ตอนที่สาม ช่างใส่ใจ2

ตอนที่สาม ช่างใส่ใจ

“นางเพียงซนเกินไปจึงหกล้มเองเจ้าค่ะ”

สายตาไม่ยอมรับทั้งอาการส่ายหน้าของเด็กหญิงทำให้หลิวไฉ่หงไม่เชื่อ

“มิใช่ว่าโดนคนทำร้ายมาหรือ หากเป็นจริงข้าจะรีบพาไปแจ้งความ บิดาของข้าเป็นนายอำเภอ พวกเจ้าไม่ต้องกลัว รับรองว่าเขาต้องช่วยทวงความยุติธรรมให้พวกเจ้าสองแม่ลูกแน่”

เพียงได้ยินคำว่านายอำเภอ มารดาของเด็กน้อยก็รีบลากจนร่างเล็กแทบปลิวลอยราวต้องการหนีให้พ้นจากคนที่ชอบยุ่งไม่เข้าเรื่อง

“พวกเราไม่มีเรื่องใดทั้งนั้น อย่ามายุ่งกับพวกเรา”

คำลงท้ายด้วยความไม่พอใจยิ่งสร้างความสงสัยแก่คุณหนูหลิวจนอดรนทนไม่ไหว

ยิ่งบอกว่าไม่มี ก็แสดงว่ามี

ยิ่งบอกว่าอย่ามายุ่ง ก็ยิ่งต้องยุ่ง

เพื่อไม่ให้สองแม่ลูกหายไปจากครรลองสายตา

หลิวไฉ่หงจึงรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามจนซุนเหนียงและอาหลานก้าวตามแทบไม่ทัน

“คุณหนู ช้าหน่อยเจ้าค่ะ”

ซุนเหนียงพยายามร้องเรียกแล้วบอกให้อาหลานตามไปก่อนโดยตนเองทิ้งห่างอยู่ด้านหลัง

เมื่อเห็นว่าสองแม่ลูกหายไปในย่านชุมชนข้างตรอกซอมซ่อแห่งหนึ่ง หลิวไฉ่หงจึงตัดสินใจบอกให้อาหลานเข้าไปสอบถามความเป็นมาเป็นไปโดยตนเองกับแม่นมเตร็ดเตร่ซื้อของอยู่ไม่ไกล

“สองคนนั้นเป็นแม่ลูกกันจริงเจ้าค่ะ เพียงแต่คนเป็นบิดาเป็นบิดาเลี้ยงซึ่งเอาแต่เมาสุราหาเรื่องทั้งวัน ส่วนมารดาก็เอาแต่ตามหาสามีไม่ทำงานใดเป็นชิ้นเป็นอัน เด็กคนนั้นจึงถูกทิ้งขว้างต้องออกขออาหารประทังชีวิตเจ้าค่ะ” อาหลานซึ่งยังเหนื่อยหอบรายงานเนื้อหาที่ไปถามไถ่จากชาวบ้านใกล้เคียง

“แล้วรอยช้ำพวกนั้นมาจากไหน?”

“เอ่อ...ชาวบ้านไม่กล้าพูดเจ้าค่ะ พวกเขาบอกว่าไม่อยากแส่เรื่องของผู้อื่น”

ไม่กล้าหรือ? มีเรื่องใดจึงไม่กล้า

เลือดของผู้พิทักษ์ความยุติธรรมไหลพล่านทั้งวิญญาณของความขี้เผือกทำให้ดวงตาของหลิวไฉ่หงส่งประกายไม่ยินยอม

หญิงสาวจึงตัดสินใจย่องเข้าไปเพื่อลอบดูว่าพวกเขาทำเรื่องใดกัน เด็กหญิงตัวน้อยนั้นจึงเนื้อตัวเขียวช้ำเพียงนั้น

ภาพเด็กหญิงตัวเล็กที่ขดตัวอยู่ใต้เตียงผุพังแลคล้ายเศษผ้าเก่าๆ ที่โดนขว้างทิ้งช่างน่าสงสารนัก

หลิวไฉ่หงสังเกตแก้มซูบตอบมีรอยแดงปื้นใหญ่ทับไปบนรอยฟกช้ำที่มีอยู่เดิม แขนเล็กๆ นั้นยกมือขึ้นไหว้ปลกๆ พร้อมเงยดวงตาที่มีแต่หยาดน้ำใสไหลริน

“ขอโทษ” เสียงที่เอ่ยเบาสั่นคล้ายกำลังกลัวว่าหากพูดออกมาอีกจะโดนทำร้ายอีกครั้ง

เมื่อเห็นด้วยสายตาว่าบิดาเลี้ยงซึ่งกำลังมึนเมาเต็มที่ทั้งเตะทั้งต่อยและทุบตีเด็กตัวเล็กด้วยข้อหาว่าหาอาหารและขอเงินมาไม่ได้

หลิวไฉ่หงจึงโกรธจนมือไม้สั่นลืมตัวเปิดประตูดังปังแล้วถลาเข้าไปจนเกือบโดนลูกหลง

แม้ซุนเหนียงและอาหลานจะอยากห้ามปราม แต่ยามนี้คุณหนูของพวกนางสวมวิญญาณผู้กล้าแล้วจึงไม่ยอมถอยง่ายๆ

“หยุดนะ เจ้าทำร้ายเด็กตัวแค่นี้ได้อย่างไรกัน ข้าจะแจ้งจับเจ้าเข้าคุก” หญิงสาวอาศัยการแผดเสียงให้ดังหวังเรียกชาวบ้านให้มามุงดูเพื่อเป็นอาวุธป้องกันไม่ให้โดนทำร้ายขณะอาหลานรีบวิ่งไปเรียกคนมาช่วยเหลือ

เด็กหญิงบนพื้นเงยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงขึ้นมาก่อนจะก้มลงไปอีก ขณะบิดาเลี้ยงของนางยังยืนโอนเอน

“นังเด็กนี่เป็นลูกของข้า ข้าจะทุบตีอย่างไรก็ย่อมได้ เจ้าเป็นผู้ใดกัน อย่าได้สอดเท้าเข้ามายุ่ง

อ้อ...เป็นหญิงสาวนางหนึ่งนี่เอง งามเสียด้วย

เจ้าตามพี่มาหรือ ชอบพี่ก็ไม่บอก

มามะ มาให้พี่กอดสักหน่อย”

ชายซึ่งมึนเมาเต็มที่ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางคุกคามทำให้ซุนเหนียงรีบขยับเข้ามาขวางแต่กลับโดนโยนออกไปกระแทกประตูจนล้มลง

“โอ๊ย!”