บทที่ 5 “โฮ่ง..”

ใช่แล้ว นางไม่ติดโรค แต่เพื่อไม่ให้นางต้องไปรับแขกหรือถูกขาย นางต้องทำตัวคล้ายติดโรคจากเจ้าคนชั่ว แต่ไม่ให้นางกินสิ่งใดนอกจากกิ่งไม้เพื่อให้นางผอมแห้งเช่นเขา มันไม่มากไปหน่อยหรือ!! หลี่เฟิ่งเซียนทั้งโมโหทั้งก่นด่าเขาในใจ เพราะไม่กล้าส่งเสียงด่าเขาตามหลัง

จากนั้นผ่านไปอีกหลายวัน หลี่เฟิ่งเซียนหิวจนนับวันเวลาไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าผ่านไปแล้วห้าวันหรือสิบวัน เพราะนางหิวจนขยับไม่ไหว น่าจะมีฝนตกด้านนอก เพราะมีน้ำไหลลงมาในคุกใต้ดิน

กระทั่งที่นอนแห้งๆนางก็ไม่มีแล้ว สิ่งปฏิกูลที่นางและนักโทษก่อนหน้านี้ถ่ายไว้ตรงมุมห้อง ยามนี้ลอยไปทั่วทุกมุม นางต้องอาศัยยืนหลับบนบันไดขั้นแรก เกาะประตูเหล็กเอาไว้ทั้งคืน

แต่เรื่องพวกนี้แม้ในใจนางจะรังเกียจ นางยังคงอดทนได้ กลัวก็เพียงแต่ขบวนทัพจะเดินทางออกจากเมืองนี้แล้ว เจ้าคนชั่วไม่ได้ทำตามสัญญา หนีไปตั้งนานแล้ว ทิ้งนางให้เน่าตายในคุกสกปรกคนเดียว ยิ่งคิดนางยิ่งกลัว ในหัวของนางคล้ายจะได้ยินเสียงหัวเราะแหบแห้งของเจ้าคนชั่วลอยมาไกลๆพร้อมกับคำถากถางที่บอกว่านางโง่

คืนต่อมาเจ้าคนชั่วก็มาหานางในที่สุด แต่ในมือของเขาว่างเปล่า ไม่มีทั้งอาหารและน้ำ เขาไม่มีกุญแจเปิดเข้ามาในคุกด้วยซ้ำ ทำเพียงยืนคุยกับนางจากอีกฝั่งของประตูท่ามกลางความมืด เขาเปียกชุ่มไปทั้งตัว เขาถอดเสื้อบีบน้ำจากเสื้อตัวนั้นให้นางดื่ม ถึงนางจะรังเกียจและไม่อยากดื่มเพียงใด แต่ด้วยความหิวจนแทบจะขยับไม่ไหว ได้แต่กล้ำกลืนความอัปยศ ยอมดื่มน้ำจากเสื้อสกปรกตัวนั้น

"ท่านอดทนหน่อยนะ ข้าส่งข่าวออกไปแล้ว เพียงแต่ กองทัพเดินทางไปจากหมู่บ้านนี้แล้ว ข่าวอาจจะช้าหน่อย" เขาปลอบใจนาง ยกมือกำลังจะลูบหัวนาง

"อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาถูกตัวข้า เจ้าคนสารเลว! เจ้าบอกว่าอีกสองวันจะหาอะไรมาให้ข้ากิน นี่ผ่านมากี่วันแล้ว ข้าหิวจนจะตายอยู่แล้ว เจ้ากลับมีแค่น้ำสกปรกจากเสื้อตัวนั้น นี่เจ้าคิดจะทิ้งข้าสินะ!"

หลี่เฟิ่งเซียนพอได้ดื่มน้ำไปเล็กน้อยก็มีแรงขึ้นมาบ้าง นางกลับใช้แรงทั้งหมดจับไปที่คอกับไหล่ของเขา ทั้งทุบตีทั้งหยิกไปบนหนังที่แทบจะติดกระดูก ด่าเขาเสียๆหายๆ แต่คนชั่วนั่นกลับไม่พูดสิ่งใด ปล่อยให้นางระบายความโกรธ

"ท่านรออีกหน่อย ไม่ต้องกลัวนะ" เขาพูด

เขาดึงเสื้อเปียกเก่าๆของเขากลับไปสวม ถอนหายใจด้วยความเวทนา อยากอยู่เป็นเพื่อนนางให้นานอีกเล็กน้อย แต่ก็กลัวใครมาเห็นเข้า เขาจึงรีบหันหลังวิ่งหนีกลับขึ้นไป

"เจ้าคนสารเลว เจ้าคนชั่ว ข้าไม่เชื่อเจ้าอีกแล้ว!!!" นางยังคงโกรธเคือง

"ข้าเกลียดเจ้า!!!" ยังคงด่าเขาตามหลัง

คืนต่อมาเขากลับมาท่ามกลางความมืดอีกครั้ง เอาน้ำและกิ่งไม้ที่มีใบไม้สดติดมาด้วย เขาไม่ได้พูดสิ่งใดแล้วรีบกลับออกไป ด้วยความโกรธและโมโหหิว ประกอบกับมืดมากทำให้หลี่เฟิ่งเซียนมองไม่เห็นสภาพของเขา ทั้งไม่ได้ใส่ใจที่จะสังเกตเขา นางโกรธที่ตัวเองได้กินแต่ใบไม้ ถูกขังอยู่ในคุกที่เต็มไปด้วยอาจม ทั้งเหม็นทั้งสกปรก ไม่มีแม้แต่ที่นอน ต้องยืนนอนอย่างทรมาน

จนกระทั่งคืนหนึ่ง เมื่อแสงจากช่องบนกำแพงดับลง หลี่เฟิ่งเซียนคล้ายจะได้ยินเสียงหัวเราะของชายฉกรรจ์หลายคน นางพยายามฟังว่าเกิดอะไรขึ้นข้างบน หรือจะเป็นนางคิดไปเอง มีเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ เสียงตะโกนบางอย่าง

"รีบเดินสิเจ้าหมา" เสียงใครบางคนพูด

แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะร่วนของอีกหลายคน เสียงพวกนั้นเข้ามาใกล้นางขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งมีแสงรำไรมาจากอีกด้านของประตูที่นางเกาะอยู่ หลี่เฟิ่งเซียนหรี่ตามองออกไปให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้คิดไปเอง

"อ้าว เห่าหน่อยสิ"

"โฮ่ง.."

พลั่ก! เสียงบางอย่างถูกถีบอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงกระทบกับกำแพงหิน

"เอาให้ดังหน่อย อยากจะไปหื่นตัวเมียในคุกใต้ดินไม่ใช่หรือ" เสียงเย็นชาหนึ่งพูดขึ้น

"โฮ่งๆ โฮ่งๆ บรูววว" เสียงเห่าที่พยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวด

ตอนนี้ในใจของหลี่เฟิ่งเซียนคล้ายจะคาดการณ์ออกว่ากำลังเกิดสิ่งใดขึ้น นางกำลูกกรงประตูไว้แน่น ในใจลุกเป็นไฟเพราะความโมโห

เมื่อแสงคบเพลิงสาดส่องเข้ามาถึงสายตาของนาง เงาคนที่กำลังคลานเป็นสุนัขก็ตามมา ก่อนที่ร่างของเจ้าคนชั่วจะค่อยๆปรากฏ เขาเดินสี่ขา และต้องพยายามเห่าหอน

“โฮ่ง โฮ่ง” เพื่อให้ชายอีกหลายคนพึงพอใจ บนคอของเขายังมีเชือกผูกไว้โยงไปที่มือของชายอีกคนคล้ายกับสายจูงสุนัข

เจ้าคนชั่วมองมาที่หลี่เฟิ่งเซียน เห็นว่านางมองตอบด้วยสายตาเช่นใด เขากลับก้มหน้าลงและเห่าหอนต่อไป ค่อยๆคลานเข้ามาใกล้ประตู ทั้งที่ดูก็รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส บนตัวของเขานางไม่เห็น แต่บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำ ตาข้างหนึ่งบวม ผมของเขาคล้ายว่าจะติดกันเป็นก้อนคล้ายคนที่ถูกทุบหัวจนเลือดออก จนเลือดแข็งและจับตัวเป็นก้อน

ชายคนที่จับสายจูงเดินเข้ามาเปิดประตู

"เอาเถิด ถือว่าข้าพึงพอใจ ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าพลอดรักสักครั้ง"

หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆถอยลงไปเหยียบน้ำที่เต็มไปด้วยสิ่งปฏิกูล ชายคนที่ถือสายจูงถีบเจ้าคนชั่วให้ล้มลงมาในน้ำสกปรกด้วยกันกับนาง ก่อนจะปิดประตูใส่กลอนไว้ ปล่อยให้ทั้งสองคนได้พูดคุยกันระยะหนึ่งตามประสาผัวเมียสุนัข

ทันทีที่ประตูปิดลง เจ้าคนชั่วรีบลุกขึ้น ดึงนางขึ้นไปยืนอยู่บนบันไดขั้นแรกเช่นเดิม ถึงวันนี้น้ำจะลดลงไปมากแล้ว แต่รองเท้าของหลี่เฟิ่งเซียนก็สกปรกไปหมด ส่วนเจ้าคนชั่วเปียกไปจนถึงหัวเข่า เขากลับไม่ใส่ใจ

"วันนี้ข้ามีซาลาเปาไส้ผักจี้มาให้ท่านด้วย มือของข้าสกปรก ท่านคลำหยิบเองได้หรือไม่ อยู่ในอกเสื้อของข้านี่เอง" ในน้ำเสียงของเขายังเต็มไปด้วยความยินดีส่วนหนึ่ง

แต่หลี่เฟิ่งเซียนโกรธจนตัวสั่น เมื่อครู่นางเห็นแล้ว หน้าตาของเขาบวมช้ำจากการถูกซ้อมถูกตี แผลที่มือก็คล้ายจะขยายกว้างขึ้น นางนึกสงสัยมาตลอดว่าเจ้าคนชั่วใช้วิธีเช่นใดถึงได้ลงมาในคุกใต้ดินครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งที่เขาก็เป็นนักโทษถูกจับมาเช่นเดียวกับนาง