู่ในคุกใต้ดินที่เต็มไปด้วยสิ่งปฏิกูลพวกนั้นหลายวัน แค่เพื่อเอาชีวิตรอด นางจะมานั่งทำตัวเป็นคุณหนูใหญ่ตลอดไปไม่ได้

พอออกมาได้นางก็วิ่งสุดแรง!!