บทที่ 2 ตัวขัดจังหวะ

Flora De Café : 14.30 PM

หนึ่งชั่วโมง ก่อนหน้าที่ตระการตาหรือตาว เพื่อนรักของอตินจะบอกฟรานซิสว่าอตินกำลังมีเรื่องชกต่อย มาเฟียหนุ่มกำลังดื่มกาแฟยามบ่ายอยู่กับพริมา หรือพริม แฟนสาววัยเดียวกับเขาที่คบกันมาได้สองปี

“พริมดีใจนะ ที่วันนี้คุณมาดื่มกาแฟกับพริมได้” หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานแหวว เธอเป็นลูกสาวของนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ เธอตกหลุมรักฟรานซิส หลงใหลในรูปร่างหน้าตาและความเดาใจยากของเขา ที่สำคัญ...เธอเสพติดเซ็กส์ดิบเถื่อนของเขาเป็นชีวิตจิตใจ

“ก็เรานัดกันไว้แล้ว...เย็นนี้คุณอยากกินอะไรล่ะ?” ฟรานซิสทำเสียงเรียบ ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ขณะที่สายตามองหน้าจอมือถือที่มืดสนิท ไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ เขากำลังแปลกใจว่าทำไมวันนี้เจ้าตัวแสบอย่างอติน ถึงไม่ส่งข้อความหาเขาอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ

“คุณจะกินมื้อเย็นกับพริมด้วยเหรอคะ?” พริมายิ้มดีใจ “พริมอยากกินอาหารญี่ปุ่นค่ะ กินเสร็จแล้วเราไปดื่มกันต่อนะคะ จากนั้นก็ไปต่อที่คอนโดพริม...”

“ผมไปดื่มต่อไม่ได้ กินมื้อเย็นเสร็จเราแยกกันเลย ขาไปก็ขับไปคนละคัน”

“ทำไมล่ะคะ? เราไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองมานานแล้วนะฟรานซิส...คุณไม่คิดถึงพริมเหรอ?”

“...”

“พริมคิดถึงคุณ เราคบกันมาสองปีแล้วแต่ได้อยู่ด้วยกันนับครั้งได้ งานคุณยุ่งตลอดเลย หรือถ้าไม่ติดเรื่องงานคุณก็ต้องไปตามดูแลอติน ทำไมถึงไม่จ้างบอดี้การ์ดคนอื่นดูแลเด็กคนนั้นคะ? ทำไมต้องเป็นคุณ? คุณอาติณณ์จะใช้งานคุณหนักไปถึงไหน?” พริมาเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจ

“ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันไปแล้วนะ”

“...”

“อตินมาเป็นอันดับหนึ่ง งานของผมเป็นอันดับสอง ตัวผมและตัวคุณคืออันดับที่สาม” ฟรานซิสเอ่ยจุดยืนของตัวเอง

“พริมไม่มีค่าเลยสินะคะ?”

“ก่อนจะคบกัน ผมก็บอกคุณไปแล้วว่าผมให้คุณเป็นที่หนึ่งไม่ได้ คุณรู้ดีว่าชีวิตผม...อยู่มาได้ทุกวันนี้ก็เพราะนายกับพี่ลิชาช่วยเอาไว้ เพราะงั้นผมต้องตอบแทนพวกเขา และพวกเขาก็ฝากอตินให้ผมดูแล อตินต้องมาก่อนใครทั้งนั้น แม้แต่ตัวผมเอง”

หลายปีก่อนมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับฟรานซิส ตอนนั้นเขาอายุเพียงหกขวบเท่านั้น พ่อของเขาเมาแล้วขับ รถพุ่งเข้าหารถของติณณ์ มาเฟียใหญ่ที่เป็นพ่อของอติน รถของติณณ์เสียหลักทำให้เขาบาดเจ็บจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่อลิชาที่เป็นภรรยากลับไม่เอาผิดครอบครัวของฟรานซิส แถมยังให้เงินก้อนใหญ่มา ในตอนนั้นพ่อของฟรานซิสเสียชีวิตคาที่ เขามีเพียงแม่ที่ป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง เขาใช้เงินที่อลิชาแม่ของอตินให้มาในการรักษาแม่ จนแม่สามารถชีวิตอยู่ต่อได้ แต่สุดท้ายแม้ของเขาก็จากโลกนี้ไปด้วยโรคมะเร็งที่รักษาไม่ทัน เมื่อสามปีก่อน

พอโตขึ้นมา ในตอนที่เขาอายุยี่สิบปี เขาเลือกไปฝึกงานที่ออฟฟิศของอลิชา เขาเข้าหาเธอเพราะอยากตอบแทน ตอนนั้นอลิชาขอให้เขามาเป็นอาจารย์พิเศษให้กับอติน ที่ถูกพักการเรียน นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฟรานซิสได้เจอกับอติน และได้เป็นบอดี้การ์ดให้เจ้าตัวแสบมาจนถึงทุกวันนี้ ติณณ์ไว้ใจฟรานซิสมาก เพราะตั้งแต่ที่เขาเข้ามา อตินก็พูดง่ายมากขึ้น ฟรานซิสเป็นคนเดียวที่อตินยอมฟัง ติณณ์ถึงได้มอบหมายให้ฟรานซิสดูแลอติน และเมื่อสี่ปีก่อน ติณณ์ตัดสินใจจะวางมือจากวงการสีเทา เขาจึงได้ปั้นฟรานซิสขึ้นมา เพื่อให้ได้มาแทนที่เขา จากเดิมที่ฟรานซิสเป็นเด็กหนุ่มที่ชื่อฟรังก์ เวลานี้เขาได้กลายเป็นมาเฟีย ฟรานซิส ผู้ดูแลกิจการทั้งหมดของ Secret Weapon แทนมาเฟียติณณ์ และเขาจะไม่มีวันนี้แน่...หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากอลิชา และความไว้ใจจากติณณ์

“งั้นต่อไปถ้าเราแต่งงานกัน คุณจะพาอตินมาอยู่กับเราด้วยไหมคะ?” พริมาประชดถามน้ำเสียงนั้นสั่นเครือ ทั้งเสียใจและน้อยใจ รักเขามาสองปี แต่กลับสู้อะไรอตินไม่ได้เลย แล้วเขาก็ช่างมีจุดยืนเสียเหลือเกิน บางทีเธอก็แอบสงสัยว่าฟรานซิสเคยรักเธอบ้างหรือเปล่า

“คุณ...” ในตอนที่ฟรานซิสจะถามว่า ‘คุณยังอยากแต่งงานกับคนอย่างผมอยู่อีกเหรอ?’ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ เมื่อมองชื่อที่หน้าจอแล้วเห็นว่าเป็นเบอร์ของตระการตา เขาก็รับรู้ได้ว่ามันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่

“ว่าไงตาว?”

[คุณฟรานซิส...อตินกำลังชกต่อยกับเด็กวิศวะที่หลังตึกวิศวะ คุณต้องมาตอนนี้เลย...เพราะถ้าหากคุณช้า อตินต้องแย่แน่ๆ]

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

[อย่าเอาปืนมานะคะ ที่นี่เป็นสถานศึกษา]

“ฉันพกปืนอยู่ตลอดเวลา! แล้วไม่สนว่าที่นั่นเป็นที่ไหน! ถ้าใครกล้าแตะต้องอติน...ฉันจะฆ่ามัน!” ฟรานซิสวางสายจากตระการตา ลุกขึ้นจากโต๊ะ ลูกน้องสามคนที่ยืนอยู่รอบนอกรีบวิ่งไปเปิดประตูรถเพื่อรอรับเขา

“คุณจะไปไหนคะ?!” พริมาโพล่งถาม สีหน้าไม่สู้ดี เธอรู้ตัวว่ากำลังจะถูกทิ้งและยกเลิกนัดวันนี้

“อตินมีเรื่อง ผมต้องรีบไป”

“เด็กคนนั้นก็มีเรื่องทุกวันอยู่แล้ว! ก็คงไม่พ้นเรื่องชกต่อยกับเด็กผู้ชายเหมือนครั้งก่อนๆ! ทำไมคุณต้องเป็นห่วงขนาดนั้น! ไม่มีใครทำอะไรเขาได้หรอก! คุณเป็นคนสอนวิชาต่อสู้ให้เขาเองไม่ใช่เหรอ?!”

“ผมเป็นคนดูแลอติน! ผมต้องไป! เพราะความปลอดภัยของอตินคือความรับผิดชอบของผม!”

“แต่คุณเป็นแฟนพริม! ฮึก! คุณสัญญาแล้วว่าเราจะไปกินมื้อเย็นด้วยกัน! คุณจะผิดคำสัญญาเหรอคะ?!”

“ผมขอโทษ...”

“ฮึก! ฟรานซิส! อย่าทำแบบนี้! อย่าทิ้งพริมไว้แบบนี้! ทำไมคุณใจร้ายจังเลยคะ?! ทำไมคุณถึงเห็นคนอื่นดีกว่าพริม?! อย่าไปนะคะได้โปรด...แค่ส่งลูกน้องไปก็ได้...อยู่กับพริมนะคะที่รัก...” พริมพยายามอย่างถึงที่สุด ที่จะรั้งฟรานซิสเอาไว้ ทว่า...มันไม่เป็นผล

“อตินไม่ใช่คนอื่น ผมต้องไป” สิ้นคำนั้นมาเฟียหนุ่มก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แฟนสาวยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทิ้งเธอไว้แบบนี้ ไม่ใช่ครั้งที่สองที่เขาทำให้เธอต้องเสียน้ำตาเพราะเขาให้ความสำคัญกับอตินมากกว่า และไม่ใช่ครั้งที่สาม มันมากถึงสี่และห้าครั้งที่เขาทำให้เธอเกลียดอตินจนเข้าไส้

- Atin -

The Resident : 17.00 PM

ปัจจุบัน

ได้บอกไปหรือยังว่าตั้งแต่ที่ฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ฉันก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ เพนท์เฮาส์สุดหรูที่เมื่อก่อนแด๊ดดี้ของฉันเคยอยู่ ที่ฉันไม่อยู่ที่บ้านก็เพราะบ้านฉันมันไกลจากมหาลัย และเพราะแด๊ดดี้กับหม่ามี๊เอาแต่ไปเที่ยวต่างประเทศ เที่ยวแต่ละครั้งก็หายไปสองสามเดือน ฉันเลยไม่อยากอยู่เหงาที่บ้านหลังใหญ่คนเดียว ตอนแรกท่านทั้งสองก็ไม่ยอมให้ฉันออกมาอยู่คนเดียวหรอก แต่พอฉันบอกว่าให้ฟรังก์มาอยู่กับฉันด้วย พวกท่านเลยยอม ใช่...ที่นี่น่ะ ฉันกับฟรังก์เราอยู่ด้วยกันแค่สองคน

“นั่งตรงนี้ก่อน ต้องทำแผล” ฟรังก์พาฉันมานั่งที่โซฟา เมื่อเรามาถึงเพนท์เฮาส์

“ไม่ทายานะ มันแสบ” ฉันว่า หันมองคนตัวโตที่เดินไปเอากล่องยามา แล้วมานั่งตรงหน้าฉัน

“บอกมาสิว่าทำไมต้องมีเรื่อง?” เขาถาม ขณะที่เริ่มใช้สำลีเช็ดรอยเลือดที่มุมปากของฉัน

“อ๊ะ! เจ็บ!”

“แล้วตอนโดนไม่เจ็บหรือไง?”

“ก็เจ็บ...คุณอย่าดุได้ไหม? เรื่องนี้หนูไม่ผิดหรอกนะ”

“อติน...คิดบ้างไหมว่าถ้าวันนี้ฉันไปไม่ทัน เธออาจจะโดนไอ้เวรนั่นซัดหน้าไปแล้ว” ฟรังก์ทำหน้าซีเรียส

“ธันเดอร์เหรอ?” พอนึกถึงหน้าไอ้ธันเดอร์ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามันไม่ได้จะต่อยฉัน แต่มันจะ...จูบ!

“ฉันต้องฆ่ามันแน่ถ้ามันลงมือกับเธอ แล้วถ้าฉันฆ่าคน...เราก็จะไม่ได้เจอกันอีก เพราะฉันคงติดคุก เธออยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ?”

“...” ฉันส่ายหน้าให้กับคำถามนั้น เราสองคนสบตากัน ก่อนที่ฟรังก์จะหลุบตาลงต่ำ

“อย่าก่อเรื่องอีกได้ไหม? อย่าทำให้ฉันต้องเป็นห่วง...ถ้าเธอมีเรื่องอีก ฉันจะต้องบอกนาย”

“ไม่เอา อย่าบอกแด๊ดดี้นะ คุณก็รู้ว่ายิ่งแก่แด๊ดดี้ก็ยิ่งดุ”

“งั้นก็หัดทำตัวให้เหมือนผู้หญิงคนอื่นบ้างสิ ไปเที่ยวเล่น ไปเดินห้าง ไปช้อปปิ้ง ไปใช้เงินซะ เลิกสนใจแค่เรื่องชกต่อยสักที มันไม่เหมาะกับเธอหรอก” หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมา เมื่อมือหนาเข้ามาลูบแก้มฉัน...เราสบตากันอีกครั้ง บ้าจริง! หัวใจ! หยุดเต้นเดี๋ยวนี้นะ!

“ละ...แล้วแบบไหนที่เหมาะกับหนู?”

“อยู่แต่บ้าน อ่านหนังสือ เล่นเปียโน วาดรูป จัดดอกไม้ ว่านอนสอนง่าย และทำตัวน่ารักๆ”

“นั่นไม่ใช่หนู! ไม่เห็นจะเหมาะกับหนูเลย! อย่างหนูน่ะ...ต้องแทงสนุ๊ก แข่งรถ เล่นสเกตบอร์ด ยิงปืน ตกปลา”

“หึ! เจ้าตัวแสบเอ๊ย!” แล้วเขาก็ยีหัวฉันพร้อมรอยยิ้ม

“งื้อ! อย่าเล่นหัวหนูนะ!”

- Atin End –