บทที่7

"ว่าอะไรนะ"ดวงตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่านของพิงค์ไวท์ทำให้บอดีการ์ดคู่กายต้องรีบโน้มศีรษะ

"ไหนลองบอกพิงค์อีกสักครั้งได้ไหมคะ เมื่อกี้พิงค์ฟังไม่ถนัด"

"คุณท่านให้ดิฉันมาแจ้งคุณหนูว่า มะรืนนี้จะมีการนัดดูตัวระหว่างสองตระกูลค่ะ"เจสสิก้ารายงานก่อนจะมีแม่บ้านเดินเรียงรายถือถุงใส่เสื้อผ้าและเครื่องประดับเข้ามาภายในห้องของหญิงสาวก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้คุณหนูของบ้านได้มีเวลาส่วนตัวกับบอดีการ์ดคู่กาย

"นี่คือชุดที่คุณหนูจะต้องใส่ไปพบว่าที่คู่หมั้น"

"ไม่ พิงค์ไม่หมั้น พิงค์ไม่ไปไหนทั้งนั้น อากงกับป๊าจะมาทำกับพิงค์แบบนี้ไม่ได้"หญิงสาวโวยวายตั้งท่าไม่ยอม

"ไหนอากงบอกว่าจะให้เวลาพิงค์อีกสามวันไง นี่พึ่งจะผ่านไปได้วันเดียวเอง พิงค์จะไปถามอากงให้รู้เรื่อง"

"คุณหนูคะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะเดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เอา"ท่อนแขนเรียวสวยของพิงค์ไวน์ถูกเจสสิก้าคว้าเอาไว้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจะก้าวขาออกจากห้อง

"ปล่อยแขนพิงค์ พิงค์จะไปหาอากง"

"อย่าเลยค่ะคุณหนู ดิฉันไม่อยากเห็นคุณหนูโดนคุณท่านทำร้ายอีก"ดวงตาของบอดีการ์ดสาวสั่นไหวทำให้เลือดร้อนภายในกายของพิงค์ไวน์อ่อนยวบ

ฟันสวยขบริมฝีปากล่าง ก่อนเจ้าของห้องจะนั่งลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่

"พิงค์ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ทุกคนไม่รักพิงค์เลยทั้งอากง ทั้งป๊า"

"คุณหนูห้ามพูดแบบนั้นออกมานะคะ นายท่านทั้งสองรักคุณหนูมาก"

"ไม่จริง ๆ "คุณหนูเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ เธอพยายามเข้มแข็งไม่ปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอ

"ถ้ารักกันจริง ต้องไม่บังคับกันสิ แต่นี่อะไร"

"..."

"คอยดูเถอะ ถ้าพิงค์มีโอกาสเมื่อไหร่ พิงค์จะหนีไปจากที่นี่เอาให้ไม่มีใครตามหาตัวพิงค์เจอเลย"

"คุณหนู"เจสสิก้าเรียกชื่อคุณหนูของเธอเสียงแผ่วกับความดื้อรั้นไม่เหมือนกับนายใหญ่และคุณหนูรอง

ดวงตากลมโตจ้องมองอาหารตรงหน้า อาหารไทยที่ทุกคนในบ้านชอบแต่พิงค์ไวท์กลับรู้สึกว่าเธอไม่อยากจะแตะต้องมันในตอนนี้ทั้งที่กระเพาะน้อย ๆ ของเธอกำลังส่งเสียงร้องเพราะความหิว

"แมทธิว เรียนจบหมอมาจากอังกฤษเชียวนะอาหมวย แถมได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย ตอนนี้กำลังเป็นหมอใหญ่รักษาคนไข้อยู่ในโรงพยาบาลของตระกูลของอาแมทธิวนั่นแหละ บินไปนักษาคนไทยต่างประเทศก็มี อากงว่าถ้าอาหมวยได้แต่งงานกับคนอย่างอาแมทธิวคนทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่จะต้องพากันอิจฉาลื้อแน่ ๆ เลยอาหมวย"ผู้นำตระกูลพูดออกมาด้วยอารมณ์ปรีดาแตกต่างจากสีหน้าคนฟังอย่างพิงค์ไวท์

"วันนี้อากงไปคุยกับทางนั้นมา เขาเองก็อยากจะได้หลานสาวของตระกูลเราไปเป็นสะใภ้เหมือนกัน ไอ้หยา อะไรมันจะเหมาะเจาะเช่นนี้ ลื้อว่าไหมอาเฟยหลง"

"ใช่ครับป๊า"สีหน้าของหญิงสาวเพียงคนเดียวไร้ซึ่งความสุข บรรยากาศภายในห้องรับประทานอาหารมีเพียงเสียงพูดคุยระหว่างป๊ากับอากงของเธอแค่เพียงเท่านั้น

ครืด

"นั่นลื้อจะไปไหนอาหมวย"

"หนูอิ่มแล้วค่ะอากง ว่าจะขึ้นไปอาบน้ำนอนพักผ่อน"

"เดี๋ยวก่อน"สองเท้าชะงักทั้งที่ยังไม่ทันได้ก้าวขา

"อย่าลืมนะว่าวันมะรืนเรามีนัดกัน อย่าทำให้อากงต้องผิดหวังในตัวของอาหมวยเป็นครั้งที่สอง"

ร่างเล็กในชุดเดรสสีหวานไม่คิดจะหันมอง เธอเดินออกมาจากห้องรับประทานอาหารท่ามกลางสายตาของบิดาและอากงซึ่งกำลังมองมา

"ลื้อว่าพวกเราสองคนทำแรงไปหรือเปล่าอาเฟยหลง"ประมุขใหญ่วางช้อนลงบนจานทั้งที่ทานอาหารเข้าไปได้ไม่กี่คำซึ่งไม่ต่างอะไรจากลูกชายที่ได้แต่นั่งถอนหายใจคิดไม่ตกกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

"เราสองคนเดินมาไกลแล้วนะครับป๊า เดินมาไกลว่าที่จะย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้"

"..."

"ยิ่งเราอยู่สูงมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งหนาวและยิ่งอันตราย ผมไม่อยากให้ลูก ๆ ของผมคนไหนต้อง...."ฝ่ามือใหญ่บนตักกำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงการตายของภรรยาที่ถูกคู่อริลอบฆ่าในสวนสาธารณะเมื่อหลายปีก่อน

เขาอยากจะหาคนคู่ควรที่มีอำนาจปกป้องบรรดาลูก ๆ ของตัวเองได้ แต่ดูเหมือนว่าพิงค์ไวท์ลูกสาวคนเล็กจะไม่เข้าใจสักเท่าไหร่

"ป๊าเชื่อว่าสักวันหลาน ๆ ของป๊าจะต้องเข้าใจในความหวังดีของเราสองคน"

"ผมก็หวังแบบนั้นเหมือนกันครับป๊า"แม้อีกใจหนึ่งจะแอบกังวลอยู่ก็ตาม

ท่ามกลางความเหน็บหนาวบนดาดฟ้าบนตึกสูงใหญ่ หญิงสาวผู้มีใบหน้าเรียบนิ่งกำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีขาวสะอาดตา

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"น้ำเสียงโทนเรียนเอ่ยขึ้นมาในขณะที่สายตาคมกริบไร้ความอ่อนโยนมองผู้ชายตรงหน้า

"เธอสบายดีนะ"

"ค่ะ"บรรยากาศโดยรอบปกคลุมไปด้วยความเงียบ ลมหนาวไม่ได้ช่วยทำให้ทั้งคู่รู้สึกดี กลับกัน ยิ่งกระแสลมแรงมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งทำให้ความร้อนรุ่มภายในร่างกายโหมกระหน่ำมากขึ้นเท่านั้น

"นัดฉันมา มีธุระอะไร"ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าทั้งที่เขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าเธอนัดเจอเขาเพราะเรื่องอะไร

"ปล่อยพิงค์ไป"

"ทำไม"หญิงสาวตวัดสายตามองร่างสูงใหญ่ตรงหน้า มุมปากหยักกระตุกยิ้มเล็กน้อยไม่ต่างอะไรกับน้ำมันที่กำลังราดลงบนกองเพลิงในใจเธอ

"เพราะเรื่องนั้นเหรอ"

"อย่ายุ่งกับพิงค์ ถ้านายต้องการอะไรฉันจะยอมให้นายทุกอย่าง"

"แม้แต่สิ่งที่เธอพยายามหนีมันมาตลอดอย่างนั้นเหรอ ผู้หญิงที่รักศักดิ์ศรีแบบเธอจะยอมแลกทุกอย่างเพื่อ..."

"พิงค์ไวน์ไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมกับนาย"เธอเอ่ยขั้นก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม ท่อนแขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นคล้องลำคอหนา ดวงหน้าสวยราวกับเทพธิดาและไหนจะดวงตาสีเข้มคู่นั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มหลงใหล ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเธอคนนี้ก็ยังเป็นคนที่เขาต้องการจะครอบครองตลอดมา

"ฉันจะยอมนายทุกอย่าง อย่ายุ่งกับพิงค์ อย่าแตะต้องเธอ"

"เพราะอะไร ทั้งที่เธอ..."

"นายไม่จำเป็นต้องรู้"

"..."

"สิ่งที่นายสมควรรู้นั่นก็คือ ห้ามตกลงแต่งงานกับพิงค์ไวท์"

"แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทน"ชายหนุ่มผู้มากไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมสอดฝ่ามือไล่ไปตามแผ่นหลังซึ่งเต็มไปด้วยรอยสักของหญิงสาว เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะยอมเสียเปรียบอะไรไปได้ง่าย ๆ ถ้ามันไม่คุ้มกับการแลกเปลี่ยน

"ว่าไง ถ้าฉันปฏิเสธการแต่งงานกับน้องสาวของเธอ ฉันจะได้อะไรล่ะเรส"

"นายจะได้ฉัน"

"..."

"เหมือนกับอดีตที่นายเคยอยากได้มัน ฉันยอม"