บทที่ 14 เปิดใจ

บทที่ 14 เปิดใจ

เจียอีไม่ได้ตอบโต้อะไรนางฟังสิ่งที่เฟินเยว่พูดและค่อยๆพิจารณาตามเหตุและผล

“เจ้าก็น่าจะได้ยินมาบ้างว่าที่ผ่านมาข้าเป็นคนลงมือเองตลอดไม่มีเหตุผลอันใดเลยให้ข้าต้องทำเช่นนั้น”

“เจ้าจะบอกว่านางใส่ร้ายเจ้าหรือ”

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”

เจียอีที่ลองคิดตามดูแล้วก็ได้ข้อสรุปว่ามันดูไม่มีเหตุผลจริงๆที่เฟินเยว่จะทำเช่นนั้น

“เจ้าสาบานกับข้ามาว่าเจ้าไม่ได้ทำ”

“ข้าสาบาน ข้าหลี่เฟินเยว่ไม่เคยส่งคนไปทำร้ายเจียอีเลย แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคยทำ”

เฟินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและชัดเจนมันทำให้เจียอีเชื่อสิ่งที่นางพูดจริงๆ ถึงคำพูดจะโกหกกันได้แต่แววตาของนางโกหกไม่ได้

“งั้นข้าก็ทำให้เจ้าโดนโบยโดยไม่มีเหตุผลงั้นหรือ”

“ช่างมันเถอะข้าเข้าใจ ข้าก็เคยโง่เชื่อนางเหมือนกัน” เฟินเยว่ทำหน้าเหมือนคนที่ปลงกับทุกสิ่งแล้ว

“ข้าขอโทษนะเฟินเยว่ ให้ข้าทำอะไรก็ได้ยกโทษให้ข้าเถอะนะ”

“เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้หรอก”

เฟินเยว่เข้าใจดีว่าการโดนหลอกใช้มันเป็นอย่างไร นางไม่คิดโทษเจียอีที่หลงเชื่อคำพูดของฟางเซียน ขนาดตัวนางเองยังเคยหลงเชื่อจนชีวิตต้องพังมาแล้ว

“มีอะไรที่ข้าทำได้เพื่อชดใช้ก็บอกมาเถิด”

ความรู้สึกผิดแล่นเข้ากัดกินหัวใจของเจียอีทันทีที่นางคิดได้ เจียอียังจำได้ดีว่าวันนั้นก่อนจะเดินออกมานางยังหันไปส่งยิ้มสมเพชเฟินเยว่อยู่เลย ต่อให้เจียอีจะไม่ชอบเฟินเยว่เพราะเรื่องของท่านอ๋องแต่นางก็ไม่คิดจะใส่ร้ายจนทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัวหนักแบบนี้

“ถ้าเจ้ารู้สึกผิดจริงๆ…”

“แต่อย่าห้ามเรื่องของข้ากับท่านอ๋องเลยนะ”

ยังไม่ทันที่เฟินเยว่จะพูดจบเจียอีก็แทรกขึ้นมาก่อน นางยอมเป็นชายารองก็ได้ขอแค่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอ

“เจ้าอยากได้เขาก็เอาไปเถิด” เฟินเยว่พูดราวกับว่านางไม่ใส่ใจ

“จริงหรือ แต่เจ้ารักเขามากจนให้ท่านเสนาบดีไปบีบบังคับฝ่าบาทเลยนะ เจ้าจะยอมยกให้คนอื่นง่ายๆได้อย่างไร”

เจียอีรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พึ่งได้ยินเมื่อครู่ เฟินเยว่ทำเรื่องร้ายกาจลงไปมากมายเพื่อท่านอ๋อง แล้วอยู่ดีๆนางก็จะตัดใจได้ง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ

“ข้าทำเรื่องเลวร้ายต่างๆไปมากมายแล้วเจ้าเห็นหรือไม่เจียอีว่าข้าได้สิ่งใดตอบแทนมาบ้าง” เฟินเยว่ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งถึงจะพยายามไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่แววตาของนางยังคอทอประกายความเจ็บปวดอย่างชัดเจน

เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ควรที่จะปล่อยมันไป สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการหาทางเอาชีวิตรอดต่างหากเล่า

“นั่นก็เป็นเรื่องจริง”

นอกจากท่านอ๋องจะวางท่ารังเกียจนางแล้วเฟินเยว่ยังกลายเป็นที่รังเกียจและสร้างความหวาดผวาให้กับคนอื่นไปทั่วอีกด้วย ขนาดนั่งทานอาหารในภัตตาคารรอบข้างยังแอบลอบมองนางด้วยความหวาดระแวงเลย

เฟินเยว่ไม่เคยทำร้ายคนทั่วไป แต่ก็สร้างความหวาดกลัวให้เจียอีได้ไม่น้อย ถึงจะกลัวแต่เพราะเป็นบุตรสาวของขุนนางรวมกับที่ท่านอ๋องดูจะมีใจให้เจียอีจึงยอมที่จะลองเสี่ยงดู ถ้าทำสำเร็จก็จะได้เป็นพระชายาของท่านอ๋องเชียวนะ หากสำเร้จก็นับว่าคุ้มมากทีเดียว

“ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยแก้ไขเรื่องนี้ให้ถูกต้องเท่านั้น อย่างน้อยบอกความจริงกับพ่อแม่ข้าก็พอ”

“แค่นั้นเองหรือ”

เจียอีกำลังคิดว่าเฟินเยว่นางจะใจดีเกินไปหรือไม่ ถ้าเป็นตัวนางเองคงจะแก้แค้นให้สาสมกว่านี้

“อืม เท่านี้แหละ”

หลี่เฟินเยว่พยักหน้าหนึ่งครั้งเป็นการยืนยัน ได้ผ่านความตายมาหนึ่งครั้งก็ได้เรียนรู้ว่าคนอื่นนั้นไม่สำคัญเลย ขอแค่คนในครอบครัวเข้าใจก็พอแล้ว คนนอกล้วนไม่จำเป็น ใครจะคิดอย่างไรก็เป็นเรื่องของพวกเขา

“เรื่องแค่นี้เอง ข้าจะไปบอกความจริงกับพวกเขาให้นะ”

“ขอบใจเจ้ามาก”

“ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณที่เจ้าไม่คิดถือโทษโกรธข้า”

“ข้าขออวยพรให้เจ้า…”

“พี่รอง ! ” เสียงเรียกราวกับคนร้อนรนพร้อมกับลมหายใจหอบหนักของใครบางคนทำให้เฟินเยว่และเจียอีต้องหันไปมอง

“เจ้ามีอะไรฟางเซียนจะรีบวิ่งมาทำไมกัน”

“พี่รองอย่าทำอะไรแม่นางเจียอีอีกเลยนะเจ้าคะ” ฟางเซียนรีบเดินปรี่เข้าไปด้วยความเร่งรีบ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความกังวล

“ข้าจะไปทำเจียอีทำไมกัน” เฟินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงเย็น

จะเล่นกันแบบนี้สินะ คิดจะเผยธาตุแท้ออกมาแล้วหรืออย่างไร ครั้งนี้เฟินเยว่คงยอมทำตามบทที่นางเขียนไม่ได้

“พี่รองอย่าทำแบบนี้สิเจ้าคะ ข้าเป็นห่วงไม่อยากให้ท่านโดนท่านพ่อลงโทษอีกหยุดเถิดเจ้าค่ะ”

“นี่ ! ฟางเซียน” เจียอีที่ฟังอยู่ก็แทรกขึ้นมา เรื่องที่เคยได้ยินมาตลอดคงเป็นเรื่องที่นางเข้าใจผิดอีกแล้วสินะ

“แม่นางเจียอีไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ ข้าจะรีบพาพี่รองกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ” ฟางเซียนคว้าข้อมือของเฟินเยว่และฉุดดึงให้นางลุกขึ้นแต่เฟินเยว่ก็สะบัดมือของนางออก

“ฟางเซียนเจ้าเป็นแค่บุตรสาวของอนุไม่ใช่หรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้กันข้ากำลังช่วยท่านอยู่นะ”

“จวนเสนาบดีหลี่คงใจดีกับอนุมากสินะ บุตรสาวของนางถึงได้กล้าแสดงความเหิมเกริมเช่นนี้ เฟินเยว่นางเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่แต่เจ้ากลับกล้าทำตัวเทียบนางเช่นนี้ ที่ผู้คนพูดกันว่าเฟินเยว่นางชอบข่มขู่และทำร้ายเจ้าและแม่คงเป็นเรื่องที่เจ้าโกหกขึ้นมาเพื่อให้คนเข้าใจผิดใช่หรือไม่”

“ปล่อยนางไปเถอะเจียอี ข้าคงใจดีกับนางและแม่ของนางมากไปเอง”

เฟินเยว่ได้ทีก็รีบเสริมทัพเล่นบทผู้ถูกกระทำทันที ที่ผ่านมานางพอจะรู้ว่าคนอื่นพูดถึงนางอย่างไร แต่เรื่องที่หาว่ารังแกฟางเซียนนี้นางยังไม่เคยได้ยิน ไม่ใช่ว่าที่คนอื่นหวาดกลัวนางเพราะคิดว่านางทำร้ายคนไปทั่วหรอกนะ แสบจริงๆเลยนะฟางเซียน นี่เจ้าทำอะไรลับหลังข้าไปบ้าง

“ไม่ใช่นะเจ้าคะ” ฟางเซียนปล่อยมือจากเฟินเยว่ เมื่อถูกต้อนมากขึ้นน้ำตาเม็ดโตก็ผุดขึ้นมาราวกับสั่งได้

“เฮ้อออ ข้าคงต้องกลับแล้วก่อนที่น้องสาวของข้าจะทำให้ข้าดูเป็นคนที่ใจร้ายไปมากกว่านี้ ขอตัวก่อนนะเจียอี” เฟินเยว่ทำท่าทางเหนื่อยหน่ายใจและลุกออกไป

เรื่องของบุตรสาวทั้งสองของเสนาบดีหลี่และบุตรสาวของท่านราชครูกลายเป็นที่สนใจของผู้คนและถูกเล่าต่อๆกัน

บางคนที่เริ่มเอะใจก็คิดได้ ก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าเฟินเยว่ส่งคนไปทำร้ายเจียอี ถ้าเป็นเรื่องจริงทำไมพวกนางถึงนั่งรับประทานอาหารด้วยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ล่ะ

ถึงจะมีคนที่คิดได้แต่ก็ยังมีคนส่วนมากที่เลือกจะเชื่อในสิ่งที่เคยได้ยิน พวกเขาเห็นกับตาว่าหลี่เฟินเยว่ร้ายกาจเพียงใด ที่นางทำตัวดีขึ้นไม่ใช่เพราะเตรียมตัวจะได้ขึ้นเป็นพระชายาของท่านอ๋องหรอกหรือ

“เจ้าไปขอโทษเจียอีแทนข้าทำไมฟางเซียน”

ระหว่างทางกลับบ้านเฟินเยว่ก็ถามน้องสาวเสียงเย็น ทั้งๆที่นางเคยเอ็นดูฟางเซียนมากแท้ๆ

“ข้าไม่อยากให้พี่รองโดนท่านพ่อลงโทษเจ้าค่ะ”

“ข้าไม่ได้ทำแล้วข้าจะโดนลงโทษได้อย่างไร”

“ข้า…คือข้า” ฟางเซียนอ้ำๆอึ้งๆอย่างคนไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร

“เฮ้อ ช่างเถอะ” เฟินเยว่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ คาดคั้นไปก็เท่านั้น

ฟางเซียนได้รับการแจ้งข่าวจากบ่าวของนางว่าเฟินเยว่ไปพบเจียอีที่ตลาด ด้วยกลัวความลับจะถูกเปิดเผยฟางเซียนจึงรีบไปหาพวกนางทันที แต่เหมือนมันจะไม่ทันแล้วเจียอีถึงได้มีท่าทีรังเกียจนางเช่นนี้

“พี่รองให้อภัยข้าเถอะนะเจ้าคะ”

เมื่อมาถึงจวนเจียอีก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที น้ำหูน้ำตาไหลพรากผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ นางจับมือของเฟินเยว่และเอ่ยขอร้องอย่างน่าเวทนา

“เลิกทำแบบนี้เสียทีเถอะฟางเซียน”

เฟินเยว่เหนื่อยเกินที่จะมาเล่นละครกับนางแล้ว ขนาดนางที่ต้องแสดงแค่บางครั้งยังเหนื่อยขนาดนี้ แต่กับฟางเซียนที่ต้องเสแสร้งตลอดเวลาไม่เหนื่อยบ้างหรือไงกัน