ตอนที่สอง อดีตป้าข้างบ้าน

ตอนที่สอง อดีตป้าข้างบ้าน

นายอำเภอหลิวซึ่งเป็นคนขยันขันแข็งวันๆ ตั้งหน้าตั้งตา ดูแลความเป็นอยู่ของชาวบ้านย่อมคิดเผื่อบุตรสาวไว้เพียงเท่านี้

เขาย่อมไม่คิดว่าความเถรตรงทำงานโดยไม่ไว้หน้าผู้ใดของเขาจะสร้างศัตรูเอาไว้ข้างนอก

บุตรชายคหบดีคนหนึ่งซึ่งมักวางตนเป็นนักเลงโตและเพิ่งถูกนายอำเภอหลิวสั่งลงโทษด้วยการเฆี่ยนก่อนจะโยนขังคุกไปเสียหลายวันย่อมเกิดความเจ็บใจและแค้นเคือง

เมื่อไม่อาจแก้แค้นผู้เป็นพ่อได้ เขาจึงมาลงกับบุตรสาวด้วยการพาคนมารุมจับตัวหลิวไฉ่หงขณะกำลังกลับจากการนำอาหารไปส่งให้บิดายังที่ว่าการ

แม่นมซุนเหนียงและอาหลานต่างโดนทุบตีไม่อาจเข้าขัดขวางขณะหลิวไฉ่หงถูกลากเข้าป่าข้างทางหวังย่ำยีเพื่อแก้แค้น

พวกนางต่างส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือด้วยไม่คิดว่าจะมีคนใจกล้ากระทำการอุกอาจเยี่ยงนี้

แต่เสียงของพวกนางกลับไร้คนได้ยิน ด้วยคนพวกนั้นวางแผนมาอย่างดีจากการติดสินบนคนขับรถม้าให้พาวนไปยังถนนสายเปลี่ยว

เมื่อจวนตัวเต็มที บุตรสาวนายอำเภอซึ่งวิ่งหนีมาจนมุมที่ริมแม่น้ำจึงแสดงออกถึงความใจเด็ดด้วยการกระโดดน้ำหนีอย่างไม่ยินยอมถูกกระทำให้อับอาย

แต่นางเป็นเพียงคุณหนูน้อยนางหนึ่งซึ่งว่ายน้ำไม่เป็นหลังตะเกียกตะกายไม่นาน สุดท้ายจึงจมน้ำขาดอากาศหายใจและนั่น...จึงเป็นจังหวะที่เธอได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้พอดี

หลิวไฉ่หงย่อมไม่รู้ว่าตนเองมาได้อย่างไร และวิญญาณของเด็กสาวคนนี้ไปที่ใดแล้ว นางเพียงพยายามรักษาชีวิตหลังจากป่วยอยู่กว่าครึ่งเดือนและใช้ชีวิตต่อมาด้วยการพยายามปรับตัวปรับใจ

ด้านนายอำเภอหลิวย่อมโกรธจนแทบคลั่งหลังทราบเรื่องที่เกิดกับบุตรสาว เขาลงมือตามล่ากลุ่มคนร้ายด้วยตนเองกระทั่งจับยัดเข้าคุกได้ครบทุกคน

นับจากวันนั้น บุตรสาวนายอำเภอจึงเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่แต่ในจวนไม่ค่อยได้ออกไปที่ใด

หลังจากเรื่องเบาบางลง หลิวไฉ่หงซึ่งเบื่อหน่ายกับการดำรงตนเป็นคุณหนูผู้เรียบร้อยจึงเริ่มเข้าไปวุ่นวายกับบิดาซึ่งมักคร่ำเคร่งทำงานอยู่ในห้องหนังสือตามประสาคนชอบสอดรู้สอดเห็นโดยอ้างว่าอยากอยู่ดูแลท่านพ่อ

ความที่ร่างเดิมอายุมากกว่า หลิวไฉ่หงจึงไม่ได้กลัวเกรงหลิวกังอย่างที่ควรจะเป็น

เมื่อโดนบิดาไล่ออกมา หญิงสาวจึงแสร้งทำหน้าเศร้าบีบน้ำตาแสดงออกว่าอยากใกล้ชิดผู้เป็นพ่อเพียงเท่านั้น

สุดท้ายนายอำเภอหลิวจึงต้องปล่อยให้บุตรสาวทำตามอำเภอใจด้วยตั้งแต่ฟื้นขึ้นมานางก็เศร้าซึมอยู่นานกว่าจะสดใสอย่างเช่นทุกวันนี้

ครั้นเห็นบุตรสาวแต่งกายเรียบง่ายออกมาเพื่อขึ้นรถม้า หลิวกังซึ่งยืนรออยู่จึงพยักหน้าด้วยความพอใจ

หลิวไฉ่หงเห็นบิดายืนอยู่กับลูกน้องหลายคนจึงรีบเดินอย่างสงบเสงี่ยมพร้อมฉีกยิ้มประจบ

“ลูกพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

“พวกเจ้าสามคนขึ้นไปนั่งบนรถม้า พ่อจะขี่ม้าอยู่ข้างๆ เอง” เมื่อได้รับคำสั่ง ซุนเหนียงกับอาหลานจึงช่วยประคองคุณหนูขึ้นรถขณะหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนและผู้ช่วยนายอำเภอขึ้นม้าขี่นำหน้าไป

ด้วยมีบุตรสาว หลิวกังจึงไม่ได้พักอาศัยในเขตที่ว่าการเช่นเดียวกับลูกน้องคนอื่น จากจวนที่พักจึงต้องขี่ม้าไปอีกหน่อยกว่าจะถึงส่วนของตลาดซึ่งตั้งอยู่ใจกลางชุมชน

ในเมื่อเป็นขบวนของนายอำเภอ ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงหลบทางให้ทั้งยังก้มหัวแสดงความเคารพ

หลิวไฉ่หงมองสายตาซึ่งส่วนใหญ่แสดงความนับถือและชื่นชมบิดาแล้วจึงได้แต่เสียดายแทนเด็กสาวซึ่งต้องจมน้ำสิ้นชีวิตไปเสียก่อน

เอาเถอะ หลิวไฉ่หง ฉันจะใช้ชีวิตแทนเธอเอง