บทที่ 2 ถอดกางเกง

คิดได้ดังนั้น หลี่เฟิ่งเซียนยิ่งหวาดกลัวยิ่งดิ้นรน

"อื้อ..อื้อออ" นางส่งเสียงร้อง ไม่สนใจความปวดแสบในคอ

เจ้านั่นผลักนางล้มลงอีกครั้ง ยื่นนิ้วชี้มาแตะตรงปากของหลี่เฟิ่งเซียน เป็นเชิงบอกให้นางเงียบ แต่นางไม่ยอม จึงดิ้นรนต่อไป หวังว่าตัวเองจะส่งเสียงดังมากพอจนผู้มาใหม่ได้ยิน เพราะเสียงพูดคุยด้านนอกใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"เงียบก่อน!" เขาสั่งนาง

แม้แต่ชายผอมแห้งผู้นั้นก็รับรู้ได้ว่าคนข้างนอกใกล้เข้ามาทุกที มันหันไปมองด้านทางเข้าคราหนึ่ง และหันมามองนาง ตัดสินใจฉีกเสื้อคลุมตัวนอกของนาง ดึงออกและยัดใส่ใต้กองฟาง หลี่เฟิ่งเซียนตกใจกับแรงมหาศาลที่มาจากมือผอมแห้งนั้น!

แล้วเจ้าคนชั่วนั่นก็เริ่มถอดเสื้อถอดกางเกงของมัน ทาบทับลงมาที่ตัวของหลี่เฟิ่งเซียน แม้นางจะตกใจ พยายามดิ้นรนไม่ยอมรับ แต่เขาก็มีเรี่ยวแรงมากพอจะกอดนางให้อยู่นิ่ง เมื่อเขาใช้มือลูบไปที่กลีบซ่อนเร้นของนาง หลี่เฟิ่งเซียนสะดุ้งตกใจ ชั่วชีวิตของนาง นางยังไม่เคยพบเจอเรื่องสารเลวมากเท่านี้มาก่อน เขาแยกขาของนางออก นางรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุด นางกำลังจะถูกย่ำยี!!!

หลี่เฟิ่งเซียนหันหน้าไปทางหญิงสาวที่เหลือ พวกนางหวาดกลัวตัวสั่นจนต้องหลบหน้า หลับตาแน่นไม่กล้าหันมามองที่หลี่เฟิ่งเซียน นางหมดหวังจะให้คนช่วย แต่เจ้านั่นก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น ยังคงกอดนางไว้ ทาบทับอยู่บนตัวนางไม่ขยับ

หลี่เฟิ่งเซียนได้แต่ภาวนาให้คนข้างนอกเข้ามาเร็วๆ นางจะได้หลุดพ้นจากสภาพน่าอนาถนี้ แต่พอมีคนเข้ามาจริงๆ เจ้าคนเลวที่ทับนางอยู่ก็เริ่มขยับช่วงล่าง นางยังรู้สึกถึงบางอย่างที่ถูไถไปมาตรงกลีบดอกไม้ของนาง

"เฮ้ย นั่นมันอะไรกัน!!"

"หน็อย!! หยุดนะโว้ย!!"

เสียงตะโกนของผู้ชายหลายคนดังมา หลี่เฟิ่งเซียนคิดว่าตัวเองรอดแล้ว แต่เจ้าชั่วกลับก้มลงมากอดนางแน่น และเริ่มจูบปากของนาง ลิ้นอุ่นๆที่แทรกเข้ามาในปาก และกลิ่นเปลือกไม้บางอย่าง นางไหนเลยจะเคยชิดใกล้ชายใดมากขนาดนี้ หวาดกลัวจนความคิดในหัวเหลวเป็นอาหารหมู คิดสิ่งใดไม่ออก

แล้วชายสี่ห้าคนที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่กระชากเจ้าคนชั่วออกไปอย่างแรง หลี่เฟิ่งเซียนยังรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก ตรงบริเวณที่ถูกเจ้านั่นจูบ นางรีบหุบขาด้วยความอับอาย นอนพลิกคว่ำเพื่อหลบหนีเรื่องน่าเวทนานี้ แม้แต่จะยื่นมือไปจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางยังทำไม่ได้ นางรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุด

"เจ้านี่เป็นผู้ชายหรือ?"

"หน็อย!!"

หลี่เฟิ่งเซียนได้ยินเสียงเจ้าคนชั่วโดนเตะหนักๆหลายครั้ง แล้วพวกคนมาใหม่ก็เริ่มทะเลาะกัน

"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าให้ดูดีๆ สมองโง่ๆเช่นเจ้าแม้กระทั่งจับผู้หญิงยังทำไม่เป็น ยังจะจับตัวผิดมา ไหนมันจะทำลายสินค้าเช่นนี้อีก นายท่านรู้เข้า เก้าชั่วโคตรก็ไม่พอให้นายท่านลงทัณฑ์"

"ข้าเห็นว่าตัวผอมๆบางๆ จึงนึกว่าเป็นผู้หญิง" อีกคนแก้ตัวเสียงอ่อย

"เจ้าโง่..นั่นมันผู้ชาย!!"

"ข้าขอโทษ ข้าเห็นว่าเขามีดวงตาที่งดงามราวกับสาวงาม อกเอวก็อ้อนแอ้น จึงเข้าใจผิด"

"ช่างเถอะช่างเถอะ ค่อยลงโทษเจ้าทีหลัง รีบไปแต่งตัวให้นางเด็กคนนั้น ถึงจะโดนทำให้เสียของ แต่เช่นนี้ก็ดี ตอนจับตัวมามันพยศมาก ตอนนี้คงอยู่เงียบๆได้สักที อย่างไรก็ยังขายได้ แม้จะเสียราคาไปบ้าง แต่ผิวขาวเนียนละเอียดมาก รีบพาตัวไปให้นายท่าน พวกข้าจะได้สนุกกันสักหน่อย"

หลี่เฟิ่งเซียนได้ยินว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้นาง

"เดี๋ยวก่อนนายท่านทั้งหลาย ข้าแนะนำว่าอย่าถูกตัวนางจะดีกว่า" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น หลี่เฟิ่งเซียนจำได้ว่าเป็นเสียงของเจ้าคนเลวคนนั้น

"เรื่องเมื่อครู่ข้าอดใจไม่ไหวจริงๆ แต่ตอนนี้ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว ข้าขอยอมรับกับพวกท่านตามตรง อันที่จริงแล้วข้าเป็นโรคติดต่อชนิดหนึ่ง มันรักษาไม่หายและอาจถึงตายได้" เจ้าคนชั่วมันยังคงพูดต่อ

"ถ้าท่านไม่เชื่อก็เข้ามาดูใกล้ๆ ที่ข้าผอมแห้งเพียงนี้ก็เพราะใกล้ตาย หากท่านแตะต้องตัวนาง ข้าเกรงว่าอาจจะติดโรคได้"

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกหนาวยะเยือกในใจ นี่นางถูกย่ำยีไม่พอ นางยังติดโรคร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิตอีกหรือ นางค่อยๆหันหน้าไปทางเสียงพูด เห็นชายคนหนึ่งถือคบเพลิงเดินไปใกล้ๆเจ้าคนชั่วที่เปลือยเปล่าไม่มีผ้าสักชิ้นใส่ มันทำเพียงใช้สองมือกุมตรงเป้าเอาไว้ เขาค่อยๆลุกขึ้น เดินไปใกล้กับแสงไฟ เขามีผิวหนังขาวซีดน่ากลัว ผอมแห้งจนมีเพียงหนังหุ้มกระดูก บนแขน หลังมือ และบนไหล่บางจุดมีรอยคล้ายแผลถลอก ยังมีตุ่มใสน่ารังเกียจขึ้นเป็นหย่อมๆ

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกพะอืดพะอมคล้ายจะอาเจียน มือผอมแห้งมีตุ่มใสๆเต็มไปหมดนั่น เมื่อคืนยังลูบคลำนางไปทั้งตัวของนาง เมื่อครู่ยังฉีกเสื้อผ้านางและกอดนางแนบเนื้อ เอาเชื้อโรคมาแพร่ใส่นาง

หลี่เฟิ่งเซียนอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก อยากจะอ้วกอาเจียนก็ทำไม่ได้ แม้นางจะอยู่ไกลขนาดนี้ยังมองออกว่าเขาติดโรคร้ายแรง ชายฉกรรจ์พวกนั้นจะมองไม่เห็นได้อย่างไร

"เฮ้ย!!!" ชายคนที่ถือคบเพลิงรีบโยนคบเพลิงทิ้งลงพื้น ใช้สองมือปัดๆตามเสื้อตัวเองอย่างหวาดกลัว แม้เจ้าคนชั่วจะไม่ได้โดนตัวเขาเลยก็ตาม

"ข้า..ข้าจับเจ้านี่ไปเมื่อครู่ ทั้งยังถีบไปบนหลังมันด้วย ข้าต้องรีบไปล้างตัว" ชายอีกคนรีบเผ่นหนีออกไปจากคุกใต้ดิน

ชายคนที่มีท่าทางคล้ายหัวหน้าถีบไปบนตัวของเจ้าคนชั่วอย่างแรงอีกครั้ง จนมันกลิ้งหลุนๆไปสองรอบ เนื้อตัวเปื้อนน้ำสกปรกบนพื้น

"ข้าเป็นคนจับมันมาเมื่อคืนข้าก็ต้องรีบไปล้างตัว" ชายอีกคนที่มีหนวดเคราเต็มหน้า หน้าตาดูโง่ๆก็รีบวิ่งออกไปจากคุกใต้ดินเช่นกัน

ชายที่เป็นหัวหน้าหันมาสั่งลูกน้องอีกสองคน ให้รีบเอาตัวเหล่าหญิงสาวที่นั่งหวาดกลัวด้านข้างออกไป ก่อนจะหันมามองอย่างเคียดแค้นไปที่เจ้าคนชั่ว และสะบัดชายเสื้อออกไปจากคุกใต้ดินเป็นคนสุดท้าย

ยามนี้ เหลือหลี่เฟิ่งเซียนและเจ้าคนชั่วอยู่ในคุกใต้ดินกันสองคน นางกลับมาหวาดกลัวอีกครั้ง หลังจากเรื่องน่าหวาดหวั่นผ่านพ้นไป

'ข้าติดโรคร้ายแรงและกำลังจะตายหรือ?' นางคิด