บทที่ 3 กระสันไม่เลิก

หลี่เฟิ่งเซียนไม่กล้ามองไปทางเจ้าคนชั่ว แต่เห็นจากหางตาว่ามันเริ่มคลานไปหยิบเสื้อผ้าเน่าๆของมันมาสวมใส่ทีละชิ้น ก่อนจะคลานอย่างเจ็บปวดมาทางนาง

'สารเลว เมื่อครู่ถูกทุบตี เตะถีบไปขนาดนั้น มันยังกระสันไม่เลิก นี่มันยังคิดจะมาทำเรื่องย่ำยีข้าต่อหรือ!'

"ท่านยังไม่ตายหรอก ไม่ต้องกลัว ข้าโกหกเจ้าพวกนั้นเท่านั้น" เสียงของเจ้าคนชั่วเบาจนได้ยินกันเพียงสองคน

มันใช้มือเน่าๆสองข้างใส่เสื้อผ้าให้หลี่เฟิ่งเซียน แม้นางจะแปลกใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงหวาดกลัวและขยะแขยงมือคู่นั้น แต่ไม่อาจขยับตัวมาก นางหลับตายอมรับความอัปยศปล่อยให้มือผอมแห้งคู่นั้นใส่เสื้อผ้าให้

"อีกครู่ หากพวกมันยังไม่เชื่อ พวกมันอาจลงมาตรวจร่างกายของท่าน ท่านควรโวยวายให้มาก ร้องไห้ได้จะยิ่งดี อย่าให้พวกมันตรวจภายในของท่าน อย่าให้พวกมันรู้ว่าข้าไม่ได้ทำอะไรท่าน” เจ้าคนชั่วพูดอย่างปลอบประโลม

‘สารเลว เจ้าทำไปตั้งมากมายเพียงนั้น ยังถือว่าไม่ได้ทำอะไรข้าได้อีกหรือ’ หลี่เฟิ่งเซียนคิด

“แต่หากพวกมันไม่ลงมาจนพรุ่งนี้ ข้าจะทำแผลถลอกปลอมให้ท่าน ท่านต้องอดทน เข้าใจหรือไม่ ไม่ต้องกลัว ข้าเป็นหมอ" เจ้าคนเลวยังคงพูดต่อ

หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆลืมตามองเขาอย่างสับสน ตกลงคนชั่วตรงหน้านางต้องการสิ่งใด ตกลงว่ามันได้ย่ำยีนางแล้วหรือว่ายังไม่ได้ทำกันแน่ นางจะเชื่อเขาได้จริงหรือ

หลังจากใส่เสื้อผ้าให้นางคร่าวๆ มันก็นั่งลงข้างๆ ฉีกสาบเสื้อเน่าๆตัวนั้น และหยิบห่อกระดาษบางเฉียบออกมา เปิดด้านใน มีผงบางอย่างสีขาวผสมสีดำ

"อ้าปาก" มันสั่ง

หลี่เฟิ่งเซียนสั่นหัว ส่งสายตาที่บ่งบอกว่า

‘ไม่! ต่อให้เจ้าบังคับข้าก็จะขอตาย’

เขาเห็นนางทำหน้าตาเช่นนั้นก็ส่ายหัว

"นี่เป็นยา ช่วยบรรเทาอาการปวดแสบในลำคอของท่าน ข้าเป็นหมอจริงๆ รีบกินก่อนที่พวกมันจะลงมา" เขาอธิบาย

นางยังคงส่งสายตารังเกียจไปที่เขา นางไม่มีทางเชื่อเขา หากเขาหลอกนางเล่า คิดแล้วสะบัดหน้าหันไปทางอื่น พร้อมกับขยับหนี เขากลับยื่นมือผอมๆน่ารังเกียจนั่นมารั้งนางไว้

"ไม่!! ห้ามให้พวกมันเห็นเสื้อคลุมราคาแพงของท่าน จะให้พวกมันรู้ว่าท่านมีฐานะไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นั่งอยู่ที่นี่ ซ่อนเสื้อคลุมนั่นไว้" เขากระซิบ

หลี่เฟิ่งเซียนคล้ายตระหนักถึงบางอย่างได้ มิน่าเจ้าคนเลวถึงฉีกเสื้อคลุมตัวนอกของนางและซ่อนเอาไว้ใต้กองฟาง

ก่อนออกมานางปลอมตัวจึงใส่เสื้อผ้าเก่าๆของแม่ครัวในจวนเพื่อปลอมตัว และเตรียมสัมภาระของตัวเองมาด้วยห่อหนึ่ง แต่เพราะคืนที่พักในโรงเตี๊ยมอากาศค่อนข้างเย็น นางจึงหยิบเสื้อตัวนอกปกติของนางใส่ และถูกจับมาที่นี่ คราแรกนางเข้าใจว่าโดนจับเพราะนางเป็นบุตรสาวของจวนแม่ทัพ ยามนี้คล้ายว่าไม่ใช่เช่นนั้น มีหญิงสาวหลายคนโดนจับ และนางก็เป็นหญิงสาวโง่ๆที่เดินทางคนเดียว โชคร้ายถูกจับมาพร้อมหญิงโชคร้ายคนอื่น

‘พวกนางจะถูกย่ำยี หลังจากนั้นจะถูกขาย หน้าตาดีอาจได้ไปอยู่หอนางโลม หน้าตาเลวอาจถูกส่งไปอยู่รับใช้คนงานบนเรือ’ เสียงของแม่ทัพหลี่ดังในความทรงจำของหลี่เฟิ่งเซียน เกี่ยวกับบางเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ นางรู้แล้วว่าหญิงสาวพวกนั้นจะถูกพาไปทำอะไร

แต่คิดได้เช่นนั้น ในใจของหลี่เฟิ่งเซียนยิ่งหวาดกลัว หมายความว่าจะไม่มีใครรู้ว่านางถูกจับตัว จะไม่มีผู้ใดออกตามหานาง กว่าท่านพ่อและอ๋องเยียนจะรู้ข่าว นางอาจตายไปแล้ว หลี่เฟิ่งเซียนยิ่งดิ้นรน อยากหลุดพ้นจากการถูกมัด แต่นางคล้ายไม่มีเรี่ยวแรง อาจเพราะนางถูกวางยา และหิวโหยเนื่องจากไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อคืน

หลี่เฟิ่งเซียน คุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพหลี่ ร้องไห้เพราะความหวาดกลัวเป็นครั้งแรก แต่ชายสารเลวคนข้างๆ กลับไม่สนใจ ใช้นิ้วมือผอมแห้งของเขาจุ่มลงไปในผงยาและยื่นมาทาที่คอของหลี่เฟิ่งเซียน

ถึงนางจะพยายามบ่ายเบี่ยง แต่พอยาถูกทาไปที่ผิวหนัง ความแสบร้อนที่เผาบริเวณนั้นก็เบาบางลงทันที นางจึงนั่งนิ่งปล่อยให้คนชั่วทายาที่คอให้ สุดท้ายยังอ้าปากกลืนยาทั้งหมดลงไปอีกด้วย ถึงแม้ในใจของหลี่เฟิ่งเซียนจะยังคงรังเกียจมือผอมแห้ง ผิวหนังที่เต็มไปด้วยตุ่มน้ำใสและแผลถลอกเหล่านั้นก็ตาม

ไม่นานจากนั้น มีคนท่าทางคล้ายหมอหญิงลงมาตรวจร่างกายของนาง ตามคำพูดของเจ้าคนเลวนั่นไม่ผิด นางยังแสดงงิ้วฉากหนึ่ง ร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญว่าตัวเองจะตายในไม่ช้า ชีวิตตัวเองช่างอนาถา ถูกย่ำยีทั้งที่ไม่มีสามี

นางไม่ยอมให้หมอหญิงตรวจดีๆ สุดท้ายหมอหญิงใช้ไม้ยาวเขี่ยๆเปิดกระโปรง เห็นว่ากางเกงตัวในมีเลือดเปื้อน ซึ่งเป็นเลือดที่เจ้าคนชั่วทาเอาไว้ก่อนจะย่ำยีนาง คงจะเป็นตอนที่เขาใช้มือลูบส่วนหวงแหนก่อนจะกอดนางไว้ หมอหญิงจึงตัดสินใจกลับไปเช่นนั้น

'ฮึ่ม! ไม่รู้จักคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพหลี่เช่นข้าเสียแล้ว' หลี่เฟิ่งเซียนภาคภูมิใจ

แม้จะถูกเจ้าคนชั่วมองด้วยสายตาหยามเหยียดนางก็ไม่ใส่ใจ สุดท้ายยังคงเหลือพวกเขาในคุกใต้ดินกันเพียงสองคน

ผ่านไปนานเท่าใดไม่อาจรู้ แต่ไม่มีแสงสว่างส่องมาที่คุกแล้ว ระหว่างนั้นหลี่เฟิ่งเซียนยังคงนั่งทับเสื้อคลุมไม่ยอมลุกไปทางใด เจ้าคนชั่วก็นั่งนิ่งอีกมุมห้อง ในที่สุดก็มีคนเข้ามาพร้อมคบเพลิง เจ้าคนชั่วรีบวิ่งมาเกาะแกะหลี่เฟิ่งเซียน ทำท่าทางพยายามดึงสายผูกเอวของนาง

"ดูเจ้าสองคนสนุกสนานกันดีเหลือเกินนะ" ผู้มากล่าว

เจ้าคนชั่วนั่นรีบวิ่งไปคุกเข่า

"นายท่าน พาข้าออกไปด้วยเถิด จะให้ทำสิ่งใดข้าทำได้ทั้งสิ้น" มันขอร้องผู้มาใหม่อย่างหน้าไม่อาย ชายผู้นั้นมองเหยียดอย่างสมเพช

"ข้าแค่มาดูว่าพวกเจ้าตายหรือยัง นายท่านไม่อยากให้มีปัญหาตอนที่กองทัพกำลังจะเดินทางผ่าน"

พูดเสร็จก็โยนแผ่นแป้งแข็งสองแผ่นลงพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำสกปรก หลี่เฟิ่งเซียนไม่ได้สนใจแผ่นแป้งแม้จะหิวมาก เพราะหัวใจของนางกำลังเต้นแรงหลังจากได้ยินคำว่า กองทัพ