บทที่ 7 ข้าพูดไม่ชัดเจนหรือเจ้าฟังไม่รู้เรื่อง 1/1

ผ่านมาหลายวันตั้งแต่ล้มป่วยเพราะพิษไข้และส่งพี่ชายคนรองกลับชายแดนแล้ว วันนี้ไป๋เล่อฉิงจึงถือโอกาสออกจากจวนพร้อมพี่สาวทั้งสามไปยังร้านค้าของมารดา ซึ่งเป็นร้านขายเครื่องประดับอันดับต้น ๆ ของเมืองหลวง

ที่สำคัญร้านนี้ไป๋เล่อฉิงยังเคยหยิบเครื่องประดับ ที่เส้าเหยี่ยนเสียงบอกว่าชื่นชอบมอบให้เขาอย่างง่ายดาย ทั้งที่ความจริงแล้วสิ่งที่นางมอบให้ล้วนไปอยู่กับหลัวอี้หรูทั้งสิ้น

ในวันนี้ไป๋เล่อฉิงเองก็ไม่คาดคิดว่าเส้าเหยี่ยนเสียงจะวิ่งมาหาเรื่องนางทันทีที่ลุกจากเตียงได้ แต่การพูดจาและท่าทางที่เปลี่ยนไปของไป๋เล่อฉิง กลับทำให้เส้าเหยี่ยนเสียงคิดว่าที่นางทำอยู่คือการเรียกร้องความสนใจจากตนเท่านั้น

บรรยากาศภายในร้านเครื่องประดับที่มีลูกค้าเข้ามาเลือกซื้อสินค้าอย่างคึกคัก ไป๋เล่อฉิงที่ช่วยพี่สาวต้อนรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มอยู่นั้น ต้องหยุดทุกอย่างลงเมื่อมีเสียงของบุรุษที่นางไม่อยากได้ยินเรียกชื่อของนางดังลั่นไปทั่วร้าน

“ไป๋เล่อฉิง! ไหนเจ้าบอกว่ารักข้าหนักหนา ข้าบาดเจ็บนอนซมรักษาตัวอยู่หลายวัน ส่งคนมาตามเจ้าที่จวนอยู่หลายครั้งเหตุใดถึงได้ใจดำ ไม่แม้แต่จะไปช่วยดูแลข้าสักครั้ง”

ไป๋เฟิงฮวาที่ยืนอยู่ไม่ไกลเร่งเดินเข้ามาหวังจะปกป้องน้องสาวแต่กลับถูกมือบางห้ามเอาไว้เสียก่อน เพราะเรื่องนี้ไป๋เล่อฉิงต้องการลงมือด้วยตนเองมากกว่า

ไป๋เล่อฉิงมองสบตาเส้าเหยี่ยนเสียงอย่างไม่เกรงกลัว และไม่หลงเหลือสายตาที่มองอย่างเทิดทูนเช่นแต่ก่อนอีกแล้ว

“ข้าเป็นคนใจดำหรือ เจ้าบาดเจ็บก็ให้ท่านหมอช่วยรักษา ที่จวนของเจ้าก็มีบ่าวไพร่ตั้งมากมายยังไม่พอให้เรียกใช้อีกรึ ข้าเป็นถึงคุณหนูบุตรสาวขุนนางเหตุใดต้องไปคอยรับใช้เจ้าเหมือนทาสด้วยล่ะ”

“ไป๋เล่อฉิงอย่าให้มันมากเกินไปนักนะ อยากเรียกร้องความสนใจจากข้าก็ให้มันพอดีหน่อย ขืนเจ้ายังทำตัวดื้อด้านอยู่เช่นนี้ข้าจะเลิกสนใจเจ้าแน่”

“ทำไมข้าต้องเรียกร้องความสนใจจากเจ้าด้วย เจ้ามีค่าอันใดให้ข้าต้องประคบประหงมไว้ในกำมือหรือ?” ไป๋เล่อฉิงตอบกลับคล้ายคนเริ่มเบื่อหน่าย

เส้าเหยียนเสียงยังไม่เอะใจกับท่าทางของสตรีตรงหน้า เขายังคิดว่านางต้องยอมถ้าตนเองเริ่มมีโทสะเช่นเดิม “ไป๋เล่อฉิงอย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเจ้าต้องการสิ่งใด เจ้าวิ่งตามข้ามานานเพราะอยากเป็นฮูหยินของข้ามิใช่หรือ หากวันนี้เจ้ายอมคุกเข่าขอโทษข้าจะไม่ถือสาเจ้าก็ได้”

ไป๋เฟิงฮวาได้ยินคำพูดของเส้าเหยี่ยนเสียงก็รู้สึกไม่พอใจที่น้องสาวได้รับการดูถูกต่อหน้าผู้คน

“คุณชายใหญ่เส้ากรุณาให้เกียรติน้องสาวของข้าด้วย ท่านไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งให้น้องสาวของข้าคุกเข่าให้กับท่าน”

ขณะที่ภายในร้านกำลังเกิดการถกเถียงกันอยู่นั้น หลัวอี้หรูที่รู้ว่าเส้าเหยี่ยนเสียงตามมาพบไป๋เล่อฉิง นางก็รีบตามมาเมื่อสาวใช้มารายงานว่าทั้งคู่อยู่ที่ร้านเครื่องประดับ

หลัวอี้หรูมาทันได้ยินที่คนทั้งสองกำลังเถียงกันไปมา จึงแสร้งเข้าไปทักทายไป๋เล่อฉิงและพยายามเกลี้ยกล่อมให้ยอมเส้าเหยียนเสียง แต่นางหารู้ไม่ว่าครั้งนี้คำพูดของตนไม่ได้ผลอีกต่อไป

“เล่อฉิง ๆ เจ้าอยู่ที่ร้านเครื่องประดับนี่เองข้าอุตส่าห์ไปหาเจ้าที่จวน แล้วนี่เกิดอันใดขึ้นอีกเจ้าอย่าโกรธคุณชายใหญ่เส้าเลย ข้าได้ยินว่าเขาถูกคนทำร้ายบาดเจ็บไม่น้อย เจ้าก็สงสารช่วยดูแลเขาเสียหน่อยเถิด...”

ไป๋เล่อฉิงก้มลงมองมือเรียวบางที่เกาะกุมแขนของตนอย่างนึกรังเกียจ และนางก็ปัดมือของหลัวอี้หรูออกอย่างไม่ไยดี

เพียะ! อ๊ะ! “เล่อฉิงนี่เจ้าเป็นอันใดไปเหตุใดถึง...”

“หลัวอี้หรูเจ้าอย่าได้เสแสร้งต่อหน้าข้าอีกเลย เรื่องที่เจ้ากับเส้าเหยี่ยนเสียงแอบมีสัมพันธ์กันข้ารู้หมดแล้ว สหายที่ข้าอุตส่าห์จริงใจคบหามานาน กลับทรยศหักหลังมีอะไรกับบุรุษที่ข้าเคยรัก คนเช่นนี้จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ”

“ละ ละ เล่อฉิงเจ้าพูดอะไรออกมาน่ะ ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นเลยนะเจ้าเข้าใจผิดแล้ว”

“ใช่ เจ้ากำลังเข้าใจพวกข้าสองคนผิด ต้องมีใครสร้างเรื่องใส่ร้ายข้ากับคุณหนูหลัวเป็นแน่ เจ้าอย่าได้เชื่อคำพูดของคนพวกนั้นเด็ดขาดนะไป๋เล่อฉิง” เส้าเหยี่ยนเสียงเริ่มกระวนกระวายเมื่อไป๋เล่อฉิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง